Dennis ο τρομερός

“Ιδιοφυία και κλάση. Η κλάση είναι φυσικά συνδεδεμένη με όσα θέλεις και μπορείς να κάνεις με την μπάλα, όμως η ιδιοφυία σου δίνει την δυνατότητα να χρησιμοποιείς την τεχνική σου, με ξεχωριστό τρόπο. Πίσω από όσα κάνει, υπάρχει πάντα το κεφάλι, το μυαλό. Και η τεχνική του, του επιτρέπει να κάνει όσα σκέφτεται και να τα εκτελεί ακριβώς με τον τρόπο που θέλει.” Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Arsen Wenger, στην προσπάθεια του να περιγράψει τον Dennis Bergkamp. Ό,τι θα επιχειρήσουν να κάνουν δηλαδή σήμερα και οι balacticos.

Το 1986 ένας ξερακιανός πιτσιρικάς κάνει ντεμπούτο με την φανέλα του Ajax, σε έναν αγώνα απέναντι στην Roda. Μετά τον αγώνα στα αποδυτήρια, ο Frank Rijkaard τον ρωτάει πόσο χρονών είναι. “Είμαι 17” απαντάει ο σημερινός μας ήρωας για να πάρει την απάντηση από τον Rjikaard “τότε έχεις λαμπρό μέλλον”. 

Ο Dennis Bergkamp εντάχθηκε στις περίφημες ακαδημίες του Αίαντα σε ηλικία 12 χρονών και τα πρώτα χρόνια μόνο εύκολα δεν ήταν. Αδύνατος και αδύναμος, πάλευε για να στεριώσει σε μια ομάδα γεμάτη από ταλέντο. Έκανε ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα υπό τις οδηγίες του Johan Cruyff, συμπληρώνοντας εκείνη την σεζόν 14 συμμετοχές, παίζοντας δίπλα σε τεράστια ονόματα, όπως ο Marco Van Basten.

Προερχόταν από μια εξαιρετική οικογένεια για την οποία η μόρφωση δεν ήταν ποτέ σε δεύτερο πλάνο. Έμενε με τους γονείς του ακόμη κι όταν μετέπειτα έγινε διεθνής με την Ολλανδία και σε πολλά ταξίδια έπαιρνε μαζί του τα βιβλία του για να μελετά. 

Η οικογένεια του ήταν φανατικοί υποστηρικτές της Manchester United. Το μικρό του όνομα οι γονείς του το έδωσαν εμπνευσμένοι από τον θρύλο των κόκκινων διαβόλων, τον Dennis Law. 

Ο ίδιος όμως δεν ήταν ποτέ φίλος της United. Η αδυναμία του ήταν ο Glen Hoddle της Totenham. Χρόνια αργότερα έλεγε: “Πολλοί λένε ότι είμαι οπαδός της Totenham. Λάθος. Είμαι θαυμαστής του Hoddle και για να τον βλέπω, έπρεπε να παρακολουθώ την ομάδα  στην οποία αγωνίζεται. Τόσο απλά.”

Ήδη από την 2^η χρονιά του με την πρώτη ομάδα του Ajax, η καριέρα του εκτινάχθηκε. Μετατράπηκε σε έναν τρομερό σκόρερ, κάτι που για οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή θα αποτελούσε τίτλο τιμής, αλλά τον ίδιο μάλλον θα τον αδικούσε ένας τέτοιος χαρακτηρισμός. Η διορατικότητα του και η ικανότητα του να ξέρει ανά πάσα στιγμή που βρίσκονται οι συμπαίκτες του στον αγωνιστικό χώρο, ήταν μνημειώδης. Ο Bergkamp ήταν κάτι περισσότερο από ένας απλός επιθετικός.

Με τον Ajax κέρδισε πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων και τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στο πρωτάθλημα για τρεις συνεχόμενες χρονιές (1991-93) καθώς και τον τίτλο του καλύτερου Ολλανδού ποδοσφαιριστή άλλες δύο (1992-93). Το ντεμπούτο του στην εθνική ομάδα ήρθε το 1990. Αποτέλεσε αναπόσπαστο μέλος της μέχρι και το 2000, όταν αποφάσισε να σταματήσει από την εθνική ομάδα.

Στην ιστορία έμεινε το γκολ που πέτυχε στο τελευταίο λεπτό του προημιτελικού, στο παγκόσμιο κύπελλο του 1998, όταν απέναντι στην Αργεντινή και με το σκορ στο 1-1, κατέβασε μια μπαλιά 50 μέτρων του Fran De Boer με ένα άγγιγμα, του χρειάστηκε άλλο ένα για να περάσει την μπάλα κάτω από τα πόδια του Ayala, για να την στείλει τελικά με ένα τρίτο άγγιγμα στα δίχτυα του άναυδου Roa. 

Ήταν ένα από τα ωραιότερα γκολ που έχουν επιτευχθεί ποτέ σε τελική φάση mundial. 

Όταν αργότερα ρωτήθηκε για εκείνο το γκολ, ή απάντηση του ήταν αφοπλιστική: “Όχι δεν χρειάζεται να ξαναδώ σε επανάληψη την φάση για να συνειδητοποιήσω τι έκανα. Γνωρίζω πολύ καλά ακριβώς τι έκανα, αφού το είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου” τόνισε, για μια κίνηση που εξελίχθηκε και ολοκληρώθηκε μέσα σε 6 δευτερόλεπτα, τα 3 εκ των οποίων πέρασαν με την μπάλα να ταξιδεύει στον αέρα, από την μακρινή μπαλιά του De Boer…

Το καλοκαίρι του 1993, η ιταλική Inter άνοιξε την αγκαλιά της για να υποδεχθεί το παιδί θαύμα του ολλανδικού ποδοσφαίρου. Εικάζεται ότι ο Dennis απέρριψε τότε προτάσεις από την Milan και την Barcelona, την ώρα που ο Johan Cruyff ήταν αρνητικός στην μετακόμιση του στο campionato, καθώς θεωρούσε ότι το στυλ ποδοσφαίρου στην γείτονα χώρα δεν θα ταίριαζε στον βιρτουόζο Dennis. 

Ο Ιπτάμενος Ολλανδός αποδείχθηκε σωστός. Ο Bergkamp δεν ταίριαξε ποτέ στην Inter, είχε σοβαρά προβλήματα τόσο με τους δημοσιογράφους, όσο και με κάποιους συμπαίκτες του όπως ο Ουρουγουανός επιθετικός Ruben Sosa, που τον έβλεπε περισσότερο σαν αντίπαλο και λιγότερο σαν συμπαίκτη και έτσι το καλοκαίρι του 1995 ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι.

Στο μεταξύ ήδη από το 1994, ήρθε άλλο ένα δυσάρεστο γεγονός, που σημάδεψε και χαρακτήρισε την καριέρα του. 

Στο παγκόσμιο κύπελλο των Η.Π.Α. το αεροπλάνο που μετέφερε την αποστολή των Oranje έπαθε μηχανική βλάβη και ένας δημοσιογράφος είχε την ατυχή έμπνευση να αστειευτεί, ισχυριζόμενος ότι έχει μια βόμβα στην βαλίτσα του. Αυτό ήταν. Ο Bergkamp δεν θα πετούσε ποτέ ξανά με αεροπλάνο, καθώς έπαθε μια ασθένεια που ονομάζεται αεροφοβία και η οποία τον ανάγκασε να επισκέπτεται για μεγάλο διάστημα ειδικούς ψυχολόγους. 

Ήταν λοιπόν πλέον ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής, οποιαδήποτε ομάδα όμως θα τον εμπιστευόταν, γνώριζε ότι δεν θα τον είχε στην διάθεση της σε αγώνες που απαιτούσαν μεταφορά με αεροπλάνο.

Τον Bruce Rioch, προπονητή τότε της Arsenal, λίγοι τον θυμούνται. Έμεινε πάντως στην ιστορία, καθώς εκείνος ήταν ο άνθρωπος που πήρε τον Dennis από το Μιλάνο στο Λονδίνο. 

Ο Masimo Moratti, πρόεδρος τότε της Inter, είχε δηλώσει πως “η Arsenal θα είναι τυχερή αν ο Bergkamp πετύχει έστω και 10 γκολ μέσα στην χρονιά”. 

Το ξεκίνημα του με τους κανονιέρηδες ήταν μουδιασμένο, καθώς στα πρώτα επτά παιχνίδια της σεζόν εκείνης δεν κατάφερε να σκοράρει. Όταν όμως το έκανε, δεν κοίταξε ποτέ πίσω, συνθέτοντας μαζί με τον Ian Wright ένα σπουδαίο επιθετικό δίδυμο. Ήδη από την άφιξη του στο Λονδίνο εξήγησε στους συμπαίκτες του: “Μην μου δίνετε κοντινές εύκολες πάσες. Να μου δίνετε δύσκολες, μακρινές, τρελές πάσες γιατί μπορώ να τις χειρίζομαι και να τις υποδέχομαι πανεύκολα.”

Η άφιξη του Wenger στο Λονδίνο, σηματοδότησε την έναρξη της καλύτερης περιόδου στην καριέρα του Dennis. Κέρδισε με την Arsenal πρωτάθλημα και κύπελλο (1997-98) και πετύχαινε γκολ – ποιήματα. Ακολούθησε άλλο ένα double την περίοδο 2001-02, χρονιά που πέτυχε και ένα από τα ομορφότερα γκολ της καριέρας του, απέναντι στη Newcastle, σε μια φάση όπου συμπρωταγωνίστησε στον ρόλο του θύματος, ο Νίκος Νταμπίζας.

Μετά την συνεργασία με τον Wright, συνέθεσε ένα ακόμη φονικό δίδυμο αυτή την φορά με τον Thierry Henry. Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο εξαιρετικός Γάλλος δεν θα κατάφερνε να πετύχει τόσα γκολ με την φανέλα της Arsenal, αν δεν είχε στο πλάι του τον Dennis που ήταν πάντα εξαιρετικά ομαδικός και αλτρουϊστής και τον εξίταρε περισσότερο μια εξαιρετική πάσα, παρά ένα γκολ.  Την περίοδο 2003-04 η Arsenal κέρδισε το πρωτάθλημα χωρίς να χάσει ούτε έναν αγώνα, με τον ίδιο ξανά πρωταγωνιστή.

Ο Bergkamp σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 2006, αφήνοντας πίσω του έναν τεράστιο μύθο. Πολλοί συμπαίκτες και αντίπαλοι ισχυρίζονται ακόμη και σήμερα, ότι δεν τον έβλεπαν ποτέ του να ιδρώνει κατά την διάρκεια των αγώνων. “Σου έδινε την εντύπωση ότι μπορεί να παίζει με ένα τσιγάρο στο ένα χέρι και ένα ποτήρι σαμπάνια στο άλλο”. Κι όμως ήταν τέτοια η ευφυία του και τόσο γρήγορη η σκέψη του, που μπορούσε να ξεχαρβαλώνει οργανωμένες άμυνες με μια απλή κίνηση.

Το 2013, στην παρουσία της αυτοβιογραφίας του, ο Arsen Wenger μιλώντας για τον Dennis είπε κάτι πολύ σημαντικό, κάτι που αξίζει ιδιαίτερης προσοχής: “Μερικές φορές, οι μεγάλοι εγωισμοί στο ποδόσφαιρο, συνδέονται με το χάρισμα, με την έντονη προσωπικότητα. Όμως τις περισσότερες φορές, αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν χάρισμα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μεγάλοι εγωισμοί. Ο Dennis ήταν ένας παίκτης που σεβόταν και αγαπούσε απεριόριστα το ποδόσφαιρο. Πιστεύω ότι οι μεγάλοι παίκτες οδηγούνται από το πώς πρέπει να παίζεται το ποδόσφαιρο και όχι από το πώς το ποδόσφαιρο θα τους υπηρετεί.”  

Ο ίδιος ο Bergkamp συμπλήρωσε: “Πρέπει να παίζεις ποδόσφαιρο επειδή το αγαπάς, όχι επειδή θέλεις απλά να βγάλεις χρήματα. Μόνο τότε μπορείς να γίνεις πραγματικά μεγάλος. Μόνο τότε θα σε θυμούνται όταν σταματήσεις.” Τον Dennis Bergkamp πάντως, είναι βέβαιο ότι θα τον θυμόμαστε για πάντα.