Juan Roman Riquelme. Γεννημένος σε λάθος εποχή

«Η αφοσίωση μου για τον σύλλογο, είναι τεράστια. Αλλά νιώθω άδειος. Δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω. Δεν μπορώ να βγαίνω έξω και να αποδίδω στο 50%.»

Με αυτά τα λόγια, ο Juan Roman Riquelme, αποχαιρέτησε το περασμένο καλοκαίρι την Boca Juniors, αγνοώντας τα δύο εναπομείναντα έτη που προέβλεπε το συμβόλαιο του. 

Το άγαλμα του βέβαια θα παραμείνει για πάντα στο bombonera. Όπως και ο τίτλος του κορυφαίου ποδοσφαιριστή που φόρεσε ποτέ την φανέλα της Boca (όπως ψηφίστηκε από τους ίδιους τους οπαδούς της, πριν λίγα χρόνια). 

Γιατί ο Riquelme δεν ήταν ποτέ ένα ακόμη δεκάρι για το αργεντίνικο ποδόσφαιρο. Είναι ένας αρτίστας της μπάλας, γεννημένος όμως, σε λάθος εποχή.

Mετεγγράφηκε στην Boca από τους Argentinos Juniors, το 1995 σε ηλικία μόλις 17 χρονών. Το ταλέντο του είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον και της River Plate ωστόσο ο πατέρας του, φανατικός υποστηρικτής της Boca, ούτε που το σκέφτηκε. 

Το 1997 ο Riquelme πέρασε ως αλλαγή στη θέση του Diego Armando Maradona, στο τελευταίο superclasico του Diego αλλά και τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του ως παίκτης της Boca. Ένα αστέρι έδυε, ένα άλλο έμελλε να ανατείλει. 

Έπαιξε στο bombonera μέχρι το 2002, κερδίζοντας πολλούς τίτλους και στα τέλη εκείνης της χρονιάς έκανε το άλμα στην Ευρώπη για λογαριασμό της Barcelona που τον είχε στο μεταξύ παρακολουθήσει να πραγματοποιεί μια εκπληκτική εμφάνιση απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης, στο διηπειρωτικό κύπελλο, δυο χρόνια νωρίτερα. 

Η μετακίνηση στην Ευρώπη όμως, σε αντίθεση με τους περισσότερους λατινοαμερικάνους συναδέλφους του, δεν ήταν ποτέ όνειρο για τον Riquelme. 

Τα οικονομικά προβλήματα της Boca (από την διοίκηση του τόνιζαν ότι αν δεν έπαιρνε μεταγραφή, ο σύλλογος κινδύνευε με χρεοκοπία) και η απαγωγή του αδερφού του, λίγους μήνες πριν μετακομίσει στην Βαρκελώνη, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην απόφαση του.

Τα χειρότερα όμως δεν είχαν ακόμη ξεκινήσει. Προπονητής στην Barcelona ήταν εκείνη την εποχή ο Luis Van Gaal. Όταν ο ήρωας μας έφτασε στην Βαρκελώνη, ο Ολλανδός του έκανε ένα συμβολικό δώρο, με αφορμή την γέννηση του παιδιού του αργεντινού. Ήταν μια βρεφική φανέλα της ομάδας με το όνομα του στην πλάτη. «Ο μικρός θα την φορέσει μάλλον περισσότερες φορές από ότι εσύ!» του είπε ο Van Gaal, σε μια φράση που πολλοί τότε θεώρησαν ως ένα κρύο αστείο, αποδείχθηκε όμως δυστυχώς μια πικρή αλήθεια. 

Ο Riquelme δεν ήταν στα πλάνα του προπονητή ο οποίος αργότερα είχε δηλώσει πως η μεταγραφή του, ήταν μια κίνηση εντυπωσιασμού και όχι ουσίας. 

Οι φίλοι της Barcelona (του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου) ονειρευόταν μια ιδεατή συνύπαρξη, στην επίθεση, με τον Riquelme να μοιράζει γκολ στον Saviola, αλλά αυτό αποδείχτηκε τελικά μια ουτοπία. Ο χρόνος συμμετοχής του ήταν ανεπαίσθητος και όταν αγωνιζόταν, έπαιζε πολλές φορές και στις πτέρυγες. 

