2015 Blaugrana στιγμές

Ενώ το 2015 ετοιμάζεται να ρίξει την δική του αυλαία, ήρθε η ώρα για ένα γρήγορο ταξίδι πίσω στο χρόνο, για να θυμηθούμε πρόσωπα και καταστάσεις που, κατά την εκτίμηση μας, έβαλαν τη δική τους σφραγίδα στο 116ο έτος ζωής της Μπαρσελόνα.

LUIS ENRIQUE

Πέρυσι τέτοιες ημέρες, ο Αστουριανός Luis Enrique, ένα από τα πιο αγαπητά πρόσωπα στις τάξεις των blaugrana οπαδών, περνούσε δύσκολες στιγμές. Στο λυκαυγές του 2014 ο προβληματισμός στη Βαρκελώνη για τον -τότε νέο- προπονητή του ποδοσφαιρικού τμήματος, ήταν παραπάνω από εμφανής. Η Μπαρσελόνα δυσκολευόταν στο πρωτάθλημα και είχε παρουσιαστεί κατώτερη των προσδοκιών σε όλους τους μεγάλους αγώνες που είχε δώσει μέχρι και τα περσινά Χριστούγεννα (εξαιρώντας την εντός έδρας αναμέτρησης με την PSG για το Champions League).

O Lucho έχασε στα τέλη του Οκτώβρη του 2014 το πρώτο του clasico (σαν προπονητής) στο Bernabeu, την ημέρα μάλιστα που επέστρεψε από την πολύμηνη τιμωρία του ο Luis Suarez και λίγες ημέρες αργότερα έχανε εκ νέου, από την Celta στο Camp Nou, πετώντας 6 πολύτιμους βαθμούς στο κυνήγι του τίτλου σε μόλις 7 ημέρες.

Αν εκείνη την περίοδο κάποιος έγραφε ότι έναν χρόνο μετά, ο Luis Enrique θα είχε ήδη προλάβει να γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στην λίστα των πιο επιτυχημένων προπονητών στην ιστορία του συλλόγου, στην καλύτερη περίπτωση θα τον περνούσαν για τρελό. Αν το γράψουμε σήμερα, μάλλον θα αποτυπώσουμε την πραγματικότητα.

Η Μπαρσελόνα του Lucho κατέκτησε μέσα στο 2015 ούτε λίγο ούτε πολύ, 5 τίτλους. Έκανε το treble κατακτώντας πρωτάθλημα-κύπελλο Ισπανίας και το Champions League, πήρε το ευρωπαϊκό Super Cup και πριν λίγες ημέρες κέρδισε και το Διηπειρωτικό.

Η Μπαρσελόνα του Lucho συνέτριψε πριν από ενάμισι μήνα για το πρωτάθλημα, με 0-4 την Μαδρίτη μέσα στο Bernabeu.

Η Μπαρσελόνα του Lucho κέρδισε -και απέκλεισε- με εκκωφαντικό τρόπο την Bayern στα ημιτελικά του Champions League τον περασμένο Μάιο. Την Bayern του Pep Guardiola.

Η Μπαρσελόνα του Lucho κλείνει το 2015 έχοντας πετύχει τον μεγαλύτερο αριθμό τερμάτων (για μια ημερολογιακή χρονιά) στην ιστορία του club.

Η Μπαρσελόνα του Lucho έχει κερδίσει και τους 4 μονούς τελικούς στους οποίους αγωνίστηκε. Έχασε μόνο τον διπλό τελικό του ισπανικού Super Cup από την Athletic του Bilbao.

Η Μπαρσελόνα του Lucho παρουσίασε μια αμυντική λειτουργία (τουλάχιστον την σεζόν 2014-15) που όμοια της δεν είχαμε δει στη Βαρκελώνη εδώ και πολλά χρόνια.

Η Μπαρσελόνα του Lucho θριάμβευσε χωρίς να έχει τον Xavi ούτε σε βασικό ρόλο (δεν είχε συμβεί ποτέ την τελευταία δεκαετία), αλλά ούτε και δυσαρεστημένο.

