Adios Ernesto

Ο Ernesto Valverde αποτελεί παρελθόν από την τεχνική ηγεσία της Barcelona. Απομένει μόνο η ανακοίνωση της απόλυσης του.

H τελευταία φορά που οι blaugrana άλλαξαν προπονητή μεσούσης της σεζόν, ήταν πριν από 17 χρόνια, όταν τον Γενάρη του 2003 ο Rantomir Antic πήρε τη θέση του Louis Van Gaal, με την ομάδα να βρίσκεται τότε στη 12η θέση του πρωταθλήματος και μόλις 3 βαθμούς πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού.

Αντιθέτως, ο Valverde με την αποχώρηση του τώρα, τον Γενάρη του 2020 (στα μισά της τρίτης του σεζόν στη Βαρκελώνη), αφήνει την ομάδα στην πρώτη θέση της βαθμολογίας στη La Liga.

Οι λόγοι που οδήγησαν στην απομάκρυνση του, ήταν κατά την εκτίμηση μου δύο. Αρχικά, ο Bartomeu προσπαθεί να σώσει τη διοίκηση του, επιλέγοντας προπονητή που θα τον πάει με άλλη δυναμική στις προεδρικές εκλογές του 2021. Κατά δεύτερον, το ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα, εδώ και πολύ καιρό, είναι σχεδόν ανυπόφορο. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου λοιπόν, για τον -αποδεδειγμένα-παμπόνηρο Bartomeu. 

Δεν αποτελεί διαπίστωση ή κάτι το καινούριο, για όποιον παρακολουθεί στενά την Barcelona, πως η ομάδα έχει πάψει εδώ και καιρό να αποδίδει όμορφο ποδόσφαιρο. Και γι’ αυτό, η ευθύνη του Valverde είναι καίρια.

Είναι φυσικά ακόμη χειρότερος, ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε ο σύλλογος το ζήτημα της απόλυσης του, με στελέχη της διοίκησης να συνομιλούν (χωρίς ίχνος διακριτικότητας) τις προηγούμενες ημέρες με τον Xavi, τις εφημερίδες να οργιάζουν και κανέναν από τον σύλλογο, να μην παίρνει θέση, αφήνοντας έκθετο τον προπονητή της ομάδας. Και γι’ αυτό, η ευθύνη του Bartomeu είναι αποκλειστική.

Η επιλογή της επόμενης ημέρας για την Barcelona, θα είναι κατά πάσα πιθανότητα ο Quique Setien, καθώς ο Xavi φαίνεται πως δεν αποδέχθηκε να συνδέσει το όνομα του, προπονητικά, με τη διοίκηση Bartomeu, βλέποντας ίσως την πρότερη κατάληξη του Victor Valdes, την άρνηση του Puyol να αναλάβει πόστο αλλά και λαμβάνοντας υπόψη και την πολύ καλή σχέση που διατηρεί με τον Victor Font, που θα είναι βασικός αντίπαλος του Bartomeu στις επόμενες προεδρικές εκλογές του συλλόγου. Για αυτά όμως, έχουμε καιρό να μιλήσουμε.

Ο Ernesto Valverde θα παραμείνει ένα σεβαστό πρόσωπο στην ιστορία του συλλόγου, με τα όσα (πολλά, πάρα πολλά) λάθη του και τις όποιες επιτυχίες του.

Κλήθηκε αρχικά να διαχειριστεί μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, με την αιφνίδια αποχώρηση του Neymar, λίγους μήνες μετά την δική του άφιξη στην ομάδα, το καλοκαίρι του 2017, και το έκανε με τον καλύτερο τρόπο.

Η συνέχεια όμως ήταν απογοητευτική. Η εκδοχή της Barça που παρουσίασε, ήταν στο σύνολο της, προβληματική. Ο ορθολογισμός κατάπιε κάθε σταγόνα αλεγρίας και ενώ εντός των τειχών τα αποτελέσματα ήταν εξαιρετικά, τόσο σε επίπεδο τίτλων όσο και επίπεδο αποτελεσμάτων στα clasicos (κάτι που πάντα ενδιαφέρει τους culers), στην Ευρώπη η εικόνα της ομάδας πληγώθηκε βάναυσα από τους ντροπιαστικούς (για τον τρόπο που ήρθαν) διαδοχικούς αποκλεισμούς από Roma και Liverpool.  

Ας θυμηθούμε μαζί, τι έγραφα σχετικά, ήδη από τον Νοέμβρη του 2019.

Η Barça του Ernesto Valverde, εδώ και πολύ καιρό, ήταν μια ομάδα που -περισσότερο απ’ όλα- στερούνταν ιδεών και σχεδίου. Κανένας ορθολογισμός στην ανάπτυξη, ελάχιστοι αυτοματισμοί, δυσδιάκριτοι ρόλοι, πράγματα που φαίνονται με γυμνό μάτι και δεν χρειάζεται να έχει κανείς τεχνικές γνώσεις για να τα διαπιστώσει.

