Ένα ωραιότατο ξεκίνημα

Από την τελευταία μας αρθρογραφική συνάντηση πέρασε σχεδόν ένας μήνας. Στο διάστημα που μεσολάβησε, η Barca παρέμεινε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας, έχοντας αφήσει 2 βαθμούς στη Μάλαγα, εκεί όπου μετράει την μοναδική της ισοπαλία μέχρι στιγμής στη La Liga. Ταυτόχρονα η εστία του Claudio Bravo παραμένει απαραβίαστη μετά από 7 αγωνιστικές. Το αήττητο σε συνδυασμό με το μηδέν παθητικό, προσφέρουν ανεκτίμητη ηρεμία στην ομάδα, συνυπολογίζοντας ότι με την επανέναρξη του πρωταθλήματος και μετά την επίσκεψη της Eibar στο Camp Nou στις 18 του Οκτώβρη, ακολουθεί η αναμέτρηση με την Real στο Bernabeu.

Βέβαια την περασμένη Τρίτη στα πλαίσια του Champions League, η PSG φρόντισε να προσγειώσει την υπεραισιοδοξία που άρχισε να αναπτύσσεται στις τάξεις των φιλάθλων, φιλοδωρώντας την καταλανική άμυνα με τρία γκολ. Η Barcεlona όμως δεν ήταν τόσο κακή στο Παρίσι, όπως θα μπορούσε να συμπεράνει κάποιος που δεν θα είχε παρακολουθήσει τον αγώνα και θα μάθαινε απλά το τελικό αποτέλεσμα.  Τολμώ να πω ότι και τα τρία γκολ που δέχθηκε ο ter Stegen, ήταν προϊόν ατομικών λαθών (το ένα μάλιστα, σίγουρα δικό του) και όχι συνολικής λειτουργίας, κάτι που συνήθως υποστηρίζω με πάθος και είναι και ο γενικός κανόνας, τουλάχιστον σε ότι αφορά στην ομάδα μας.

Η ομάδα με λίγα λόγια βρίσκεται στο σωστό δρόμο, αλλά έχει ακόμη απόσταση να διανύσει ώστε να είναι έτοιμη. Αν ρίξετε μια ματιά στο ημερολόγιο, θα διαπιστώσετε το λογικό του πράγματος. Είναι ακόμη αρχές Οκτώβρη.

Ο Luis Enrique ισχυρίζεται από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε τα ηνία ότι υπολογίζει στο σύνολο των παικτών και κρίνοντας από τις επιλογές του τουλάχιστον στην τετράδα της άμυνας, μέχρι στιγμής αποδεικνύεται συνεπής στις εξαγγελίες του. Στα πρώτα εννέα επίσημα παιχνίδια, έχει δοκιμάσει ήδη επτά διαφορετικά σχήματα χωρίς μάλιστα να έχει ακόμη στην διάθεση του τον νεοαποκτηθέντα (και τραυματία) Βέλγο Vermaelen.

Το δίδυμο Mascherano - Mathieu μοιάζει για την ώρα να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τους υπόλοιπους σε ότι αφορά το κέντρο της άμυνας, κάτι για το οποίο, δεν θα κρυφτώ, πριν από έναν μήνα δεν θα πόνταρα ούτε ένα cent. Ωστόσο η απόδοση τους (και εννοώ συνδυαστικά) είναι εξαιρετική και θα απαιτηθεί σκληρή προσπάθεια από τους Pique και Bartra, ώστε να κερδίσουν φανέλα βασικού. 

Κάτω από τα δοκάρια, η επιλογή του Bravo για το σύνολο των αγώνων στο πρωτάθλημα είναι απόλυτα λογική, καθώς μιλάμε για έναν εμπειρότατο τερματοφύλακα με περισσότερες από 200 παρουσίες στη La Liga. Καλούμενος να αντικαταστήσει τον Victor Valdes, τον πιο επιτυχημένο τερματοφύλακα στην ιστορία του συλλόγου, τα πηγαίνει μέχρι στιγμής περίφημα. Ο νεαρός ter Stegen που έχει πάρει φανέλα βασικού στην Ευρώπη, έχει πολύ δρόμο να διανύσει ώστε να θεωρείται το Νο1 στην ομάδα, αλλά δεν μπορεί να έχει παράπονο καθώς το πείραμα του Luis Enrique που δίνει ευκαιρίες και στους δύο, σχεδόν δεν έχει προηγούμενο. Προσοχή όμως, ας μην ανεβάζουμε τον πήχη πολύ ψηλά, για να μην τον περάσουμε από κάτω. Και για τους δύο, είναι νωρίς για συμπεράσματα.

Στα άκρα τα πράγματα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα. Στα αριστερά ο Jordi Alba έχει προβάδισμα έναντι του Adriano, ενώ στην δεξιά πτέρυγα ο Dani Alves παίζει χωρίς αντίπαλο και εδώ εντοπίζεται η πρώτη και κύρια ένσταση στον μεταγραφικό σχεδιασμό της ομάδας. Έχοντας ως δεδομένο ότι ο Montoya είναι ένας εργάτης, καλός για ρεζέρβα αλλά με συγκεκριμένες δυνατότητες, είναι αδιανόητο να προκρίνεται η περίπτωση Douglas ως μελλοντικός αντικαταστάτης του τρελό Dani, του οποίου το συμβόλαιο λήγει το προσεχές καλοκαίρι.

Ο Alves έχει προσφέρει τα καλύτερα χρόνια του στον σύλλογο, αλλά τα  καλύτερα χρόνια του έχουν παρέλθει. Τόσο απλά. Δεν ευθύνεται όμως αυτός για το γεγονός ότι παραμένει η πιο αξιόπιστη λύση. Η μη απόκτηση του Κολομβιανού Cuadrado το περασμένο καλοκαίρι, αποτελεί κατά την ταπεινή μου άποψη τρομακτικό λάθος, το οποίο εύχομαι ολόψυχα να μην πληρώσουν ακριβά οι blaugrana.

Για τον Douglas (που σε αντίθεση με τις περιπτώσεις Mathieu-Vermaelen, δεν κατάφερα εκ των συνθηκών να αφιερώσω ξεχωριστό άρθρο) σας παραθέτω παρακάτω την άποψη του Luca Resente, βραζιλιάνου στην καταγωγή και φανατικού φίλου της Barca, ενός από τους πρώτους ανθρώπους που καταπιάστηκε με το σκάνδαλο Rosell στην Βραζιλία και με τον οποίο διατηρώ επαφή εδώ και αρκετό καιρό.

Σε σχετικό του άρθρο λοιπόν, τον χαρακτηρίζει αυτολεξεί κακέκτυπο του Alves και αναφέρει: o Douglas γεννήθηκε στην ίδια πολιτεία με εμένα. Έπαιζε για την ομάδα της πόλης μου και ήταν πάντα μέτριος. Είναι γρήγορος. Και αυτό είναι όλο. Δεν μπορεί να πασάρει, δεν μπορεί να αμυνθεί και δυσκολεύεται να συνδυαστεί με τους συμπαίκτες του. Μπορεί να τρέχει για 90 λεπτά, αλλά θα αφήνει πάντα ένα τεράστιο κενό πίσω του, ενώ παρότι προωθείται συνέχεια, οι κίνδυνοι που δημιουργεί  είναι απειροελάχιστοι.

Τον έχω παρακολουθήσει σε περισσότερους από 50 αγώνες με την Sao Paulo και ήταν πάντα μέτριος χωρίς να έχει στο ενεργητικό του ούτε μία πραγματικά σπουδαία σεζόν. Αυτός είναι και ο λόγος που καμία μεγάλη ομάδα της Βραζιλίας δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά  με την περίπτωση του. Δεν είναι σίγουρα σταρ, δεν είναι μικρός και δεν έχει θέση σε καμία ομάδα κορυφής στην Ευρώπη. Όσοι πιστεύουν ότι θα αποδείξει την αξία του στην Βαρκελώνη, όπου ακόμη και ο Neymar, το σπουδαιότερο ταλέντο που έβγαλε αυτή η χώρα τα τελευταία χρόνια, δυσκολεύεται ακόμη να προσαρμοστεί, μπορούν να συνεχίσουν να ζουν στον δικό τους φανταστικό κόσμο. Εγώ προτιμώ να ζω στον αληθινό.

Σκληρή ή όχι, το βέβαιο είναι ότι η γνώμη του Resente δεν μπορεί να περάσει στα ψιλά.

Αφήνοντας όμως στην άκρη για την ώρα τις ενστάσεις και περνώντας ξανά στα θετικά, είναι φανερό ότι επιθετικά φέτος οι λύσεις μοιάζουν αποδοτικότερες. Επιμένω ότι η ομάδα πλέον απειλεί με περισσότερους τρόπους, έχοντας βρει στο πρόσωπο του Munir ένα μαξιλάρι ασφαλείας και ένα νέο μεγάλο ταλέντο (για τον μικρό έχω γράψει από τον περασμένο Φλεβάρη), τουλάχιστον μέχρι την επιστροφή του Suarez και ίσως και την αναγέννηση (?) του Pedro, ενώ o Messi με τον Neymar συνδυάζονται πολύ καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο, με αποτέλεσμα να έχουμε απολαύσει ήδη αρκετά όμορφα στιγμιότυπα - καμβάδες τέχνης των συνεργασιών τους.

Στο κέντρο τα πράγματα είναι λίγο πολύ ξεκάθαρα. Ο Sergio με τον Iniesta και μάλλον τον Rakitic που έχει κάνει εκπληκτικό ξεκίνημα, θα είναι η τριάδα στην οποία θα στηριχθεί η ομάδα στα μεγάλα φετινά ραντεβού, ενώ υπάρχει πάντα ο μεγάλος (δεν εννοώ ηλικιακά) Xavi και η πιτσιρικαρία που περιμένει στη σειρά.

Τα πρώτα δείγματα του αγαπημένου Luis Enrique είναι ελπιδοφόρα. Δουλεύει σκληρά, έχει πλάνο, απαιτεί πειθαρχία. Βασικές προϋποθέσεις για κάθε προπονητή που θέλει να είναι στην ελίτ. Η μόνη ίσως αδυναμία που αχνοφαίνεται μέχρι στιγμής, είναι ότι κατά την διάρκεια των αγώνων και όταν θέλει να αλλάξει πράγματα στον αγωνιστικό χώρο, καταφεύγει άμεσα σε αλλαγές αποφεύγοντας να διαφοροποιήσει πρώτα εσωτερικά το σχήμα. Αλλά αυτό το συμπέρασμα είναι αρκετά πρώιμο και θα πρέπει να περιμένουμε για να έχουμε καθαρό δείγμα, τουλάχιστον μέχρι τα Χριστούγεννα. Σε κάθε περίπτωση, όπως επισήμανα και στο προηγούμενο άρθρο μου, η ομάδα διέπεται από διάθεση και ενέργεια, ενώ τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα, βοηθούν και το τεχνικό επιτελείο να δουλεύει με ηρεμία και χωρίς την μουρμούρα του Τύπου, που είναι εκ των ουκ άνευ στην Βαρκελώνη.

Αυτό όμως που πραγματικά προκαλεί απορίες και ανησυχία ταυτόχρονα, είναι η, σε πολλές περιπτώσεις, προκλητική αντιμετώπιση από την διαιτησία στη La Liga. Το ζήτημα της ανεξαρτησίας της Καταλονίας, που εκφράζεται φέτος συνολικά πιο έντονα από ποτέ, έχει παίξει κατά πάσα πιθανότητα τον δικό του ρόλο. Αλλά η Barcelona είναι υποχρεωμένη να ζήσει με αυτό, όπως έκανε από τα γεννοφάσκια της, ανταποκρινόμενη πλήρως στο μότο που την συνοδεύει: Mes Que Un Club.