Joan Laporta Ο πρόεδρος των τίτλων

Ιούνιος 2003. “Ο Joan Laporta εκλέγεται πρόεδρος της Barcelona.” Ιούλιος 2011. “Η διοίκηση της Barca, μηνύει τον πρώην πρόεδρο του συλλόγου, Joan Laporta, κατηγορώντας τον για κακοδιαχείριση των οικονομικών, στα 7 χρόνια της προεδρίας του”. Ποιος είναι όμως τελικά ο Laporta; Ο άνθρωπος που οδήγησε την Barca στην κορυφή του κόσμου ή εκείνος που την έριξε στην δίνη των οικονομικών προβλημάτων;

Επειδή ένα νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις, θα επιχειρήσουμε να σκιαγραφήσουμε το προφίλ ενός ανθρώπου που αγαπήθηκε και κατηγορήθηκε εξίσου, παρουσιάζοντας έργα και ημέρες του Joan Laporta στα 7 χρόνια που βρισκόταν στο τιμόνι της Barcelona, εστιάζοντας σε κάποιους βασικούς άξονες - κεφάλαια:  Η Ανάληψη της Προεδρίας, Η Δύσκολη Πρώτη Χρονιά (2003-04), Χρόνια δόξας και επιτεύγματα, Η σχέση με τους Boixos Nois, Το κατηγορητήριο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!

Η Ανάληψη Της Προεδρίας

Γεννημένος το 1962, ο Joan Laporta, πατέρας τριών παιδιών και δικηγόρος στο επάγγελμα, εμφανίζεται για πρώτη φορά στα κοινά του συλλόγου το 1998, όταν συμμετέχει στο κίνημα Blau Elefant με σκοπό την ανατροπή του, τότε προέδρου του συλλόγου, JL Nunez. Η πρόταση μομφής των ελεφάντων πέφτει στο κενό, αλλά ο Laporta δεν το βάζει κάτω. 5 χρόνια μετά, επανέρχεται δριμύτερος και διεκδικεί την προεδρία, ηγούμενος μιας ομάδας νέων, επιτυχημένων και πλούσιων επαγγελματιών, όλοι τους κοντά στα 40 και άγνωστοι μεταξύ τους, με ένα όραμα όμως που τους ενώνει. Να ανατρέψουν μια νοοτροπία δεκαετιών και να φέρουν αέρα αλλαγής – μοντερνισμού στην Barcelona. Λίγο πριν τις εκλογές του 2003 δηλώνει: «-Θα αφιερώσω τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, για να γιγαντώσω την Barcelona. Ο σύλλογος πρέπει να γίνει σύγχρονη επιχείρηση.»

Ο συνδυασμός του, αν και αουτσάιντερ αρχικά, κερδίζει πανηγυρικά τις εκλογές και ο Laporta στις 15 Ιουνίου 2003 εκλέγεται πρόεδρος της Barcelona. Η προσωπική δυναμική του εικόνα, βοηθάει ιδιαίτερα την προεκλογική εκστρατεία και ανατρέπει τα αρχικά  προγνωστικά.

Παραλαμβάνει την ομάδα με χρέη που αγγίζουν τα 150 εκ.€, δείχνει όμως αποφασισμένος να επιτύχει, εφαρμόζοντας καινοτόμες αλλαγές. Όλα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου υποχρεώνονται να καταβάλλουν από 1,5 εκ.€, ως εγγύηση για την θέση τους. Αντιπρόεδρος αθλητισμού ορίζεται ο Sandro Rosell, πρώην διευθυντής της Nike στην Βραζιλία και δεξί χέρι του νέου προέδρου. Αποφασίζεται το ξεφόρτωμα με την μορφή δανεισμού, παικτών με βαριά συμβόλαια και μικρή προσφορά, όπως ο Βραζιλιάνος Fabio Rochemback, ώστε να ανασάνει ο ταλαιπωρημένος προϋπολογισμός της ομάδας.

Η πρώτη κίνηση που προκαλεί αντιδράσεις, δεν αργεί να έρθει. Ανακοινώνεται η πρόσληψη του Frank Rijkaard, για την θέση του τεχνικού της ομάδας. Ο Rijkaard με μια τεράστια καριέρα ως ποδοσφαιριστής, δεν έχει να παρουσιάσει ωστόσο, τίποτα το αξιόλογο ως προπονητής. Ο κόσμος αντιδρά. Ο Laporta απαντά: «Είμαι αυτός που είμαι ως Καταλανός και συμπεριφέρομαι χωρίς συμπλέγματα. Ο Frank είναι νέος, άφθαρτος, ταλαντούχος και θα πετύχει!»  Μεγάλο ρόλο στην απόφαση του για την πρόσληψη του Ολλανδού, διαδραματίζει ένας άλλος Ολλανδός, ο Johan Cruyff, τοτέμ στην Βαρκελώνη και άνθρωπος τον οποίο εμπιστεύεται τυφλά ο νέος πρόεδρος.

