2008-2012 Οι μεταγραφές της Pep team

Ίσως η καλύτερη περίοδος στην ιστορία της Barcelona, τουλάχιστον σε αγωνιστικό επίπεδο. Τόσο καλή που έχει φτάσει πλέον να ανάγεται σχεδόν στη σφαίρα του μυθικού, με όσους κινδύνους παρερμηνείας των γεγονότων μπορεί να κρύβει κάτι τέτοιο. Οι blaugrana επαναπροσδιόρισαν με τον τρόπο παιχνιδιού τους -σε σημαντικό βαθμό- ορισμένες από τις σταθερές του ίδιου του αθλήματος.

Παρουσίασαν μια υπέροχη ομάδα ο κορμός της οποίας βασίστηκε σε παίκτες αλλά και έναν προπονητή που προήλθαν από τα σπλάχνα του συλλόγου. Καθιερώθηκε στο πάνθεον των μεγαλύτερων ποδοσφαιριστών όλων των εποχών ο Leo Messi. Είναι λίγα αυτά που θα μπορούσε να προσθέσει κανείς στην χρυσόσκονη που περιβάλλει την εποχή Guardiola στη Βαρκελώνη, ωστόσο εστιάζοντας στο κυρίως θέμα του αφιερώματος μας, δηλαδή τις μεταγραφές, υπάρχουν αρκετά που μπορούμε να πούμε.

Σαφώς και αποκτήθηκαν εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές, αλλά δεν ήταν όλες οι κινήσεις επιτυχημένες. Υπήρξαν πολλοί παίκτες που πέρασαν και δεν ακούμπησαν σε αυτό το διάστημα και άλλοι που ήρθαν με περγαμηνές και απέτυχαν. Ένα στοιχείο που -εκτιμώ- ότι αξίζει αναφοράς, είναι το γεγονός πως ο Guardiola καρπώθηκε την απόλυτη αξιοποίηση της ακαδημίας και την ανάδειξη παικτών, κάτι που συνέβη σε μεγάλο βαθμό, όχι βέβαια με τον απόλυτο τρόπο που περιγράφεται σήμερα, έξι χρόνια μετά την αποχώρηση του. Και το λέει αυτός ένας δεδηλωμένος Guardiolista (όσο κι αν ο ίδιος ο Pep έχει πει πως απεχθάνεται αυτόν τον όρο). Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια σειρά.

Αναζητώντας ποιοι παίκτες από την Masia αναδείχθηκαν (και καθιερώθηκαν) επί θητείας του στην πρώτη ομάδα, θα συναντήσουμε τρία ονόματα. Του Pedro Rodriguez, του Sergio Busquets (που αποτελεί ξεκάθαρη και αποκλειστική επιτυχία του Pep) και του Thiago Alcantara (που δεν καθιερώθηκε, είχε όμως αρκετές συμμετοχές στην Pep team). Τρεις παίκτες πρώτης γραμμής σε μια τετραετία  (ασχέτως της κατάληξης που είχε η περίπτωση του Thiago) εκ των οποίων οι δύο είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις επιτυχίες της περιόδου που περιγράφεται στο άρθρο, φυσικά και δεν είναι λίγοι.

Πρεμιέρα επί Guardiola έκαναν και οι Martin Montoya, Nolito, Oriol Romeu, Deulofeu, Marc Bartra, Andreu Fontas, Jeffren, Cristian Tello και Isaac Cuenca. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και τον Sergi Roberto στον οποίο ο Pep «χάρισε» το ντεμπούτο πολύ νωρίς, τον Δεκέμβρη του 2010 (αργότερα, τον Απρίλη του 2011 μπει και αλλαγή στο τέλος του επικού ημιτελικού στο Champions League εναντίον της Μαδρίτης).  

Ο Guardiola ήταν εκείνος που τόλμησε να κάνει την μεγάλη ρήξη με το πρόσφατο ένδοξο αγωνιστικό παρελθόν της Barcelona, ζητώντας ουσιαστικά την απομάκρυνση των Ronaldinho και Deco (αλλά και του Eto’o που όμως άργησε -ευτυχώς για την ομάδα- έναν χρόνο) και «χτίζοντας» τον ηγετικό ρόλο του Messi. Ήταν εκείνος που έπεισε τον Xavi να σταματήσει να σκέφτεται το Manchester και τον μετέτρεψε σε παίκτη-ορχήστρα της «μηχανής» που ο ίδιος δημιούργησε. Ήταν εκείνος που απογείωσε τον Iniesta, καθιέρωσε τον -τότε άγνωστο- Busquets και άφησε πολλές φορές στον πάγκο τον Henry για να παίξει στη θέση του ο Pedro (για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης, σαν να «τρώει» την σεζόν 2018-19 ο Jose Arnaiz τη θέση του Luis Suarez στην ενδεκάδα, αυτό είχε συμβεί με Pedro-Henry). Κανείς δεν μπορεί να τα αρνηθεί όλα αυτά. Θα ήταν άλλωστε γελοίο. Αυτό όμως που είναι άδικο, είναι η αντίληψη που έχει επικρατήσει και η οποία λέει πως παρέλαβε «καμένη γη». Πρόκειται για απόλυτα λανθασμένη εκτίμηση.

