Μια άδικη ήττα

Μάλλον πρέπει να επισκεφθώ σύντομα ψυχίατρο. Ίσως αυτός μπορεί να μου δώσει μία εξήγηση. Σχεδόν μαζοχιστικά, σήμερα το πρωί, την επομένη της ήττας από την Chelsea, ξύπνησα πλημμυρισμένος από όμορφα συναισθήματα με κυρίαρχο αυτό της υπερηφάνιας.

Οι λόγοι αρκετοί. Θα τους αναφέρω σύντομα και συνοπτικά.

1^ον. Η Barcelona παρουσιάστηκε για ακόμη μια φορά όπως ακριβώς την περίμενα, δηλαδή προσπαθώντας να τηρήσει πιστά την αγωνιστική της φιλοσοφία. Κάτι που πράττει απαρέγκλιτα είτε αγωνίζεται σε φιλικά προετοιμασίας, είτε σε ημιτελικά Champions League. Ένδειξη για μένα τρομακτικής προσωπικότητας και πίστης σε αγωνιστικές αρχές.

2^ον. Η Barcelona εκθέτει αντίστοιχες ομάδες μεγάλης (οικονομικής και όχι μόνο) αξίας, οι οποίες δείχνουν να χάνουν κάθε πίστη στις δυνατότητες τους, όταν βλέπουν απέναντι τους blaugrana φανέλες (μαύρες χθες βέβαια λόγω των συνθηκών) και αγωνίζονται με τρόπο όχι απαραίτητα αθέμιτο, αλλά σίγουρα όχι τέτοιο που να προάγει την ουσία του αθλήματος, που προσωπικά εκτιμώ ότι είναι το joga Bonito, δηλαδή το όμορφο ποδόσφαιρο.

3^ον. Η Barcelona ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΧΑΝΕΙ. Με την λήξη του χθεσινού αγώνα, οι παίκτες της Μπάρσα αντάλλαξαν φανέλες με τους αντιπάλους, οι δηλώσεις τους αλλά πάνω απ’ όλα οι δηλώσεις του καθοδηγητή τους, ήταν αξιοπρεπέστατες, χωρίς να αφήνουν σκιές, χωρίς να μετατοπίζουν τις (όποιες) δικές τους ευθύνες  και δείχνοντας πίστη στην ανατροπή.

4^ον. H Barcelona δεν καταλαβαίνει από έδρες. Συνήθως οι φιλοξενούμενοι επηρεάζονται, τουλάχιστον στα πρώτα λεπτά αγώνων, όταν αγωνίζονται εκτός έδρας. Όχι αυτή η ομάδα. Από το ξεκίνημα του χθεσινού αγώνα και ο πιο αδαής μπορούσε να καταλάβει ποιος θα ήταν το αφεντικό, ποιος θα είχε τον έλεγχο. Το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι οπαδοί των γηπεδούχων, δεν δείχνουν καθόλου έκπληκτοι ούτε και ενοχλημένοι από το (επαναλαμβανόμενο) αυτό γεγονός, αφού ξέρουν και αυτοί, ότι με αυτή την Barca, δεν γίνεται αλλιώς.

5^ον. Η Barcelona έχει φέρει σε μεγάλη αμηχανία τους δημοσιογράφους που περιγράφουν τους αγώνες της, για λογαριασμό της ελληνικής τηλεόρασης. Όντας προφανώς πολύ δύσκολο γι’ αυτούς να παραδεχτούν ότι τέτοιες ποδοσφαιρικές παραστάσεις δεν έχουν ξαναδεί στην ζωή τους, απλώνουν στα μικρόφωνα έναν σχεδόν κωμικό συνδυασμό κομπλεξισμού και παραπληροφόρησης, που περιλαμβάνει επίσης τελείως άστοχες αγωνιστικές αναλύσεις, διανθισμένες με αλλοπρόσαλλα συμπεράσματα και κρίσεις. Αν ποτέ χτιστεί πυραμίδα βλακείας , τα πιο ψηλά τοποθετημένα λιθαράκια της, θα έχουν σίγουρα χαραγμένα πάνω τα ονόματα τους, δεν υπάρχει περίπτωση.