Μια επική χρονιά

Μάιος του 2012. Ο Pep Guardiola έχει αποφασίσει να φύγει από την Barcelona και αποχαιρετά τον κόσμο στο Camp Nou με τα εξής λόγια: "Θα λύσω τη ζώνη μου γιατί έχω αρχίσει να νιώθω άβολα, αλλά εσείς κρατήστε τις δικές σας καλά δεμένες, γιατί θα συνεχίσετε να απολαμβάνετε αυτό το ταξίδι. Αυτή η ιστορία θα κρατήσει για πολύ καιρό ακόμη." Τα ίδια σχεδόν λόγια τα είχε πρωτοπεί το καλοκαίρι του 2008, όταν ο Joan Laporta του εμπιστευόταν τις τύχες της πρώτης ομάδας. "Δέστε τις ζώνες σας. Αυτό το ταξίδι θα είναι μακρύ και απολαυστικό."

Μάιος του 2014. Δύο χρόνια μετά το αντίο του Pep, η Barcelona διέρχεται από μια πολύ δύσκολη και ταραχώδη περίοδο. Ο θάνατος του Tito Vilanova που αρχικά τον διαδέχθηκε, η περιπέτεια υγείας του Eric Abidal, η παραίτηση του προέδρου Sandro Rosell λόγω εμπλοκής του σε σκάνδαλα διαφθοράς και χρηματισμού και η τιμωρία από την FIFA, είναι μόνο μερικά από τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει το club, την ώρα που η αγωνιστική ταυτότητα του ποδοσφαιρικού τμήματος μετά και την αποτυχημένη περίοδο 2013-14 υπό τις οδηγίες του Tata Martino, τίθεται εν αμφιβόλω.

Αναζητείται ο άνθρωπος που θα μπορέσει να ταρακουνήσει και να εμπνεύσει ένα σύνολο ποδοσφαιριστών, κάποιοι εκ των οποίων μοιάζουν να έχουν στερέψει από κίνητρα και νέες ιδέες, την ώρα που το άστρο κάποιων άλλων αρχίζει να δύει. Οι παρτιτούρες πλέον δεν αρκούν. Απαιτείται νέα σύνθεση, νέες σταθερές, νέα σημεία αναφοράς. Το πρόσωπο στο οποίο καταλήγει ο Andoni Zubizarreta, είναι ο Luis Enrique.

Έχοντας χάσει το χρίσμα έναν χρόνο νωρίτερα από τον Tata Martino, ο Lucho αναλαμβάνει τώρα καθήκοντα πρώτου προπονητή, μέσα σε κλίμα αμφισβήτησης και μουρμούρας. Πολλοί θυμούνται το αποτυχημένο του πέρασμα από την AS Roma, λίγοι έχουν να πουν έναν καλό λόγο για τη θητεία του στη Celta, ελάχιστοι αναφέρουν την εξαιρετική του παρουσία στον πάγκο της Barcelona B, της ομάδας δηλαδή από την οποία είχε ξεκινήσει την πορεία του και ο Pep. Όσοι δε το πράττουν, υπερθεματίζουν λέγοντας πως : Επειδή συνέβη με τον Pep μια φορά, δε σημαίνει ότι θα πιάνει με όλους.

Έλα όμως, που πιάνει! Ο Lucho δεν αναζητά δικαιολογίες, ούτε ελαφρυντικά. Από την πρώτη στιγμή ξεκαθαρίζει ότι αν η ομάδα δεν πάρει τίτλους, τότε ο ίδιος θα έχει αποτύχει και κλείνει την πρώτη του συνέντευξη τονίζοντας ότι αυτός είναι πλέον το αφεντικό στα αποδυτήρια. Κάτι που επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί συστηματικά εναντίον του, μέχρι και τα μέσα Γενάρη του 2015. Δεν θα είναι το μόνο. Οι διαρροές στον Τύπο της Βαρκελώνης περί προβλημάτων στις σχέσεις του με τους ποδοσφαιριστές -και ειδικά με τον Messi- είναι διαρκείς, ενώ πολύς λόγος γίνεται και για την επιλογή του να χρησιμοποιεί πολύ ευρύ rotation, τέτοιο που μπερδεύει ακόμη και τους παίκτες.

Ο Lucho δεν μιλάει, αρνείται να τροφοδοτήσει τον μύλο των δημοσιευμάτων, διορθώνει χωρίς ίχνος εγωισμού τα δικά του λάθη και περιμένει στωικά τα αποτελέσματα της δουλειάς του. Είναι αλήθεια ότι στο πρώτο μισό της σεζόν, υπάρχουν ερωτηματικά και προβλήματα, αλλά υπάρχουν και ελπιδοφόρα σημάδια. Κάποιοι τα καταγράφουμε, αλλά και αυτά τα κείμενα χάνονται στο γενικότερο κλίμα αμφισβήτησης.

Η Barca πλέον αμύνεται καλύτερα, δεν δέχεται γκολ από στημένες φάσεις, ο Messi φεύγει από την κορυφή της επίθεσης και μετατοπίζεται δεξιά προσθέτοντας ποιότητα στο διαγώνιο παιχνίδι επιθετικά και ο Rakitic (που η πλειοψηφία δεν επιθυμούσε την απόκτηση του, προτιμώντας τον Kroos) βοηθάει την ομάδα να παίζει πλέον πιο άμεσα και γίνεται αναντικατάστατος, κάνοντας την παρουσία του Xavi στον πάγκο, να μοιάζει απόλυτα φυσική. Στους αγώνες δε με την Atletico για το κύπελλο, λάμπει και ένα νέο όπλο, άγνωστο στην εποχή της Pep team: Οι θανατηφόρες αντεπιθέσεις.

Η Barcelona κάνει έναν εκκωφαντικό 2ο γύρο στη La Liga, κατακτά το 23ο πρωτάθλημα της ιστορίας της, παίρνει και το κύπελλο, ενώ στο Champions League αποκλείει διαδοχικά τους πρωταθλητές Αγγλίας (Man City), Γαλλίας (PSG) και Γερμανίας (Bayern) για να φθάσει χθες το βράδυ στον τελικό του Βερολίνου, εκεί όπου κλείνει μια υπερηχητική σεζόν με τη νίκη με σκορ 1-3, απέναντι στην πρωταθλήτρια Ιταλίας, Juventus, φτάνοντας έτσι στο δεύτερο treble της ιστορίας της και όντας η μοναδική ομάδα στη Ευρώπη που καταφέρνει κάτι αντίστοιχο. Έχει επίσης κερδίσει τους 4 τελευταίους τελικούς Champions League στους οποίους έχει αγωνιστεί.

Τα δυο γκολ των Καταλανών έρχονται από αντεπιθέσεις, το άλλο το πετυχαίνει ο Rakitic. Τρομερός συμβολισμός. Ακόμη μεγαλύτερος: Ο Xavi ολοκληρώνει την καριέρα του -μια ολόκληρη ζωή- στα blaugrana, κατακτώντας τρεις τίτλους. Δεν θα είχε συμβεί ποτέ, αν πέρυσι το καλοκαίρι δεν τον είχε μεταπείσει ο Luis Enrique να παραμείνει, κάτι που ομολόγησε και ο ίδιος.

Ο Messi ολοκληρώνει ίσως την πιο μεστή σεζόν της καριέρας του. Με αυτόν στη σύνθεση του, οι Καταλανοί έχουν πάρει 4 από τα συνολικά 5 Champions League της ιστορίας τους (στο Παρίσι το 2006 ήταν τραυματίας). Ο κόσμος, όχι μόνο η Barca, ζει στην εποχή του Messi. Ο Neymar ήταν σαφώς καλύτερος από την πρώτη του χρονιά στην Ευρώπη, ο Suarez μοιάζει να παίζει στη Βαρκελώνη κάτι χρόνια και όχι κάτι μήνες, ο Pique ξαναέγινε ένας από τους  καλύτερους αμυντικούς στον κόσμο, ο Ter Stegen που ακόμη δεν έχει κληθεί καν στην εθνική Γερμανίας, έπαιξε βασικός σε όλους τους αγώνες του Champions League, ο έτερος τερματοφύλακας, Claudio Bravo πήρε το βραβείο Zamora στη La Liga. Πινελιά Lucho και σ' αυτόν τον αυτοσχέδιο καμβά.

