Αμέσως μετά την πρόκριση της (παγκόσμιας πλέον πρωταθλήτριας) Ισπανίας στον τελικό της διοργάνωσης, ο Luis Rubiales, πρόεδρος της RFEF (Ισπανική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου) έσπευσε στα μικρόφωνα για να δηλώσει (χωρίς να ερωτηθεί) πως "αυτές οι γυναίκες πήραν αυτό που αξίζουν". Αναφερόταν σε ορισμένες από τις καλύτερες ποδοσφαιρίστριες της χώρας που επέλεξαν να μην ακολουθήσουν την αποστολή της εθνικής τους, γιατί έκριναν πως τα δομικά προβλήματα του χώρου συνεχίζουν να υφίστανται.
Στη μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας για την ομάδα, το μυαλό του Rubiales δεν ήταν στις παρούσες, αλλά στις απούσες. Περίεργο δεν ακούγεται? Εμπάθεια, μένος, ρεβανσισμός, όπως και να το χαρακτηρίσεις, παραμένει αχαρακτήριστο.
Γιατί όσες απουσίασαν, δεν ήταν τίποτα κακομαθημένες, καλοπληρωμένες ντίβες, όπως εσκεμμένα οδηγήθηκε να πιστέψει το ευρύ κοινό που δεν παρακολουθεί συστηματικά ποδόσφαιρο γυναικών.
Ήταν ο σπόρος των Vicky Losada, των Alex Morgan και των Megan Rapinoe αυτού του κόσμου. Ήταν εκείνες που με προσωπικό τους κόστος υπερασπίστηκαν την άποψη τους.
Εκείνες που δεν πίστεψαν πως οι συνθήκες στην Εθνική θα βελτιωνόταν. Συνθήκες θλιβερές για ομάδα τέτοιου επιπέδου και τόσου συσσωρευμένου ταλέντου.
Ήταν εκείνες που δεν μπορούσαν να βγάλουν από το μυαλό τους τις εικόνες των ΞΕΚΛΕΙΔΩΤΩΝ δωματίων στα ξενοδοχεία των αποστολών της εθνικής, κατόπιν εντολής του νυν προπονητή Jorge Vilda (μη τον κάνετε και ήρωα τον ανεπαρκή) και με την πρόφαση πως "ήθελε να ελέγχει τι ώρα θα κοιμούνται οι αθλήτριες".
Όσες έλειπαν, ήταν υπεύθυνες που η εθνική είχε πλέον από φέτος για πρώτη φορά στην ιστορία της διατροφολόγο, φυσιοθεραπευτή και επαρκή ομάδα τακτικών αναλυτών. Εξαιτίας τους η ομάδα έδωσε σειρά αξιόλογων φιλικών αγώνων πριν το τουρνουά. Εξαιτίας τους η αποστολή ταξίδεψε εγκαίρως στον τόπο διεξαγωγής της διοργάνωσης και όχι 3 ημέρες πριν την έναρξη, όπως έγινε στο προηγούμενο παγκόσμιο.
Δεν είναι πλούσιες όπως οι άντρες συνάδελφοι τους (σε επίπεδο πρωταθλητισμού), δεν παίρνουν πακτωλούς χρημάτων από τους συλλόγους στους οποίους αγωνίζονται και το κυριότερο, ήταν ΚΑΙ αυτές κομμάτι αυτής της πολύχρονης διαδικασίας που οδήγησε στον θρίαμβο της Αυστραλίας. Τόσο κακό έκαναν...
Και αυτές που έκαναν πίσω και πήγαν? θα πει κάποιος. Ναι, πήγαν πολλές από όσες αρχικά διαμαρτυρήθηκαν, αλλά θα πρέπει να εξετάσουμε το γεγονός πως οι άνθρωποι έχουν διαφορετικό τρόπο να αντιδρούν στα ερεθίσματα και να αντιμετωπίζουν τα γεγονότα.
Καμία από όσες αποφάσισαν να είναι στην αποστολή, δεν το έκανε αβασάνιστα. Προηγήθηκαν συσκέψεις επί συσκέψεων, συζητήσεις και επανειλημμένες επισκέψεις του Vilda στο προπονητικό κέντρο της Barcelona (από αυτήν προέρχεται ο κορμός της εθνικής σε όλα τα κλιμάκια) για να πείσει πως τα πράγματα θα αλλάξουν. Ούτε αμετακίνητος ήταν, ούτε αυστηρός όπως επίσης παρουσιάζεται. Γιατί πολύ απλά ήξερε καλύτερα από τον καθένα τόσο το τι είχε συμβεί τα προηγούμενα χρόνια, όσο και πως αν δεν παρείχε τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ στις αθλήτριες, η Ισπανία θα κατέβαινε στο Mundial με την U17.
Στη διάρκεια δε μιας διοργάνωσης που για την Ισπανία είχε πολλές μεγάλες στιγμές εντός γηπέδων, τα καρέ του προπονητή να πανηγυρίζει με τις παίκτριες του είναι ελάχιστα. Και ούτε αυτό ήταν τυχαίο. Καμία τους δεν ξέχασε. Επέλεξαν απλά να το παλέψουν "από μέσα". Και ήρθαν τα γεγονότα να τις δικαιώσουν εξίσου, αυτή την φορά, στο πρόσωπο του ανθρώπου που στήριξε τον Vilda. Του Luis Rubiales.
Ο άνθρωπος που εκπροσωπεί το ισπανικό ποδόσφαιρο, μετά τη λήξη του τελικού και την ώρα που οι παίκτριες της Ισπανίας αγκάλιαζαν τις συναθλήτριες τους, της Αγγλίας, που ήταν απαρηγόρητες, έπιανε τα γεννητικά του όργανα από την εξέδρα των επισήμων.
