Ayrton Senna. Η πρωτομαγιά που είδα την ιστορία να γράφεται

Έλα ρε Νίκο, τέτοια μέρα δεν είναι για να καθόμαστε μέσα. Όλη η τάξη θα είναι εκεί.

Ξέχασε το Μηνά, ο Ayrton ξεκινάει από την pole position. Αύριο θα κερδίσει. Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω την πρώτη του φετινή νίκη.

Καλά ρε, εσύ δεν είσαι που τρελάθηκες επειδή έφυγε από την McLaren; Τώρα τι ζόρι τραβάς; Άντε πάμε και ξεκόλλα με την F1..

Εννοείται ότι τρελάθηκα  που πήγε στην Williams, αλλά το κόλλημα είναι κόλλημα. Δεν γίνεται να μην τον υποστηρίζω. Δεν θα έρθω, καλά να περάσετε.

Τι να σου πω, μείνε μέσα, εσύ θα χάσεις. Άσε που βλέπω να τρως και φόλα. Ο δικός σου δεν βλέπω να κερδίζει.

Καλά, καλά,τραγούδα..

1^η Μαϊου 1994.. Ο παραπάνω διάλογος είναι αυθεντικός. Πρωταγωνιστές του, η αφεντιά μου (σε ηλικία 15 χρονών) και ένας καλός μου φίλος και συμμαθητής μου, που προσπαθούσε να με πείσει να τον ακολουθήσω σε μια εκδρομή που είχε κανονιστεί για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς. 1^η Μαϊου 1994.. Γκραν Πρι του San Marino. Τοποθεσία: Ιταλία. Πίστα: Imola. Ήταν ο 3^ος κατά σειρά αγώνας της χρονιάς εκείνης, για το παγκόσμιο πρωτάθλημα της F1.

Ο Ayrton Senna, τρεις φορές ήδη παγκόσμιος πρωταθλητής, είχε μόλις πάρει μεταγραφή, αφήνοντας την (σε εμφανή κάμψη) McLaren με την οποία είχε μεγαλουργήσει, για λογαριασμό της μεγάλης αντιπάλου της, την Williams, η οποία τις 2 προηγούμενες χρονιές έκανε περίπατο στο πρωτάθλημα, χάρη στα ηλεκτρονικά βοηθήματα, που όμοια της δεν είχαν τα μονοθέσια καμίας άλλης ομάδας. 

Το 1994 όμως, ήταν μια διαφορετική ιστορία. Τα ηλεκτρονικά βοηθήματα απαγορεύτηκαν (τουλάχιστον θεωρητικά) και ο Senna, βρέθηκε σε μια ομάδα που, από εκεί που έμοιαζε πανίσχυρη, βρέθηκε αίφνης να ψάχνει απεγνωσμένα τον τρόπο με τον οποίο θα προσαρμοζόταν στα καινούρια δεδομένα. Ο Ayrton, στα 34 του και ψάχνοντας αυτό που δικαιούταν, δηλαδή ομάδα αντίστοιχη του κορυφαίου επιπέδου του, βρέθηκε ξανά μπροστά σε μια προβληματική κατάσταση.

Δεν ήταν όμως ο τύπος του ανθρώπου που διαμαρτυρόταν για όλα και του έφταιγαν όλα, εκτός από τον ίδιο. Αποφάσισε να παλέψει μαζί με την ομάδα, για να αναστρέψει την κατάσταση. Στους 2 πρώτους αγώνες της χρονιάς ήταν στην φυσική του θέση, την pole position, αλλά και στους δύο αγώνες εγκατέλειψε, λόγω προβλημάτων στο μονοθέσιο.

Έτσι, φτάσαμε στην Πρωτομαγιά του 1994 και στον αγώνα του San Marino. Ο Ayrton ξεκινούσε και πάλι από την πρώτη θέση. Προσωπικά, είχα πληγωθεί που είχε αφήσει την αγαπημένη μου McLaren, αλλά μπορούσα να καταλάβω ότι αν έμενε εκεί, δεν θα μπορούσε να κάνει αυτό για το οποίο είχε γεννηθεί. Δηλαδή να συνεχίζει να κερδίζει. Και επειδή ήταν φυσικά αδύνατο να τον ξεπεράσω, παρέμενα οπαδός του και προσδοκούσα την αντεπίθεση του, που θα τον έφερνε ξανά στην κορυφή.

Ο αγώνας ξεκίνησε, ο Ayrton έφυγε μπροστά και προσευχόμουν αυτή την φορά να μην του τύχουν αναποδιές και να τερματίσει πρώτος. Πέρασαν οι 5 πρώτοι γύροι και τίποτα δεν έδειχνε να πηγαίνει στραβά. Αν και νωρίς, σκεφτόμουν ήδη την πλάκα που θα έκανα στον φίλο μου, αν τελικά κέρδιζε. Και τότε, στον έκτο γύρο όλα πάγωσαν.. Το μυαλό μου, η ώρα, η εικόνα στην τηλεόραση. Ο Senna καρφώθηκε κυριολεκτικά με 300+ χλμ. στον τοίχο  μετά την στροφή tamburello. Καμία προσπάθεια για να στρίψει, καμία αντίδραση πριν την πρόσκρουση, που να φαινόταν τουλάχιστον από τον τηλεοπτικό δέκτη.

Ο δημοσιογράφος, σε εμφανή αμηχανία και αφού ένα ελικόπτερο παρέλαβε τον Βραζιλιάνο από την πίστα, ήταν αδύνατο να συνεχίσει να περιγράφει τον αγώνα. Επί 10 λεπτά εκθείαζε τον Ayrton, αλλά το μόνο που πραγματικά τον ενδιέφερε, όπως και όλους, ήταν σε τι κατάσταση βρισκόταν ο πρωταθλητής. Τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά. Μου φαινόταν αδιανόητο ότι ο αγώνας συνεχιζόταν (είχε ήδη προηγηθεί το θανατηφόρο ατύχημα το Σάββατο, του Αυστριακού Ratzenberger) και ο μόνος λόγος που υπέμεινα το μαρτύριο να παραμένω μπροστά στην τηλεόραση, ήταν για να μάθω τι γίνεται με τον ήρωα μου.

Τελικά τα δυσάρεστα μαντάτα έφτασαν.. Ο Ayrton Senna ήταν νεκρός. Ήταν; Αποκλείεται. Κάποιο λάθος είχε γίνει. Δεν μπορεί.. Δεν είναι δυνατόν. Τα συναισθήματα μου και οι σκέψεις που έκανα εκείνες τις στιγμές, ήταν επιεικώς γελοίες.. Μα γιατί δεν έστριψε; Γιατί δεν έκανε κάτι..  αλλά όχι δεν είναι  δυνατόν να τα βάζω μαζί του.. Όχι, φταίει η Williams, το μονοθέσιο ήταν σκοτώστρα, ή μήπως ήταν προμελετημένο.. αλλά σίγουρα σκοτώθηκε;  Ας αλλάξω σταθμό, μήπως ακούσω κάτι διαφορετικό..  Θα μπορούσα σήμερα, 18 χρόνια μετά, να επικαλεστώ το νεαρό της ηλικίας μου για όλα αυτά που σκέφτηκα και ένοιωσα εκείνη την αποφράδα Πρωτομαγιά. Αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί ακόμα νοιώθω ακριβώς τα ίδια.

Ο Ayrton Senna εκείνο το πρωινό, δεν σκοτώθηκε. Απλά έγραψε τον δραματικό, επικό, άδικο, θριαμβευτικό επίλογο της ιστορίας του, του θρύλου του. Και εγώ άθελα μου, έγινα ένας από τα εκατομμύρια μάρτυρες αυτού του επιλόγου. Από εκείνη την ημέρα έπαψε να είναι ένας ακόμα μεγάλος πρωταθλητής της F1. Έγινε θρύλος και ως τέτοιος μνημονεύεται και θα μνημονεύεται, από όλους όσους αγαπάνε τις ιστορίες τεράστιων προσωπικοτήτων, που έφυγαν νωρίς.

Υ.Γ. 1 Έχω παρακολουθήσει, στο βαθμό που μπορούσα, όλη την βιβλιογραφία και τα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν και μεταφράστηκαν στην ελληνική γλώσσα , για τον Ayrton. Ειδικής μνείας χρήζει το βιβλίο “Adeus Α και Β”, του Βασίλη Τσακίρογλου, που έχει αναγνωριστεί διεθνώς ως η πληρέστερη βιβλιογραφία για τον Senna.

Υ.Γ.2 Την αφορμή για το σημερινό άρθρο, την πήρα αφού είδα το καινούριο ντοκιμαντέρ ονόματι “SENNA”, που παίχτηκε πριν λίγες εβδομάδες στους κινηματογράφους. Πρόκειται για εξαιρετική δουλειά, αξίζει να το δείτε, ακόμα και αν δεν έχετε σχέση με την F1.