Κατεβαίνοντας την ανεμόσκαλα

Η Barcelona μπήκε με το αριστερό στο 2015, χάνοντας από την Real Sociedad. Επρόκειτο για μια ήττα που προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις (εκλογές, απομάκρυνση Zubizarreta, φήμες για Messi κτλ). Παρόλα αυτά ο πρώτος μήνας του νέου έτους, κλείνει σχεδόν ιδανικά για τους blaugrana. Η γκρίνια περιορίστηκε, ο κόσμος έπαψε να ζητάει την απόλυση του προπονητή, η ομάδα απέκλεισε την Atletico στο Copa del Rey και έχει στο ενεργητικό της, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, 7 σερί νίκες σε κύπελλο και πρωτάθλημα. Και επειδή μαγικά ραβδιά στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν, ας προσπαθήσουμε να δούμε τι (και αν) άλλαξε τις τελευταίες εβδομάδες στο ποδοσφαιρικό τμήμα.

Σε ένα άρθρο μου, μετά την ήττα από την Ρεάλ Μαδρίτης στο Bernabeu τον Οκτώβρη του 2014, σημείωνα ότι ο Luis Enrique δεν θα πρέπει να κάνει υπαναχωρήσεις στην φιλοσοφία του και ότι αν το προσεχές καλοκαίρι δει την πόρτα της εξόδου, καλό θα ήταν να το πράξει έχοντας πρότερα υπερασπιστεί τις δικές του ιδέες. Το σχόλιο αυτό αποδείχθηκε σωστό μόνο κατά το ήμισυ.

Η επιμονή στο ογκώδες rotation που εφήρμοσε ο Αστουριανός από την αρχή της αγωνιστικής περιόδου μέχρι και πριν από τρεις εβδομάδες, είναι πλέον φανερό ότι  μπερδεύει αφάνταστα τους παίκτες. Η σταθεροποίηση του σχήματος στους τελευταίους 7 αγώνες (πλην του επαναληπτικού κυπέλλου με την Elche) δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τα θετικά αποτελέσματα που ήρθαν στο ίδιο διάστημα. Το rotation δεν ήταν κάποια εμμονή του ιδίου, αλλά μάλλον αποτέλεσμα της αναποφασιστικότητας του.

Γιατί αν κάτι έλειπε στο πρώτο μέρος της αγωνιστικής περιόδου από την Barcelona του Luis Enrique, ήταν η αγωνιστική σφραγίδα του ίδιου του Luis Enrique. Ο Lucho αμφιταλαντεύτηκε και όταν δείχνεις την εικόνα ότι αμφιβάλλεις για το πλάνο σου, είναι αδύνατο να πείσεις τους υπόλοιπους να ακολουθήσουν. Οι αμφιβολίες (φαίνεται τουλάχιστον) ότι περιορίστηκαν μετά τον αγώνα στο Anoeta.

Η Barcelona που θέλει να παρουσιάσει, δεν είναι αυτή που ο ίδιος προλόγισε όταν ανέλαβε τα καθήκοντα του, το περασμένο καλοκαίρι. Δεν είναι δηλαδή η αναβίωση της ομάδας όνειρο (και φάντασμα μαζί, πλέον) του Pep, αλλά ένα τελείως διαφορετικό σύνολο.

Η Barca του Pep είχε σημείο αναφοράς το κέντρο και σύνθετη ανάπτυξη, η Barca που δομεί ο Lucho έχει σημείο αναφοράς την επίθεση και προσπαθεί να παίξει πιο άμεσα, γιατί και ο ίδιος κατάλαβε ότι το κέντρο, με την παρούσα σύνθεση, πρέπει να περάσει για μια σειρά από λόγους (γνωστούς σε όλους) σε βοηθητικό ρόλο. Αυτή είναι η πρόταση του Αστουριανού,  και με αυτήν θα επιχειρήσει να οδηγήσει τους Καταλανούς μέχρι την ολοκλήρωση του φετινού μαραθωνίου σε Ισπανία και Ευρώπη.

