19 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Žarko Paspalj της καρδιάς μου


Ένα παιδί που αποφασίζει να ασχοληθεί με το μπάσκετ, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να μάθει τα βασικά του αθλήματος. Για να καταλάβει με ποιόν τρόπο ΔΕΝ θα πρέπει να σουτάρει, να τοποθετηθεί τα πόδια του στην άμυνα κ.α. υπάρχει μία απλή μέθοδος: Να παρακολουθήσει στιγμιότυπα από τον τρόπο που αγωνιζόταν ένας μπασκετμπολίστας: Ο Žarko Paspalj.

Κι όμως, ο Žarko με το ανορθόδοξο στυλ και το περίεργο καμπουριασμένο περπάτημα του, είναι ίσως ο μεγαλύτερος «προσωπικός» μπασκετικός μου ήρωας. Ήρθε η ώρα λοιπόν, να σας εξηγήσω το γιατί.

Πόσο εύκολο είναι να γράψεις για έναν ήρωα των παιδικών και εφηβικών σου χρόνων; Πόσο αντικειμενικά μπορείς να τον περιγράψεις, όταν ακόμη και πολλά χρόνια μετά την απόσυρση του από την ενεργό δράση, η φιγούρα του παραμένει ανεξίτηλη στο μυαλό σου; 

Όποια φανέλα και αν φόρεσε, ο Ζάρκο Πάσπαλι, ή Πάσπαλ ή Πάσπαλιε (έχουμε ακούσει και τις τρεις εκδοχές) παραμένει πάντα ο Žarko της καρδιάς μου και νομίζω μάλιστα, όχι μόνο της δικής μου. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, ακολουθεί ένα αφιέρωμα διανθισμένο με άγνωστες στο ευρύ κοινό, πτυχές και δηλώσεις, από την καριέρα ενός σπουδαίου μπασκετμπολίστα.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
Γεννημένος στην Pljevlja, μια μικρή πόλη του Μαυροβούνιου τον Μάρτιο του 1966, γιός ξυλοκόπου, ο Žarko Paspalj (με ύψος 2.08 και αγωνιζόμενος στην θέση του small forward) ξεκίνησε την καριέρα του στα μέσα του ’80 από την Buducknost, μια ομάδα που τότε αποτελούσε δεξαμενή άντλησης ταλέντων για τις μεγάλες δυνάμεις του μπάσκετ στην Γιουγκοσλαβία. 

Σύμφωνα με το μύθο, την εποχή εκείνη η πανίσχυρη κροατική Cibona επέτρεψε στην  Buducknost που πάλευε για την παραμονή της στην 1η κατηγορία να την κερδίσει, αποκτώντας όμως το δικαίωμα να αγοράσει όποιον παίκτη της επιθυμούσε, παρακολουθώντας για μία εβδομάδα τις προπονήσεις των Σέρβων.

Οι ιθύνοντες της Buducknost έχοντας οσμιστεί το ταλέντο του ψιλόλιγνου πιτσιρικά, φρόντισαν να τον «εξαφανίσουν» εκείνο το διάστημα, με αποτέλεσμα τα λαγωνικά της Cibona να επιλέξουν κάποιον άλλο αθλητή. 

Ο Žarko κατέληξε τελικά το καλοκαίρι του 1986 στην μεγάλη Partizan, εκεί όπου θα συναντούσε τον Vlade Divac, τον Sasa Djordjevic και τους παλιότερους Savanovic και Grbovic, με τους οποίους οδήγησαν την ομάδα του Βελιγραδίου στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα. Η πόρτα της εθνικής ομάδας ήταν πλέον ανοικτή. Έκανε το ντεμπούτο του σε μεγάλη διοργάνωση, στο χρυσό για την εθνική Ελλάδος, eurobasket του 1987, εκεί όπου κέρδισε με την χώρα του το χάλκινο μετάλλιο, ενώ το 1988 έγινε ασημένιος ολυμπιονίκης με τους πλάβι, στους αγώνες της Σεούλ.

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ NBA
Το ίδιο καλοκαίρι τον έμαθε και το NBA, εξαιτίας της συμμετοχής του στο McDonalds Open της Μαδρίτης. Έτσι το 1989, έγινε ένας από τους πρώτους Ευρωπαίους που έκανε το άλμα στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού, για λογαριασμό των San Antonio Spurs. Στην παρουσίαση του, κάνει μια εκπληκτική δήλωση: 

«Στόχος μου είναι να κερδίσω πολλά λεφτά στο NBA, για να ανοίξω μια Pizza Hut στο Βελιγράδι» 

Το πέρασμα του όμως από το NBA ήταν ανεπιτυχές. Ο 23χρονος Μαυροβούνιος που είχε δεχθεί ένα ισχυρό πολιτισμικό σοκ, έχοντας μετακομίσει από την φτωχή Γιουγκοσλαβία, στις φανταχτερές ΗΠΑ σε μια εποχή τελείως διαφορετική από την σημερινή και χωρίς να γνωρίζει αγγλικά, δεν κατάφερε να συγκεντρωθεί στον στόχο της καθιέρωσης στο καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου.