Τα προβλήματα όμως δεν έχουν ακόμη αρχίσει. Η προεκλογική υπόσχεση-σημαία του Laporta, ότι αν κέρδιζε τις εκλογές θα έφερνε στην Βαρκελώνη τον σταρ της Manchester United, David Beckham πέφτει στο κενό. Η Ρεάλ Μαδρίτης, με την δύναμη του πλούτου που της δίνει μεταξύ άλλων και ο έλεγχος του  πάνω από το 50% της εσωτερικής αγοράς στην Ισπανία, κάνει δικό της τον Άγγλο ποδοσφαιριστή και προκαλεί πονοκεφάλους στη νέα διοίκηση των Καταλανών που δείχνει μουδιασμένη από την πρώτη επικοινωνιακή της ήττα.

Ο Laporta δεν μένει με τα χέρια σταυρωμένα. Αναζητώντας ρελάνς για την απώλεια του Beckham, στρέφεται στον Βραζιλιάνο σταρ Ronaldinho και ενώ περιμένει την κίνηση της United (που επίσης διεκδικεί τον παίκτη) λέει στον Rosell: «Η Καταλονία χρειάζεται τον Ronaldinho». Ο Rosell του απαντά: «No news, good news» εννοώντας πως αν οι Άγγλοι καταθέσουν μια τρελή πρόταση, η Barca δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει. Όμως η άριστη προσωπική σχέση που είχε ο ίδιος ο Rosell με τον Βραζιλιάνο, είχε ως αποτέλεσμα μετά από ένα μεγάλο θρίλερ, ο Ρόνι να καταλήξει στην Βαρκελώνη.

Οι διαπραγματεύσεις είναι σκληρές, ο ίδιος ο Laporta τις χειρίζεται (παρόντος και του Rosell) προσωπικά και μετά από 8 ώρες πέφτουν οι υπογραφές ενώ ο κόσμος έξω από τα γραφεία του συλλόγου παραληρεί! Ο Ronaldinho είναι πλέον παίκτης της Barcelona. Αστεία λεπτομέρεια: την ώρα που Laporta και Asis (αδερφός και μάνατζερ του Ρόνι) συζητούν τους όρους του συμβολαίου σε ένα γραφείο, ο τρελο Βραζιλάνος παίζει με μία μπάλα, ακριβώς έξω από την πόρτα. 

Λίγες ημέρες αργότερα, στην επίσημη παρουσίαση της ομάδας για την αγωνιστική περίοδο 2003-04 στο Camp Nou, ο Laporta παίρνει το μικρόφωνο και απευθυνόμενος στους ποδοσφαιριστές αναφωνεί: «Στο στήθος φέρετε το έμβλημα της Barca. Κάτω από αυτό, βρίσκεται η καρδιά σας!»

Η Δύσκολη Πρώτη Χρονιά (2003-04)

Το ξεκίνημα της αγωνιστικής περιόδου 2003-04, της πρώτης χρονιάς με τον Laporta στο τιμόνι της ομάδας, δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερο για τους Καταλανούς. Η ομάδα γνωρίζει απανωτές ήττες, κάποιες από αυτές και ταπεινωτικές. Στα τέλη Νοεμβρίου του 2003 χάνει στην Μάλαγα με το βαρύ 5-1. Ο Rosell, μετά τον αγώνα, μιλάει στο τηλέφωνο με τον διευθυντή της El Mundo Deportivo, μίας εκ των δύο μεγαλύτερων αθλητικών εφημερίδων (μαζί με την Sport) στην Βαρκελώνη. «Τι τίτλο θα βάλεις αύριο? – Ναι, καταλαβαίνω, έχεις δίκιο»  αποκρίνεται στον έξαλλο δημοσιογράφο, που από την άλλη άκρη της γραμμής του λέει πως ο τίτλος στο εξώφυλλο την επομένη της συντριβής, θα είναι “Ντροπή”.

Το τέλος του πρώτου γύρου, βρίσκει την ομάδα στη μέση της βαθμολογίας της Primera Division και το κερασάκι στην τούρτα μπαίνει στις 6 Δεκεμβρίου 2003. Η Barca χάνει μετά από 20 χρόνια μέσα στο Camp Nou, από την Ρεάλ Μαδρίτης. Το κλίμα δεν είναι απλά βαρύ. Είναι εκρηκτικό. Τα μέλη της διοίκησης, που παρακολουθούν μαζί τον αγώνα, δείχνουν σαστισμένα. Ο Laporta προβληματισμένος μεν, δεν αφήνει όμως την απογοήτευση του να αποτυπωθεί στις κάμερες, που έχουν εστιάσει στο πρόσωπο του.

Αποχωρώντας από το γήπεδο με το αυτοκίνητο του, δεκάδες φίλαθλοι είναι συγκεντρωμένοι για να αποδοκιμάσουν και να διαμαρτυρηθούν. Προς μεγάλη έκπληξη τους, ο Laporta δίνει εντολή στον οδηγό του, να σταματήσει! Κατεβάζει το παράθυρο και ανοίγει διάλογο μαζί τους. «Τι κατάντια είναι αυτή? Διώξε τον Rijkkard, είναι άχρηστος! Μας κοροϊδεύεις,  aυτή την Barca ονειρευόσουν?» είναι μόνο μερικές από τις πιο ήπιες κουβέντες που ακούει από το αγανακτισμένο πλήθος. Διατηρώντας, άγνωστο το πώς, την ψυχραιμία του, απαντάει: «Κάνετε υπομονή, θα πάμε καλά, θα το δείτε!» και φεύγοντας αναφωνεί «- Ζήτω η Barca, ζήτω η Καταλονία!».

Την επόμενη ημέρα, το διοικητικό συμβούλιο συνεδριάζει εκτάκτως. Όλοι είναι αναστατωμένοι, κάποιοι αρχίζουν να αλληλοκατηγορούνται. Ο Laporta παίρνει το λόγο: «Ακούστε με, ακούστε με όλοι! Πολεμήσαμε 5 χρόνια για να διώξουμε ένα σάπιο καθεστώς. 5 χρόνια! Δεν θα τα παρατήσουμε τόσο εύκολα. Δεν θα το επιτρέψω. Ο αγώνας είναι δύσκολος, αλλά είναι πλέον ο δικός μας αγώνας!».

Το ξεκίνημα του 2^ου γύρου, βρίσκει τον σύλλογο μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση. Υπερβαίνοντας τον οικονομικό προϋπολογισμό της ομάδας, αποφασίζεται να αποκτηθεί ο Ολλανδός μέσος Edgar Davids με την μορφή δανεισμού από την ιταλική Juventus. Το κόστος για 5 μήνες θα φτάσει τα 2 εκ.€. Αποτελεί εισήγηση του προπονητή και ο Laporta, που εξακολουθεί να του έχει εμπιστοσύνη, δεν του χαλάει το χατίρι. Μιλώντας σε συνεργάτες του, λέει: «Είμαστε εξαιρετικοί! Ο προπονητής ζήτησε τον παίκτη την Τρίτη και την Πέμπτη τον αποκτήσαμε», βγάζοντας μια αισιοδοξία, που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε περισσότερο με τρέλα. Τα ΜΜΕ και ο κόσμος, για άλλη μια φορά δεν είναι ικανοποιημένοι. Η ομάδα, κατά τη γνώμη τους, χρειαζόταν  έναν επιθετικό και όχι έναν αμυντικό μέσο. Οι μουρμούρες συνεχίζονται.

Ο Laporta δεν χάνει χρόνο. Τον Φεβρουάριο του 2004, ανακοινώνει ότι ο σύλλογος ήρθε σε συμφωνία με 8 μεγάλες τράπεζες, οι οποίες θα αναλάμβαναν να εγγυηθούν την ρευστότητα του συλλόγου για τα επόμενα 7 χρόνια. Τα χέρια της διοίκησης πλέον λύνονται. Την ίδια ώρα, η ομάδα ανασταίνεται αγωνιστικά. Η μία νίκη διαδέχεται την άλλη. Η επίσκεψη στην Μαδρίτη για τον αγώνα του 2^ου γύρου, απέναντι στην Ρεάλ, βρίσκει την Barca με ένα σερί 13 νικών στο πρωτάθλημα. Το Bernabeu λυγίζει. Η Barcelona κερδίζει με 1-2 μέσα στην Μαδρίτη μετά από 7 χρόνια!

Στο δρόμο της επιστροφής για την Βαρκελώνη, το κλίμα στο λεωφορείο της αποστολής είναι εξαιρετικό. Ο Laporta φωνάζει: «Αν πάρουμε το πρωτάθλημα, στην φιέστα που θα κάνουμε, το σύνθημα μας  θα είναι “ακολουθούν και άλλοι τίτλοι!”».

Τελικά η ομάδα τελείωσε τη χρονιά κάνοντας ένα σερί 17 συνεχόμενων νικών, το 2^ο μεγαλύτερο στην ιστορία του συλλόγου, το πρωτάθλημα όμως κατέληξε στην Βαλένθια. Ο Laporta, παρά τον εξαιρετικό 2^ο γύρο που πραγματοποίησε η ομάδα, δεν είναι ικανοποιημένος. Παρόλα αυτά, τα λόγια του στο λεωφορείο, έμελλε να αποδειχθούν προφητικά.

Χρόνια Δόξας και Επιτεύγματα (2004-2010)

Από το καλοκαίρι του 2004, η Barcelona γυρίζει οριστικά σελίδα. Η διοίκηση Laporta ενισχύει (με αφετηρία την προηγούμενη χρονιά) την ομάδα με σημαντικούς ποδοσφαιριστές. Deco, Samuel Eto'o, Giuly, Rafa Marquez, Ronaldinho και άλλοι, αποτελούν ακριβές αλλά άκρως επιτυχημένες μεταγραφές και πλαισιώνουν με μεγάλη επιτυχία τους γηγενείς εκκολαπτόμενους (τότε) σταρ, οδηγώντας τον σύλλογο στην κατάκτηση του 1^ου πρωταθλήματος Ισπανίας μετά από 6 χρόνια (2004-05), επιτυχία που επαναλαμβάνεται και το 2005-06, χρονιά που βρίσκει τους Καταλανούς και στην κορυφή της Ευρώπης μετά από 14 χρόνια, με την κατάκτηση του Champions League, στις 17 Μαϊου 2006 στο Παρίσι, απέναντι στην Arsenal.

Ο Laporta, παρά την αιφνίδια αποχώρηση από την θέση του αντιπροέδρου, του Rosell, το προηγούμενο καλοκαίρι (2005) και την παραφιλολογία που ακολούθησε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, βρίσκεται σε θέση ισχύος την άνοιξη του 2006, μετά και τις επιτυχίες της ομάδας. Το ίδιο καλοκαίρι, ο Καταλανός δικηγόρος επανεκλέγεται πρόεδρος.

Φαίνεται πάντως, πως οι επιτυχίες, παραδόξως προκάλεσαν στην ομάδα  κορεσμό και οι δύο χρονιές που ακολούθησαν (2006-07 και 2007-08), κρίνονται εκ των υστέρων σίγουρα αποτυχημένες, αφού δεν συνοδεύτηκαν από την κατάκτηση κάποιου τίτλου, με αποτέλεσμα ο Laporta να βρεθεί το καλοκαίρι του 2008, αντιμέτωπος με πρόταση μομφής, αυτή την φορά προς το πρόσωπο του. Ωστόσο η ψηφοφορία του έδωσε, έστω και οριακά, την ψήφο εμπιστοσύνης που χρειαζόταν για να παραμείνει στον προεδρικό θώκο.

Η πρόταση μομφής που κατατέθηκε από τον Oriol Giralt, συγκέντρωσε το 60% των ψήφων, την ώρα που το απαιτούμενο νούμερο για να αποχωρήσει ο Laporta, ήταν ορισμένο από το καταστατικό του συλλόγου στο 66%. Η ψήφος εμπιστοσύνης που πήρε η διοίκηση του, ήταν μία πύρρειος νίκη (αν και μόνο το 34% των μελών προσήλθαν στην ψηφοφορία) και οδήγησε στην παραίτηση 8 μελών του διοικητικού συμβουλίου. Ο Laporta, έχοντας για ακόμη μια φορά στο πλευρό του τον Cruyff, δήλωσε: «Θα εξετάσουμε το αποτέλεσμα με προσοχή. Τρέφουμε μεγάλο σεβασμό για όσα μέλη ψήφησαν εναντίον μας. Συνεχίζουμε νόμιμα και με πάθος. Κανείς από τους συνεργάτες μου, δεν μου έχει ζητήσει να παραιτηθώ.»

Ήταν η ώρα για δραστικές αλλαγές. Ο Laporta το είχε τολμήσει στο παρελθόν, δεν θα δίσταζε τώρα. Απομακρύνεται ο Frank Rijkaard από την τεχνική ηγεσία του συλλόγου και για άλλη μια φορά, ο κόσμος αιφνιδιάζεται, όταν η διοίκηση ανακοινώνει την πρόσληψη, αντί του Ολλανδού, του Pep Guardiola, ζωντανού μύθου και αγαπημένου παιδιού των φίλων της ομάδας, που όμως (όπως και ο προκάτοχος του) δεν είχε καμία ουσιαστική εμπειρία σαν προπονητής, παρά μόνο την πρότερη θητεία του, στον πάγκο της δεύτερης ομάδας της Barcelona! Ο Laporta εμπιστεύτηκε για άλλη μια φορά την εισήγηση του Cruyff και όπως αποδείχθηκε, έπραξε και πάλι σωστά.

Την διετία που ακολουθεί (2008-10), η Barcelona υπό την καθοδήγηση του Guardiola, αποδίδει εξαιρετικό ποδόσφαιρο κατακτώντας κυριολεκτικά ότι τίτλο βρίσκει στον δρόμο της, με αποκορύφωμα το 2009, χρονιά κατά την οποία οι Καταλανοί κάνουν το απόλυτο, κερδίζοντας και τους έξι τίτλους τους οποίους διεκδικούσαν, γεγονός που συνέβη για πρώτη φορά στην ιστορία του ποδοσφαίρου! Η ομάδα του Messi, του Puyol, του Xavi, του Iniesta, του Guardiola αλλά και του Laporta, περνάει οριστικά πλέον στο πάνθεον της ιστορίας όχι απλά του συλλόγου, αλλά και του ποδοσφαίρου γενικότερα.

Το καλοκαίρι του 2010, ο Laporta αποχωρεί από την προεδρία (έχοντας ολοκληρώσει 2 θητείες) αφήνοντας μια βαριά παρακαταθήκη που περιλάμβανε:

α) 12 τίτλους, μεταξύ των οποίων 4 πρωταθλήματα Ισπανίας, 2 Champions League και ένα διηπειρωτικό.

β) Κατά την διάρκεια της θητείας του, τα μέλη του συλλόγου αυξήθηκαν κατά 50% , από 100.000 που ήταν το 2003, σε πάνω από 150.000!

γ) Την περίφημη συμφωνία με την UNICEF το 2006, με την οποία για πρώτη φορά στα χρονικά του αθλήματος, ομάδα θα έβαζε στην φανέλα της, όχι χορηγό, αλλά το όνομα μίας φιλανθρωπικής οργάνωσης, την οποία μάλιστα ο σύλλογος θα ενίσχυε οικονομικά,  προσφέροντας της ετησίως, ένα σεβαστό ποσό!

δ) Δόθηκε μεγάλο βάρος στους παίκτες που προερχόταν από τα σπλάχνα της ομάδας. Puyol, Oleguer, Xavi, Iniesta, Valdes, Messi, Busquets,  Pedro, παίκτες που σήμερα θαυμάζει όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος, καθιερώθηκαν κατά την διάρκεια της προεδρίας του και ανταμείφθηκαν (εκτός του Oleguer) με πλουσιοπάροχα συμβόλαια και υψηλές ρήτρες. Η Καταλονία δεν αρκούσε να είναι περήφανη για τα παιδιά της. Έπρεπε και να το δείχνει στην πράξη. Η Masia, η ακαδημία δηλαδή της Barca, αποτελεί πλέον  ύψιστη προτεραιότητα για τον σύλλογο και αυτό σε μεγάλο βαθμό, πιστώνεται και στον Laporta, που δικαιωματικά μπορεί πλέον να λογίζεται ως ένας από τους μεγαλύτερους προέδρους στην μακρόχρονη ιστορία του συλλόγου.

ε) Η Barca δήλωσε παρούσα στις μεγαλύτερες, οικονομικά, αγορές του κόσμου και το εμπορικό της σήμα γιγαντώθηκε. Ο σύλλογος έγινε περισσότερο γνωστός σε μέρη όπως η Μέση Ανατολή, η Ασία και η Αμερική

Όλοι οι μεγάλοι όμως, έχουν και μεγάλους αμφισβητίες, δυσκολίες, προσωπική φθορά και εμπόδια στην πορεία τους προς την κορυφή. Γνωρίζουν επίσης καλά, ότι ο δρόμος προς την δόξα δεν είναι ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο Laporta λοιπόν, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση του κανόνα.

Το Κατηγορητήριο

Όταν ο Laporta ανέλαβε το 2003 τα καθήκοντα του, όσο φιλόδοξος και αν ήταν (που ήταν), ούτε και ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί σε πόσο υψηλό επίπεδο (τουλάχιστον όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι) θα παρέδιδε την ομάδα 7 χρόνια αργότερα, όταν το 2010  θα αποχωρούσε από την προεδρία. Στην διάρκεια της θητείας του, έγινε ισχυρός, διάσημος και επιτυχημένος, πράγματα δηλαδή που, ως φυσική νομοτέλεια, φθείρουν το ανθρώπινο είδος, προκαλώντας αυτό που συνηθίζουμε να λέμε αλαζονεία της εξουσίας.

Βλέπετε, ο δρόμος προς τη καταξίωση δεν είναι πάντα μία φωτεινή λεωφόρος. Σε πολλές περιπτώσεις περνάει και μέσα από σκοτεινά μονοπάτια, εκεί όπου οι παράνομες και κάποιες φορές ανήθικες ενέργειες, θεωρούνται φυσιολογικές, στο βωμό της επίτευξης προσωπικών και όχι μόνο στόχων. Ο ήρωας της ιστορίας μας, δεν αποτελεί εξαίρεση του παραπάνω κανόνα.

Η σχέση με τον Rosell

Από το ξεκίνημα της ενασχόλησης του Laporta με τα διοικητικά, δεξί του χέρι και ο άνθρωπος με τον οποίο, ουσιαστικά από κοινού, αποφάσιζε για τον χειρισμό των σημαντικότερων υποθέσεων, ήταν ο Sandro Rosell.  Τα προβλήματα στις σχέσεις τους, ξεκίνησαν όταν ο Laporta θεώρησε ότι ο Sandrusko (έτσι τον αποκαλούσε), άρχισε να υπερβαίνει τις αρμοδιότητες του, προσπαθώντας να επιβάλλει τις απόψεις του για ζητήματα του συλλόγου, παρακάμπτοντας τον πρόεδρο. Αντίστοιχα ο Rosell κατηγορούσε τον άλλοτε φίλο του, για υπερβολικό συγκεντρωτισμό εξουσίας, αυταρχισμό και αλαζονεία.

Το γυαλί έσπασε οριστικά το καλοκαίρι του 2005, με τον Rosell να παραιτείται από την θέση του αντιπροέδρου. Λίγους μήνες αργότερα, προχώρησε στην έκδοση βιβλίου με τίτλο «Καλώς Ήρθατε Στον Αληθινό Κόσμο», στο οποίο κατηγορούσε ευθέως τον παλιόφιλο του, πως εκμεταλλεύεται την Barca, για να εξυπηρετήσει προσωπικούς πολιτικούς στόχους, καθώς ήταν γνωστό πως ο πρόεδρος των Καταλανών, ήταν υπέρμαχος του “εθνικού θέματος”, δηλαδή της ανεξαρτησίας της Καταλονίας και σκόπευε να πολιτευτεί. Εν έτη 2011, οι σχέσεις των δύο ανδρών βρίσκονται στο χειρότερο σημείο. Αν και ο Rosell  είναι πλέον πρόεδρος της Barcelona και ο Laporta πριν από λίγες ημέρες (09 Σεπ 2011) εξελέγη βουλευτής στο Καταλανικό κοινοβούλιο, όποτε τους δίνετε η ευκαιρία, δεν διστάζουν να στάζουν φαρμάκι ο ένας για τον άλλο.