Είναι φανερό ότι το επιθετικό transition της ομάδας έχει βελτιωθεί θεαματικά, με αιχμή του δόρατος την τριπλέτα Messi - Suarez - Neymar και τους Rakitic και Alba (κατά βάση) ως στηρίγματα. Το πρώτο ημίχρονο του αγώνα κυπέλλου στο Vicente Calderon, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δεν είναι δε συμπτωματική, η μετατόπιση του Αργεντινού στη δεξιά πλευρά της επίθεσης, ούτε και οι 10 ασίστ που μετράει μέχρι στιγμής στο ενεργητικό του, την ώρα που όλο το κέντρο της Barcelona μαζί, έχει συνολικά 9 τελικές πάσες (από 4 οι Xavi και Rakitic και ακόμη μία ο Rafinha).

Στην άμυνα, οι επιδόσεις στη Liga είναι μέχρι στιγμής εντυπωσιακές και γι αυτό υπάρχει εξήγηση. Η Barcelona έχει δεχθεί μόλις 9 γκολ σε 20 αγώνες, (η μοναδική με μονοψήφιο αριθμό) εκ των οποίων τα 2 προήλθαν από πέναλτι, άλλα 2 με αυτογκόλ (και τα δύο τα σημείωσε ο Jordi Alba) και μόλις ένα (από τον Pepe της Ρεάλ Μαδρίτης) με κεφαλιά! Ναι, δεν διαβάσατε λάθος. Η αχίλλειος πτέρνα που για σχεδόν μια δεκαετία, άκουγε στο όνομα "στημένες φάσεις", φέτος δεν έχει στοιχήσει ακόμη, παρά μόλις ένα γκολ στους Καταλανούς και εδώ οφείλουμε ένα μπράβο στον βοηθό του Lucho, τον Juan Carlos Unzue που είναι επιφορτισμένος με αυτό ακριβώς το κομμάτι, της αμυντικής λειτουργίας δηλαδή, σε στημένες φάσεις.

Η ολική επαναφορά του Pique, κυρίως τον τελευταίο μήνα, έχει προσθέσει στην ομάδα την ποιότητα του μοναδικού top class κεντρικού αμυντικού, που διαθέτει στις τάξεις της. Ο Pique έχει υψηλότερους απόλυτους αριθμούς σε σχέση με τους Mathieu και Mascherano (με τους οποίους μοιράζεται τον ίδιο περίπου χρόνο συμμετοχής) τόσο σε κερδισμένες εναέριες μονομαχίες, όσο και σε αμυντικές απομακρύνσεις, ενώ διατηρεί το υψηλότερο rating στο ποσοστό επιτυχημένων πασών.

Ας μη γελιόμαστε. Ο Mathieu έχει προσφέρει πολλές λύσεις, ο Mascherano παραμένει σημείο αναφοράς για την μαχητικότητα και την σοβαρότητα του, αλλά απέναντι σε αντιπάλους όπως είναι για παράδειγμα, η Ρεάλ και η Bayern, τα στοιχεία αυτά, δεν αρκούν. Θετικό πρόσημο έχει να επιδείξει και ο Bartra, που έχει αγωνιστεί βασικός σε όλους τους αγώνες του Champions League (λίγο όμως στο πρωτάθλημα). Η σιωπηρή τιμωρία που επέβαλε ο Lucho στον Pique στα τέλη του 2014, φαίνεται ότι έπιασε τόπο και μένει να δούμε αν θα συνεχίσει στο ίδιο επίπεδο μέχρι και τον Μάη, κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι.

Επειδή όμως η άμυνα είναι υπόθεση συλλογική, οφείλουμε να τονίσουμε την συμβολή του Busquets, που πήρε ανάσες φέτος, κυρίως λόγω της χρησιμοποίησης του Mascherano (και εδώ παρών ο γίγαντας) στη φυσική του θέση. Η αδυναμία όμως των Iniesta και Xavi να αμυνθούν, σε συνδυασμό με την σταθερά πτωτική (αλλά πάντως όχι χαοτική όπως παρουσιάζεται) πορεία του Dani Alves, επιφορτίζουν με ακόμη περισσότερη πίεση τον άξονα της άμυνας, κάτι που αναμένεται να προβληματίσει, κυρίως στα μεγάλα ραντεβού (που έρχονται σύντομα). Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που είδαμε φέτος σε κάποιες περιπτώσεις τους Sergio και Masche να αγωνίζονται ταυτόχρονα στο κέντρο (θυμηθείτε τον αγώνα με την PSG στο Camp Nou), μια επιλογή που προκάλεσε πάντως αρκετές συζητήσεις.

Κάτω από τα δοκάρια, ο Claudio Bravo - ο μόνος παίκτης που δεν έχει χάσει λεπτό συμμετοχής στο πρωτάθλημα- παρουσιάζεται αξιοθαύμαστα σταθερός, έχοντας αποκρούσει με ασφάλεια (χρησιμοποίησε μόλις 2 φορές τις γροθιές του) τα 37 από τα 46 σουτ που κατευθύνθηκαν προς την εστία του. Ο Bravo είναι ένας αξιοπρεπέστατος τερματοφύλακας -ήδη γνωστό σε όσους παρακολουθούν συστηματικά την la Liga- δεν μπορεί όμως να συμμετάσχει στη δημιουργία από πίσω και εδώ είναι ώρα να μιλήσουμε για την έκπληξη της χρονιάς.

Ο Marc Andre ter Stegen έχει εκπλήξει τους πάντες, καθώς παρά το νεαρό της ηλικίας του, είναι έκδηλο το ταλέντο του με την μπάλα στα πόδια. Το διαπιστώσαμε τόσο στους αγώνες του Champions League (αγωνίστηκε βασικός και στους 6 του ομίλου έχοντας 135/139 σωστές μεταβιβάσεις), όσο και στο Copa del Rey. Για την Barca που θέλει πλέον να χτυπάει και στις αντεπιθέσεις, το στοιχείο αυτό είναι απαραίτητο, αλλά ο αλάνθαστος Bravo δεν δίνει "το δικαίωμα" στον Lucho να χρησιμοποιήσει περισσότερο τον Γερμανό. Είναι ωστόσο βέβαιο ότι το μέλλον του ανήκει.

Ο Zubizarreta μπορεί να έκανε ένα κάρο λάθη σαν τεχνικός διευθυντής, αλλά στην αντικατάσταση του Valdes πέτυχε διάνα και μας φόρεσε τα γυαλιά (την αφεντιά μου τουλάχιστον, μετά βεβαιότητας).

Κάποιοι μπορεί να δυσανασχετούν, θεωρώντας ότι ο σύλλογος απομακρύνεται από την πατροπαράδοτη αγωνιστική φιλοσοφία του, κάποιοι άλλοι μπορεί να θυμηθούν τα (επανειλημμένα) λάθη στον μεταγραφικό σχεδιασμό, ωστόσο καλό είναι να σταματήσουμε να πολεμάμε τα δεδομένα και να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Οι μήνες που ακολουθούν θα δείξουν πιο είναι το πραγματικό ταβάνι αυτής της ομάδας, με τον Luis Enrique στο τιμόνι. Οι αδυναμίες είναι δεδομένες. Αλλά πλέον είναι φανερή και η πρόταση του προπονητή και αυτό είναι καλό πρώτιστα για τους παίκτες, που ξέρουν τουλάχιστον τι τους ζητάει και καλούνται να το εφαρμόσουν. Αρκεί να μην αποφασίσει ο ίδιος, να ανέβει ξανά στην ανεμόσκαλα των προσωπικών του αμφιβολιών. Έχοντας ξεπεράσει μόνο με μερικές "αμυχές", την σοβαρή κρίση στις αρχές του Γενάρη, δικαιούται για την ώρα, λίγες στιγμές ηρεμίας.