Ultras Sur. Από την Μαδρίτη, για την Ισπανία

Ανήκουμε σε αυτούς, που δίνουν τα πάντα για μια ιδέα. Λένε ότι δημιουργούμε προβλήματα. Ίσως ανήκουμε στους τελευταίους επαναστάτες, αλλά είμαστε πεπεισμένοι, ότι θα πολεμήσουμε μέχρι τέλους, για να υπερασπιστούμε τα πιστεύω μας.

Ταξιδεύουμε χιλιάδες χιλιόμετρα, γιατί προτιμούμε να είμαστε δίπλα στην ομάδα και όχι μπροστά σε μια τηλεόραση. Ελάτε μαζί μας. Δεν μπορούμε να σας εγγυηθούμε ότι η ζωή σας θα γίνει καλύτερη, αλλά σίγουρα θα νιώσετε τι σημαίνει αληθινή ζωή.  

Αυτό είναι το κείμενο υποδοχής, στον διαδικτυακό χώρο των Ultras Sur, των φανατικών οπαδών δηλαδή, της Ρεάλ Μαδρίτης. Οι balacticos ανοίγουν ξανά το κεφάλαιο «Ultras και χουλιγκανισμός», αυτή την φορά, ταξιδεύοντας νοερά στην πρωτεύουσα της Ισπανίας.

Οδηγός στην συγγραφή αυτού του άρθρου, ήταν η προσωπική έρευνα ενός ανθρώπου: του Antonio Salas που είναι Ισπανός δημοσιογράφος και συγγραφέας. Δεν είναι όμως ένας συνηθισμένος δημοσιογράφος. Ακόμη και το όνομα του, δεν είναι το πραγματικό. 

Ζει και εργάζεται χρησιμοποιώντας αυτό το ψευδώνυμο, καθώς οι έρευνες που έχει κάνει, βασίστηκαν περισσότερο σε βιωματική επιτόπια έρευνα του για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Στο παρελθόν, κατάφερε να προσεγγίσει και να κερδίσει την εμπιστοσύνη, του περιβόητου Carlos. Παρείσφρησε ακόμη και στα άδυτα της Hezbollah και του Ε.Τ.Α.  

Το 2002 ο τηλεοπτικός σταθμός Telecinco (TV5) του ανέθεσε να κάνει μια έρευνα για το κίνημα των νεοναζί. Ο Salas διείσδυσε στα άδυτα των Ultras Sur και έζησε μαζί τους για περισσότερο από έναν χρόνο, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο «Τίγρης 88». Ο αριθμός 88 παραπέμπει στο όγδοο γράμμα του αλφάβητου, δηλαδή το H. Ο συμβολισμός που επέλεξε ήταν ξεκάθαρος: «Hiel Hitler».  

Όταν ο Σάλας ολοκλήρωσε μετά από σοβαρούς κινδύνους την έρευνα του και παρέδωσε το υλικό στους υπευθύνους του καναλιού, εκείνοι επέλεξαν να παραλείψουν πολλά στοιχεία, στο ντοκιμαντέρ που μετέπειτα παρουσιάστηκε στην ισπανική τηλεόραση. Το έκαναν από φόβο; Επειδή δεν ήθελαν να έρθουν σε ρήξη με το τεράστιο μέγεθος που λέγεται Ρεάλ Μαδρίτης και μάλιστα την χρονιά που οι μαδριλένοι γιόρταζαν την εκατονταετία τους;

Όποια και αν ήταν τα κίνητρα τους, η πράξη τους απογοήτευσε τον Salas και τον οδήγησε στη συγγραφή ενός βιβλίου στο οποίο περιέγραφε έργα και ημέρες του, στο διάστημα που πέρασε ως «Tiger 88». Το Diario un skin, δεν ήταν επίσης ένα απλό βιβλίο.

