Γκρίνια, εσωστρέφεια, κατάρες, κριτική και αναλύσεις για όλα με προκατάληψη και αρνητική προδιάθεση. Η διαβόητη και διαχρονική «barcelonitis» όπως την αποκαλούν και στη Βαρκελώνη, χτυπά τον σύλλογο που μιας και δεν έχει άλλα προβλήματα, επιπρόσθετα αντιμετωπίζει το μένος όψιμων και μη οπαδών της.
Θα έλεγα πως είναι να απορείς, αν δεν τα είχα ξαναζήσει, αν δεν ήξερα πως όλα κρίνονται με την ταχύτητα του φωτός και πως η μνήμη μας είναι κοντή. Ας την φρεσκάρουμε λίγο λοιπόν.
Δεν θα γυρίσουμε πολύ πίσω. Ούτε θα πω πολλά. Θα μιλήσω σύντομα για την εξαετία της προεδρίας του Bartomeu. Από τη σεζόν 2015-16 και μετά δηλαδή. Αφήνω έξω και τη σεζόν 2014-15 που είχε τα ηνία της ομάδας ως υπηρεσιακός πρόεδρος.
Σε αυτή την εξαετία λοιπόν, ο σύλλογος δαπάνησε κατ’ εκτίμηση 1.035.000.000€ για μεταγραφές. Ολογράφως, ένα δισεκατομμύριο και κάτι «ψιλά». Και αν θεωρήσουμε πως για ομάδες αυτού του επιπέδου η απόλυτη επιτυχία είναι η κατάκτηση του Champions League, στο ίδιο διάστημα ο σύλλογος δεν κέρδισε ούτε ένα. Τόσο μεγάλη επιτυχία.
Ταυτόχρονα δαπανήθηκαν ακόμη 30.000.000€ για μεταγραφές της δεύτερης ομάδας (Barcelona B), η οποία αγωνίζεται σταθερά (πλην μίας σεζόν) στην 3η κατηγορία του ισπανικού πρωταθλήματος. Κανείς από τους παίκτες αυτούς, δεν βρίσκεται σήμερα στο ρόστερ. Άλλη μια επιτυχία.
Το ακόμη πιο εκπληκτικό, είναι πως αυτή η τιτάνια οικονομική επένδυση στην πρώτη ομάδα, δεν οδήγησε τουλάχιστον στο χτίσιμο ενός κορμού παικτών πάνω στους οποίους θα μπορούσε να βασιστεί η επόμενη ημέρα.
Αυτά παρέλαβε πριν από πέντε μήνες η διοίκηση Laporta. Και αυτό κυρίες και κύριοι δεν αμφισβητείται.
Μια ομάδα χωρίς προσανατολισμό, με ένα ρόστερ που εκτός του ότι ήταν κακοφτιαγμένο, ξεχείλιζε από πανάκριβα συμβόλαια. Το FC Barcelona όχι απλά δεν μπορούσε να κάνει μεταγραφές. Δεν μπορούσε να καλύψει καν το υπάρχον μισθολόγιο.
Το πρώτο μεγάλο στοίχημα, αυτό της παραμονής του Messi, o Laporta το έχασε. Πανηγυρικά. Ήταν επίπονο, κόστισε σε όλους, το έχει χρεωθεί ολοκληρωτικά και εναπόκειται σε όλες και όλους εκεί έξω, να κρίνετε αν αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Δεν είμαι εδώ για να πείσω κανέναν. Αλλά δεν θα κάνω πως δεν ακούω τις ανακρίβειες του τύπου «είχε υποσχεθεί πως θα τον κρατήσει». Αυτό δεν συνέβη ποτέ.
Ο Laporta είχε πει πως θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μείνει ο Messi στη Βαρκελώνη. Είχε δηλώσει επίσης αισιόδοξος. Αυτό, δεν τον κάνει ψεύτη. Τον κάνει ανεπαρκή; Ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, χωρίς όμως να ξεχνά πως το καλό του συλλόγου είναι πάνω απ’ όλα.
Η Barcelona είναι χρεοκοπημένη και ως τέτοια προσπαθεί να λειτουργήσει. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Έκανε φέτος μεταγραφές ελεύθερων παικτών ή άλλων με τη μορφή δανεισμού και τον μοναδικό που πλήρωσε για να αποκτήσει, τον Emerson Royal, τον πούλησε μέσα σε δυο βδομάδες.
Αυτή η περίπτωση, του Emerson, είναι και η μόνη που προσωπικά με πόνεσε. Τόσο γιατί θεωρούσα πως έχει τις ικανότητες να κάνει τη διαφορά στο δεξί άκρο της άμυνας, όσο και γιατί ο ίδιος ο παίκτης ήθελε να μείνει και καθιερωθεί. Τέτοιους χαρακτήρες χρειάζεται ο σύλλογος, αλλά τα οικονομικά του, δεν του επιτρέπουν πλέον ούτε αυτό.
Μετά τη νίκη του Laporta στις εκλογές ένας φίλος και πιστός αναγνώστης, με είχε ρωτήσει : «Νικόλα, πόσο χρόνο πιστεύεις πως θα χρειαστεί ο Laporta για να μας φτιάξει;». Οριακά προλαβαίνει στο διάστημα της θητείας του, του απάντησα.
Θα τον κρίνουμε τον Laporta. Όλα καταγράφονται. Η απόλυση Pimienta, η στάση που θα ακολουθηθεί για την ESL σε σχέση με τη συμμετοχή στην τελική απόφαση των μελών και πολλά άλλα. Αλλά είναι επιεικώς γελοίο να συμβαίνει τώρα.
Όσες και όσοι έχουν λοιπόν υπομονή και αγαπούν πραγματικά το FC Barcelona, θα περάσουν δύσκολα, είναι βέβαιο. Και γι’ αυτό ακριβώς θα νιώσουν υπέροχα όταν κάποια στιγμή το ποδοσφαιρικό τμήμα θα ξαναβρεί τον δρόμο του. Για τους υπόλοιπους, υπάρχουν οι ομάδες των πετροδόλαρων, των Κρατών και των πολυεκατομμυριούχων Αμερικανών. Μπορούν να μας κάνουν τη χάρη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου