Rene Huigita. Το χτύπημα του σκορπιού

Πέρασαν 17 χρόνια από την ημέρα που το παλιό Wembley και όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος, έγιναν μάρτυρες μιας από τις εντυπωσιακότερες αποκρούσεις που έχουμε δει ποτέ από τερματοφύλακα. Ο άνθρωπος που εκείνη την βραδιά, χωρίς να το γνωρίζει, θα περνούσε στην ιστορία, ήταν ο Κολομβιανός Rene Higuita. Όσοι όμως πιστεύετε ότι αυτό το άρθρο αφορά μόνο μία απόκρουση, μάλλον θα εκπλαγείτε.

Η Λατινική Αμερική έχει αναδείξει κατά καιρούς πολλούς σπουδαίους αλλά και ιδιόρυθμους τερματοφύλακες, όπως ο Hugo Gatti, ο Luis Chilavert και ο Ramon Quiroga. Κανείς όμως δεν έφτανε σε τρέλα τον σημερινό μας ήρωα. 

Ο Higuita, ήταν γνωστός στο παγκόσμιο στερέωμα πριν επιχειρήσει το «χτύπημα του σκορπιού» αλλά για τους λάθους λόγους. Στο παγκόσμιο κύπελλο του 1990 απέναντι στο Καμερούν, είχε φτάσει (όπως συνήθιζε) με την μπάλα στα πόδια σχεδόν στο κέντρο του γηπέδου, όταν ο μεγάλος Roger Milla του την απέσπασε, πετυχαίνοντας ίσως το πιο εύκολο γκολ της καριέρας του, εκθέτοντας ταυτόχρονα τον Higuita στα μάτια όλης της υφηλίου.

Πριν φτάσουμε λοιπόν στην νύχτα της «μεγάλης απόκρουσης» αξίζει να πάρουμε μια μικρή γεύση από την καριέρα και την ζωή του Higuita, που θα μπορούσε πολύ εύκολα να γίνει μια επιτυχημένη χολιγουντιανή ταινία. Γεννήθηκε στην Κολομβία, μια χώρα όπου τα καρτέλ ναρκωτικών και η εγκληματικότητα, δεν είναι καθόλου άγνωστες έννοιες. Στα τέλη του 1980, οι βαρόνοι ναρκωτικών, χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά ποδοσφαιρικές ομάδες, για να μπορούν να ξεπλένουν βρώμικο χρήμα και ο Higuita αγωνιζόταν στην Nacional, την ομάδα της οποίας πρόεδρος ήταν ο περιβόητος Pablo Escobar.

Με την χρηματοδότηση του Escobar, η Nacional έγινε η πρώτη κολομβιανή ομάδα που κατέκτησε διεθνή τίτλο, το Copa Libertadores του 1989, σε έναν τελικό που κρίθηκε στα πέναλτι, με τον Higuita να αναδεικνύεται σε ήρωα. Η Κολομβία άκμασε ποδοσφαιρικά, τόσο σε εθνικό όσο και διεθνές επίπεδο, ωστόσο η τραγωδία ήταν πολύ κοντά.

Στο παγκόσμιο κύπελλο του 1994, ο πολύ αγαπητός στους Κολομβιανούς φιλάθλους, Andre Escobar (απλή συνωνυμία με τον Pablo) πέτυχε ένα αυτογκόλ που στοίχισε στην εθνική του ομάδα. Ο άτυχος νέος λίγες εβδομάδες μετά την επιστροφή της εθνικής ομάδας στηνΚολομβία, δολοφονήθηκε από άνθρωπο ο οποίος εξαιτίας του αυτογκόλ εκείνου, είχε χάσει πολλά λεφτά στο στοίχημα! Όλη η Κολομβία πένθησε για τον αδικοχαμένο νεαρό, ωστόσο τα καρτέλ συνέχισαν να κάνουν κουμάντο και ήταν και η αιτία που ο Higuita (για να επιστρέψουμε ξανά στον σημερινό μας πρωταγωνιστή) δεν αγωνίστηκε στο ίδιο παγκόσμιο κύπελλο. 

Όταν η κόρη του Carlos Molina (επίσης εμπόρου ναρκωτικών) απήχθη από άντρες του Pablo Escobar, ο Higuita μεσολάβησε βοηθώντας στην απελευθέρωση της. Κατηγορήθηκε όμως πως για την βοήθεια που προσέφερε έλαβε χρηματική ανταμοιβή και πέρασε αρκετούς μήνες στην φυλακή. Μετά δε, την αφελή δήλωση του στα ΜΜΕ της χώρας, ότι είχε σχέσεις με τον Pablo Escobar, έχασε και την θέση του στην εθνική ομάδα από τον Oscar Cordoba.

Τον Σεπτέμβρη του 1995, με τις μνήμες από την δολοφονία του Andres Escobar ακόμη νωπές και ενώ ο Higuita προσπαθούσε να χτίσει από την αρχή την ποδοσφαιρική και προσωπική του υπόληψη, ήρθε ο φιλικός αγώνας με την Αγγλία, στο παλιό Wembley.  Η εθνική ομάδα και πολύ περισσότερο ο λαός πίσω στην Κολομβία, είχε ανάγκη από μία σπουδαία παράσταση. Ο Valderama και ο Asprilla, ήταν οι επικρατέστεροι για να την προσφέρουν, αλλά ο Higuita τους έκλεψε την δόξα. Η μπάλα έφυγε από τα πόδια του Jamie Redknapp, σε κάτι που ξεκίνησε σαν σέντρα, αλλά κατέληξε να πάρει τροχιά προς την εστία της Κολομβίας. Ο Higuita φάνηκε για ένα μόνο κλάσμα του δευτερολέπτου να το σκέφτεται. Αμέσως μετά, έκανε ένα βήμα πίσω και εκτινάχθηκε προς τα εμπρός, σε μια κίνηση που θυμίζει τους σημερινούς skydivers. 

Τα πόδια του, σαν άλλο κεντρί σκορπιού, γύρισαν προς το κεφάλι του και απομάκρυναν με εντυπωσιακό τρόπο την μπάλα. Ο Higuita σηκώθηκε αμέσως και ύψωσε τα χέρια του, δείχνοντας στους συμπαίκτες του τον επόπτη, ο οποίος όμως δεν είχε υποδείξει offside. Ο Huguita προσπάθησε να δικαιολογήσει την ενέργεια του, αλλά είναι βέβαιο ότι βαθιά μέσα του, ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος.

Μπορεί ο αγώνας να ήταν φιλικός, μπορεί η συγκεκριμένη κίνηση για τον ίδιο, να μην ήταν ιδιαίτερα δύσκολη (συνέχισε να την επαναλαμβάνει και μάλιστα επιτυχημένα, μέχρι τα 40 του χρόνια) ωστόσο εκείνο το βράδυ, μπροστά σε 60.000 φιλάθλους και εκατομμύρια ακόμη που παρακολουθούσαν από τους τηλεοπτικούς δέκτες, μέσα σε έναν ναό του ποδοσφαίρου, ο Higuita απέδειξε πρώτα από όλους στον εαυτό του, ότι μπορεί να ήταν ένας άνθρωπος που είχε υποπέσει σε επανειλημμένα σφάλματα που του κόστισαν ακριβά, αλλά διέθετε σπουδαία προσωπικότητα και εμπιστοσύνη στον εαυτό του, χαρακτηριστικά που του έδωσαν την δύναμη να ξανασηκωθεί και να περάσει στην ιστορία, όχι τόσο για την απόδοση του στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά για αυτό που πραγματικά ήταν: ένας εκκεντρικός καλλιτέχνης δηλαδή, με φανατικούς αμφισβητίες και φανατικούς φίλους. Στην περίπτωση του, λίγα δευτερόλεπτα τρέλας αρκούσαν για την αιωνιότητα. Και αυτό δεν μπορεί να του το στερήσει κανείς.