Η αγάπη του για το τσιγάρο και την Pizza Hut, έχουν μείνει στην ιστορία, μαζί με μια Χριστουγεννιάτικη εμφάνιση του στο πάρτι της ομάδας, ντυμένος ως Ζορό, παρέα με τον μεγάλο David Robinson και τον κολλητό του, Terry Cummings. 

Οι προσπάθειες του Greg Popovic (νυν προπονητή των Spurs), που τον φιλοξένησε μάλιστα στο σπίτι του για να τον βοηθήσει να εγκλιματιστεί, έπεσαν στο κενό, ενώ ο Larry Brown, (τότε προπονητής του San Antonio) γλίτωσε στο παρά πέντε το έμφραγμα, όταν άκουσε τον rookie Žarko να του λέει: «Εγώ παίζω μόνο επίθεση, όχι άμυνα» 

Αγωνίστηκε τελικά μόνο σε 28 παιχνίδια με την φανέλα των σπιρουνιών και τον Αύγουστο του 1990 επέστρεψε στην Ευρώπη και την Partizan, όπου αναδειχθηκε 1ος σκόρερ του Γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος, έχοντας για συμπαίκτες, τους Divac και Danilovic. 

Τον Γενάρη του ’91 προχωράει σε μία δήλωση με νόημα: «Έχω συμβόλαιο με την Parizan μέχρι το καλοκαίρι του ’92. Τότε θα μπορέσω να φύγω και η ομάδα δεν θα πάρει ούτε cent. Ελπίζω να βρεθεί μια καλή λύση και για τους δυο, αυτό το καλοκαίρι. Πρέπει επιτέλους να παίζω για να βγάζω λεφτά. Είναι η δέκατη χρονιά που παίζω τσάμπα στην Γιουγκοσλαβία»

1Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ



Πράγματι, ο Paspalj το καλοκαίρι του 1991 και αφού απέρριψε την πρόταση της Virtus Bologna και της Livorno, μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό έναντι ενός πολύ υψηλού ποσού. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο στην καριέρα του, αυτό που αφορά την εν Ελλάδι σταδιοδρομία του, είχε μόλις ξεκινήσει. Στον Πειραιά έτυχε αποθεωτικής υποδοχής. Ο Ολυμπιακός, μια ομάδα χαμένη στην μετριότητα, σχεδόν ανυπόληπτη τότε, έκανε νέο ξεκίνημα υπό την οικονομική αρωγή του Σωκράτη Κόκκαλη και με προπονητή τον Γιάννη Ιωαννίδη. 

Ο Μαυροβούνιος έκανε εκπληκτική πρώτη χρονιά, σημειώνοντας κατά μέσο όρο 32 πόντους και οι έτσι κόκκινοι που την προηγούμενη περίοδο είχαν τερματίσει στην 8η θέση, έφθασαν μέχρι τον τελικό του πρωταθλήματος, όπου ηττήθηκαν από τον μεγάλο ΠΑΟΚ.

Την σεζόν 1992-93 και ενώ είχε ήδη γίνει ο μεγάλος ηγέτης του Ολυμπιακού και μία από τις ατραξιόν του πρωταθλήματος, στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδος με τους Πειραιώτες, συνεχίζοντας να σκοράρει κατά ριπάς (25 πόντοι μ.ο.) ωστόσο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (τον πρόγονο της euroleague) της ίδιας χρονιάς,  η ομάδα του έχασε την ευκαιρία να συμμετάσχει στο final four της Αθήνας, καθώς στο κρισιμότερο σημείο του τελευταίου προημιτελικού, απέναντι στην Γαλλική Limoge του Maljkovic, ο Žarko πάτησε την πλάγια γραμμή. Η υπόδειξη των διαιτητών ήταν λανθασμένη, ωστόσο εκείνο ήταν το ξεκίνημα μιας αλληλουχίας μοιραίων και άτυχων αγωνιστικών περιστατικών για τον Ολυμπιακό, με αρνητικό  πρωταγωνιστή τον μεγάλο του ηγέτη.

Η αγωνιστική περίοδος 1993-94 έμελλε να είναι η τελευταία και η πιο δραματική επίσης, της τριετής παραμονής του στον Πειραιά. 