Την ίδια στιγμή ο Dani Alves που έπαιζε χωρίς συμβόλαιο, έκανε ένα τρομερό δεύτερο μισό στη σεζόν και στην απέναντι πλευρά του γηπέδου, ο Jordi Alba ολοκλήρωσε την καλύτερη χρονιά του στα blaugrana. Ο Iniesta, που κάποιοι βιάστηκαν να πουν ότι το άστρο του σβήνει, αναδείχθηκε MVP του χθεσινού τελικού, ενώ Sergio και Mascherano ήταν οι παίκτες που στήριξαν από την αρχή τον προπονητή τους, τόσο στο γήπεδο όσο και στα αποδυτήρια, αποτελώντας την σταθερή βάση, μέχρι την τελική αντεπίθεση.

Στην Barcelona του Luis Enrique, σχεδόν όλοι οι παίκτες είχαν ρόλους. Και ο Bartra και ο Mathieu και ο Rafinha και ο Pedro. Έγιναν φυσικά και λάθη (Douglas - Vermaelen) αλλά προκαλώ οποιονδήποτε, να μου ονοματίσει μια παρελθούσα μεταγραφική περίοδο στην οποία οι Καταλανοί είχαν 100% επιτυχία στις κινήσεις τους.

Το καλοκαίρι που ακολουθεί θα είναι άκρως ενδιαφέρον, με τον σύλλογο να διεξάγει εκλογές για την ανάδειξη νέας διοίκησης. Μια διαδικασία που θα κρίνει εν πολλοίς το άμεσο μέλλον του FC Barcelona. Ο Luis Enrique δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα βρίσκεται στη Βαρκελώνη και τον Αύγουστο. Ό,τι κι αν αποφασίσει όμως, η θέση του στο πάνθεον των μεγάλων μορφών του club, είναι δεδομένη.

Το φετινό treble, πέραν από την καταμέτρηση νέων ρεκόρ και τίτλων, θα ήταν καλό να αφήσει και ένα ακόμη μήνυμα, κατά την άποψη μου πολύ πιο σημαντικό: Σε αυτόν τον σύλλογο, το αδιαπραγμάτευτο συστατικό που μπορεί να τον βοηθήσει να συνεχίσει στον δρόμο των επιτυχιών και κυρίως, στην διατήρηση της τόσο ξεχωριστής του ταυτότητας, είναι η εμπιστοσύνη στα δικά του παιδιά.

Κανένας προπονητής, όσο επαγγελματίας και όσο καταρτισμένος και αν είναι, δεν μπορεί να αντιληφθεί καλύτερα τον σφυγμό αυτής της ομάδας, περισσότερο από εκείνους που τον έχουν ζήσει, φορώντας στο παρελθόν την blaugrana φανέλα. Τέτοιος είναι και ο Αστουριανός Lucho που χθες τραγούδησε το Cant del Barca και κάρφωσε στο κέντρο του γηπέδου την σημαία στα χρώματα των blaugrana και της Καταλανικής Senyera.

Στα λαμπρά παραδείγματα των Cruyff και Guardiola, από φέτος προστίθεται και το δικό του όνομα.  Το δικό του μοντέλο είναι λίγο διαφορετικό, ίσως όχι τόσο λαμπερό σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, αλλά σίγουρα δημιουργικό. Η συνέχεια του, επαφίεται στους διαδόχους της θλιβερής κατά τα άλλα, διοίκησης Rosell - Bartomeu.