Είναι ακατανόητο και ανεξήγητο, ομάδα που έχει για τρίτη σερί σεζόν τον ίδιο προπονητή, να μοιάζει τόσο μπερδεμένη στον αγωνιστικό χώρο. Δεν είναι τα πρόσωπα το πρόβλημα αλλά η προσέγγιση και η ελλειμματική αγωνιστική τακτική. Όλα οδηγούν πλέον σε μία κατεύθυνση. Ο Ernesto Valverde μοιάζει περισσότερο από ποτέ, σαν χρυσόψαρο έξω απ’ τη γυάλα.

Δεν αρκεί η αγαστή σχέση αλληλοσεβασμού που έχει με τους παλιούς της ομάδας, για να βλέπουμε στο γήπεδο ωραίο ποδόσφαιρο, ούτε οι συχνές συζητήσεις του με τον Guardiola, αλλά και η δημόσια επιδοκιμασία, που τακτικά του προσφέρει ο αγαπημένος Pep των blaugrana.

Δεν αρκεί η δεδομένη του εργατικότητα. Στέκεται αμήχανος απέναντι στο δέος που του προκαλεί ο σύλλογος που υπηρετεί, και με αυτόν τον τρόπο, είναι αδύνατο να τον υποβάλλει σε αγωνιστικό σοκ, να τον βοηθήσει να προχωρήσει στην επόμενη ημέρα, να τον κάνει να αλλάξει επίπεδο, σταθερές και σημεία αναφοράς.

Η Barça, για τον ουδέτερο παρατηρητή, είναι μια ομάδα που εξακολουθεί να μπορεί να αγοράζει σχεδόν όποιον παίκτη θέλει (αν και αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα) και που εκτός των άλλων, έχει στις τάξεις της, τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στον κόσμο. Η αποτυχία της λοιπόν να παρουσιάσει ελκυστικό θέαμα, παραμένει στη συνείδηση της πλειοψηφίας αδικαιολόγητη και καθόλου άδικα.

Η υποχρέωση φυσικά, όσων είμαστε οπαδοί της, είναι να στηρίζουμε την ομάδα και να μένουμε μακριά από την ανθρωποφαγία, αλλά η κατάρα μας, είναι πως εκτός του ότι πρέπει να ανεχόμαστε αυτή την ενορχηστρωμένη από το καλοκαίρι του 2010, αποδόμηση της κληρονομιάς του Cruyff και του Guardiola, από τις διοικήσεις Rosell και Bartomeu, καλούμαστε συχνά πυκνά να την εξηγούμε, με αποτέλεσμα να έχουμε γίνει ήδη γραφικοί, τι γραφικοί δηλαδή, που αν υπήρχε γραφικόμετρο θα το είχαμε σπάσει.

Πότε θα αλλάξει αυτή η κατάσταση; Πότε θα γυρίσει η σελίδα της αγωνιστικής στασιμότητας και της -κουραστικής πλέον- επίκλησης σε εποχές που πλέον αρχίζουν να μοιάζουν πολύ μακρινές στο Camp Nou; Η απάντηση είναι άγνωστη, αλλά ακόμη κι αν αλλάξει ο προπονητής, το βέβαιο είναι πως δεν θα συμβεί, όσο τα ηνία του συλλόγου βρίσκονται στα  χέρια του Bartomeu.

Αυτή, κατά την εκτίμηση μου, είναι η φράση κλειδί. Όσο τα ηνία του συλλόγου βρίσκονται στα χέρια της διοίκησης Bartomeu, δραματικές διαφοροποιήσεις προς το καλύτερο, δεν μπορούμε να περιμένουμε.

Το ποδοσφαιρικό τμήμα της Barcelona, λειτουργεί με τρόπο, που είναι δύσκολο ακόμη και να τον περιγράψεις. Οι αρμοδιότητες είναι συγκεχυμένες. Το ίδιο και οι αποφάσεις. Όλοι έχουν άποψη για όλα. Οι ποδοσφαιριστές, οι γονείς και οι managers των ποδοσφαιριστών, οι τεχνικοί διευθυντές, οι διευθυντές ποδοσφαίρου, οι αντιπρόεδροι, ο πρόεδρος ο ίδιος. Όλοι μεταβιβάζουν τεχνηέντως τις ευθύνες και ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει, ποιος τελικά έχει την ευθύνη του αγωνιστικού σχεδιασμού και της υλοποίησης του.