Λίγο μετά, με πρόσχημα την "χαρά" του, άρχισε να ξεφεύγει και στις αντιδράσεις του με τις παίκτριες της χώρας του, με αποκορύφωμα τη στιγμή που άρπαξε με τα δύο χέρια από το κεφάλι την Jenni Hermoso και την φίλησε στο στόμα.
Αποκορύφωμα είπα? Γράψτε λάθος. Η αποκορύφωση ήρθε σήμερα, όταν στη συνεδρίαση της RFEF όχι απλά δεν εμφανίστηκε μετανιωμένος, αλλά άρχισε να κουνάει το δάχτυλο δια του βήματος φωνάζοντας ΠΕΝΤΕ 5 φορές "δεν παραιτούμαι" ενώ στη συνέχεια προσπάθησε να θυματοποιηθεί. "Ήταν αμοιβαίο το φιλί" είπε, "έχω 3 κόρες". Και εγώ έχω κόρη που παίζει μάλιστα χρόνια ποδόσφαιρο και έτυχε να βρεθώ και σε θέσεις αγωνιστικού χώρου, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκα να εκφραστώ έτσι. Μπορούν να το βεβαιώσουν και οι πάνω από 30 αθλήτριες με τις οποίες συνεργάστηκα. Και μαζί με εμένα και χιλιάδες άλλοι και άλλες, που παθιάζονται, εργάζονται, στενοχωριούνται ή χαίρονται αλλά πάντως ξέρουν που ξεκινάνε οι κόκκινες γραμμές της συναισθηματικής βίας.
Ο Rubiales σήμερα υπέγραψε την παραγοντική του καταδίκη καθώς μετά τη συνέντευξη του, μία ανάρτηση της καλύτερης ποδοσφαιρίστριας στον κόσμο άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Αυτό που στα αγγλικά λέμε "unleash hell" ήρθε με ένα tweet της Alexia Putellas : "Αυτό είναι απαράδεκτο. Τελείωσε. Μαζί σου Jenni Hermoso".
Η Alexia μέχρι τη λήξη του Mundial δεν μίλησε ούτε μία φορά και κατηγορήθηκε γι' αυτό. Σήμερα ήταν η πρώτη παίκτρια της Εθνικής που σχολίασε δημόσια τις δηλώσεις του Rubiales.
Την ακολούθησαν όλες ανεξαιρέτως οι διεθνείς και μια πλειάδα top ποδοσφαιριστριών αλλά και ποδοσφαιριστών από όλο τον κόσμο. Από την Beth Mead και τον Juan Pablo Sorrin μέχρι την Fridolina Rolfo, τον David de Gea, τον Sergi Roberto και η λίστα ανανεώνεται τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Η δε αρχική ανάρτηση της Alexia έχει ήδη πάνω από 8,2Μ views.
Ο γενικός γραμματέας αθλητισμού της Ισπανίας, πριν λίγη ώρα προέβη σε επίσημες δηλώσεις : "Ο κύριος Rubiales είχε σήμερα την ευκαιρία να ανασκευάσει και να απολογηθεί για τη συμπεριφορά του. Όχι απλά δεν το έκανε αλλά δήλωσε πως θα παραμείνει στο πόστο του. Του λέμε λοιπόν πως η κυβέρνηση της Ισπανίας δεν έχει πλέον θεσμική σχέση μαζί του. Θα τον παραπέμψουμε στο Ανώτατο Αθλητικό Δικαστήριο, και αν αυτό εγκρίνει, τότε θα πάψει να είναι πρόεδρος της Ομοσπονδίας".
Σε μια θλιβερή κοινωνία που έχει ξεχάσει τι θα πει σεβασμός και ενσυναίσθηση, είναι παρήγορο να βλέπεις πως υπάρχει κόσμος που έχει αρχίσει να υψώνει ανάστημα στην αλαζονεία των πατριαρχικών αντιλήψεων.
Την αλαζονεία ενός τύπου που είχε σήμερα το θράσος να απευθυνθεί δημόσια στο φιλαράκι του, τον Vilda, λέγοντας του πως η Ομοσπονδία θα του ανανεώσει το συμβόλαιο για 4 χρόνια με αποδοχές 500.000 ευρώ ετησίως, την ώρα που στην Ισπανία οι ποδοσφαιρίστριες παλεύουν μέσα από επανειλημμένες απεργίες να θεσπίσουν κατώτατο μισθό για κάθε αθλήτρια, κάτι παραπάνω από τα 16.000 ευρώ τον χρόνο. Για να μην αναγκάζονται να κάνουν 2 δουλειές για να παίζουν μπάλα..
Υ.Γ. Η παρουσία της ...βασιλικής οικογένειας στον τελικό με άφησε παγερά αδιάφορο, καθώς η κυρία Leticia δεν μπήκε καν στον κόπο να κάνει την απονομή στις παίκτριες της Atletico (δεν ήταν καν στο γήπεδο) στον τελικό κυπέλλου Ισπανίας που είναι αφιερωμένο στην αφεντιά της (Copa de la Reina), κάτι που έχει γίνει και παλαιότερα, όταν οι παίκτριες της Barcelona έπαιρναν τα μετάλλια μόνες τους, μέσα από τις συσκευασίες τους. Ο ρόλος των θεσμών και των παραγόντων (όπως και των συλλόγων) έχει διαχρονικά υστερόβουλα κίνητρα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου