Ο Koeman και η επόμενη ημέρα

Ακριβώς έναν χρόνο μετά την παραίτηση του Bartomeu, η τελευταία του κίνηση ως προέδρου του FC Barcelona, η επιλογή δηλαδή του Ronald Koeman, αποτελεί κι’ αυτή από χθες τα ξημερώματα παρελθόν. Κλείνει όμως έτσι και ο κύκλος των προβλημάτων που προκάλεσε η προηγούμενη διοίκηση; Και πόσο συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτόν, ο πρώην πλέον προπονητής της;

 

Ajax, Benfica, PSV, Valencia, Alkmaar, Feyenoord, Southampton, Everton και εθνική Ολλανδίας. Η 20χρονη προπονητική διαδρομή του ανθρώπου που με ένα δικό του γκολ οι blaugrana κατέκτησαν το πρώτο Champions League στην ιστορία τους το 1992, ήταν αρκετά μεγάλη ώστε η πλειοψηφία του κόσμου να γνωρίζει ποιες είναι οι αρετές αλλά και τα μειονεκτήματα του, όταν ανακοινώθηκε πως θα αναλάμβανε τις τύχες της ομάδας.

Και η αλήθεια είναι πως βάσει του προπονητικού του βιογραφικού και της αγωνιστικής του φιλοσοφίας, όπως αυτή παρουσιάστηκε μέσα από τις ομάδες που προπόνησε, οι οιωνοί δεν ήταν ενθαρρυντικοί εξ αρχής.

Το γεγονός όμως του ότι υπήρξε ένας από τους αγωνιστικούς πρωτοστάτες της dream team του Johan Cruyff και αδιαμφισβήτητα ένας από τους πιο σημαντικούς ποδοσφαιριστές στην ιστορία του συλλόγου, σε συνδυασμό με την χαοτική κατάσταση που επικρατούσε στην ομάδα το περασμένο καλοκαίρι, άφησε σε δεύτερη μοίρα τους όποιους ενδοιασμούς υπήρχαν από αρκετούς φίλους της Barcelona.

Η λαμπρή προϊστορία του ανδρός στη Βαρκελώνη, προφανώς και δεν ήταν ασφαλές κριτήριο για την επιλογή του σε ένα τόσο νευραλγικό πόστο.

Ωστόσο σε μια ομάδα που θα αντιμετώπιζε την ανοιχτή πρόθεση του Messi να αποχωρήσει, τον ιστορικό διασυρμό από την Bayern, τα τεράστια οικονομικά προβλήματα και μια διοίκηση που δεν την εμπιστευόταν ούτε τα μέλη του ίδιου της του διοικητικού συμβουλίου, ο Koeman ήταν τουλάχιστον ένας άνθρωπος που αποδεδειγμένα αγαπά τον σύλλογο και που είχε τη δυναμική να έχει υπόσταση στα αποδυτήρια, τα οποία επί Quique Setien είχαν γίνει ρημαδιό.

Ανέλαβε μια προβληματική Barcelona που έγινε ακόμη πιο άρρωστη κατά τη διάρκεια της θητείας του, όχι μόνο -ούτε απαραίτητα- με δική του ευθύνη. Διετέλεσε προπονητής της συνολικά 14 μήνες, διάστημα κατά το οποίο ο σύλλογος άλλαξε δύο προέδρους ενώ στο μεσοδιάστημα υπήρξε ακέφαλος διοικητικά για σχεδόν ένα τετράμηνο, σε μια εποχή που η προσωπικότητα του Ολλανδού σε μεγάλο βαθμό διατήρησε την όποια συνοχή στο αγωνιστικό τμήμα και αυτό δεν αποτελεί προϊόν προσωπικής εκτίμησης αλλά καταγεγραμμένα γεγονότα.

Το οξύμωρο είναι, πως όλες αυτές οι αντικειμενικές δυσκολίες που αποδεδειγμένα αντιμετώπισε, έγιναν μόνιμη επωδός στα χείλη του όποτε αναφερόταν στην αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Για οποιαδήποτε ανορθογραφία, για την έλλειψη αγωνιστικής ταυτότητας ή καλύτερα αγωνιστικού προσδιορισμού/εξέλιξης, η μόνιμη αιτιολόγηση του ήταν τα προβλήματα που και ο ίδιος γνώριζε και αποδέχθηκε να διαχειριστεί, όταν ανέλαβε καθήκοντα. Και στα οποία φάνηκε πως δεν μπορούσε να επέμβει θετικά.

Η κατάσταση δεν βελτιώθηκε ούτε το περασμένο καλοκαίρι. Η εκλογή του Joan Laporta ως νέου προέδρου τον περασμένο Μάρτιο, του έδινε το δικαίωμα να αποφασίσει με ποιον προπονητή θα πορευτεί στο άμεσο μέλλον.

Η προεκλογική του δέσμευση πως θα στηρίξει μετεκλογικά τον Koeman, έχασε αργότερα το ηθικό της πλεονέκτημα, όταν λίγους μήνες μετά επιχείρησε να τον αντικαταστήσει, ενημερώνοντας μάλιστα τον Ολλανδό για τις προθέσεις του. Και όταν τελικά δεν τα κατάφερε, δήλωσε πως η ομάδα θα πορευτεί μαζί του για την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο. Είχε προηγηθεί ένα ακόμη ανεπίτρεπτο ατόπημα του Laporta, καθώς μίλησε δημόσια για την κατάσταση υγείας του προπονητή της ομάδας.

Το γαϊτανάκι της γκρίνιας συνεχίστηκε, με τον Koeman να επικρίνει ανοιχτά τον Laporta μιλώντας σε ΜΜΕ της πατρίδας του. Ήταν δεδομένο πως αυτή η συνεργασία θα είχε σύντομη ημερομηνία λήξης. Όπερ και εγένετο.  

Το κάκιστο ξεκίνημα στο πρωτάθλημα και οι δύο τελευταίες διαδοχικές ήττες, πρώτα στο clasico και χθες το βράδυ από τη Rayo Vallecano, έγραψαν το άδοξο φινάλε του κεφαλαίου Ronald Koeman στον πάγκο της Barcelona.

Η κατάκτηση του Copa del Rey (ο πρώτος τίτλος της ομάδας μετά από δύο χρόνια ανομβρίας) και η χρησιμοποίηση έως και καθιέρωση ορισμένων νεαρών ποδοσφαιριστών κατά τη διάρκεια της θητείας του (Pedri, Araujo, Mingueza, Gavi, Nico Gonzalez κ.α.) καταγράφονται σίγουρα στα θετικά του.

Η αδυναμία της συνολικής αγωνιστικής εξέλιξης και προόδου της ομάδας αλλά και η καταφανέστατα συγκεχυμένη αγωνιστική ταυτότητα της, προσμετρώνται ξεκάθαρα στα αρνητικά.

Και επειδή πάντα μου αρέσει να δίνω προσωπικό τόνο στα κείμενα μου, δεν θα υπεκφύγω ούτε τώρα.

Δεν πιστεύω λοιπόν πως ο Koeman ήταν ο άνθρωπος που θα μπορούσε να οδηγήσει την Barcelona στην αλλαγή αγωνιστικής σελίδας. Γιατί με την αποχώρηση του Messi, αλλά και άλλων σημαντικών παικτών που συνέβη (Suarez) ή θα ακολουθήσει στο προσεχές μέλλον, προφανώς μιλάμε για αλλαγή όχι απλά σελίδας, αλλά κεφαλαίου ολόκληρου σε ό,τι αφορά το αγωνιστικό γίγνεσθαι της ομάδας.

Λυπάμαι όμως πολύ για τον τρόπο με τον οποίο αποχωρεί. Αν θέλεις να δοκιμάσεις άλλη πρόταση, αλλάζεις τον προπονητή σου το καλοκαίρι. Όχι 2 μήνες μετά την έναρξη της σεζόν.

Λυπάμαι επίσης για τους τραμπούκους που επιχείρησαν να προπηλακίσουν τον Koeman και τη σύζυγο του, μετά την ήττα στο clasico. Από τα βίντεο που κυκλοφόρησαν, εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως οι περισσότεροι από τους υβριστές ήταν αγέννητοι όταν ο Ολλανδός μεσουρανούσε με τη φανέλα της Barcelona χαρίζοντας μας αμέτρητες χαρές, αλλά αυτό δεν αποτελεί ακριβώς παρηγοριά.

Ο σύλλογος ήταν ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να αποφύγει αυτό το φιάσκο και τις εικόνες ντροπής που έκαναν τον γύρο του κόσμου. Δεν είναι αυτό mes que un club. Και με τέτοιες αντιδράσεις δεν πρόκειται να επιβιώσει.

Ο μεγαλύτερος φόβος μου όμως, είναι η επόμενη ημέρα. Και όχι γιατί δεν πιστεύω στο υλικό της ομάδας ή στον Xavi που όλα δείχνουν πως θα είναι ο εκλεκτός, αλλά γιατί δεν πιστεύω πλέον στον κόσμο, που δεν δείχνει καμία διάθεση υπομονής και μοιάζει να μην καταλαβαίνει πως όσα έχουν συμβεί στη Barcelona, θα χρειαστεί να περάσουν αρκετά χρόνια για να διορθωθούν.

Υπήρξα επίσης υπέρμαχος της υποψηφιότητας Laporta από την πρώτη ημέρα, και όχι δεν έχω αλλάξει άποψη, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν θα καταγράφω τα κακώς κείμενα της διοίκησης του.

Ο Joan θα πρέπει να αντιληφθεί πως το 2021 δε γίνεται να ενεργεί με όρους του 2003 και οφείλει να επωμιστεί το προσωπικό κόστος που επιβάλλεται, όταν καλείσαι να χτίσεις ουσιαστικά ξανά ολόκληρο τον σύλλογο από τα θεμέλια του. Αν δεν το κάνει, η ιστορία θα το καταγράψει. Και εμείς το ίδιο. Μέχρι τότε, ας επιχειρήσουμε τουλάχιστον να είμαστε ενωμένοι. Αυτό εξάλλου είναι και το διαχρονικό πρόβλημα της Barcelona. Η έλλειψη ενότητας. Εις το επανιδείν.