Κάποτε Guardiola και Luis Enrique έκαναν μέχρι και κοινές προπονήσεις της πρώτης με την δεύτερη ομάδα, συζητούσαν, αντάλλασαν απόψεις, έβλεπαν ποδοσφαιριστές. Πλέον, είναι αμφίβολο αν ο Valverde ανταλλάσει έστω μια ποδοσφαιρική κουβέντα με τον Garcia Pimienta.

Ο Carles Puyol και ο Victor Valdes, είναι δύο πρόσωπα που ξέρουν την ομάδα καλύτερα από τον καθένα. Είναι σίγουρο πως θα μπορούσαν να βοηθήσουν.

Ο Valdes το επιδίωξε, ανέλαβε καθήκοντα προπονητή στην K-19 και απολύθηκε σε χρόνο ρεκόρ, γιατί προσπάθησε να εφαρμόσει αυτά που ο ίδιος έμαθε, όταν βρισκόταν στον σύλλογο σαν παίκτης. Γιατί στην Barcelona του 2019, κουμάντο δεν κάνουν οι προπονητές αλλά όλοι οι υπόλοιποι άσχετοι (με το ποδόσφαιρο) τεχνοκράτες.

Η αφορμή της απόλυσης του, ήταν το γεγονός ότι σε έναν αγώνα, έβγαλε αλλαγή τον παίκτη-αστέρα της Κ-19, Llaix Moriba. Οι γονείς του διαμαρτυρήθηκαν στον Kluivert (διευθυντή ακαδημιών) εκείνος κάλεσε τον Valdes να του μιλήσει για το θέμα και ο Valdes παραλίγο να πιάσει τον Ολλανδό από τον λαιμό. Η απόφαση της διοίκησης ήταν να τον «τελειώσει» με συνοπτικές διαδικασίες.

Γιατί ο Valdes, δεν θα μπορούσε ποτέ να ανεχθεί υποδείξεις για τις επιλογές του. Μπορεί ο Valverde να πει το ίδιο; Φυσικά και όχι.

Διαμαρτύρεται παίκτης της ομάδας σε ΜΜΕ της πατρίδας του (Arturo Vidal) λέγοντας πως είναι στενοχωρημένος γιατί δεν ξεκινά βασικός και ξαφνικά τον βλέπουμε στο αρχικό σχήμα. Δεν δέχεται άλλος να μετακομίσει στην PSG (Rakitic) και βλέπει 3 μήνες τους αγώνες, μεταξύ κερκίδας και πάγκου. Δεν παίζει καλά ο Carles Alena στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος και από τότε εξαφανίζεται από τον αγωνιστικό χώρο. Ο Alena, ένας παίκτης για τον οποίο είχε ενδιαφερθεί μέχρι και η Ρεάλ Μαδρίτης, είδε το όνομα του σε πρωτοσέλιδα του Τύπου, με τις κατηγορίες πως είναι ο ρουφιάνος των αποδυτηρίων. Δημοσιεύματα ψευδή και κατευθυνόμενα φυσικά από τη διοίκηση. Πράγματα αστεία, αλλά απόλυτα αληθινά.

Ο Carles Puyol, αρνήθηκε την πρόταση του Bartomeu να αναλάβει καθήκοντα στον σύλλογο της καρδιάς του, επειδή βλέπει πως με τα υπάρχοντα δεδομένα, είναι αδύνατον να βοηθήσει.

Puyol και Valdes, δυο «πολεμιστές» υπό τη σημαία του βαρκελωνισμού, δεν μπορούν να έχουν χώρο και ρόλο, σε αυτό το έκτρωμα που έχει στήσει ο Bartomeu στη Βαρκελώνη.

Δεν μπορείς να βγάλεις άκρη για το ποιος παίρνει τις αποφάσεις σε αυτή την ομάδα. Και ούτε πρόκειται, μέχρι την ημέρα που θα διεξαχθούν οι προεδρικές εκλογές.

Μπορούμε να μαλώνουμε και να διαφωνούμε μερόνυχτα για το ποιος πρέπει να παίζει και ποιος όχι, αλλά δεν είναι εκεί η ουσία. Δεν έχει κακούς ποδοσφαιριστές η Barcelona. Το κάθε άλλο. Αυτό που δεν έχει, είναι σοβαρή διοίκηση και προπονητή που μπορεί να εμπνεύσει στο υψηλότερο επίπεδο και να πει στα μούτρα σε μερικές από τις σημαίες της ομάδας, πως ήρθε η ώρα να καθίσουν στον πάγκο. Και αυτό θα συνεχίσει να πληρώνει.    

Θα γίνει άραγε αυτός ο προπονητής που περιγράφω πιο πάνω, ο Quique Setien; Ας περιμένουμε πρώτα τις επίσημες ανακοινώσεις, και τα ξαναλέμε αναλυτικά.