Χρησιμοποιήθηκε ως τεκμήριο σε δίκες που ακολούθησαν και οδήγησαν στην καταδίκη πολλών από τα σημαντικότερα στελέχη των Ultras Sur και συγκεκριμένα, μελών του σκληρού πυρήνα των Hammerskin. Ο ίδιος ο συγγραφέας κατέθεσε σε όλες τις δίκες, ως μάρτυρας. Από τότε κυκλοφορεί πάντα μεταμφιεσμένος, ενώ οι απειλές που δέχεται για την ζωή του βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Οι Ultras Sur ισχυρίζονται ότι ένα ολόκληρο σύστημα των ΜΜΕ είναι στραμμένο εναντίον τους και τους λοιδορεί. Τονίζουν ότι η παρουσία τους, στα γήπεδα που αγωνίζεται η Ρεάλ Μαδρίτης, δίνει παλμό και χρώματα στις κερκίδες. Αυτό δεν είναι ψέμα. Κάθε άλλο. 

Το θέμα όμως είναι, ότι όπως αποδείχτηκε και από την έρευνα του Salas, η δράση τους δεν περιορίζεται μόνο στην δημιουργία φαντασμαγορικής ατμόσφαιρας εντός των σταδίων, αλλά έχει και άλλες, πολύ σκοτεινές εκφάνσεις, που ενισχύονται από μια ιδεολογία, η οποία έχει οδηγήσει πολλές φορές σε εκδήλωση ακραίων ενεργειών. 

Ο Salas, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Στέλιο Κούλογλου (ΡΧΣ), στην Μαδρίτη, επιβεβαίωσε ότι σχεδόν σε όλες τις ομάδες δρουν σύνδεσμοι που διατηρούν ακροδεξιά στοιχεία στις τάξεις τους, κάτι που έχουμε ήδη αναφέρει και στους balacticos, όταν ασχοληθήκαμε παλαιότερα με τους Boixos Nois, τους φανατικούς της Barcelona δηλαδή, ενός συλλόγου μάλιστα που υπέφερε πολύ από τέτοιου είδους καθεστώτα (Primo de Rivera – Franco.)

Στην (δευτερογενή) έρευνα που είχαμε κάνει για τους Boixos Nois, είχαμε αναφερθεί και στους Casuals FCB, χαρακτηρίζοντας τους, το πιο «τρομακτικό» κομμάτι τους. Ψάχνοντας λοιπόν τώρα για τους Ultras Sur, διαπίστωσα ότι πολλά χαρακτηριστικά τους είναι όμοια με εκείνα των casuals FCB. Το πρώτο και πιο «αθώο» είναι ακριβώς αυτός ο κώδικας ενδυμασίας. Οι Ultras Sur ντύνονται με παρόμοιο ρουχισμό, κάτι που εύκολα διαπιστώνει κανείς, κάνοντας μια βόλτα στον διαδικτυακό τους χώρο. 

Αν έχετε στο μυαλό σας εικόνες ανθρώπων με ακραίες ενδυμασίες και τρομακτική όψη, τότε κάνετε λάθος. Η όψη τους, δεν παραπέμπει σε τίποτα ακραίο και όπως ο ίδιος Salas τονίζει, πρόκειται στο σύνολο τους για άτομα της μεσαίας και υψηλής κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Γιατροί, δικηγόροι, αστυνομικοί, δικαστικοί και άνθρωποι των γραμμάτων, δεν αποτελούν την μειοψηφία στις τάξεις των Ultras Sur. Και το casual ντύσιμο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παραπλανητικό προσωπείο.

Ο σύνδεσμος ιδρύθηκε στις αρχές του '80, όπως και οι περισσότεροι παρόμοιοι στην Ισπανία. Πήρε το όνομα του, από το νότιο διάζωμα στο οποίο εδρεύει στους αγώνες της Ρεάλ Μαδρίτης, στο Bernabeu και επέλεξε για σήμα τον διπλό κέλτικο πέλεκυ. 

Την δεκαετία του '90, η δυναμική που απέκτησε, όπως και τα προνόμια που του παραχωρήθηκαν από τις εκάστοτε διοικήσεις των Merenges, ήταν πλουσιοπάροχα. Εξίσου σοβαρά ήταν και τα περιστατικά βίας στα οποία πρωταγωνίστησαν. Προτάσσουν τον πατριωτισμό, ωστόσο πολλά από τα σύμβολα που χρησιμοποιούν παραπέμπουν σε ακραίες μορφές εθνικισμού. 

