Ο Ronaldinho που δεν το πήρε ποτέ στα σοβαρά

Η Βραζιλία είναι η χώρα της Σάμπα, του καφέ, των εκπληκτικών παραλιών, μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες παγκοσμίως, με απίστευτη φυσική ομορφιά. Είναι επίσης η χώρα που ανέδειξε τον μεγαλύτερο, κατά την προσωπική μου άποψη, πιλότο της F1 όλων των εποχών, τον αείμνηστο Ayrton Senna. Πάνω απ’ όλα όμως η Βραζιλία είναι… ποδόσφαιρο. Μπορεί το λαοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο να μην γεννήθηκε εκεί, εκεί όμως γεννήθηκαν κάποιοι από τους χαρισματικότερους ποδοσφαιριστές που είδαν ποτέ τα μάτια μας.

Ένας απ’ αυτούς είναι σίγουρα ο Ronaldo de Assis Moreira, πιο απλά ο Ronaldinho. Γεννημένος στο Porto Alegre τον Μάρτιο του 1980, ο Ρόνι ξεκίνησε την καριέρα του το 1998 από την βραζιλιάνικη Gremio. 

Τα λαγωνικά από την Ευρώπη, όπως συνηθίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, μυρίστηκαν το ταλέντο του νεαρού Βραζιλιάνου και έτσι το άλμα στην γηραιά ήπειρο δεν άργησε να έρθει. 

Το 2001 υπέγραψε στην γαλλική PSG για 5 χρόνια. Οι εμφανίσεις του τα 2 πρώτα χρόνια στην Γαλλία, δεν ήταν εφάμιλλες των κολακευτικών σχολίων που τον συνόδευαν. Είχε κάποια ξεσπάσματα στα οποία φαινόταν το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, αλλά έως εκεί. 

Το Μουντιάλ του 2002 το οποίο κατέκτησε η Βραζιλία, με τον ίδιο να είναι από τους πρωταγωνιστές, αποτέλεσε τελικά το διαβατήριο του για το βήμα παραπάνω. Που δεν άργησε να έρθει.

Το καλοκαίρι του 2003, μετά από άλλη μια μέτρια χρονιά στη Γαλλία, ξέσπασε ένα από τα μεγαλύτερα μεταγραφικά σίριαλ, με πρωταγωνιστή τον Ronaldinho. Manchester  United, Barcelona και Ρεάλ Μαδρίτης ερίζουν για την απόκτηση του Βραζιλιάνου μεσοεπιθετικού, ο οποίος καταλήγει τελικά στην Barca. 

Οι Καταλανοί που βρισκόταν τότε σε περίοδο αναδόμησης και πάλευαν να βγούνε από την σκιά της Ρεαλ Μαδρίτης, χρειαζόταν έναν καινούριο ήρωα. Ένα άφθαρτο πρόσωπο, πάνω στο οποίο θα στήριζαν την προσπάθεια τους να επανέλθουν στην κορυφή, αποφεύγοντας τις μουρμούρες των πάντα απαιτητικών, φιλάθλων τους. 

Ο Ronaldinho δεν τους απογοήτευσε. Ηγήθηκε της αναγέννησης της Barca, με αποκορύφωμα το 2006. Τον Μάιο της χρονιάς εκείνης, στο Παρίσι η Barcelona αναδείχθηκε μετά από 14 χρόνια πρωταθλήτρια Ευρώπης  με ηγέτη τον χαμογελαστό Βραζιλιάνο. Ο ίδιος κατέκτησε όποιον ατομικό τίτλο βρέθηκε στον δρόμο του, με κορυφαίο την χρυσή μπάλα το 2005.

Ο ενθουσιασμός ήταν διάχυτος στους ποδοσφαιρόφιλους, καθώς κάθε αγώνας της Barca, αποτελούσε και μια ξεχωριστή παράσταση του Ρόνι. Στιγμές όπως “το σβήσιμο του τσιγάρου” στο Λονδίνο εναντίον της Chelsea αλλά και κάποιες μαγικές ντρίμπλες που λανσαρίστηκαν για 1^η φορά από τον ίδιο, προκάλεσαν τον θαυμασμό. 

Πάντα με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο, αλλόκοτο είναι αλήθεια, πρόσωπο του, ο Ρονι ήταν η χαρά του παιχνιδιού. Χαρακτηριστική ήταν η βραδιά που οι οπαδοί της Ρεάλ, χειροκρότησαν γκολ της μισητής γι’ αυτούς, Barca μέσα στο Bernabeu. Το είχε πετύχει, ποιος άλλος, ο Ronaldinho.

Όπως όμως και η αγαπημένη του Βραζιλία, εκτός από την λαμπερή της πλευρά έχει και μια άλλη πιο σκοτεινή, αυτή των φαβέλων, της εγκληματικότητας και της φτώχειας, έτσι και ο Ρόνι είχε και αυτός την σκοτεινή του πλευρά. 

Παίζοντας ουσιαστικά 3 χρόνια ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο και όντας σε πολύ καλή ποδοσφαιρική ηλικία, ο Ronaldinho από το καλοκαίρι του 2006 άρχισε να παρουσιάζει σημάδια κορεσμού, αδικαιολόγητου για την ηλικία του. Ξενύχτια, πάρτι, ταξίδια στην Βραζιλία για ξεφάντωμα, συνόδευαν την εμφανέστατη αγωνιστική του πτώση. 

Πίσω στη Βαρκελώνη, όπου είχε ήδη αρχίζει να λάμπει το άστρο ενός Αργεντινού πιτσιρικά που άκουγε στο όνομα Messi, οι μουρμούρες για τις ολοένα και χειρότερες εμφανίσεις του Βραζιλιάνου, άρχισαν να αυξάνονται επικίνδυνα. 

Την άνοιξη του 2007 έγινα αυτήκοος μάρτυρας αυτού του γεγονότος, όταν σε αγώνα της Barca στο Camp Nou, μετά το φτωχό 1-0 επί της ταπεινής Levante στα πλαίσια του Ισπανικού πρωταθλήματος, οι Καταλανοί αποδοκίμασαν έντονα τον Ronaldinho, του οποίου το αυτί πάντως, δεν έδειχνε να ιδρώνει.

Το ποτάμι δεν γύριζε πια πίσω. Το ίδιο καλοκαίρι ο Ρόνι πουλήθηκε μετά βαϊων και κλάδων στην ιταλική Milan. Άγνωστο παραμένει ακόμα, αν αυτοί που χάρηκαν περισσότερο ήταν οι οπαδοί της Μίλαν, ή εκείνοι της Barca που ξεφορτώθηκαν τον Βραζιλιάνο. Ακούγεται βαρύ, ακούγεται σκληρό. Είναι όμως απόλυτη αλήθεια.

Στην παρουσίαση του από την Milan, ο Ronaldinho υποσχέθηκε ότι θα ξαναγινόταν αυτός που όλοι είχαν αγαπήσει. Στα 4 χρόνια που έμεινε στο Μιλάνο, η υπόσχεση του έμεινε δεν έγινε ποτέ πράξη. Οι επισκέψεις του στα ιταλικά night clubs ήταν περίπου όσες και οι φορές που περνούσε τις πύλες του προπονητικού κέντρου στο Μιλανέλο.

Έτσι τον Ιανουάριο του 2011, στη Milan το πήραν απόφαση. Ο καλός Ronaldinho  ήταν παρελθόν. Το μόνο που θύμιζε τον παλιό μεγάλο βιρτουόζο της μπάλας, ήταν το χαρακτηριστικό μεγάλο του χαμόγελο, σήμα κατατεθέν, όχι πια για το ότι απολαμβάνει το παιχνίδι, αλλά απλά, για το ότι ποτέ δεν το πήρε πραγματικά στα σοβαρά.      

Η βραζιλιάνικη Flamengo, είναι πλέον ο επόμενος σταθμός της καριέρας του. Στην παρουσίαση του πριν από λίγες ημέρες, ο Ρόνι που υπέγραψε για 4 χρόνια, υποσχέθηκε για άλλη μια φορά ότι θα δουλέψει σκληρά για να κερδίσει μια θέση στην αποστολή της Βραζιλίας για το επόμενο Μουντιάλ, που γίνεται στην πατρίδα του, το 2014. Η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου είναι μία: Ποιος μπορεί πλέον να τον πιστέψει;

Είτε τα καταφέρει, είτε όχι , ένα είναι το σίγουρο. Όσοι αγαπάνε το ποδόσφαιρο δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ. Έστω και αν οι στιγμές μαγείας που μας χάρισε κράτησαν λίγο. Άλλωστε τα μαγικά δεν κρατάνε πολύ. Ακόμα και στα παραμύθια.