Η κατασκοπεία

Το 2008, ο Laporta κατηγορείται ότι προσέλαβε ντέτεκτιβς για να παρακολουθεί την ιδιωτική ζωή των παικτών της ομάδας. Τα αποδεδειγμένα νυχτοπερπατήματα των Ronaldinho, Deco, Eto'o και η σταδιακή αποπομπή τους από τον σύλλογο, από το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, αποδεικνύουν πως στην συγκεκριμένη περίπτωση, εκτός από καπνός, υπήρχε και φωτιά..

Ο ακροδεξιός γαμπρός

Οκτώβριος 2005. Για άλλη μια φορά, ο πρόεδρος βλέπει τον εαυτό του στα εξώφυλλα των εφημερίδων, αυτή την φορά όμως έχοντας τον ρόλο του αρνητικού πρωταγωνιστή, καθώς αποδεικνύεται ότι ο γαμπρός του, ονόματι Etxebarria, τον οποίο ο ίδιος τοποθέτησε στην θέση του υπεύθυνου ασφαλείας στο Camp Nou, είναι μέλος ενός ιδρύματος, αφιερωμένου στον αποθανών δικτάτορα που πολέμησε λυσσαλέα την Barca, τον Francisco Franco! Ο Laporta δηλώνει άγνοια για το γεγονός, το αποδέχεται όμως και απομακρύνεται ο γαμπρός του από τον σύλλογο.

Η παρ’ ολίγον πώληση του Puyol!

Τον Σεπτέμβριο του 2009, ο Gaso Paco, πρώην άνδρας της προσωπικής ασφάλειας του, δίνει συνέντευξη στην μαδριλένικη MARCA, κατηγορώντας για πολλά τον Laporta. Αίσθηση όμως προκαλεί η αποκάλυψη του, πως ο πρόεδρος , το καλοκαίρι του 2004, στα πλαίσια των περικοπών, πρότεινε μείωσε αποδοχών στον αρχηγό της Barca, τον Carles Puyol, έχοντας μάλιστα ήδη αποδεχτεί πρόταση ύψους 30 εκ.€ από την  Milan, για την πώληση του Καταλανού αμυντικού, εφόσον  ο παίκτης δεν δεχόταν τη νέα συμφωνία. Ευτυχώς (και για τον Laporta και για όλους μας) ο Carles αποδέχτηκε την μείωση.  

Υπόθεση Maria Lapiedra

Με την λήξη της θητείας του, ο Laporta πολιτεύεται και αποφασίζει να συμπεριλάβει στον συνδυασμό του μία από τις πιο γνωστές πορνοστάρ της Ισπανίας, την Maria Lapiedra! Οι φωτογραφίσεις της όμως με την φανέλα της εθνικής Ισπανίας και το.. βιογραφικό της, δεν συνάδουν με την “μεγάλη ιδέα της ανεξαρτησίας” που ευαγγελίζεται ο  Laporta, με αποτέλεσμα να δεχθεί τα πυρά δικαίων και αδίκων για την επιλογή του.

Η Ομάδα Της Κόρης Του Προέδρου

Τον Μάιο του 2008, ο Laporta συναντιέται στην Βαρκελώνη με κάποιον Jalalov, που εκπροσωπεί την κυρία Karimova, κόρη του προέδρου – δικτάτορα του Uzbekistan.  Η Karimova που είναι πρόεδρος σε μία νεοσύστατη ομάδα, την Bunyodkor (πρώην Kuruvchi) επιθυμεί να συνεργαστεί με την Barca για να διαφημίσει και να προωθήσει το «παιχνίδι» της. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους, ο Laporta επισκέπτεται την Τασκένδη, πρωτεύουσα του Uzbekistan, όπου τυγχάνει υποδοχής προέδρου κράτους. Υπογράφεται συμφωνία συνεργασίας για έναν χρόνο μεταξύ των δύο συλλόγων. Η Barcelona θα λάμβανε 5.000.000 € για να δώσει δύο φιλικούς αγώνες με την Bunyodkor, έναν στην Βαρκελώνη (που έγινε τον Γενάρη του 2009) και έναν στη Τασκένδη. Puyol και Iniesta επισκέπτονται την ίδια χρονιά το Uzbekistan. Όμως η Karimova δεν έχει και την καλύτερη φήμη, ούτε ο πατέρας της.