Σημαίες των φαλαγγιτών του Franco, όπως και σύγχρονα ναζιστικά σύμβολα που δύσκολα αναγνωρίζονται από τους λιγότερο υποψιασμένους, όπως είναι μια παραλλαγή του κέλτικου σταυρού και το ρουνικό αλφάβητο, αλλά και ο κλασικός χαιρετισμός με το χέρι υψωμένο, συνθέτουν ένα σύνηθες κολάζ εικόνων στην κερκίδα τους. Ο εθνικοσοσιαλισμός, αποτελεί βασικό δόγμα του συνδέσμου.

Το κυνήγι μεταναστών, οι αποδοκιμασίες σε παίκτες με σκούρο δέρμα, ακόμη και της δικής τους ομάδας, (θυμηθείτε την περίπτωση του κολομβιανού Rincon) και οι προπηλακισμοί, όχι μακριά από τον περιβάλλοντα χώρο του Bernabeu, ήταν στην ημερήσια διάταξη πριν και μετά τους αγώνες της Μαδρίτης, σύμφωνα πάντα με την μαρτυρία του Salas. 

Το ποδόσφαιρο και η Ρεάλ Μαδρίτης, ήταν για τον Salas η αφορμή που χρησιμοποιούσαν οι Ultras Sur, για να συγκεντρώνονται και να παίζουν το αγαπημένο τους άθλημα. Δηλαδή το ξύλο.

Ο Jose Luis Ochaita, ήταν ο «ενδιάμεσος» μεταξύ των sur και της διοίκησης της Μαδρίτης. Είχε μάλιστα το δικό του γραφείο μέσα στο Bernabeu. Αυτός ήταν που προμήθευε τον σύνδεσμο με εισιτήρια, τα οποία φυσικά μεταπωλούνταν στην μαύρη αγορά σε αστρονομικές τιμές. 

Ο Ochaita δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα ονομάζαμε υπόδειγμα συμπεριφοράς. Το αντίθετο. Κατηγορήθηκε για 88 τραυματισμούς στην διάρκεια επεισοδίων σε ένα διάστημα 10 ετών και του απαγορεύτηκε το 1997 η είσοδος στους αγωνιστικούς χώρους, για 3 χρόνια.

Πολλοί ήταν οι παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης, που διατηρούσαν καλές σχέσεις με τους Ultras sur. 

Οι φωτογραφίες των Sanchis, Karanka, Raul, Guti, Figo και Casillas, να ποζάρουν με κασκόλ του συνδέσμου αλλά και να τους παραχωρούν συνεντεύξεις,  κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο. Ακόμη και ο Roberto Carlos που τα πρώτα του χρόνια στην Μαδρίτη είχε δεχθεί ρατσιστικές επιθέσεις, αποθανατίστηκε από τον φωτογραφικό φακό, την ώρα που έδινε την φανέλα του στον κύριο που αναφερθήκαμε λίγο πιο πάνω. Στον Jose Ochaita. 

Ο Salas εκτιμά ότι ίσως αυτή η σχέση οφείλεται στην εκτίμηση των παικτών, για την συμπαράσταση που προσφέρουν οι Ultras sur στην διάρκεια των αγώνων. Θυμηθείτε, ότι φέτος, εν έτη 2012, ο ίδιος ο Mourinho, προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης, τους εκθείασε σε συνέντευξη Τύπου.

Μόνο που τα συνθήματα τους, τις περισσότερες φορές δεν αφορούν την ομάδα που υποστηρίζουν, αλλά εκφράζουν ακραίες πολιτικές απόψεις (αν και οι ίδιοι αρνούνται επισήμως ότι είναι πολιτικοποιημένοι). 

Ιδίως όταν αγωνίζονται με καταλανικούς και περισσότερο, με βασκικούς συλλόγους. Οι συμπλοκές τους, κυρίως με τους Indar Gorri της Osasuna, είναι από τις πιο βίαιες που έχουν καταγραφεί στην ιστορία του ισπανικού χουλιγκανισμού. 

Τα κίνητρα των συγκρούσεων τους βέβαια, δεν είναι μόνο οι ιδεολογικές διαφορές, όπως αποδεικνύεται και από τις κάκιστες σχέσεις που διατηρούν με τους Frente, τους φανατικούς της Ατλέτικο, με τους οποίους ιδεολογικά βρίσκονται σε παρόμοιο πλαίσιο.

Η ερώτηση που εύλογα προκύπτει είναι, πως είναι δυνατόν, σύλλογοι με τόσο μεγάλο κύρος, όπως είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, να δείχνουν τέτοια ανοχή απέναντι σε τέτοιου είδους ομάδες. 

Η απάντηση είναι περίπλοκη αλλά μπορεί να βασιστεί πάνω σε 3 βασικές αρχές, όπως και ο Salas τις αναφέρει: Οικονομικά κίνητρα, καθώς οι συγκεκριμένοι οπαδοί είναι καλοί πελάτες, όσον αφορά σε προϊόντα με το σήμα της ομάδας. Ψυχολογικά κίνητρα που έχουν να κάνουν με την υποστήριξη, που αποδεδειγμένα προσφέρουν κατά την διάρκεια των αγώνων παροτρύνοντας τους παίκτες και τέλος, το γεγονός ότι μπορούν να αποτελούν σημαντικό «όπλο» στα χέρια των εκάστοτε υποψηφίων προέδρων, καθώς σαν μέλη του συλλόγου μπορούν να βοηθούν στην διαμόρφωση εκλογικών αποτελεσμάτων συγκεντρώνοντας ψήφους, όπως έκανε στο παρελθόν ο Ochaita.

Ωστόσο, ο σύλλογος, έχει αντιμετωπίσει πολλές φορές προβλήματα και τιμωρίες εξαιτίας της συμπεριφοράς των Ultras Sur. FIFA και UEFA έχουν επανειλημμένως διερευνήσει καταγγελίες, για προσβλητικές συμπεριφορές μελών τους, ακόμη και σε αγώνες του Champions League. Τα πολύχρωμα κορεό, ο παλμός και η ατμόσφαιρα, ενθουσιάζουν κάθε ποδοσφαιρόφιλο. Δυστυχώς όμως και στην δική τους περίπτωση, είναι μόνο η μία όψη του φεγγαριού.

Η στάση της διοίκησης του συλλόγου, όπως συμβαίνει και με τις διοικήσεις των περισσότερων ομάδων που κλήθηκαν ή καλούνται ακόμη να διαχειριστούν τέτοιες καταστάσεις, υπήρξε συγκεχυμένη στην διάρκεια αυτών των 30 χρόνων. 

Καταδίκη της βίας από την μια μεριά, αλλά και φιλοξενία, ακόμη και μέσα στο Bernabeu, των συμβόλων του συνδέσμου και χορήγηση εισιτηρίων σε προνομιακές τιμές, όπως συνέβαινε παλαιότερα και στο Camp Nou με τους Boixos Nois, συνέθεταν (και συνθέτουν ακόμη) το περίεργο μωσαϊκό της σχέσης των Ultras Sur με την διοίκηση των καστιγιάνων. Ποιος ξέρει; Ίσως η παρουσία μελλοντικά, μερικών «νέων Salas» σε αντίστοιχους χώρους, μας βοηθήσει να πάρουμε μια ακόμη πιο ρεαλιστική γεύση, για το τι ακριβώς συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες συνδέσμων, όπως οι Ultras Sur.   

Υ.Γ. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε, ολόκληρη την συνέντευξη του Αντόνιο Σάλας, στο ΡΧΣ. Το ντοκιμαντέρ του TV5, υπάρχει διαθέσιμο στο διαδίκτυο, όπως και το (πολύ πιο ενδιαφέρον) βιβλίο, με τίτλο Un Diario Skin. Έχει γυριστεί και σχετική ταινία (το 2005) χρηματοδοτημένη από το estudio Picasso.