Το κύριο επίτευγμα του Pep ήταν πως εμπιστεύτηκε και έδωσε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ένα σύνολο εξαιρετικών γηγενών παικτών, πολλοί εκ των οποίων όμως προϋπήρχαν στον σύλλογο και αναδείχθηκαν από Van Gaal και Rjikaard, ο ρόλος των οποίων -κάκιστα- έχει υποτιμηθεί από την ίδια την ιστορία. Carles Puyol και Xavi ανδρώθηκαν επί Van Gaal. Iniesta, Valdes και Messi, επί Rjikaard. Ο Guardiola τους απογείωσε, αλλά δεν τους «ανακάλυψε». Είχε επίσης την ευλογία να έχει στο πλάι του έναν εξαιρετικό βοηθό. Τον αείμνηστο Tito Vilanova, ο ρόλος του οποίου ήταν πολύ σημαντικός.

Ο Guardiola, ένας από τους σπουδαιότερους -κατά την ταπεινή μου εκτίμηση- προπονητές στην ιστορία του ποδοσφαίρου, επιλέχθηκε ουσιαστικά για την τεχνική ηγεσία από τον Johan Cruyff, τον άνθρωπο που τον είχε «πλάσει» όταν ακόμα ήταν ποδοσφαιριστής. Είχε την ευλογία να στηρίζεται (τουλάχιστον μέχρι το 2010) από μια διοίκηση που αρχικά τον εμπιστεύθηκε τυφλά (κάτι που δυστυχώς πλήρωσε στη συνέχεια) και την τύχη να έχει στα χέρια του μια εξαιρετική γενιά ποδοσφαιριστών, ίσως την καλύτερη που έβγαλε ποτέ η ακαδημία της ομάδας. Είχε επίσης την ικανότητα/ευστροφία/χάρισμα να τα μετατρέψει όλα αυτά σε ένα ποδοσφαιρικό υπερθέαμα που όσοι το ζήσαμε, θα έχουμε την χαρά (αλλά και την τεράστια ευθύνη) να το διηγηθούμε στις επόμενες γενιές.

Είχε όμως και την μεγάλη ατυχία να βρεθεί μεταξύ διασταυρούμενων πυρών, καθώς η θητεία του ξεκίνησε επί προεδρίας Laporta αλλά ολοκληρώθηκε επί του Sandro Rosell. Δυο παλιοί φίλοι και μετέπειτα ορκισμένοι εχθροί, η αντιπαλότητα των οποίων έμελλε να επηρεάσει και τον Pep ο οποίος από το 2010 (όταν και εξελέγη ο Rosell) έπαψε να έχει τον απόλυτο έλεγχο και από το 2011 ένιωθε ήδη ξένο σώμα στην Barcelona. Τουλάχιστον το δικό του αντίο, έγινε μπροστά στον κόσμο, μέσα στο Camp Nou και όχι στα αποδυτήρια της ομάδας, όπως είχε συμβεί 16 χρόνια νωρίτερα με τον μέντορα του, τον Johan Cruyff.

    

2008-09

Καλοκαίρι που θύμισε το αντίστοιχο του 1988, όταν είχε αναλάβει την τεχνική ηγεσία ο Johan Cruyff. Έφυγαν παίκτες-σύμβολα όπως ο Ronaldinho και ο Deco. Ο κόσμος αντέδρασε καθώς η ακριβότερη μεταγραφή εκείνης τηςπεριόδου ήταν ένας παίκτης που αγωνιζόταν στη θέση του δεξιού μπακ. Επρόκειτο για τον Dani Alves που έμελλε να γίνει ο πιοεπιτυχημένος -σε επίπεδο τίτλων- ξένος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών για την Barcelona.

