Το τέρας που λέγεται εξουσία

 

Σε εξέλιξη βρίσκεται η δίκη για την υπόθεση της Jenni Hermoso, με κατηγορούμενο (μεταξύ άλλων) τον πρώην πρόεδρο της RFEF, Luis Rubiales.

Έχει ήδη καταθέσει η ίδια η Jenni, οι συμπαίκτριες της, Misa Rodriguez, Laia Codina, Irene Paredes και Alexia Putellas, καθώς και μια σειρά ακόμη εμπλεκομένων στην υπόθεση ατόμων . Δεν θα αναφερθώ σε τίποτα από όσα κατέθεσαν οι ποδοσφαιρίστριες, καθώς η γραμμή τους είναι διαυγής, χωρίς αντιφάσεις, και απλά επανέλαβαν (με περισσότερες λεπτομέρειες) τα γεγονότα όπως τα βίωσαν. Αυτά δηλαδή που έλεγαν ήδη από τον Σεπτέμβρη του 2023.

Ο βασικός λόγος που (δεν) το κάνω, είναι γιατί βρίσκω εξοργιστικό (και άβολο και αμήχανο) να προσπαθείς να παρουσιάσεις την άποψη ενός ανθρώπου που οφθαλμοφανώς ήταν και παραμένει το θύμα. Όλος ο κόσμος είχε δει τι συνέβη ή τέλος πάντων, όσοι ήθελαν, είδαν. Και μετά είχαμε μάθει και τις λεπτομέρειες. Τα όσα ακολούθησαν. Αν παρόλα αυτά, ενδιαφέρεστε, μπορείτε να ανατρέξετε στην τότε αρθρογραφία μου, ενώ υπάρχει και ένα σχετικά πρόσφατο ντοκιμαντέρ στο Netflix.

Οργή είναι η μόνη λέξη που μπορώ να σκεφτώ, με όσα έχουν ακουστεί μέχρι στιγμής στην δικαστική αίθουσα.

Ο αδερφός της Hermoso κατέθεσε ότι ο (πρώην πλέον και επίσης κατηγορούμενος) προπονητής της Εθνικής Ισπανίας, Jorge Vilda, τον πλησίασε στο αεροπλάνο της επιστροφής από την Αυστραλία, λέγοντας του ότι η Jenni θα έπρεπε να κάνει δήλωση υπεράσπισης του Rubiales. ώστε να υποβαθμιστεί το γεγονός. Σύμφωνα με τον Rafael Hermoso, o Vilda του είπε πως "η Jenni πρέπει να φερθεί έξυπνα και να δικαιολογήσει τον πρόεδρο, να μην ξεχνάει ότι και αυτή...μεγαλώνει, ο χρόνος συμμετοχής της μπορεί να επηρεαστεί από μία χαζομάρα και αυτό θα έχει συνέπειες για την καριέρα της και για την ίδια προσωπικά".

Ο προπονητής της Εθνικής ανδρών, De la Fuente, επί 10' προσπαθούσε να πείσει τον πρόεδρο του δικαστηρίου ότι στην 36ωρη πτήση επιστροφής από την Αυστραλία κοιμόταν συνέχεια και δεν άκουσε τίποτα.

Ο (επίσης πρώην) ψυχολόγος της ομάδας, εξήγησε ότι δεν έκανε καμία προσπάθεια να προσεγγίσει την Jenni, παρά μόνο όταν του το ζήτησε επισήμως η FIFA (!) καθώς όπως είπε "η δουλειά μου ήταν να είμαι διαθέσιμος σε περίπτωση που μου το ζητούσε κάποια αθλήτρια και όχι να τις προσεγγίζω αυτοβούλως".

Ο χειρότερος όλων, ήταν μακράν ο τότε υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων και Τύπου της Ομοσπονδίας, ο Pablo Garcia Cuervo. Ο τρόπος που απαντούσε στα ερωτήματα του εισαγγελέα εξόργισε ακόμη και τον πρόεδρο του δικαστηρίου, ο οποίος αναγκάστηκε να σταματήσει τη διαδικασία και να τον επιπλήξει, λέγοντας του "είστε εδώ για να απαντάτε με διαφάνεια σε όλες τις ερωτήσεις και όχι για να επιδεικνύεται υπεροψία. Αμφιβάλλω αν έχετε καταλάβει τη δυσχερή θέση στην οποία βρίσκεστε, και δεν θέλετε να με κάνετε να επανέλθω επί της συμπεριφοράς σας".

Η διαδικασία συνεχίζεται, και είναι ανείπωτη η στενοχώρια και ο θυμός που προκύπτουν αβίαστα σε κάθε άνθρωπο που έχει στοιχειώδη ενσυναίσθηση, μπροστά στην εικόνα μίας γυναίκας που αναγκάζεται να εκθέτει δημοσίως (και να βιώνει ξανά) όλα τα συναισθήματα που της προκάλεσε η κακοποιητική συμπεριφορά του συνόλου της Ομοσπονδίας, αντί να δρέπει τους καρπούς της μέγιστης επιτυχίας της κατάκτησης ενός παγκόσμιου τίτλου.

Η διαφθορά, οι δημόσιες σχέσεις, η σύνδεση όλων των μορφών της (κατά κανόνα πατριαρχικής) εξουσίας, όπως αυτή εκφράζεται μέσω παραδοσιακών δομών και θεσμών, στις οποίες προφανώς και ανήκουν και οι ποδοσφαιρικές Ομοσπονδίες, είναι φαινόμενα που απαντώνται σε πολλές (αν όχι σε όλες) τις χώρες. Σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό, αλλά πάντως απαντώνται.

Οι Π.Ο. είναι λαμπερές βιτρίνες, όλες κι όλοι πρέπει να αισθάνονται προνομιακά απλώς και μόνο επειδή μπορούν να φορούν τη φανέλα με το εθνόσημο, η δουλειά τους είναι να παίζουν και να μη μιλάνε παρά μόνον όταν τους ζητηθεί. Ειδάλλως η πόρτα κλείνει. Και αν με αυτή την εκτίμηση γίνομαι δυσάρεστος, τόσο το καλύτερο.

Στην Ισπανία ομολογουμένως, φαίνεται πως ακόμη υπάρχουν αντισώματα αξιοπρέπειας. Το δυστύχημα της έκθεσης των θυμάτων σε δημόσια θέα μέσω εθνικής τηλεοπτικής κάλυψης της δίκης, συνοδεύεται τουλάχιστον και από το ξεγύμνωμα όλων όσων συμμετείχαν στην κακοποιητική συμπεριφορά (διαρκείας μάλιστα) μίας σπουδαίας ποδοσφαιρίστριας, που της στερήθηκε το δικαίωμα να απολαύσει αυτό που κέρδισε με τον ιδρώτα της, την κατάκτηση δηλαδή της κορυφής του κόσμου με την εθνική ομάδα της χώρας της, απλά και μόνο επειδή είναι γυναίκα. Και αυτό, είναι μια κάποια παρηγοριά.

Γιατί ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε ως κοινωνία, είναι ακόμη μακρύς και αποδεδειγμένα, ιδιαίτερα δύσβατος και μοναχικός.