Μια βραδιά στο Camp Nou

Οι balacticos βρέθηκαν τον Μάρτιο του 2016 στο Camp Nou για τον προημιτελικό του Champions League με την Arsenal και σας μεταφέρουν τις εντυπώσεις τους.

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016. Η Barcelona υποδέχεται την Arsenal στο Camp Nou, στον επαναληπτικό αγώνα της φάσης των 16 του Champions League. Η νίκη των Καταλανών με το καθαρό 0-2 στο Emirates, τους έχει δώσει ξεκάθαρο προβάδισμα πρόκρισης.

Από το βράδυ της Τρίτης η παρουσία των gunners έχει γίνει αισθητή στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, χωρίς όμως παρατράγουδα. Λίγη παραπάνω μπύρα, λίγο τραγούδι, μερικά παραπατήματα, τυπικά πράγματα για Άγγλους φιλάθλους. Οι οπαδοί της Arsenal άλλωστε δεν συνηθίζουν να το παρατραβάνε και πράγματι η καλή φήμη που τους συνοδεύει, επιβεβαιώνεται. 

Νωρίτερα το ίδιο πρωί, SPORT και Mundo Deportivo γράφουν ότι τα μέτρα ασφαλείας για τον αγώνα θα είναι αυξημένα. Όχι σακίδια πλάτης, όχι τσαντάκια στο γήπεδο. Η σκιά της τρομοκρατίας κάνει δειλά την εμφάνιση της ακόμη και στην πολυπολιτισμική και φιλόξενη Καταλωνία.

   

Παρόλο που το εισιτήριο είναι εξασφαλισμένο από την Δευτέρα, κατηφορίζουμε προς το γήπεδο νωρίς το απόγευμα για να απολαύσουμε την ατμόσφαιρα. Δεν έχουμε δα και κάθε εβδομάδα την ευκαιρία να δούμε από κοντά την Barça. Ο αγώνας είναι προγραμματισμένος για τις 20:45 (τοπική ώρα) και ήδη από τις 18:30 στον περιβάλλοντα χώρο της ιστορικής έδρας των blaugrana υπάρχει κοσμοσυρροή. 

Η FC Botiga κάνει χρυσές δουλειές αδιαφορώντας σχεδόν, για την παρουσία περιπτέρων στις εισόδους του γηπέδου που επίσης πωλούν σημαίες και κασκόλ της ομάδας. Άλλωστε τα περισσότερα προϊόντα των μικροπωλητών είναι αυθεντικά, σημάδι ίσως μιας σιωπηλής συμφωνίας ή και ανοχής του club. Το marketing βρίσκεται σε οργιώδη - θα τολμήσω να πω και εξοργιστική άνοδο σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τον σύλλογο, αλλά αυτό το κομμάτι θα αποτελέσει αντικείμενο άλλου άρθρου.

Τον αγώνα θα τον δούμε από το Gol Sud, το πέταλο δηλαδή στο οποίο βρίσκονται οι Almogavers, ο σύνδεσμος που παλεύει να δώσει λίγο παλμό σε ένα γήπεδο που με τη σειρά του πασχίζει ανεπιτυχώς να παρουσιάσει οργανωμένη κερκίδα, εδώ και πολλά χρόνια. Και δεν ευθύνεται γι' αυτό η αυξημένη παρουσία των τουριστών-φιλάθλων (υπάρχουν, αλλά δεν είναι η πλειοψηφία), αλλά οι ακρότητες των Boixos Nois που μετέτρεψαν την τελευταία δεκαετία σε mission impossible κάθε σχετική προσπάθεια όπως και οι ανεδαφικές υποσχέσεις του Rosell για την δημιουργία μιας Granda Joven.  

Η πρόγνωση του καιρού κάνει λόγο για πιθανότητα ασθενούς βροχής, αλλά από τις 19:00 ξεκινά να βρέχει καταρρακτωδώς. Περνάμε τον έλεγχο των εισιτηρίων μέσα σε ένα μικρό πανδαιμόνιο με μόνη έννοια να μην βραχεί το εισιτήριο-ενθύμιο και κειμήλιο της παρουσίας μας σε μια σπουδαία βραδιά. Τα αυξημένα μέτρα ασφαλείας πηγαίνουν περίπατο. Ένα απλό άνοιγμα του τζάκετ και μέχρι εκεί. Μόνο αν κουβαλούσες μαζί σου... βαλίτσα, οι υπεύθυνοι στον έλεγχο εισιτηρίων σε γύριζαν πίσω.

Μπαίνουμε στο γήπεδο λίγο πριν τις 20:00 και έχουμε γίνει ήδη μούσκεμα μέχρι το κόκαλο, τουλάχιστον από την μέση και κάτω. Λεπτομέρειες... Η είσοδος και μόνο στο Camp Nou, είναι το καλύτερο θερμαντικό, ακόμη κι αν οι θέσεις μας είναι σχεδόν δίπλα σε μια από τις υδρορροές του γηπέδου (πότε είπαμε τελειώνει η ανακατασκευή του Camp Nou;) Αναμνήσεις, παρελθόν, παρόν, όλα μαζί φτιάχνουν ένα νοητό ψηφιδωτό ευφορίας και προσμονής στο μυαλό.

Η φωνή του θρυλικού Manel Vich φτάνει σαν μελωδία στα αυτιά μας. Καλωσορίζει τον κόσμο και προλογίζει την είσοδο των Bravo και ter Stegen στον αγωνιστικό χώρο. Οι δυο τερματοφύλακες της Barça είναι οι πρώτοι ποδοσφαιριστές που βγαίνουν για ζέσταμα μέσα σε αποθέωση. Πιο έντονα φτάνουν στα αυτιά μου τα επιφωνήματα προς τον Bravo, ίσως να κάνω και λάθος.

Λίγο μετά ακολουθούν και οι υπόλοιποι μέσα σε πανδαιμόνιο. Τα φλας αστράφτουν για τον Messi, τον Neymar, τον Iniesta και τους υπόλοιπους. