Αρνητές της πραγματικότητας

 

Από την ημέρα της πρόσληψης του Xavi στην τεχνική ηγεσία της Barcelona, στις 5 του περασμένου Νοέμβρη, αρκετές φίλες/φίλοι μου ζητήσατε να γράψω ένα κείμενο για τον άνθρωπο που καλείται να φέρει ξανά το ποδοσφαιρικό τμήμα στο δρόμο των επιτυχιών.

Σε αυτά τα 15 χρόνια ζωής τους (αλήθεια πότε πέρασαν), οι balacticos  δεν ήταν ποτέ ένα ιστολόγιο πυκνής αρθρογραφίας. Γνωρίζετε πως δεν αρθρογραφώ συστηματικά ή τέλος πάντων δεν το κάνω παρά μόνο αν πιστεύω πως έχω κάτι ουσιαστικό να καταθέσω.

Ακριβώς λόγω αυτής της συνήθειας μου, όταν γράφω ένα κείμενο πάντα προσφεύγω στο αμέσως προηγούμενο για να δημιουργηθεί και η απαραίτητη νοητή συνοχή. 

Βλέποντας λοιπόν απόψε το τελευταίο μου άρθρο, εκείνο που αφορούσε στην απόλυση του Ronald Koeman, διαπίστωσα πως λίγα πράγματα έχω να προσθέσω ή καλύτερα, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Και εν μέρει είναι και λογικό, καθώς από τότε δεν πέρασαν ούτε δύο μήνες.

Ωστόσο «η εποχή του Xavi» που έχει ήδη ξεκινήσει στη Βαρκελώνη, είναι μια καλή αφορμή για να κλείσω αρθρογραφικά το 2021 καταθέτοντας ορισμένες σκέψεις μου.

Στον κόσμο αρέσει να κάνει συγκρίσεις και παραλληλισμούς σε καταστάσεις που πολλές φορές αποδεικνύεται πως είναι εντελώς διαφορετικές.

Η Barcelona του 2003, όταν είχε αναλάβει για πρώτη φορά την προεδρία του συλλόγου ο Laporta, είχε να αντιμετωπίσει πολλά, σοβαρά, δομικά προβλήματα. Πολύ μεγαλύτερα από εκείνα που αντιμετώπισε ο ίδιος πρόεδρος το καλοκαίρι του 2008, όταν προσέλαβε τον Pep Guardiola και ξεκίνησε η δημιουργία της ομάδας – ονείρου, αλλά συγκριτικά ελάχιστα σε σχέση με την τωρινή κατάσταση.

Η Barcelona του 2021 λοιπόν, κουβαλά στην πλάτη της λανθασμένες αποφάσεις πολλών ετών, που έχουν υποθηκεύσει ξεκάθαρα (τουλάχιστον) το βραχυπρόθεσμο μέλλον της. Οι υπεύθυνοι για αυτή την κατάσταση βρίσκονται πλέον στα σπίτια τους. Ο ένας (Rosell) αποφυλακίστηκε ήδη και έγραψε και βιβλίο. Για τον άλλον (Bartomeu) αναμένουμε τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. 

Αρκετοί από τους υπόλοιπους (τα μέλη δηλαδή που τους ψήφισαν) αρκούνται πλέον στο να κουνάνε το δάκτυλο σε αυτούς που ανέλαβαν το έργο της διάσωσης του συλλόγου. Ως εκεί φτάνει το θράσος τους. 

Ο κλήρος της σωτηρίας πέφτει ξανά, σχεδόν 20 χρόνια μετά, στον Laporta. Δεν πρόκειται φυσικά για κλήρο, αλλά για συνειδητή επιλογή του ιδίου, καθώς γνώριζε (τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου) το δραματικό της κατάστασης. Και αποφάσισε να βγει μπροστά. 

Μου είναι αδιάφορη η γελοία κριτική που ήδη δέχεται (δεν είναι κάτι νέο εξάλλου, οι παλιότεροι γνωρίζουν) αλλά όπως έχω γράψει ξανά, έχει χρέος να αντιμετωπίσει το Έβερεστ των προβλημάτων, όντας τουλάχιστον σίγουρος για τις επιλογές του.

Αν επέλεξε τον Xavi απλά για να μπει προσωρινά φρένο στην γκρίνια του κόσμου (προσωπικά δεν το πιστεύω), τότε έχει διαπράξει μεγάλο σφάλμα. Αν το έκανε επειδή πραγματικά πιστεύει στις ικανότητες του και τον στηρίξει ως οφείλει, τότε είμαι μαζί του.

Ο Xavi, με δυόμισι χρόνια προπονητικής εμπειρίας στην πλάτη του, στο αποστειρωμένο ποδοσφαιρικό περιβάλλον του Κατάρ, ένα τεράστιο όνομα καθώς και την επίγνωση του τι σημαίνει να αγωνίζεσαι για τη Barcelona, επωμίζεται ένα έργο που ούτε ένας από όσους λογίζονται αυτή τη στιγμή ως οι καλύτεροι προπονητές στον κόσμο, δεν θα μπορούσε να φέρει εις πέρας με ευκολία.   

Ανέλαβε μια ομάδα βαριά πληγωμένη ψυχολογικά, με τον ηγέτη της (Messi) να έχει αποχωρήσει και έχοντας να διαχειριστεί ένα ρόστερ που μόνο συμπαγές και ισορροπημένο δεν είναι. 

Υπάρχουν βέβαια αρκετοί ταλαντούχοι παίκτες με σπουδαία προοπτική, υπάρχουν όμως και άλλοι που αποτελούν ξεκάθαρα βαρίδια (τόσο αγωνιστικά όσο και οικονομικά), ενώ οι βετεράνοι της ομάδας ίσως είναι και το πιο δύσκολο στοίχημα για τον ίδιο τον Xavi, καθώς με αυτούς υπήρξε συμπαίκτης και οι σκληρές αποφάσεις θα είναι δύσκολες. 

Μόνο δύσκολες αποφάσεις όμως θα καλείται να παίρνει από δω και στο εξής. Και είναι βέβαιο πως το έχει διαπιστώσει και ο ίδιος.

Ο Xavi υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους μέσους όλων των εποχών. Ένα εκπληκτικό, ποδοσφαιρικά, μυαλό. Ένας από τους σπουδαιότερους παίκτες που φόρεσαν τη blaugrana φανέλα. Από την εποχή που έπαιζε, ειδικοί έλεγαν πως έχει τα εχέγγυα να γίνει μεγάλος προπονητής. Ακόμη δεν είναι. Μένει να αποδειχθεί αν θα γίνει.

Ο κόσμος τον αγαπά αλλά, μη γελιέστε, αν η αγωνιστική ανάταση αργήσει, οι μουρμούρες θα εμφανιστούν γρήγορα.   

Απαιτείται στήριξη και υπομονή. Αυτά δεν είναι πράγματα που γίνονται σε 6 μήνες ή σε έναν χρόνο. Ψιλά γράμματα βέβαια, στο μυαλό των (πολλών) αρνητών της πραγματικότητας, που περιμένουν από έναν σύλλογο χρεωμένο μέχρι το κόκκαλο που δεν εξαρτάται (ευτυχώς) από τη βοήθεια εμίρηδων, να πρωταγωνιστεί με κάθε κόστος.

Μαζί λοιπόν στα δύσκολα. Και όσοι απομείνουμε.

Υ.Γ. Δεν μπαίνω ακόμη σε τεχνικά ζητήματα και ανάλυση. Αυτά, από το νέο έτος.