Όχι κι άσκημα για έναν άνθρωπο που πριν από 12 μήνες θεωρούνταν -σχεδόν από το σύνολο των ΜΜΕ- ανίκανος να επικοινωνήσει με τους παίκτες, ανήμπορος να τους δώσει κίνητρο και ανεπαρκής σε τακτικό επίπεδο. Ο Luis Enrique έχει κερδίσει πλέον το δικαίωμα στο λάθος (προφανώς και κάνει) χωρίς να στήνονται λαϊκά δικαστήρια σε κάθε στραβοτιμονιά του. Άλλωστε το δήλωσε και ο ίδιος, ότι φέτος είναι πιο άνετος και πολύ πιο απελευθερωμένος σε σχέση με την πρώτη του σεζόν.

ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ XAVI HERNANDEZ ΚΑΙ PEDRO RODRIGUEZ

Εδώ και καιρό οι αποχωρήσεις σημαντικών παικτών, έχουν γίνει σχεδόν συνήθεια. Μετά τους Valdes και Puyol, σειρά είχε φέτος ο μεγάλος Xavi. Σε αντίθεση όμως με τους προαναφερθέντες -που για διαφορετικούς λόγους δεν έφυγαν με τον καλύτερο τρόπο-, ο Xavi έφυγε όπως ακριβώς του άξιζε. Νικητής και τροπαιούχος και με μια σπουδαία ατάκα του να μένει στην ιστορία, όταν στα επινίκια για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και ενώ εκκρεμούσε ο τελικός του Champions League, πήρε το μικρόφωνο στο Camp Nou και απευθυνόμενος στον κόσμο, είπε ότι "θα είμαστε εδώ και την επόμενη εβδομάδα". Αληθινός ηγέτης μέχρι την τελευταία ημέρα.

Μάγκας όμως έφυγε και ο Pedro. Ο αγαπημένος Pedrito των blaugrana, δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τον ρόλο της χρυσής εφεδρείας στην επιθετική τριάδα και ζήτησε να αποχωρήσει. Πρόλαβε όμως να κάνει εκπληκτικό φινάλε πετυχαίνοντας το γκολ που έδωσε τον περασμένο Αύγουστο στη Μπαρσελόνα τον τίτλο του ευρωπαϊκού Super Cup. Παλιά του τέχνη κόσκινο δηλαδή. Τον Pedro θα τον θυμούνται όλοι οι blaugrana σαν έναν επιθετικό που ήταν πάντα παρών με γκολ στους τελικούς, μη διστάζοντας να παίξει μέχρι και στο δεξί άκρο της άμυνας, όποτε το απαιτούσαν οι περιστάσεις.

Ο Xavi αποχαίρετησε με δάκρυα στα μάτια σε ένα γεμάτο Camp Nou που τον αποθέωσε. Ο Pedro πήγε στο Λονδίνο, υπέγραψε στην Chelsea και ξαναγύρισε για να παραχωρήσει αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου. Στη Βαρκελώνη το συναίσθημα, παίζει πάντα σε πρώτο πλάνο.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ PEP

Ok, κάποια στιγμή θα γινόταν, το ξέραμε, το υποπτευόμασταν, τελικά συνέβη φέτος. Ο Pep Guardiola επέστρεψε στο Camp Nou ως αντίπαλος και κανένας δεν ένιωσε άνετα. Ούτε εμείς, ούτε -πολύ περισσότερο- εκείνος. Δεν είναι τυχαίο ότι στην αναγγελία των ενδεκάδων εκείνου του αγώνα δεν ξεμύτισε καν από τον πάγκο. Δεν ήθελε ούτε να μπερδευτεί, ούτε να μπερδέψει τον κόσμο. Λιγότερο... μπερδεμένος αποδείχθηκε μάλλον ο Luis Enrique που επικράτησε του καλού του φίλου, ξορκίζοντας ένα τουλάχιστον μέρος από το τεράστιο βάρος που φέρει οποιοσδήποτε αναλαμβάνει την Μπάρσα, στην μετά Pep εποχή. Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλο μας. Υπάρχει η Μπάρσα προ Pep και μετά Pep.

ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Champions League. Αντίπαλος η Juventus. Τελικός. 5ο πρωτάθλημα Ευρώπης. Την τελευταία δεκαετία όποτε η Μπαρσελόνα αγωνίστηκε στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, κέρδισε. Tις 3 από τις 4 τελευταίες φορές (2009-2011-2015) μάλιστα, κέρδισε και με σχετική ευκολία. 4 από τις (χρονικά τελευταίες) 10 κούπες του Champions League, πάρκαραν στο μουσείο του Camp Nou. Ένας νέος/μια νέα κάτω των είκοσι χρόνων, που τυχαίνει να υποστηρίζει την Μπαρσελόνα, δεν έχει γευτεί καν την πικρή γεύση μιας ήττας σε έναν τόσο σπουδαίο αγώνα. Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι; Σε αυτή την περίπτωση, μάλλον ναι.

ΕΚΛΟΓΕΣ

Κορυφαία στιγμή για έναν από τους δημοκρατικότερους αθλητικούς συλλόγους στον πλανήτη. Οι εκλογές για την ανάδειξη νέου προεδρείου στην Μπαρσελόνα, θα έπρεπε να είναι γιορτή. Θα έπρεπε, αλλά κατά την άποψη του υπογράφοντος δεν ήταν.

Μπορεί οι προεκλογικοί τόνοι να ήταν ομολογουμένως ήπιοι -λόγω και του γεγονότος ότι η ποδοσφαιρική ομάδα προήλαυνε στους αγωνιστικούς χώρους μέχρι και τις αρχές του Ιούνη και θα ήταν ανεπίτρεπτο να δημιουργηθεί αποσυντονισμός εκ των έσω- ωστόσο η συμμετοχή στη διαδικασία έμεινε σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, κάτι που καθόλου δεν τιμά τα μέλη.

Το διακύβευμα για την επόμενη ημέρα στη Μπαρσελόνα είναι τεράστιο. Τι θα γίνει με τον χορηγό στη φανέλα; Ποιο θα είναι το τίμημα για την ανακατασκευή του Camp Nou; Πόσο αξιόπιστος είναι ένας πρόεδρος που κατηγορείται από την δικαιοσύνη; Πόσο προστατευμένο είναι το mes que un club στην εποχή της σκληρής παγκοσμιοποίησης;

Όλα αυτά τα καίρια ερωτήματα, λίγο απασχόλησαν τον κόσμο που έδωσε στον Josep Maria Bartomeu ξεκάθαρη εντολή διαχείρισης. Από τούδε και στο εξής, για ό,τι συμβεί στον σύλλογο, πρώτοι υπόλογοι θα είναι τα μέλη. Κανένας Bartomeu και καμία FIFA. Για να εξηγούμαστε.

GERARD PIQUE

Είχε και φέτος περιπέτειες. Καυγάδισε με την αστυνομία, έπαιζε με το κινητό στον πάγκο με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί από τον Luis Enrique, έχει τσακωθεί με τη μισή Ρεάλ Μαδρίτης και την μισή Ισπανία γενικότερα, ενώ παραμένει και αγαπημένο θύμα των ισπανών διαιτητών. Τυπικός Gerard Pique δηλαδή, με την διαφορά ότι φέτος έπαιξε και πάλι μεγάλη μπάλα, όπως είχε συμβεί την περίοδο 2008-09, την πρώτη του δηλαδή σεζόν στη Βαρκελώνη.

Ήταν ο στυλοβάτης της άμυνας της Μπάρσα και αποχαιρετά το 2015 όντας πλέον ο κεντρικός αμυντικός με τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία του ποδοσφαίρου, έχοντας 27 και αφήνοντας πίσω του τον τεράστιο Paolo Maldini που έμεινε στους 26.

Αθεράπευτα πειραχτήρι, έχει αναγάγει τον χαβαλέ σε επιστήμη, είναι όμως αγαπητός στα αποδυτήρια και παραμένει γνήσιος -και περήφανος- Καταλανός. Στη Μαδρίτη κυκλοφορεί πλέον μόνο ινκόγκνιτο και αυτό για έναν παίκτη της Μπαρσελόνα το λες και τίτλο τιμής. Puyol δεν είναι, ούτε θα γίνει ποτέ, άλλωστε το έχει δηλώσει και ο ίδιος. Σε πείσμα όλων των παραπάνω, παραμένει υπερπολύτιμος για την Μπάρσα. Έξω-αγωνιστικό highlight του για φέτος, η παρομοίωση του Arbeloa με κώνο προπόνησης. Sorry κιόλας, αλλά προσωπικά το απόλαυσα.  

SUAREZ MESSI NEYMAR

Η καλύτερη επιθετική τριάδα στην ιστορία της Μπαρσελόνα, είναι και επισήμως Λατινοαμερικάνικη. Οι Καταλανοί έχουν στο ρόστερ τους τον καλύτερο Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή των ημερών μας, τον καλύτερο Ουρουγουανό και τον καλύτερο του κόσμου. Οι trident έχουν διαλύσει τα αντίπαλα δίχτυα, συνεργάζονται άριστα, είναι καλοί φίλοι και έχουν ακόμη αρκετά χρόνια μπάλας μπροστά τους. Κακά νέα για τις άλλες ομάδες, χαρμόσυνα για τους φίλους της Μπάρσα. Τι περισσότερο να πει κανείς;

JOHAN CRUYFF

Ο Ιπτάμενος Ολλανδός, ο άνθρωπος που σε ΠΟΛΥ μεγάλο ποσοστό είναι υπεύθυνος για όλα τα όμορφα που ξεδιπλώνει η Μπαρσελόνα στους αγωνιστικούς χώρους την τελευταία δεκαετία, αλλά και από τους πυλώνες σχεδόν όλων των επιτυχιών του συλλόγου τα τελευταία 40 χρόνια, ο Johan Cruyff, διαγνώσθηκε στις 22 Οκτωβρίου με καρκίνο, σοκάροντας τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Όλοι ελπίζουν να βγει νικητής και από αυτή την μάχη και η στενόχωρη αυτή είδηση, δεν θα μπορούσε να λείψει από τα σημαντικότερα γεγονότα του 2015 για την Μπαρσελόνα. Γιατί ο Cruyff είναι η Μπαρσελόνα.

ΠΙΚΡΑ

Σε μια χρονιά με τόσες επιτυχίες, είναι δυνατόν να στέκεται ένα κείμενο σε πίκρες; Προφανώς και είναι, καθώς εδώ και χρόνια ο υπογράφων έχει αποδείξει ότι αρέσκεται στο να κοιτάει το δάσος και όχι το δέντρο.

Πικράθηκα λοιπόν με την ομάδα που κερδίζοντας τόσους τίτλους, δεν θυμήθηκε να αφιερώσει κανέναν εξ αυτών, στον αδικοχαμένο Tito Vilanova. Μια δήλωση, ένα μπλουζάκι με κάποιο μήνυμα, κάτι σημειολογικό, που να δείχνει τον χαρακτήρα-οικογένεια της ομάδας. Παλιότερα το κάναμε συχνότερα. Περίμενα μέχρι και πριν από λίγες ημέρες, μήπως δω κάτι σχετικό στην απονομή του Διηπειρωτικού, σε σχέση αυτή την φορά με τον Cruyff, αλλά και πάλι τζίφος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Είναι κι άλλα αυτά που θα θυμόμαστε από το 2015. Την ολική επαναφορά του Dani Alves που από σχεδόν εκτός ομάδας βρέθηκε να ανανεώνει, την -επιτέλους- καθιέρωση του Sergi Roberto -ενός παιδιού από τα σπλάχνα του club-, την εκπληκτική πρώτη χρονιά του Rakitic που αντικατέστησε (έχοντας άλλον ρόλο -μη μας πουν και ιερόσυλους) τον Xavi στην ενδεκάδα και πολλά ακόμη. Αποχαιρετώντας όμως και αρθρογραφικά το 2015, μία μόνο ευχή, ένα μήνυμα έχει την σπουδαιότερη αξία: Να καταφέρει η Μπαρσελόνα να αντισταθεί στην αλλοίωση των γενεσιουργών χαρακτηριστικών της, κόντρα στο ρεύμα της εποχης, κόντρα ακόμη και στους ίδιους της τους οπαδούς, που εσχάτως εμφανίζονται αφοσιωμένοι στην καταμέτρηση τίτλων. Αν αυτό νομίζουν ότι είναι το FC Barcelona, πλανώνται πλάνην οικτρά.