Υπάρχουν αναφορές ανθρωπιστικών οργανώσεων και καταγγελίες σημαντικών ανθρώπων, όπως ο για δύο χρόνια [2002-04] Βρετανός πρέσβης στην Τασκένδη, Creg Marey, που λένε ότι ο Karimov δεν διαφέρει πολύ από τον Αδόλφο Χίτλερ! Το όνομα του συλλόγου, που στην φανέλα του διαφημίζει την UNICEF, συνδέεται με μια χώρα όπου τα παιδιά γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Η ζημία είναι μεγάλη. Ο ίδιος ο Laporta αρνείται ότι γνώριζε την σύνδεση της ομάδας με τον κρατικό μηχανισμό. Φυσικά κανείς δεν τον πιστεύει, ενώ υπήρχαν και φήμες που ενέπλεκαν τον ίδιο σε ερωτικό σκάνδαλο με την Karimova, οι οποίες όμως δεν έχουν εξακριβωθεί.  

Η πρόταση μομφής

Ο Laporta κατηγορήθηκε ότι το καλοκαίρι του 2008, όταν και αντιμετώπισε την πρόταση μομφής του Giralt, όφειλε να παραιτηθεί για λόγους δημοκρατικούς, όπως ο ίδιος είχε ζητήσει από τον Nunez να πράξει, όταν το 1998 συμμετείχε στο κίνημα «Μπλέ Ελέφαντας» για την ανατροπή του τότε προέδρου. Ο αντίλογος του Laporta σε αυτή την κατηγορία, ήταν ότι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έγιναν οι δύο προτάσεις μομφής, ήταν τελείως διαφορετικές και δεν θα έπρεπε να συγκρίνονται.

Οι αλλαγές στο Διοικητικό Συμβούλιο

Στις 22 Ιουνίου 2003, μια εβδομάδα μετά τις εκλογές, ανακοινώθηκε η σύνθεση του νέου διοικητικού σχήματος. 5 αντιπρόεδροι, οι Albert Vincens, Sandro Rosell, Feran Soriano, Alfons Gondal, Marc Ingla και 9 διευθυντές. Οι Jose Maria Bartomeu, Javie Cabra, Alfons Castro, Josep Cubells, Jaume Ferrer, Jordi Moix, Jordi Monyes, Tony Rovera και Claudio Fiero. Έναν μήνα μετά, προστίθεται και ο Javie Faus. Το 2004, προσλαμβάνεται ο Alejandro Etxebarria (γαμπρός του Laporta).

Τον Μάιο του 2005, παραιτείται ο Jordi Monyes. Τον ακολουθούν οι Bartomeu, Rosell και Moix. Τελευταίος αποχωρεί ο Javie Faus στα τέλη Ιούνη. Ήταν οι απώλειες μιας εσωτερικής σύγκρουσης που μαινόταν για έναν χρόνο. Στο συμβούλιο εισέρχονται οι Joan Boix και Joan Frances, ανεβάζοντας ξανά τον αριθμό των μελών σε 14, τα λιγότερα δυνατά που προβλέπονται από το καταστατικό του συλλόγου. Ακολουθούν οι Rafa Yuste, Albert Perin, Evarist Murtra και Josep Villacesca. Το 2006 περνάει χωρίς αλλαγές, ενώ το 2007 προστίθενται μόνο οι Zasind Boras και Jaume Ferrer.

Το 2008, μετά την πρόταση μομφής, ακολουθεί ένα νέο κύμα παραιτήσεων, από μέλη που δεν συμφώνησαν με την αντίδραση του Laporta στην πρόταση μομφής. Έτσι αποχωρούν οι Soriano, Vincens, Ingla, Cabra, Rovera, Fierro, Villacesca και Murtra. Σχεδόν όλο το διοικητικό συμβούλιο δηλαδή. Λίγες ημέρες μετά, Josep Colomer, Jordi Torrent και Maria Font προστίθενται στο Δ/Σ, όπως και οι Patrick Aset και Javie Bague. Οι Joan Boix, Joan Francesca και Rafa Yuste, αναλαμβάνουν αντιπρόεδροι. Το 2009 ο Josep Machia προσλαμβάνεται ως διευθυντής και ακολουθούν οι Javie Sala i Martin και Magda Oranich.

Η μήνυση

Τον Ιούλιο του 2011, η διοίκηση της Barcelona, μηνύει τον πρώην πρόεδρο της, για κακοδιαχείριση των οικονομικών του συλλόγου, η οποία προκάλεσε μεγάλα χρέη στην ομάδα. Κατηγορείται επίσης ότι προσέφερε ασύλληπτα μεγάλα πριμ κατάκτησης στόχων στους παίκτες, αλλά και για υπερβολές στην ιδιωτική του ζωή, με χρήματα του συλλόγου. Η  εκδίκαση της υπόθεσης εκκρεμεί.

Η Σχέση Με Τους Boixos Nois

Το 1981, μια μικρή ομάδα 50 ανθρώπων, ιδρύει έναν σύνδεσμο φίλων της Barca,  με  κεντρικό σύνθημα την ανεξαρτησία της Καταλονίας. Βαφτίζονται Boixos Nois (Mad Boys στην αγγλική). Με επιρροές από τον αγγλικό χουλιγκανισμό και την εισροή, λίγα χρόνια μετά, στις τάξεις τους, ακροδεξιών στοιχείων, εξελίσσονται σε οργανωμένους ταραξίες τόσο εντός, όσο και εκτός γηπέδων και προκαλούν τον φόβο στις εκάστοτε διοικήσεις οι οποίες, για να έχουν την εύνοια τους και το κεφάλι τους ήσυχο, τους παραχωρούν πολλά προνόμια, μεταξύ των οποίων: φθηνά εισιτήρια, δωρεάν ταξίδια για να παρακολουθούν αγώνες της ομάδας, τον δικό τους χώρο στο Camp Nou για να εκθέτουν τα εμβλήματα τους, ενώ υπό την διοίκηση του Gaspart (ουσιαστικού προκατόχου του Laporta) η μεταχείριση τους είναι τόσο προνομιακή, που αποκτούν το προσωνύμιο “τα παιδιά του προέδρου.”

