18 Οκτωβρίου 2014

Η αλήθεια του Djuricic


Η αναμέτρηση της Σερβίας με την Αλβανία την περασμένη Τρίτη, στα πλαίσια των προκριματικών του euro 2016, ξεκίνησε αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Και αυτό δεν αποτελεί καθόλου είδηση, τουλάχιστον για όσους ασχολούνται με τα τεκταινόμενα στα Βαλκάνια. Δεν είναι λίγοι δε, εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η κατάσταση θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί με πολύ πιο δραματικό τρόπο.


Είναι θλιβερό αλλά σύνηθες φαινόμενο, η πολιτική να δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στα πιο σκληρά εθνικιστικά ένστικτα απανταχού της γης, γιγαντώνοντας τα και αφήνοντας έπειτα τα έθνη να αλληλοσπαράζονται, για να έρθει στο τέλος με τον μανδύα του ειρηνοποιού και να προσφέρει τις "ανθρωπιστικές" υπηρεσίες της, με φόντο τα συντρίμμια μιας παραφροσύνης, που η ίδια μηχανεύθηκε.

Παρακολούθησα τον αγώνα στο Zvecan, μια σερβική κωμόπολη που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα από την Mitrovica, την πόλη - σύμβολο της έριδας και των προβλημάτων που ταλανίζουν Σέρβους και Κοσοβάρους - Αλβανούς. Οι δρόμοι του Zvecan ήταν ερημικοί, αρκετές ώρες πριν την έναρξη του αγώνα. Οι νέοι της μικρής κοινότητας, είχαν φύγει με προορισμό είτε το Βελιγράδι, είτε την Βόρεια Mitrovica, για να δουν τον αγώνα. Έμειναν πίσω λίγοι, μεγαλύτεροι σε ηλικία, ίσως εκείνοι που έχουν καταλάβει πια, πως όλα αυτά είναι ένα καλοστημένο παιχνίδι στις πλάτες των απλών ανθρώπων. Ένα προσχεδιασμένο αποτέλεσμα με προκαθορισμένους ρόλους, στο οποίο δεν έχουν καμία δυνατότητα παρέμβασης.

Στο καφέ που βλέπαμε τον αγώνα, δυο Σέρβοι όλοι κι όλοι, περίπου στα 40, παρακολουθούσαν συγκρατημένα και χωρίς καμία ένταση την εξέλιξη της αναμέτρησης, κάτι που ομολογώ ότι με αιφνιδίασε. Κουβέντιασα για λίγο με τον Dejan, τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης. Γνώστης και ποδοσφαιρόφιλος, έβγαζε όμως μια μεγάλη απογοήτευση στα όρια της απάθειας. "Εδώ φίλε, όλα ελέγχονται από τη μαφία. Οι παίκτες, οι μάνατζερς, όλα." μου αποκρίνεται όταν τον ρωτώ για την παραγωγική διαδικασία στη Σερβία, με αφορμή την παρουσία του ξεπερασμένου πια, Lazovic στην επίθεση της σερβικής ομάδας.

Το ημίχρονο πλησιάζει στην λήξη του με τις ομάδες ισόπαλες, όταν πάνω από το γήπεδο εμφανίζεται το τετρακόπτερο που κουβαλά μια σημαία της "Μεγάλης Αλβανίας". "Προβοκάτσια", μουρμουρίζουν και πάλι χωρίς καμία ένταση, ο Dejan και ο φίλος του. Σα να το περίμεναν. Ο Stefan Mitrovic, (που γεννήθηκε στο Βελιγράδι, αλλά το όνομα του παραπέμπει στην πόλη - μήλο της Έριδος) κατεβάζει την σημαία, οι παίκτες της Αλβανίας σπεύδουν να του την αποσπάσουν και κάπου εκεί ο αγώνας τελειώνει και μετατρέπεται σε μια κωμικοτραγική παράσταση. Οπαδοί ξεφεύγουν από τον έλεγχο της αστυνομίας και επιτίθενται σε Αλβανούς ποδοσφαιριστές, την ώρα που Σέρβοι συνάδελφοι τους όπως οι Ivanovic και Kolarov, προς τιμήν τους, προσπαθούν να τους προστατεύσουν.

Η αμηχανία που επικρατεί στο καφέ, σπάει από την "εισβολή" στα πλάνα της σερβικής τηλεόρασης, ενός Σέρβου φιλάθλου που φωνάζει υβριστικά συνθήματα για κάποιον πολιτικό της χώρας. Είναι η μόνη στιγμή που οι θαμώνες ξεσπούν σε γέλια και φωνάζουν ενθαρρύνοντας και επικροτώντας τον "εισβολέα". Είναι προφανές ότι αισθάνονται εξαπατημένοι. Είναι επίσης προφανές ότι δεκάρα δε δίνουν για την διακοπή του αγώνα, αφού αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα.
Λίγες ώρες μετά, περνάω από τη Mitrovica. Η μισή πόλη, εκείνη που πρόσκειται στη Σερβία, είναι βουβή, ανακουφισμένη σχεδόν από το πέπλο του σκοταδιού που έχει σκεπάσει όλο το Κόσοβο. Η άλλη μισή πανηγυρίζει. Αυτοκίνητα με τεράστιες αλβανικές σημαίες γυρνάνε στα περίχωρα κορνάροντας. Καμία έκπληξη. Τέσσερεις παίκτες της εθνικής Αλβανίας έχουν γεννηθεί στο Κόσοβο, ενώ από το Urosevac και την Pristina μέχρι εδώ, σχεδόν σε κάθε κτίσμα θα δεις και μια αλβανική σημαία, που σε μερικές περιπτώσεις συνοδεύεται και από μια του Κοσόβου, αλλά και μία των Η.Π.Α. Κοινωνιολογικά, πρόκειται για φαινόμενο που πηγάζει από την ανάγκη για εθνική ταύτιση.  Εξάλλου και στο Zvecan, περισσεύουν οι σέρβικες σημαίες.

Πίσω στην Αλβανία, η αποστολή της εθνικής ομάδας γίνεται δεκτή εν μέσω αποθέωσης από συγκεντρωμένο πλήθος, περίπου 5000 ανθρώπων. Στη Σερβία μιλούν και επισήμως για προβοκάτσια, σε μια περίοδο που η χώρα προσπαθεί να εισέλθει στην Ε.Ε. Μέσα σε όλες τις φωνές (ένθεν - κακείθεν) τυφλού εθνικισμού, που ακούγονται δυστυχώς και από ανθρώπους νεαρούς με διαφορετική (υποτίθεται) παιδεία, εκείνες των ψύχραιμων παρατηρητών, χάνουν την όποια δυναμική τους.

Μια εικόνα όμως από το γήπεδο, εκείνη του Σέρβου Djuricic, που εν μέσω του γενικού χαμού και ενώ έχει καταλάβει την άσκημη τροπή που έχει πάρει η κατάσταση, σχεδόν σκίζει από απόγνωση την φανέλα του, αδυνατώντας να αποδεχτεί την θλιβερή πραγματικότητα, δίνει το στίγμα και αποτελεί την στεντόρεια φωνή της λογικής, που λέει ότι όλα αυτά δεν είναι ποδόσφαιρο, όλα αυτά δεν είναι αθλητισμός. Είναι απλά το πρόσχημα ακραίων εθνικιστικών παραληρημάτων. Όσοι τα υποστηρίζουν λοιπόν, ας μην λουφάξουν στη γωνιά τους, όταν η ιστορία θα τους κρίνει. 

5 σχόλια:

  1. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ Comeback φίλε!!!!!!!!!!
    Πρέπει να ζεις μοναδικές καταστάσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πραγματικά Δήμο. Όσο για το comeback, με ξέρεις.. μερικές φορές όταν αδειάζεις, είναι καλύτερο να σιωπάς. Χάρηκα που είδα το σχόλιο σου αδερφέ. Visca!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. φιλε νικο,
    μπορει να γραφεις αραια ,αλλα οταν γραφεις,"γραφεις" με οτι κι αν καταπιαστεις .
    τους χαιρετισμους μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γεια σου Κώστα, πάντα χαρά μου να διαβάζω τα σχόλια - απόψεις σου. Γράφω αραιά είναι η αλήθεια και την αιτιολόγηση μου την έδωσα και πιο πάνω, στο προηγούμενο σχόλιο μου. Αν και με ξέρεις πλέον. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Nικο για αλλη μια φορα με αφήνεις άφωνο με αυτα που γραφεις ειναι τοσο ευστοχα.....ειχα καιρο να σου μιλησω λογος ηταν την ημερα που γινοταν το παιχνιδι εγω μετακομιζω αλβανια μονιμα....να σου πω και εγώ πως έζησα τον αγώνα πηγαινοντας αλβανια με ενα λεωφορειο (αλβανικο) ενα ραδιοφωνο παιζει το ματσ ολοι λογο μερικον φασεον ελεγαν οτι θα τους κερδισουμε και ηταν χαρουμενη μετα ακουσαν για το ελικοπτερο baleron όπως το έλεγαν με μια σημαία της εθνικιστικής αλβανίας (shqiperi etnike) όπως έλεγαν και μετά ο χαμός ότι σερβία φίλαθλη μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο και χτύπησαν αλβανούς ποδοσφαιριστες και όλο αυτό το άκουγαν απλό σαν να ήταν κάτι που η αλβανοί ποδοσφαιριστές είχαν χρέος να κάνουν κανένας δεν σκεφτόταν την ζωή τους τον κίνδυνο που ενδεχομένως διέτρεχαν...φτάνω την επόμενη ημέρα κατά της 7:30 στην πόλη αυλώνα (vlora) και βλέπω ανθρώπους να πανηγυρίζουν σαν να κέρδιζαν...εγώ ένιωθα λίγο ξένος όχι του δεν ήθελα να κερδήση απλά λόγω ότι είχα μεγαλώσει στην ελλάδα δεν ήξερα ακριβώς τι σημαίνει γι αυτούς αυτό το ματς αυτή είχαν καλύτερα να τα χάσουν όλα και να κέρδισαν μόνο αυτό εκεί μέσα....και η πολιτική αντί να κατεβάζουν τους τόνους ανέβασε την ένταση....δεν ξερω τι θα γίνη τώρα τον οκτώβριο στο επόμενο ματς εγώ αν ήμουν ουεφα και είχαν πέραση μέχρι τότε και η τρις ομαδες που διεκδικούν να πάνε του χρόνου στη γαλλία σαν πρώτος δεύτερο και καλύτερος τρίτος δεν θα έκανα καθόλου το ματς...ας ελπίσουμε να γίνη το καλύτερο για το ποδοσφαιρο και να πέσω λίγο η πίεση γιατί είναι ποδοσφαιριστες όχι στρατιώτες

    ΑπάντησηΔιαγραφή