Αποκτήθηκε ο Seydou Keita από τη Σεβίλλη και δόθηκε ένα σημαντικό ποσό για τον Ουρουγουανό Caceres με την προοπτική να γίνει σημείο αναφοράς στο κέντρο της άμυνας. Ο Gerard Pique που επέστρεψε (με κανονική μεταγραφή) από τη Manchester United δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα ήταν εκείνος που θα καθιερωνόταν αργότερα στο πλάι του Carles Puyol καθώς ο Caceres δεν προσαρμόστηκε ποτέ στη Βαρκελώνη.

Ακριβή (και τελικά αποτυχημένη) και η μεταγραφή του Hleb από την Arsenal και το μυστήριο εκείνου του καλοκαιριού άκουγε στο όνομα Henrique. Ο Βραζιλιάνος αποκτήθηκε από την Palmeiras, δεν έπαιξε ποτέ στην Barcelona, δόθηκε 5 σερί σεζόν με δανεισμό σε άλλες ομάδες και αποδεσμεύθηκε τελικά από τον σύλλογο το 2013!

Προωθήθηκε από την δεύτερη ομάδα ο Sergio Busquets, ο οποίος καθιερώθηκε αμέσως. Ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξε αντίστοιχη περίπτωση παίκτη που να ανέβηκε από την ακαδημία και να έγινε άμεσα τόσο σημαντικό γρανάζι της ομάδας.

Η σεζόν εξελίχθηκε στην πιο επιτυχημένη της ιστορίας του συλλόγου. Η Barcelona κατέκτησε πρωτάθλημα, κύπελλο και το Champions League.

2009-10

Το καλοκαίρι του Zlatan Ibrahimovic. Η Barcelona σε μια πανάκριβη κίνηση έδωσε γη, ύδωρ και τον Samuel Eto’o στην Inter για να αποκτήσει τον παίκτη που ο Guardiola θεωρούσε πως θα απογείωνε τις αγωνιστικές του επιλογές. Ήταν ο παίκτης που -σύμφωνα με τους αναλυτές της εποχής- θα «ξεκλείδωνε» με την παρουσία του τις ασφυκτικές άμυνες που αντιμετώπιζαν οι blaugrana. Ο Σουηδός όμως δεν ενσωματώθηκε ποτέ στο πνεύμα της ομάδας, από τα Χριστούγεννα του 2009 ήταν ήδη ξένο σώμα και έφυγε το επόμενο καλοκαίρι.

Ο Keirrison ήταν το δεύτερο διαδοχικό «δώρο» στην Palmeiras, θαρρείς και η Barcelona είχε να της ξεχρεώσει παλιά γραμμάτια. Ο Βραζιλιάνος επιθετικός -όπως συνέβη και με τον Henrique- δεν έπαιξε ποτέ, δόθηκε κι αυτός 5 σερί σεζόν με δανεισμό σε άλλες ομάδες και αποδεσμεύθηκε τελικά από τον σύλλογο το 2014.  

Η συνεχής αναζήτηση ενός καλού κεντρικού αμυντικού, οδήγησε σε άλλο ένα λάθος, μεγαλύτερο από εκείνο της επιλογής του Caceres. Δόθηκαν σχεδόν 25.000.000€ για τον Chygrynsky που ξεχώρισε την προηγούμενη σεζόν στο UEFA με την Shaktar. Ο Ουκρανός αποκτήθηκε ως επένδυση στο μέλλον, έπαιξε μόλις 12 φορές και αποχώρησε το επόμενο καλοκαίρι. Σε αντίθεση με τον Caceres που έκανε καλή καριέρα σε Villarreal και Juventus, η δική του πορεία έδειξε πως μάλλον ήταν μια άστοχη επιλογή.

Για την ιστορία πάντως, να αναφέρουμε πως ο Chygrynsky προκάλεσε το πρώτο ρήγμα στη σχέση του Guardiola με τη διοίκηση, καθώς αρνήθηκε τρεις φορές να συναινέσει στην πώληση του πριν τελικά αποδεχθεί την απόφαση του Rosell.

Η μόνη προσθήκη εκείνης της σεζόν που βοήθησε την ομάδα -έστω και σε συμπληρωματικούς ρόλους- ήταν ο Βραζιλιάνος Maxwell.

2010-11

Αλλαγή διοίκησης και αρχή του τέλους της περιόδου Guardiola, παρόλο που η ομάδα κατέκτησε εκείνη τη σεζόν ακόμη μια φορά το Champions League. Αποκτήθηκε (από την απερχόμενη διοίκηση Laporta) o David Villa της Valencia, ένας παίκτης που ταίριαξε στην επίθεση των blaugrana και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τον κόσμο.