Παιδιά του Laporta όμως, δεν θα γινόταν ποτέ. Ο δραστήριος δικηγόρος, από την πρώτη στιγμή της εκλογής του, ανοίγει πόλεμο μαζί τους. Χαρακτηριστικό είναι το στιγμιότυπο που ακολουθεί:  Στα τέλη του 2003, η διοίκηση παραχωρεί δείπνο στην αντίστοιχη της La Coruna, ενόψει του αγώνα των δύο ομάδων. Ο πρόεδρος των Γαλιθιανών, ρωτάει τον Laporta: «Τι γίνεται με τους φανατικούς σας, έχεις προβλήματα?» Ο Laporta απαντάει: «Πληρωνόταν με μετρητά και εισιτήρια από προηγούμενες διοικήσεις. Ζήτησαν χρήματα και από μας. Δεν δεχθήκαμε. Στην Barca που ονειρευόμαστε, δεν έχουν θέση!»

Ο Laporta ανέλαβε την Barca για να την ωθήσει, ώστε να ξεφύγει από τα στενά όρια της Καταλονίας και να γίνει ένα παγκόσμιο φαινόμενο, όπως κατά την γνώμη του, της άρμοζε. Εξτρεμιστικά και αποτρεπτικά στοιχεία σε ένα τέτοιο πλάνο, δεν χωρούσαν.

Οι αντιδράσεις ήταν έντονες. Συνθήματα γράφονται στους τοίχους του σπιτιού του “ Laporta θα πεθάνεις”, “Φύγε όσο προλαβαίνεις” και πολλά αλλά εμετικού περιεχομένου.  Αρχές του 2004 δέχεται επίθεση από 7 άτομα μεταξύ των οποίων βρίσκεται και ο αρχηγός των Boixos Nois. Η παρέμβαση των ανθρώπων της ασφαλείας του, αποτρέπει τα χειρότερα. Η υπόθεση πηγαίνει στα δικαστήρια. Η δίκη τελειώνει και τα πρακτικά δημοσιοποιούνται. Αποκαλύπτεται σκευωρία,  οργανωμένη από την προηγούμενη διοίκηση, με σκοπό να αποχωρήσει ο Laporta από την προεδρία.

Βγαίνει ενισχυμένος από την περιπέτεια και οι Boixos περιθωριοποιούνται. Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν. Τον Μάρτιο του 2009, στο ξενοδοχείο όπου έχει καταλύσει η αποστολή της ομάδας, ενόψει του αγώνα για τους 8 του Champions League, στο Μόναχο, εναντίον της Bayern, μέλη των Boixos επιτίθενται απροκάλυπτα για άλλη μια φορά εναντίον του. Και αυτή την φορά γλυτώνει, ένας άντρας της προσωπικής του ασφάλειας όμως, τραυματίζεται, ευτυχώς όχι σοβαρά και μεταφέρεται σε νοσοκομείο.

Το τίμημα της ευθείας αντιπαράθεσης με τους οργανωμένους, αποδεικνύεται βαρύ για τον Laporta. Τα παιδιά του πηγαίνουν στο σχολείο, συνοδεία ασφαλείας. Η αποφασιστικότητα του όμως, στο συγκεκριμένο ζήτημα, υπήρξε παροιμιώδης.

Επίλογος

Σκοπός του Φακέλου αυτού, δεν ήταν σε καμία περίπτωση η δημιουργία εντυπώσεων θετικών ή αρνητικών, όσον αφορά τον Joan Laporta. Επιχειρήθηκε απλά μια σύντομη καταγραφή των πεπραγμένων ενός προέδρου που με αποδείξεις, βρέθηκε στο τιμόνι του συλλόγου, σε μια περίοδο, ίσως την πιο επιτυχημένη της ιστορίας της και στην συνέχεια βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα. Τα συμπεράσματα είναι δικά σας.

Από την μεριά μου, οφείλω να σας διαβεβαιώσω, ότι οι διάλογοι που παρατίθενται, είναι αυθεντικοί και βασίστηκαν σε οπτικό-ακουστικό υλικό που έχω στην κατοχή μου.

Κλείνοντας παραθέτω , ως οφείλω, τις πηγές στις οποίες βασίστηκε “ο Φάκελος Λαπόρτα.” La Vanguardia / Don Ballon / Spoiler / National Geographic / FourFourTwo / El Mundo Deportivo / Sport / Marca / El Pais/ Guardian / BarcaBlaugranes.com / wikipedia / totalbarca / fcbarcelona.cat / As/