Ο κόσμος άρχισε να απογοητεύεται, έχοντας νωρίτερα ξεσηκωθεί και από τους διθυράμβους του Τύπου, ωστόσο η ευθύνη δεν ανήκε ατόφια στον αργεντινό, ο οποίος έπρεπε να αποδεχτεί όχι απλά ότι άφησε την Αργεντινή, αλλά και ότι είχε να αντιμετωπίσει μια τεχνική ηγεσία που δεν πίστεψε ποτέ στις ικανότητες του.

Η σεζόν 2002-03 τελείωσε απογοητευτικά για την Barcelona, η αλλαγή διοίκησης όμως έφερνε αέρα αισιοδοξίας και ελπίδα, σε όσους πίστευαν ακόμη ότι ο Riquelme θα μπορούσε τελικά να αποδείξει τις δυνατότητες του. 

Καλοκαίρι 2003, βρίσκομαι στην δουλειά μου και χτυπάει το τηλέφωνο: «Έλα Νίκο, τον πήραμε..» Στην άλλη άκρη της γραμμής, είναι ο Γιώργος, παιδικός μου φίλος και συνοδοιπόρος στην αγάπη για την Barcelona. 

«-Τι εννοείς;» του απαντώ, «ποιόν πήραμε;». Ο Γιώργος με εμφανή ικανοποίηση μου λέει: «τι ποιόν πήραμε ρε, τον Ronaldinho!» Αυτομάτως το μυαλό μου παγώνει. Δεν με ενθουσίαζε η προοπτική της απόκτησης του Ronnie, περισσότερο γιατί πίστευα ότι ο ερχομός του θα σήμαινε το τέλος του Riquelme. 

«Με τον Riquelme τι γίνεται; Τον δώσαμε;» ρωτάω τον Γιώργο, που γνωρίζοντας την αδυναμία μου στον αργεντινό, μου απαντάει αρνητικά.

Χρόνια μετά και γνωρίζοντας πλέον την συνεισφορά του Ronaldinho στην αγωνιστική αναγέννηση της Barcelona, οποιοσδήποτε μπορεί να με χαρακτηρίσει ως γραφικό. Τότε όμως κανείς δεν γνώριζε τι θα επακολουθούσε. 

Η βραδιά της παρουσίασης του Βραζιλιάνου στο Camp Nou, για εμένα ήταν βραδιά θλίψης, καθώς έβλεπα τον (αγαπημένο πια) Ronnie να ποζάρει με την φανέλα με το νούμερο 10. Το θεώρησα μεγάλη ασέβεια προς τον Riquelme που ήταν ακόμη παίκτης της ομάδας, να παραχωρούν αβασάνιστα τον αριθμό του σε άλλο ποδοσφαιριστή. 

Τελικά ο Riquelme που είχε ένα πανάκριβο συμβόλαιο, παραχωρήθηκε στην Villarreal, με την μορφή δανεισμού για τα επόμενα δύο χρόνια. Εκεί όμως, έμελλε να δείξει την τεράστια αξία του. 

Αγωνίστηκε συνολικά για 5 χρόνια στο κίτρινο υποβρύχιο, οδηγώντας την ταπεινή ομάδα από την επαρχία της Βαλένθια, μέχρι και τα ημιτελικά του Champions League! 

Το δικό του χαμένο πέναλτι στον ημιτελικό εκείνης της σεζόν (2005-06), έμελλε να στερήσει και από τον ίδιο, την ευκαιρία να αντιμετωπίσει την ομάδα που τον έφερε στην Ευρώπη, στον τελικό της διοργάνωσης.

Η μοίρα, συνέχισε να συμπεριφέρεται σκληρά στον ήρωα μας, καθώς την επόμενη χρονιά (2007-08) οι κακές του σχέσεις, με τον Manuel Pelegrini, οδήγησαν στον παραγκωνισμό του.

Επεδίωξε με μανία να επιστρέψει στην Boca και το κατάφερε αρχικά για λίγους μήνες, τον Φεβρουάριο του 2007, ως δανεικός με την ελπίδα το ίδιο καλοκαίρι, να επιστρέψει οριστικά στην αγαπημένη του ομάδα. Όμως οι διαπραγματεύσεις ναυάγησαν, ο Riquelme έμεινε στην Ισπανία και για ακόμη μια φορά έβλεπε να παραχωρείται η φανέλα με τον αριθμό του (το 8 αυτή την φορά) σε άλλον ποδοσφαιριστή και ο ίδιος να παραλαμβάνει το νούμερο 16 και να χάνεται στα βάθη του πάγκου. 

Η επιμονή του όμως για επιστροφή στα πάτρια εδάφη, επιβραβεύτηκε εντέλει τον Γενάρη του 2008, όταν και πλήρωσε από την τσέπη του χρήματα για να φορέσει και πάλι την φανέλα της Boca όπου έτυχε αποθεωτικής υποδοχής, με κορυφαία στιγμή την ανέγερση αγάλματος, προς τιμήν του. 

Η οριστική του απόφαση να αποχωρήσει από την Boca τον Ιούλιο του 2012, συνοδεύτηκε από υστερικές αντιδράσεις λατρείας από τους φίλους της ομάδας, με αποκορύφωμα ένα γράμμα-ωδή, που δημοσιεύτηκε στον αργεντίνικο Τύπο και το οποίο υπέγραφε ένας δημοσιογράφος, ορκισμένος εχθρός της Boca (καθότι οπαδός της River Plate)!

Ωστόσο η απόφαση του ήταν οριστική. Άλλωστε ο ίδιος, έμαθε από μικρός και με σκληρό τρόπο, αυτό που ήδη είχαν γνωρίσει και άλλοι ταλαντούχοι επιτελικοί μέσοι από την χώρα του τανγκό: ότι δηλαδή, η ταμπέλα του διαδόχου του Maradona (τότε το άστρο του Messi δεν είχε αρχίσει ακόμη να λάμπει) υπήρξε πάντα ευχή και κατάρα μαζί. 

Οι προσδοκίες των συμπατριωτών του όταν φορούσε την φανέλα με το εθνόσημο, ήταν πάντα υψηλές. Όταν το καλοκαίρι του 2006, μετά το παγκόσμιο κύπελλο στην Γερμανία, έλαβε το χρίσμα του αρχηγού, κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, θα ανακοίνωνε την απόφαση του να αποσυρθεί από την εθνική ομάδα, για χάρη της μητέρας του, που αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας, μην αντέχοντας τις κριτικές που αντιμετώπιζε ο γιός της. 

Εντέλει, ξαναφόρεσε το εθνόσημο, για να αποσυρθεί οριστικά τον Μάρτιο του 2009, μετά από διαφωνία του, με τον Diego Maradona που τότε ήταν ομοσπονδιακός τεχνικός. Οι σχέσεις των δύο ανδρών παραμένουν ακόμη και σήμερα προβληματικές, με τον Riquelme να μην διστάζει να τα βάζει με τον «Θεό της Αργεντινής» σε πολλές περιπτώσεις, κάτι που ελάχιστοι συμπατριώτες του είχαν τολμήσει στο παρελθόν.

Μπορεί να μην έγινε ποτέ του ο «νέος Maradona» πέτυχε όμως κάτι ίσως σημαντικότερο: να κερδίσει την υψηλότερη θέση στο πάνθεον των, τόσο σπουδαίων ποδοσφαιριστών που έχουν φορέσει διαχρονικά την φανέλα της Boca Juniors. 

Ακριβώς αυτό, το γεγονός δηλαδή ότι θα μνημονεύεται για πάντα το όνομα του χωρίς να έχει οδηγήσει την Αργεντινή στην κατάκτηση κάποιου μεγάλου τίτλου, αλλά και οι πολλές μεγάλες, αλλά και μοιραίες στιγμές που έζησε με τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε, ρίχνουν ένα πέπλο γοητευτικού μυστηρίου γύρω από το όνομα του και τον κατατάσσουν σε ένα από τα μεγαλύτερα δεκάρια που ανέδειξε ποτέ η Αργεντινή.