1996-2003 Σε αναζήτηση ταυτότητας

Περίοδος αντιθέσεων για την Barcelona. Με σπουδαίους παίκτες που θα μείνουν στη μνήμη των ποδοσφαιρόφιλων και την εμφάνιση ορισμένων νεαρών από την ακαδημία που επρόκειτο μακροπρόθεσμα να αφήσουν εποχή. Χωρίς όμως σταθερή αγωνιστική ταυτότητα, απόρροια των πολλών αλλαγών στην άκρη του πάγκου και της έλλειψης μακροπρόθεσμου σχεδιασμού.

Ο τρόπος που λειτουργούσε (και με τον οποίο διοικούνταν) ο σύλλογος, ήταν φανερό πως είχε προσπεραστεί από την ίδια την εποχή. Πολλές αποφάσεις είχαν εκδικητικό χαρακτήρα ή παίρνονταν εν θερμώ και υπό την πίεση του κόσμου ή των στιγμών. Έλλειψη συνοχής και συνέπειας λόγων και πράξεων, με την ηττοπάθεια να ελλοχεύει και να απειλεί να γίνει κανόνας.

Σε επίπεδο προπονητών, η παρουσία του εκκεντρικού Louis Van Gaal ξεχώρισε. Ο Ολλανδός είχε πάντα έναν μαγικό τρόπο να σε κάνει να μπερδεύεσαι: Θα ήταν ανόητο να αμφισβητούσαμε την αξία του, ωστόσο κατάφερνε να βάζει τρικλοποδιές στον ίδιο του τον εαυτό. Δεν είχε τον τρόπο να κερδίζει τους παίκτες, άφηνε άλλους στο περιθώριο, επέμενε σε επιλογές που δεν του έβγαιναν. Δεν ήταν επίσης επικοινωνιακός, κάτι που δεν είναι απαραίτητο κακό, αλλά τον έβαλε απέναντι στα πανίσχυρα ΜΜΕ. Άδικο για την υστεροφημία του, θα μπορούσε να πει κάποιος. Πράγματι αλλά και με δική του ευθύνη, θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε.

Ο Louis Van Gaal διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και μερική ανάδειξη παικτών που έμελλε να γράψουν ιστορία στην Barcelona κατά τη διάρκεια αλλά -κυρίως- μετά την αποχώρηση του. Μετρήστε ονόματα που λιγότερο ή περισσότερο αναδείχθηκαν κατά την παρουσία του: Xavi Hernandez, Luis Garcia, Gabri, Andres Iniesta, Victor Valdes, Oleguer, Sergio Garcia, Roberto Trashorras, Carles Puyol. Ειδικά οι Xavi και Puyol χρωστάνε πολλά στον Van Gaal, οπότε μαζί τους και όλοι οι φίλαθλοι της Barcelona. «Έχασε» όμως και παίκτες, όπως ο Ivan de la Pena ή ο Albert Ferrer που αποχώρησε για την Chelsea για να παίζουν ο Bogarde και ο Reizeiger.

    

1996-97

Το σοκ της μετάβασης στην μετά Cruyff εποχή προσπάθησε να απαλύνει ο Nunez, προσλαμβάνοντας στην τεχνική ηγεσία τον καλό του φίλο και σπουδαίο Bobby Robson με τον οποίο είχε συμφωνήσει ήδη από τα μέσα της προηγούμενης σεζόν και ανοίγοντας τα ταμεία του συλλόγου. Αποκτήθηκαν πολλοί παίκτες.

Ο Ronaldo μπορεί να «γέμισε ασήμι» σε άλλες ευρωπαϊκές ομάδες, ωστόσο η μία και μοναδική του σεζόν στη Βαρκελώνη ήταν -ίσως- η σπουδαιότερη της καριέρας του. Σε επίπεδο ατομικής απόδοσης, οι εμφανίσεις του μπορούν να συγκριθούν μόνον με τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ημέρες των Kubala, Cruff, Ronaldinho και Messi. Δεν ήταν όμως η μόνη σημαντική προσθήκη. Αποκτήθηκε ο Laurent Blanc. Οι Giovanni, Vitor Baia και Fernando Couto, ποδοσφαιριστές με προοπτική. Ο Νιγηριανός Amunike επίσης. Επέστρεψε ο Stoichkov και υπέγραψε (χωρίς κόστος) ο Luis Enrique που αποδεσμεύθηκε από την Μαδρίτη για να μετατραπεί σε μια από τις σημαντικότερες μορφές της ομάδας τα επόμενα (δύσκολα) χρόνια.

Από τις αποχωρήσεις ξεχώρισε εκείνη του Bakero, ενός από τα τελευταία «τέκνα» του Johan Cruyff.  H σεζόν δεν συνοδεύτηκε με την επιστροφή στην κορυφή του ισπανικού πρωταθλήματος, η ομάδα όμως κέρδισε ένα ακόμη Κυπελλούχων καθώς και το Copa del Rey. Η στροφή (ξανά) στις πολυδάπανες μεταγραφές, ήταν εμφανής.  

1997-98

Ξεκίνησε η περίοδος του Louis Van Gaal, του ανθρώπου που είχε δημιουργήσει νωρίτερα μία από τις καλύτερες ομάδες που παρουσίασε ο Ajax στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Οι προσδοκίες του κόσμου ήταν υψηλές και η πρώτη του σεζόν προμήνυε για μια εξαιρετική συνέχεια. Τα χρήματα που διατέθηκαν στη μεταγραφική αγορά  ήταν και πάλι πολλά.

Αποκτήθηκαν οι Reiziger και Bogarde (μέλη εκείνου του σπουδαίου Ajax του Van Gaal, μακριά όμως από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές του ημέρες) μαζί και ένας ακόμη Ολλανδός, ο (μέτριος) τερματοφύλακας Ruud Hesp. O Rivaldo έμελλε να γράψει τεράστια ιστορία στη Βαρκελώνη και επίσης σπουδαίος (αλλά μάλλον ιστορικά αδικημένος) ήταν και ο Sony Anderson. Οι δυο τους αποτέλεσαν το πανάκριβο «αντίδοτο» στην αποχώρηση του Ronaldo που πωλήθηκε στην Inter. Κανένας δεν κατάλαβε τι νόημα είχε η απόκτηση του επιθετικού Dugarry από τη Milan έναντι σημαντικού ποσού. Βαρύς και προβλέψιμος, ο Γάλλος δημιούργησε προβλήματα στα αποδυτήρια, έπαιξε 7 φορές συνολικά και δεν πέτυχε ούτε ένα γκολ. Πέρασε και δεν ακούμπησε και o Dragan Ciric.

Η Barcelona κατέκτησε το double αποδίδοντας ωραίο ποδόσφαιρο και ξεπέρασε την κατάθλιψη που είχε προκαλέσει η πώληση του Ronaldo.

1998-99

Δεύτερη σεζόν του Van Gaal, δεύτερο σερί πρωτάθλημα, ωστόσο η ολλανδική παροικία (που ναι, πάντα ήταν ευπρόσδεκτη στη Barcelona) μεγάλωσε μάλλον υπερβολικά καθώς όταν η εθνική Ολλανδίας είχε υποχρεώσεις, οι παίκτες που έμεναν στη Βαρκελώνη δεν έφταναν ούτε για 5x5.  Από τους 6 ποδοσφαιριστές που αποκτήθηκαν, οι 5 ήταν Ολλανδοί.

Από αυτούς, ο μόνος που δεν κόστισε ούτε ένα ευρώ ήταν ο εξαιρετικός μέσος Philip Cocu -πραγματικό πολυεργαλείο που έπαιζε μέχρι και αριστερός μπακ- και έμελλε μάλιστα να έχει και την μεγαλύτερη -διαχρονικά- προσφορά. Άξια αναφοράς και η μεταγραφή του Kluivert, ενός από τους καλύτερους επιθετικούς εκείνης της εποχής. Ο πανάκριβος ακραίος Zenden δεν έπεισε ποτέ, από τα αδέρφια De Boer μόνον ο Frank είχε καλή παρουσία.

Προωθήθηκαν επίσης παίκτες από την ακαδημία, δύο εκ των οποίων είναι σήμερα πασίγνωστοι. Πρόκειται για τον Xavi Hernandez και τον Luis Garcia.   

1999-00

Σεζόν χωρίς τίτλο στο τέλος της οποίας έφυγε ο Van Gaal. Δόθηκαν πολλά χρήματα για τον Dani Garcia Lara που δεν μπόρεσε ποτέ να σταδιοδρομήσει στη Barcelona, ενώ η επένδυση στον Simao Sabrossa με τη φιλοδοξία να εξελιχθεί σε νέα περίπτωση Figo, δεν βγήκε. Ο Van Gaal προσπάθησε να δώσει μια ευκαιρία στον «γυάλινο» Litmanen που υπήρξε ο παίκτης ορχήστρα του σπουδαίου Ajax.

Τον Οκτώβρη του 1999 ο Van Gaal μας σύστησε έναν μακρυμάλλη νεαρό από τη δεύτερη ομάδα, τον οποίο καθιέρωσε (αρχικά) στο δεξί άκρο της άμυνας. Λεγόταν Carles Puyol και έμελλε να εξελιχθεί στον σπουδαιότερο κεντρικό αμυντικό στην ιστορία του συλλόγου. Προωθήθηκαν επίσης οι Gabri, Arnau και Nano. O Gabri κατάφερε να αποκτήσει σταθερό ρόλο τα επόμενα χρόνια.

2000-01

Αλλαγή στην προεδρία του συλλόγου μετά από 22 χρόνια. Καθήκοντα ανέλαβε ο Joan Gaspart, μέχρι τότε αντιπρόεδρος και δεξί χέρι του Nunez. Ξανά αλλαγή προπονητή μεσούσης της σεζόν καθώς ο Serra Ferrer που αντικατέστησε το καλοκαίρι τον Louis Van Gaal, απολύθηκε 7 αγωνιστικές πριν το τέλος του πρωταθλήματος και ανέλαβε ο Carles Rexach.

Η «προδοσία του Figo» κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα του ευρωπαϊκού Τύπου. Την ιστορία της μεταγραφής του στη Ρεάλ Μαδρίτης μπορείτε να την θυμηθείτε με λεπτομέρειες εδώ. Η Barcelona επένδυσε με τον χειρότερο τρόπο τα χρήματα της ρήτρας αποδέσμευσης που της πλήρωσε η Μαδρίτη για τον Luis Figo.

O Marc Overmars (κυρίως λόγω τραυματισμών) δεν έγινε ποτέ το αγωνιστικό «αντίδοτο» στην αποχώρηση του Πορτογάλου, η ομάδα πλήρωσε ένα καράβι λεφτά στη Valencia για τον μετριότατο Gerard (που εξαργύρωσε το hat-trick του απέναντι στους blaugrana στα πλαίσια του Champions League την προηγούμενη σεζόν) ο Alfonso που αποκτήθηκε ως «μπομπέρ» πέτυχε 2 γκολ σε όλη τη σεζόν και ο Petit πιο πολύ κατέστρεφε το παιχνίδι της ομάδας του, παρά των αντιπάλων.

Προωθήθηκε (και πήρε συμμετοχές) ο Pepe Reina. Αξίζει πάντως να πούμε πως ο Ferrer ήταν από τους ανθρώπους που πίστεψαν όσο λίγοι στην αξία και την προοπτική που είχε ένας νεαρός που λεγόταν Andres Iniesta.

2001-02

O Carles Rexach που αποτελούσε διαχρονικά την προσωρινή λύση όποτε η διοίκηση αποφάσιζε να αλλάξει προπονητή, πήρε την ευκαιρία του για μια ολόκληρη σεζόν. Πακτωλός χρημάτων και μια ακόμη απογοητευτική σεζόν -σχεδόν αντιγραφή της προηγούμενης-. Σημαδεύτηκε από τον αποκλεισμό στα ημιτελικά του Champions League από την Ρεάλ Μαδρίτης.

H άφιξη του «κούνελου» Javier Saviola από την River Plate προκάλεσε ενθουσιασμό στον κόσμο της ομάδας η οποία έψαξε σταθερότητα κάτω από τα δοκάρια αποκτώντας τον συμπατριώτη του Αργεντινού, Roberto Bonano. Έναν καλό -αλλά όχι στο peak της απόδοσης του τότε- τερματοφύλακα.

Οι αστοχίες δεν είχαν τελειωμό. Αποκτήθηκε ο Σουηδός κεντρικός αμυντικός Andresson, ήρωας της Bayern την προηγούμενη σεζόν όταν με δικό του γκολ οι Βαυαροί πήραν τον τίτλο στη Γερμανία την τελευταία αγωνιστική. Η Barcelona όμως δεν τον αγόρασε για τα γκολ του, αλλά για να προσδώσει ασφάλεια στο κέντρο της άμυνας, παραγνωρίζοντας το βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό του. Ούτε ο Christanval δικαιολόγησε ποτέ τα όσα λέγονταν για το ταλέντο του, ενώ οι Geovanni και Rochemback δεν κατάφεραν ποτέ να καθιερωθούν, πολύ απλά γιατί δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Ενδεικτικό της τρικυμίας, η απόκτηση (με τη μορφή δανεισμού) του Francesco Coco από την Inter για το αριστερό άκρο της άμυνας, ενός παίκτη που -βάσει των τεχνικών του χαρακτηριστικών- υπό άλλες συνθήκες δεν θα περνούσε ούτε έξω από τον περιβάλλοντα χώρο του Camp Nou.

Προωθήθηκε ο Tiago Motta, ένας ταλαντούχος μέσος που μάλλον οι τραυματισμοί ήταν ο λόγος που δεν του επέτρεψε να κάνει καριέρα στη Βαρκελώνη. Οι φήμες της εποχής έλεγαν μάλιστα πως στις προπονήσεις κέρδιζε συστηματικά στους διαγωνισμούς εκτελέσεων φάουλ, τον σπεσιαλίστα Rivaldo. Αποχώρησε -μεταξύ άλλων- ο Pep Guardiola.    

2002-03

O Luis Van Gaal επέστρεψε, μετά από τρεις σεζόν στις οποίες η Barcelona δεν κατάφερε να κερδίσει το πρωτάθλημα. Ο στόχος ήταν να την οδηγήσει ξανά στη κορυφή και το αποτέλεσμα ήταν η ομάδα να συγκεντρώσει 23 βαθμούς μετά από τις 19 πρώτες αγωνιστικές, όντας μόλις 3 πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Η αντικατάσταση του από τον Radomir Antic έφερε αλλαγή στην αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας που κατάφερε τελικά να συγκεντρώσει 56 βαθμούς τερματίζοντας στην 6^η θέση της βαθμολογίας.

Η σεζόν είχε ξεκινήσει με μεγάλες προσδοκίες, κύριος υπεύθυνος των οποίων ήταν ο κύριος Juan Roman Riquelme. Το τελευταίο παλαιάς κοπής δεκάρι της Αργεντινής, ήταν ένας υπέροχος παίκτης που όμως δεν ταίριαζε στη φιλοσοφία του Van Gaal, ο οποίος δεν δίστασε να τον υποδεχθεί με τη φράση «το παιδί σου βλέπω να φοράει περισσότερες φορές τη φανέλα απ’ ότι εσύ» σε έναν αστεϊσμό που όμως δεν απείχε τελικά πολύ από την πραγματικότητα.

Ο Mendieta που επέστρεψε στην Ισπανία μετά το αποτυχημένο του πέρασμα από την Lazio, δεν είχε καμία σχέση πλέον με τον Mendieta της Valencia. Αποκτήθηκε ο (αδικοχαμένος αργότερα) Robert Enke, ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας που αντιμετώπισε όμως τρομερά προβλήματα προσαρμογής. O Juan Pablo Sorin που αποκτήθηκε με δανεισμό τον Γενάρη του 2003 ήταν ένας εξαιρετικός αριστερός φουλ μπακ, αλλά η ομάδα δεν αποφάσισε να τον αγοράσει το ίδιο καλοκαίρι. 

Προωθήθηκαν όμως μεταξύ άλλων και οι Andres Iniesta, Victor Valdes και Oleguer Presas. Τα λόγια εδώ είναι περιττά. Ο Ολλανδός απέτυχε βραχυπρόθεσμα αλλά άφησε παρακαταθήκη που έμελλε να οδηγήσει σε θριάμβους την Barcelona. Το είχε κάνει και στην πρώτη θητεία του.