Η κανονικοποίηση του αφύσικου

 

Ένας ακόμη τελικός Champions League. Ο τέταρτος διαδοχικός, ο πέμπτος την τελευταία εξαετία. Μία ακόμη υπέρβαση από την ομάδα των θαυμάτων που τείνει να μετατρέψει το δύσκολο σε αναμενόμενο, κακομαθαίνοντας τον κόσμο της Barcelona. Υπέρβαση. Ναι. Δεν είναι εύκολο να ανατρέπεις το 1-0 του πρώτου αγώνα, κερδίζοντας μέσα στο κατάμεστο Stamford Bridge την πρωταθλήτρια Αγγλίας Chelsea με 2-0.

Η ομάδα αυτή έχει χαρακτήρα, έχει στεγανά, έχει αντισώματα που προκύπτουν σχεδόν όποτε έχει απαιτηθεί την τελευταία πενταετία. Ακόμη και όταν οι κλυδωνισμοί προκύπτουν από εσωτερικές εσφαλμένες εκτιμήσεις σε σχέση με την τακτική προσέγγιση (όπως έγινε στον αγώνα του Montjuic). Ας χαρούμε αυτή την επιτυχία όπως της αξίζει. Και μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης, τα λέμε ξανά, αναλυτικά.

Ζήτημα επίγευσης

 

Η γευστική εντύπωση, ευρέως γνωστή και ως επίγευση, ορίζεται από αναδρομικές απτικές και οσφρητικές αισθήσεις στον ουρανίσκο που προκαλούνται από συνδυασμό γεύσεων. Όσο ποιοτικά κι αν είναι τα συστατικά του ροφήματος ή της τροφής, αρκεί μία μικρή λεπτομέρεια, ένα λάθος συστατικό, μία εσφαλμένη εκτίμηση, για να χαλάσει τη συνολική εμπειρία και να την κάνει δυσάρεστη ή τουλάχιστον λιγότερο ευχάριστη από όσο συνολικά θα μπορούσε να είναι. 

Τίποτα δεν είναι τυχαίο

 

Όταν η Barça προηγήθηκε απόψε, έτριβα τα μάτια μου. Κόντρα στη ροή του αγώνα, απέναντι σε ένα εξαιρετικό στήσιμο του Luis Enrique, το γρήγορο 1-0 στην πρώτη επίθεση στην εστία των Γάλλων, μετέτρεπε σε 4-2 το συνολικό σκορ, και λέω κοίτα που μπορεί να περάσουμε και μια φορά στο UCL χωρίς να είμαστε οι καλύτεροι στο γήπεδο.