Brendan Rodgers Η τελευταία ευκαιρία

Πόσο εύκολο είναι να αναλαμβάνεις μία ομάδα που, ενώ διαχρονικά συγκαταλέγεται στα κορυφαία ευρωπαϊκά clubs, έχει να κατακτήσει το εγχώριο πρωτάθλημα για 25 ολόκληρα χρόνια; Πόσες δικαιολογίες έχεις, όταν μετά από 3 συναπτά έτη στον πάγκο αυτής της ομάδας και ενώ ο σύλλογος στο ίδιο διάστημα έχει διαθέσει σημαντικά ποσά στη μεταγραφική αγορά (πίσω μόνο από την Manchester United στο ίδιο διάστημα) δεν έχεις κατακτήσει απολύτως κανένα τρόπαιο, ενώ και η τακτική σου ορισμένες φορές μοιάζει περισσότερο να μπερδεύει τους παίκτες, παρά να τους βοηθά;

Συνυπολογίζοντας αυτές τις παραμέτρους, μοιάζει οξύμωρο, ωστόσο ο Brendan Rodgers συνεχίζει να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης των διοικούντων της Liverpool, την ώρα που ο Steven Gerard, ένας από τους σπουδαιότερους παίκτες στην ιστορία του συλλόγου, μόλις τον περασμένο Φλεβάρη είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για την προσωπικότητα του: "Εύχομαι να τον είχα γνωρίσει πριν από αρκετά χρόνια. Όταν ήμουν 25-26 χρονών. Είμαι βέβαιος ότι αν συνεργαζόμασταν από τότε, θα είχα κατακτήσει ένα πρωτάθλημα Αγγλίας, που τόσο έλειψε από την καριέρα μου. Μαζί του απολαμβάνεις κάθε προπόνηση. Είναι εκεί κάθε ημέρα, φέρνοντας συνέχεια νέες ιδέες, νέες προκλήσεις. Νομίζω ότι θα φέρει στον σύλλογο, αυτό που λείπει για τόσο καιρό, δηλαδή ένα πρωτάθλημα."

Η ιστορία του Brendan Rodgers στον πάγκο της Liverpool, ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2012. Ο Βόρειο Ιρλανδός προπονητής κέρδισε την θέση του στην LFC, μετά την εντυπωσιακή του πορεία στην Swansea η οποία υπό τις δικές του οδηγίες έγινε η πρώτη ομάδα από την Ουαλία που κέρδισε την άνοδο  στην Premier League, ενώ εντυπωσίασε και στην παρθενική της σεζόν στα μεγάλα σαλόνια του αγγλικού ποδοσφαίρου, εξασφαλίζοντας με άνεση την παραμονή και παίζοντας κατά κοινή ομολογία πολύ ωραίο ποδόσφαιρο.

Η προϋπηρεσία του Roberto Martinez στον πάγκο της Swansea πριν την αναλάβει ο Rodgers, βοήθησε τον Βόρειο Ιρλανδό που έχοντας στο παρελθόν αφιερώσει μεγάλα χρονικά διαστήματα παρακολουθώντας δια ζώσης το ισπανικό ποδόσφαιρο, βρήκε πρόσφορο έδαφος για να εφαρμόσει τις ιδέες του, που είναι αλήθεια ότι απέχουν κατά πολύ από τα στερεότυπα του κλασικού Βρετανού προπονητή.

Σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις του ως προπονητής της LFC, έδωσε το στίγμα της φιλοσοφίας του, μέσα από ορισμένες φράσεις. Μίλησε για την ανάγκη η ομάδα να γίνει πιο υπομονετική όταν βρίσκεται κοντά στην αντίπαλη εστία και εστίασε ιδιαίτερα στην κατοχή της μπάλας." Όταν έχεις την μπάλα στα πόδια σου για το 65-70% της διάρκειας ενός αγώνα, αυτό σημαίνει ποδοσφαιρικό θάνατο για τον αντίπαλο. Δεν είμαστε ακόμη σε αυτό το επίπεδο, αλλά αισιοδοξούμε ότι θα φτάσουμε." έλεγε ο Rodgers τον Σεπτέμβριο του 2012.   

Ωστόσο είναι αλήθεια ότι στις 3 σεζόν υπό τις οδηγίες του Rodgers, η LFC άλλαξε αρκετές φορές και το σύστημα και τον τρόπο με τον οποίο επέλεγε να αγωνίζεται. Κυριότερη αιτία ίσως του γεγονότος, είναι η περίοδος 2013-14. Η χρονιά δηλαδή που έφτασε πιο κοντά από ποτέ, στην κατάκτηση του σχεδόν στοιχειωμένου πια, τίτλου της πρωταθλήτριας, ήταν και η χρονιά που η ομάδα του αγωνίστηκε με έναν τρόπο σχεδόν ξένο για την δική του φιλοσοφία.

Έχοντας τον Luis Suarez σε εξαιρετική κατάσταση, ο Rodgers υπαναχώρησε των θεμελιωδών αρχών του και παρουσίασε ένα σύνολο που βασίστηκε καθ' όλη την διάρκεια της σεζόν στις οργανωμένες αντεπιθέσεις και τις ατομικές ικανότητες των παικτών του, παρά στο διαρκές passing game και στο χτίσιμο των επιθέσεων από πίσω.

Ο Suarez τελείωσε εκείνη τη σεζόν με 33 γκολ και 21 ασίστ στο πρωτάθλημα, νούμερα σχεδόν εξωφρενικά και η φυγή του για την Βαρκελώνη, εκ των πραγμάτων σήμανε επαναπροσδιορισμό των πλάνων για τον προπονητή της Liverpool, που είχε πλέον αποδείξει ότι δεν είναι δογματικός και ξέρει να προσαρμόζεται, αλλά δεν θα δίσταζε να επιχειρούσε την επανέναρξη ενός project που λόγω κυρίως του Suarez είχε αναβληθεί, τουλάχιστον προσωρινά.

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η μετά- Suarez σεζόν, ήταν απογοητευτική. Η Liverpool τερμάτισε στην 6η θέση της βαθμολογίας, κλείνοντας την χρονιά με μια ταπεινωτική ήττα με 6-1 από την Stoke City στο Britannia. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι εύκολη η αντικατάσταση ενός παίκτη με την δυναμική και τις ικανότητες του Ουρουγουανού, αλλά θα πρέπει να υπάρξει μια ομολογία. Και αυτή είναι ότι η απόκτηση των Lambert, Balotelli καθώς και του ελπιδοφόρου Origi, δεν προσέφερε στην LFC λύσεις. Η ευθύνη του Rodgers σε αυτό το σημείο, είναι μεγάλη.

Η Liverpool την 1η χρονιά του Rodgers (2012-13) πέτυχε στο πρωτάθλημα 71 γκολ, την 2η σεζόν 101 και πέρυσι μόλις 52 τέρματα. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και συνυπολογίζοντας ότι το αντίστοιχο παθητικό της στο ίδιο διάστημα δεν τροποποιήθηκε δραματικά (43 γκολ την περίοδο 2012-13, 51 την περίοδο 2013-14 και 48 πέρυσι) εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί φέτος το καλοκαίρι επενδύθηκε ένα πολύ μεγάλο ποσό για την απόκτηση επιθετικού (Benteke), χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει και άμεση επίλυση όλων των προβλημάτων.

Με την αποχώρηση των Gerard και Sterling, o Rodgers έχει την ευκαιρία να επανασχεδιάσει και τα πρώτα δείγματα γραφής, μοιάζουν ενθαρρυντικά. Ο Firmino είναι ένας παίκτης που μπορεί να ξεπεράσει σε προσφορά τον Sterling, ο Coutinho μοιάζει πλέον έτοιμος και ώριμος να αναλάβει ηγετικό ρόλο και η απόκτηση του James Milner, που υποτιμήθηκε αρκετά από τον κόσμο, είναι ικανή να προσδώσει στο κέντρο τόσο την ποιότητα όσο και την (αποτελεσματική) ευελιξία σε σχήματα, που έλειψε την περασμένη σεζόν.  

Ο Rodgers, ίσως στην τελευταία του ευκαιρία στον πάγκο της Liverpool, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρος σε αυτά που θα ζητήσει από τους ποδοσφαιριστές του και αυτοί με τη σειρά τους θα κληθούν να αποδείξουν κατά πόσο τον πιστεύουν. Σε αυτή την αμφίδρομη σχέση προπονητή - παικτών, τα αποτελέσματα καλώς ή κακώς παίζουν καταλυτικό ρόλο.

Η πρεμιέρα του πρωταθλήματος με την Stoke, είναι ενδεικτική. Η LFC ξόδεψε ένα ολόκληρο ημίχρονο παίζοντας με 4-2-3-1, έχοντας τους Henderson και Milner εγκλωβισμένους σε ρόλο double pivote, με τους Lallana και Ibe -θεωρητικά- στα άκρα και τον Coutinho να προσπαθεί απεγνωσμένα να ενώσει τις γραμμές, που έμοιαζαν να απέχουν απελπιστικά από τον -σαν τη καλαμιά στον κάμπο- Benteke.  

Η είσοδος του Can στο δεύτερο μέρος, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη αλλαγή του συστήματος από τον Rodgers σε ένα συμπαγές 4-3-3, άλλαξαν δραματικά προς το καλύτερο την κατάσταση. Ο Γερμανός πήρε θέση μπροστά από τους κεντρικούς αμυντικούς, ανάμεσα στους Henderson και Milner, απελευθερώνοντας τους και δίνοντας τους ταυτόχρονα, μέτρα στο γήπεδο. Η προώθηση του Henderson (που υποφέρει όταν αναγκάζεται να παίζει πολύ πίσω) βελτίωσε την κυκλοφορία της μπάλας δίνοντας στηρίγματα στον Coutinho και ο Milner που ξέρει ΚΑΙ να πλαγιοκοπεί, μαζί με τον Firmino που πέρασε στη θέση του προκλητικά ράθυμου Lallana (θυμίζω - η πιο ακριβή μεταγραφή το περασμένο καλοκαίρι για την LFC) έδωσαν πνοή στην επίθεση. Το υπέροχο γκολ του Coutinho που καθόρισε και το τελικό αποτέλεσμα, ήταν η επιβράβευση της ολοκληρωτικής μεταμόρφωσης του δευτέρου ημιχρόνου.

Can και Milner έχουν τις ικανότητες να προσφέρουν (τουλάχιστον αθροιστικά) στο κέντρο την ποιότητα που λείπει εδώ και χρόνια, αλλά και να βοηθήσουν τον Henderson (ιδίως ο Can) να αποδώσει εκεί που είναι πραγματικά καλός, δηλαδή στον ρόλο του box to box μέσου, βοηθώντας στην καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας.

Ο Clyne μπορεί να εξελιχθεί σε εργαλείο και σίγουρα θα έχει μεγαλύτερο ζήλο από τον κορεσμένο και τακτικά απείθαρχο Glen Johnson, οι Gomez και Moreno θα καλύψουν την θέση του αριστερού οπισθοφύλακα, ενώ ενδιαφέρον θα έχει και η προσαρμογή του Ibe. Όσα κι αν μπορεί να προσάψει κανείς στον Rodgers, είναι κοινή διαπίστωση ότι αυτός εκτόξευσε την καριέρα του Sterling. Γιατί να μην το επαναλάβει και με άλλους;

Όπως ο ίδιος έχει δηλώσει: "Ένας νεαρός παίκτης μπορεί να πηδήξει έναν φράκτη πάνω από συρματοπλέγματα, προσπαθώντας να ακολουθήσει τις οδηγίες σου. Ένας μεγαλύτερος, θα ψάξει να βρει μια τρύπα στον φράκτη για να το επιτύχει." Και είναι αλήθεια ότι για να εφαρμοστεί το δικό του 4-3-3 απαιτούνται θυσίες και προσωπικές υπερβάσεις που ορισμένοι παίκτες του, τουλάχιστον πέρυσι, δεν έμοιαζαν διατεθειμένοι να κάνουν. 

Η Liverpool, παρόλο που έχει ξοδέψει σημαντικά ποσά την τελευταία τριετία (κυρίως την περίοδο 2014-15) στο μεταγραφικό παζάρι και παρότι έχει και φέτος μεγάλο -σε απόλυτους αριθμούς- roster, δε μοιάζει να έχει πολλές εναλλακτικές λύσεις και εδώ προκύπτει ένα ακόμη ερωτηματικό για τις επιλογές του Rodgers. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι πάει πολύς καιρός από τότε που οι κόκκινοι κατάφερναν να προσελκύουν μεγάλα ονόματα και γι' αυτό, υπεύθυνος δεν είναι μόνο ο νυν προπονητής.

Εν κατακλείδι, αν η LFC δεν αντιμετωπίσει φέτος πολλά προβλήματα με τραυματισμούς, είναι ικανή τουλάχιστον να μπει στην πρώτη τετράδα. Χωρίς να λάμπει όπως οι υπόλοιπες μεγάλες ομάδες της Premier League, μοιάζει σοβαρή και συγκεντρωμένη, θα λέγαμε ότι ίσως περισσότερο από ποτέ επί θητείας Rodgers, μοιάζει δική του ομάδα. Θα πρέπει όμως και ο ίδιος να δημιουργήσει ορισμένα σημεία αναφοράς στην ενδεκάδα του, να καταλήξει στην διάταξη και στο πλάνο και να επενδύσει σε εκείνους τους παίκτες που είναι αποφασισμένοι να το ακολουθήσουν μέχρι τέλους. Οτιδήποτε λιγότερο, θα σημάνει το άδοξο τέλος της θητείας του στο Liverpool.