Πιο επιτυχημένη κίνηση αποδείχθηκε η μεταγραφή του Mascherano από τη Liverpool που έγινε για να καλυφθεί το κενό του Yaya Toure ο οποίος στο μεταξύ αποχώρησε καθώς δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τον ρόλο της «ρεζέρβας» του Busquets και τη θέση του κεντρικού αμυντικού στην οποία τον χρησιμοποιούσε συχνά ο Pep. Αγοράστηκαν επίσης ο Adriano από τη Σεβίλλη, ένας καλός ακραίος αμυντικός με τρομερή ευπάθεια όμως σε τραυματισμούς και ο Afellay από την PSV.

Η ομάδα κατέκτησε το 4^ο Champions League της ιστορίας της, στο ιστορικό Wembley απέναντι στην Manchester United του Alex Ferguson που δήλωσε με τη λήξη του αγώνα πως εκείνη η Barcelona ήταν η καλύτερη ομάδα που είχε αντιμετωπίσει στην καριέρα του.  

2011-12

Η απόλυτα επιτυχημένη επιστροφή του Pique και η ευφορία που συνοδεύτηκε από την καθιέρωση πολλών γηγενών παικτών στην βασική ενδεκάδα, προκάλεσε φρενίτιδα και στον Τύπο. Οποιοσδήποτε παίκτης είχε περάσει από τη Masia και δεν έπαιζε πλέον στη Barcelona, μετατρεπόταν αυτόματα σε μεταγραφικό στόχο. Τέτοια περίπτωση ήταν ο Cesc Fabregas, που οι χειρισμοί για την απόκτηση του δημιούργησαν από τότε αυτό που έχω ονομάσει ως «σύνδρομο Cesc».

Ο Καταλανός μέσος (ίδια φουρνιά με Pique και Messi) είχε μετακομίσει από το 2003 στο Λονδίνο, κατάφερε να πάρει συμμετοχές στην Arsenal από τα 16 του χρόνια και από το 2006 αποτελούσε βασικό παίκτη της ομάδας. Από το καλοκαίρι του 2010 η Barcelona εργάστηκε για τον επαναπατρισμό του, αλλά η Arsenal δεν αποδέχθηκε την προσφορά των blaugrana. Στους εορτασμούς μετά την κατάκτηση του mundial το 2010 από την εθνική Ισπανίας, ο Pepe Reina επιχείρησε να του φορέσει με το ζόρι μια φανέλα της Barcelona, σε μια εικόνα που έκανε τον γύρο του κόσμου. Στο μεταξύ το όνομα του φιγουράριζε μόνιμα στα πρωτοσέλιδα των ισπανικών εφημερίδων.

Η επιστροφή του όμως στην Βαρκελώνη θα  πραγματοποιούνταν το καλοκαίρι του 2011 έναντι ενός σημαντικότατου ποσού, καθώς ο Cesc είχε λίγους μήνες νωρίτερα ανανεώσει το συμβόλαιο του με την Arsenal.

O Cesc αφίχθη σε μια περίοδο που -για τους ψύχραιμους αναλυτές- η απόκτηση του δεν ήταν απαραίτητη, συνυπολογίζοντας ότι την ίδια σεζόν προωθήθηκε από την δεύτερη ομάδα ένας Βραζιλιάνος στον οποίο ο Guardiola είχε δώσει ήδη ευκαιρίες από την προηγούμενη σεζόν. Ήταν ο Thiago Alcantara. Μαζί του έκανε το άλμα και ο Isaac Cuenca. Συμμετοχές κατέγραψε και ο Cristian Tello (προωθήθηκε όμως την επόμενη σεζόν).

Αποκτήθηκε επίσης ο Χιλιανός Alexis Sanchez από την Udineze. Αποχώρησαν μεταξύ άλλων οι Zlatan, Bojan και Nolito.  

Τον Απρίλη του 2012 και σε διάστημα 5 ημερών, η Barcelona τέθηκε εκτός των δύο βασικών της στόχων, χάνοντας ουσιαστικά το πρωτάθλημα στο Camp Nou από την Μαδρίτη και παραχωρώντας εντός έδρας ισοπαλία στον ημιτελικό του Champions League στην Chelsea. Στο τέλος εκείνης της σεζόν ο Pep Guardiola αποχώρησε, έχοντας πάρει τις αποφάσεις του ήδη από τα τέλη του 2011. Το τοξικό περιβάλλον που δημιούργησε η διοίκηση Rosell έπαιξε σίγουρα ρόλο στην τελική του απόφαση.

*Δείτε εδώ την επεξήγηση των πινάκων που παρατίθενταιστο άρθρο.