Ο Ολυμπιακός, ενισχυμένος με τον Roy Tarpley, έχοντας και τον Παναγιώτη Φασούλα στις τάξεις του, πραγματοποίησε εκπληκτικές εμφανίσεις και εμφανιζόταν ως φαβορί για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού θρόνου. Η αγωνιστική φυσιογνωμία του Paspalj όμως είχε αλλάξει. 

Η ευστοχία του στις βολές είχε πέσει από το 86% των πρώτων χρόνων, σε ποσοστά κάτω του 50%. 

Το ίδιο και τα ποσοστά του στα τρίποντα. Το εξωτερικό του σουτ, που αποτελούσε σημαντικό του όπλο, είχε περάσει στην λήθη του χρόνου. Πολλές ιστορίες ακούστηκαν για τον λόγο που αυτό που συνέβη. Η επικρατέστερη, ήταν αυτή που τον ήθελε να έχει σπάσει δύο δάχτυλα του (καλού) αριστερού του χεριού στα προημιτελικά της προηγούμενης χρονιάς, απέναντι στους ξυλοκόπους της Limoge, αδυνατώντας να τα επαναφέρει στην αρχική τους κατάσταση. Ο ίδιος δεν το επιβεβαίωσε ποτέ.

Ο αδαμάντινος όμως χαρακτήρας του και η ηγετική του μορφή, τον έκαναν αγαπητό σε συμπαίκτες και κόσμο, που τον λάτρευαν. Η ιαχή «Ζάρκο-Ζάρκο» δονούσε το ΣΕΦ. Όταν η μπάλα έκαιγε, ο αποδέκτης ήταν μόνο ένας. Μπορεί να είχε χάσει την ευστοχία του, ωστόσο όταν το παιχνίδι παιζόταν σε ανοικτό γήπεδο, ήταν απλά ασταμάτητος. Ο τεράστιος διασκελισμός του και το «κάτι σαν σουτ» με το αριστερό χέρι, έκαναν σχεδόν αδύνατη την αναχαίτιση του από τους αντιπάλους, ενώ ήταν ανίκητος στο ένας εναντίον ενός. Παρέμενε επίσης εξαιρετικός ριμπάουντερ. Ο Ολυμπιακός τελικά, όπως υπολόγιζαν όλοι, έφθασε στους 4 του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.

ΜΙΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ – FINAL FOUR TEL AVIV ‘94. Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ


Το 1994, λίγες ημέρες πριν το final four του Tel Aviv, παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό «Τρίποντο» και τον Νίκο Παπαδογιάννη.

Λοιπόν, πως τα βλέπεις τα πράγματα στο Tel Aviv; Όλοι λένε ότι ο Ολυμπιακός είναι το φαβορί.
-Άσ’ το αυτό, δεν μου αρέσει. Από την αρχή της χρονιάς, τον φοβούμουν τον τίτλο του φαβορί. Όλοι έλεγαν ότι θα πάρουμε το κύπελλο, αλλά εγώ φοβόμουν.
Παναθηναϊκός στον ημιτελικό.
-Ε, εντάξει, αν παίξω όπως μπορώ θα κερδίσουμε. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει παίκτη να με σταματήσει. Πρέπει να βοηθήσουν και οι υπόλοιποι όμως. Μόνος εναντίον πέντε, δεν γίνεται.
Δεν φοβάσαι μήπως τρέμουν τα χέρια των νεαρών συμπαικτών σου;
-Σε τέτοιους αγώνες γίνονται περίεργα πράγματα. Μπορεί να παίξουν καλά όλοι οι μικροί και οι μεγάλοι να είναι χάλια. Σε 40 λεπτά όλα γίνονται. Είναι θέμα ημέρας, ψυχολογίας..
Οι φίλαθλοι, σκέφτονται μόνο το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα..
-Οι φίλαθλοι δεν βλέπουν πέρα από την μύτη τους! Ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να μένει στο σήμερα, αλλά να σκέφτεται για τα επόμενα 10 χρόνια. Μετά το final four ακολουθούν οι τελικοί του πρωταθλήματος.
Έχει ειδική σημασία για εσένα το final four;
-Έχει γιατί από αυτό μπορεί να φτιάξω και το μέλλον μου. Το ξέχασες ότι οι ομάδες του NBA στέλνουν κατασκόπους σε τέτοιες διοργανώσεις? Οι Αμερικανοί ξέρεις είναι.. βλαμμένοι! Βλέπουν κάποιον να παίζει καλά σε έναν αγώνα και νομίζουν ότι παίζει πάντα έτσι.
Σκέφτεσαι λοιπόν να φύγεις;
-Απλά πρέπει να ασχοληθώ και με το μέλλον. Όταν τελειώσει η σεζόν, τι γίνεται? Ούτε 10 χρόνια συμβόλαιο έχω, ούτε μου έχει μιλήσει κανείς για ανανέωση.

Δεν είχε άδικο.. Κανείς από την διοίκηση δεν του είχε μιλήσει για ανανέωση συμβολαίου, τίποτα δεν ήταν σίγουρο. 

Το final four του Tel Aviv τον Απρίλη του 1994, έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα πιο δραματικά του θεσμού. Στον έναν ημιτελικό, συναντιούνται ο Ολυμπιακός με τον ΠΑΟ του Νίκου Γκάλη και στον άλλο, η Barcelona του San Epifanio με την Badalona του Villacampa.

Ο Paspalj οδηγεί τους κόκκινους στον τελικό για 1η φορά στην ιστορία τους, πραγματοποιώντας εξαιρετική εμφάνιση απέναντι στον Παναθηναϊκό. Τελευταίο εμπόδιο των Πειραιωτών στον δρόμο για την κούπα θα ήταν η Badalona, αποδυναμωμένη σε σχέση με προηγούμενες χρονιές και με τον προπονητή της (τον γνωστό μας Zelico Obradovic) να βρίσκεται υπ’ ατμόν, οι Καταλανοί ήταν το μεγάλο αουτσάιντερ.

Το 1ου ημίχρονο του τελικού τελειώνει με ισοπαλία (39-39). Η θεωρητική υπεροπλία των ερυθρολεύκων κάτω από το καλάθι, μένει στα χαρτιά, ωστόσο το κοντέρ του Μαυροβούνιου έχει γράψει ήδη 15 πόντους, ενώ παίζει και εξαιρετική άμυνα πάνω στον Αμερικανό Smith. Ψηφίζεται στην ανάπαυλα από τους δημοσιογράφους ως ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. 

Με το ξεκίνημα του 2ου ημιχρόνου ο Βασίλης Σκουντής που περιγράφει τον αγώνα, για λογαριασμό της κρατικής τηλεόρασης, λέει: «Αν το ματς παιχτεί μέχρι το τέλος, ο Žarko θα αναλάβει να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα. Αυτός που έχει την μεγάλη καρδιά..» 

Ωστόσο στο δεύτερο μέρος, γίνονται απίθανα πράγματα.

















Ο Ολυμπιακός μένει για τα τελευταία σχεδόν 7 λεπτά του αγώνα χωρίς πόντο και ο τραγικός επίλογος γράφεται στα τελευταία δευτερόλεπτα. 

Η Badalona προηγείται με 59-57 και ο Žarko κερδίζει φάουλ, 8 δευτερόλεπτα πριν την λήξη. Η τραγική εκείνη την εποχή, χρονομέτρηση της FIBA, σταματάει το ρολόι στα 4.8’’ και ο Paspalj (ο οποίος παρέμεινε άποντος στο 2ο ημίχρονο) στήνεται στην γραμμή των ελευθέρων βολών έχοντας την ευκαιρία να ισοφαρίσει. Αστοχεί και τα επόμενα χρόνια, όλοι λένε ότι εκείνη η βολή στέρησε τη νίκη από τους κόκκινους. 

Ελάχιστοι θυμούνται, ότι μετά την άστοχη βολή του Μαυροβούνιου η κατοχή πέρασε ξανά στα χέρια της ομάδας του Ιωαννίδη, που είχε άλλες δύο ευκαιρίες να διεκδικήσει τη νίκη: Αρχικά η μπάλα έφτασε στα χέρια του Tomic, που αστόχησε σε τρίποντο που επιχείρησε (σχεδόν από το κέντρο) και ο Žarko που πήρε το επιθετικό ριμπάουντ και σούταρε από τα τρία μέτρα, έχασε για 2η φορά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, την ευκαιρία να στείλει τον αγώνα στην παράταση!   


Ο αγωνιστικός αναμορφωτής του Ολυμπιακού, ήξερε καλύτερα από όλους ότι εκείνο το παιχνίδι ήταν η αρχή του τέλους, της θητείας του στον Πειραιά. 

Οι τελικοί του πρωταθλήματος Ελλάδος που ακολούθησαν, με τον ίδιο να παίρνει από το χέρι τους συμπαίκτες του, σημειώνοντας στον 5ο τελικό της σειράς απέναντι στον ΠΑΟΚ, 30 πόντους και χαρίζοντας το 2ο σερί πρωτάθλημα στους Πειραιώτες, δεν αρκούσαν για να χρυσώσουν το χάπι. Παρά τις αντιρρήσεις των φιλάθλων που εξακολουθούσαν να λατρεύουν τον Μαυροβούνιο, το ίδιο καλοκαίρι, του 1994, αποτέλεσε παρελθόν. 

Το σοκ έγινε μεγαλύτερο όταν ανακοινώθηκε ότι νέος σταθμός της καριέρας του θα ήταν ο αιώνιος αντίπαλος. Η πρόταση που περίμενε από το ΝΒΑ δεν έφτασε ποτέ και έτσι ο Paspalj που είχε μείνει ελεύθερος από τον Ολυμπιακό, έγινε παίκτης του Παναθηναϊκού.

Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΧΡΟΝΙΑ

Για την πλειοψηφία των οπαδών του Ολυμπιακού (που είχαν ξεχάσει ότι η ομάδα δεν έκανε ποτέ πρόταση για να ανανεώσει το συμβόλαιο του ηγέτη της) είχε γίνει το κόκκινο πανί. 

Στον Παναθηναϊκό η σεζόν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Γκάλης-Γιαννάκης-Paspalj, συνέθεσαν ένα τρίο που άφηνε υποσχέσεις για μια μαγική χρονιά. Η κόντρα του Γκάλη με τον Πολίτη, που οδήγησε τελικά στην αποχώρηση του Νικ από το μπάσκετ και του «ευρωκόουτς» από τον πάγκο του τριφυλλιού, δεν εμπόδισε τους πράσινους να αποδώσουν εξαιρετικά προσφέροντας σπουδαίο θέαμα, βασισμένοι στις γρήγορες επιθέσεις, στο ανοικτό γήπεδο, βούτυρο στο ψωμί του ήρωα μας δηλαδή.

Στο ελληνικό πρωτάθλημα οι συναντήσεις με την πρώην ομάδα του, υπήρξαν επεισοδιακές. Πριν καλά καλά συνηθίσει τα πράσινα, βρέθηκε απέναντι στους παλιούς του συμπαίκτες, στα πλαίσια του κυπέλλου Ελλάδος στο γήπεδο του Σπόρτιγκ. 

Την βραδιά εκείνη, φανερά επηρεασμένος, έκανε μάλλον την χειρότερη εμφάνιση της καριέρας του, τελειώνοντας τον αγώνα με 1/12 σουτ και μόλις 3 πόντους. 

Στα πλαίσια δε του πρωταθλήματος και στον αγώνα του 1ου γύρου, οι ερυθρόλευκοι κέρδισαν στην Γλυφάδα με 2 πόντους διαφορά και έτσι στον επαναληπτικό του ΣΕΦ, ο ΠΑΟ χρειαζόταν νίκη με 3 πόντους ώστε να εξασφαλίσει το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας ενόψει των play offs. Ήταν η πρώτη επιστροφή του στο παλιό του σπίτι, φορώντας την φανέλα του αιώνιου αντιπάλου.

ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ

Τα συνθήματα εναντίον του εκείνο το βράδυ στο ΣΕΦ, ήταν παραπάνω από εμετικά, αντιστρόφως ανάλογα της αγάπης που είχε εισπράξει τα 3 χρόνια που αγωνίστηκε με τα ερυθρόλευκα. 

Ωστόσο η μοίρα τα έφερε έτσι και με δικό του καλάθι στην εκπνοή, έδωσε την νίκη στο τριφύλλι. Έχασε όμως την συμπληρωματική βολή και έτσι το πλεονέκτημα έδρας έμεινε στον Ολυμπιακό. 

Χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός, ότι το νικητήριο σουτ, το πέτυχε με το «κακό» του χέρι δηλαδή το δεξί! 

Όταν με την λήξη του αγώνα ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους, γιατί δεν σούταρε με το αριστερό, η απάντηση που έδωσε, σαφώς επηρεασμένος και από το εχθρικό κλίμα, έμεινε στην ιστορία: «Σούταρα με το δεξί, γιατί με το αριστερό έπιανα τα @ρχίδι@ μου» αποκρίθηκε στους εκπροσώπους του Τύπου, που έμειναν να κοιτούν αποσβολωμένοι.

Την ίδια ώρα στην Ευρώπη, οι δύο αιώνιοι έμελλε να συναντηθούν για 2η σερί χρονιά στον ημιτελικό του  final four

Ο ΠΑΟ απέκλεισε στα προημιτελικά την Virtus Bologna, με τον Paspalj να είναι πραγματικά σεληνιασμένος. Το απόκομμα ιταλικής εφημερίδας, που κόλλησαν διακριτικά στο ντουλάπι του Μαυροβούνιου οι Ιταλοί και στο οποίο αναγραφόταν ότι δεν μπορεί να τρέξει πάνω από 5 λεπτά, αφού καπνίζει σαν φουγάρο, εξαγρίωσε τον ήρωα μας που κέρδισε κυριολεκτικά μόνος του, την Virtus, δηλώνοντας με την λήξη του αγώνα στους Ιταλούς δημοσιογράφους ότι: «Έπαιξα πολύ καλά, γιατί κάπνισα ένα πακέτο Marlboro στα αποδυτήρια πριν τον αγώνα»

Στον ημιτελικό όμως της Zaragoza, οι πράσινοι έχασαν για 2η σερί φορά από τον Ολυμπιακό του Eddie Johnson και το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στους τελικούς της ελληνικής Α1.

Στον 5ο και τελευταία αγώνα οι ερυθρόλευκοι στέφθηκαν πρωταθλητές Ελλάδος για 3η σερί χρονιά, με τον Paspalj να μένει στο παρκέ για 40 λεπτά, πετυχαίνοντας μόλις 2 πόντους με 1/9 σουτ. 

Οι κερκίδες παραληρούν και ένα σύνθημα δονεί την ατμόσφαιρα: «Δεν θα πάρεις κύπελλο ποτέ, Πασπαλιέ, Πασπαλιέ» Το σύνθημα αυτό, έμελλε να το ακούσει ξανά λίγους μήνες μετά, από οπαδούς και των δύο αιωνίων, στο νεόκτιστο τότε, ΟΑΚΑ.

ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΚΥΠΕΛΛΟ ΠΟΤΕ!

Το καλοκαίρι του 1995 αποχώρησε από τον ΠΑΟ, όχι όμως και από την Ελλάδα, καθώς στην Αθήνα θα διεξαγόταν το eurobasket και ο Μαυροβούνιος παρέμενε σημαντικό στέλεχος και αρχηγός της νέας εθνικής ομάδας της Σερβίας, η οποία κέρδισε στον ημιτελικό εκείνης της διοργάνωσης την δική μας εθνική και στέφθηκε τελικά πρωταθλήτρια Ευρώπης. 

Σηκώνοντας την κούπα στον αέρα, τραγούδησε μαζί με τον Divac, το σύνθημα που οι Έλληνες φίλαθλοι του φώναζαν καθ’ όλη την διάρκεια του τουρνουά: Δεν θα πάρεις κύπελλο ποτέ, Πασπαλιέ, Πασπαλιέ.. 

Το επανέλαβε και λίγη ώρα μετά, παραχωρώντας συνέντευξη στον Βασίλη Σκουντή. Ήταν η ώρα των δικών του απαντήσεων.
























Έχοντας περάσει δύο ταραχώδεις χρονιές σε Ολυμπιακό και ΠΑΟ, ο Ζάρκο που εξακολουθούσε να αγαπάει την Ελλάδα, λίγες ημέρες αργότερα, υπέγραψε στον Πανιώνιο του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Η σεζόν 1995-96, τον βρήκε αναγεννημένο, έκανε εξαιρετικές εμφανίσεις και οδήγησε την ομάδα της Νέας Σμύρνης, στην 3η θέση του πρωταθλήματος, μπροστά από τον ΠΑΟΚ, συνθέτοντας ένα «φονικό δίδυμο» με τον Μπάιρον Ντίκινς και αποτελώντας τον εμπνευσμένο δάσκαλο, για τους πιτσιρικάδες συμπαίκτες του. 

Το καλοκαίρι του 1996 στην ολυμπιάδα της Ατλάντα, φορώντας το εθνόσημο, αντιμετώπισε τους  επαγγελματίες του NBA, πετυχαίνοντας 16 πόντους στο 1ο ημίχρονο και 19 στο σύνολο εκείνου του αγώνα, τραβώντας την προσοχή των Ατλάντα Χόκς, οι οποίοι του έδωσαν την ευκαιρία να δοκιμάσει την τύχη του, στο NBA.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ - ΑΡΗΣ



























Την ίδια στιγμή, οι φήμες στην Ελλάδα που τον ήθελαν κοντά στην μεγάλη του επιστροφή στον Ολυμπιακό, είχαν πάρει φωτιά. Αθλητική εφημερίδα μάλιστα της εποχής, η Sportime, είχε κυκλοφορήσει με εξώφυλλο μια μεγάλη φωτογραφία του με την ερυθρόλευκη φανέλα και λεζάντα: «ΣΑΝ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΡΑΣΙ» και ισχυριζόταν ότι ο Paspalj τα είχε βρει σε όλα με τους ερυθρόλευκους, τους οποίους πλέον προπονούσε ο Dusan Ivkovic. 

Τελικά η μεγάλη επιστροφή έμεινε στα εξώφυλλα του Τύπου. Οι λόγοι που η υπόθεση ναυάγησε, δεν έγιναν ποτέ γνωστοί. Μόνο κάποιες φήμες, που ποτέ όμως δεν αποδείχθηκαν, έλεγαν ότι είχε εμπλακεί σε εξωσυζυγική σχέση, γεγονός που έκανε απαγορευτική την επιστροφή του στην Ελλάδα, τουλάχιστον εκείνη την περίοδο. 

Ειρωνικά θαρρείς, το τέλος της χρονιάς εκείνης (1996-97) βρήκε τους ερυθρόλευκους να κατακτούν το πρωτάθλημα Ευρώπης. Ο Žarko έχασε την ευκαιρία να πάρει την ρεβάνς από τον ίδιο του τον εαυτό, για τον καταραμένο Απρίλη του 1994. 

Το ίδιο διάστημα, αγωνίστηκε στην άσημη Rasing Pari (η οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα Γαλλίας, μετά από 43 χρόνια) μόνο για 9 αγώνες. «Μιλήσαμε για 3 ώρες, αλλά προτίμησε να γυρίσει στην οικογένεια του, στο Μαυροβούνιο. Δεν μπορούσε να κρύψει την κατάθλιψη του, από την 1η ημέρα που ήρθε στο Παρίσι» [Sarl Bietri, πρόεδρος Rasing Pari]






















Το καλοκαίρι του 1997 επέστρεψε για τελευταία φορά στην Ελλάδα, για λογαριασμό του Άρη. Η χρονιά είχε ξεκινήσει με μεγάλες προσδοκίες για τους Θεσσαλονικείς 
(είχα μάλιστα σπεύσει στο Αλεξάνδρειο για να δω από κοντά τον αγαπημένο μου παίκτη, μόλις στο πρώτο φιλικό που είχαν δώσει οι κίτρινοι) ωστόσο τα οικονομικά προβλήματα του συλλόγου, οδήγησαν στην αποδόμηση της ομάδας. 

Πολλοί παίκτες έφυγαν, όχι όμως και ο Paspalj, που όχι μόνο παρέμεινε, αλλά οδήγησε τον πάλαι ποτέ αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ, στην κατάκτηση του κυπέλλου, πραγματοποιώντας συγκλονιστικές εμφανίσεις και παίζοντας μάλιστα, όχι απλά απλήρωτος, αλλά και τραυματίας, κάτι που του κόστισε, καθώς δεν κατάφερε ουσιαστικά να αγωνιστεί ξανά μέχρι το τέλος της περιόδου. Ο ίδιος έναν χρόνο μετά, θα δήλωνε στην Gazzetta De Lo Sport

«Ένας παίκτης δεν μπορεί να χάσει την συμμετοχή του σε έναν τελικό, ακόμη και αν κρίνεται η καριέρα του»  

ΑΝΤΙΟ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ - ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΕ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ
Το 1998 υπέγραψε το τελευταίο επαγγελματικό συμβόλαιο της καριέρας του, με την πρωταθλήτρια Ευρώπης Virtus Bologna του Έτορε Μεσίνα. Σοβαρά προβλήματα τραυματισμών και υγείας όμως, ανάγκασαν τους Ιταλούς να λύσουν την συνεργασία τους μαζί του, τον Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς. 

Αποχώρησε από τα γήπεδα μόλις στα 32 του χρόνια και επέστρεψε στο Βελιγράδι, όπου γιόρτασε τα 33 του χρόνια μέσα σε καταφύγιο, λόγω των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ. Έχοντας διπλωματικό διαβατήριο και δικό του σπίτι στην Αθήνα, επέλεξε να μείνει στην καρδιά του πολέμου, κοντά στους συμπατριώτες του. 

Παραχωρώντας τηλεφωνική συνέντευξη στην Βίκη Μιχέλη την περίοδο του πολέμου, είχε δηλώσει: 

«Είμαι πολύ υπερήφανος για την πατρίδα μου, τους συμπατριώτες μου και την απόφαση του Milocevic. Η κίνηση της Αμερικανικής κυβέρνησης και του Bill Clinton, είναι ένα τεράστιο λάθος, που θα το καταγράψει η παγκόσμια ιστορία. Είναι μεγάλη αδικία για έναν τόσο δοκιμασμένο λαό, που έχει αποδείξει όμως, ότι ξέρει να πολεμά και να αντιστέκεται»

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
Τον Μάρτιο του 2001 ενώ παίζει ποδόσφαιρο (5x5) με φίλους του στην αγαπημένη του Αθήνα, παθαίνει έμφραγμα του μυοκαρδίου. Νοσηλεύεται για εβδομάδες σε νοσοκομείο της πρωτεύουσας και διαφεύγει τον κίνδυνο. Ωστόσο οι κακές του συνήθειες (όντας μανιώδης καπνιστής) δεν λένε να τον αφήσουν, ή καλύτερα δεν αποφασίζει ο ίδιος να τις αποχωριστεί. 

Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, παθαίνει για 2η φορά έμφραγμα και παλεύει για την ζωή του. Καταφέρνει τελικά να βγεί και πάλι νικητής, αφού όμως περνάει σχεδόν έναν χρόνο σε νοσοκομεία. Λίγο καιρό μετά δηλώνει στην Σέρβικη τηλεόραση, ότι δεν είναι διατεθειμένος να αλλάξει τον τρόπο ζωής του, παρόλο που αντίκρισε πρόσωπο με πρόσωπο τον θάνατο. Παραδέχεται μόνο ότι έχει ελαττώσει το κάπνισμα. Ο Žarko Paspalj, ζει εν έτη 2012 στο Βελιγράδι, μαζί με την γυναίκα του Milka και τις δύο κόρες του. Είναι επίσης αντιπρόεδρος της Σέρβικης Ολυμπιακής επιτροπής.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ - ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ

Παλαιότερα, στην ηλικία των 20, ομολογώ ότι δυσκολευόμουν να διαβάζω αφιερώματα για παίκτες και προσωπικότητες που δεν είχα την τύχη να παρακολουθήσω προσωπικά. Είχα όλη την καλή διάθεση να το κάνω, αλλά όταν δεν έχεις εικόνες στο μυαλό σου, δεν είναι εύκολο να καταλάβεις κάποια πράγματα. Η ζωή όμως είναι τροχός και να, που σήμερα ήρθε η σειρά μου να προσπαθήσω να περιγράψω και να μεταφέρω, την πορεία ενός αθλητή που πολλοί νεαροί αναγνώστες, ίσως και να μην γνωρίζουν καν. Έχω την αίσθηση λοιπόν, ότι πιθανόν να μην τα κατάφερα. Ήταν αδύνατο όμως, να μην καταβάλλω έστω μια προσπάθεια.

Δεν επιχείρησα καν, να αναφερθώ σε τίτλους, προσωπικές διακρίσεις και άλλα ψυχρά, στατιστικά στοιχεία, πράγματα δηλαδή που μπορεί να αλιεύσει εύκολα κανείς, κάνοντας μια βόλτα στο διαδίκτυο. Προσπάθησα όμως να δώσω μια εικόνα της σταδιοδρομίας του, καθώς θεωρώ ότι η ίδια του η καριέρα, αποτελεί ένα γοητευτικό μυστήριο, όπως και η προσωπικότητα του. 

Ο Žarko Paspalj ήταν μια μεγάλη μορφή για το μπάσκετ. Είναι αλήθεια ότι μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο οπαδών και φιλάθλων, χωρίς όμως ποτέ να το έχει επιδιώξει. Είναι επίσης αλήθεια ότι αγαπήθηκε και μάλιστα παθολογικά. Από όποια ομάδα και αν πέρασε, πρόσφερε έργο και άφησε φίλους.

Εγκρατής τις περισσότερες φορές, πολύ δύσκολα «τρελαινόταν», (θυμάμαι μόνο ένα περιστατικό με τον Μυλωνά του Περιστερίου, ο οποίος τον είχε κλωτσήσει). 

Είτε έβαζε 50 πόντους (το είχε κάνει και μάλιστα πολλές φορές) είτε άφηνε να γλιστρήσει μέσα από το χέρια του ένα ολόκληρο κύπελλο (περίπτωση Tel Aviv), αγωνιζόσουν μάταια να καταλάβεις τι μπορεί να σκέφτεται. 

Ανέκφραστος συνήθως, μασώντας μόνιμα μια τσίχλα, με περπάτημα καμπουριασμένο και αγαπημένη του συνήθεια, να ζητάει συνέχεια από τον φροντιστή να του πετάξει μια πετσέτα για τον ιδρώτα κατά την διάρκεια των αγώνων, ο Žarko του ανορθόδοξου στυλ, του αγαπημένου αριθμού 8, ο «γάντζος» όπως κάποιοι μπασκετικοί τον είχαν βαφτίσει, ήταν για τον υπογράφοντα, ένα από τα καλύτερα τριάρια που ανέδειξε το ευρωπαϊκό μπάσκετ. 

Ένας παίκτης που έμαθε από πολύ μικρός, ότι όταν η μπάλα «έκαιγε», είχε την υποχρέωση να την πάρει στα χέρια του. Και αυτό ακριβώς έκανε, άσχετα αν το αποτέλεσμα τον δικαίωνε ή όχι. Αυτό ακριβώς το θάρρος, η άγνοια κινδύνου αν θέλετε, είναι που διαφοροποιεί τους καλούς, από τους πραγματικά μεγάλους παίκτες. 

2 σχόλια: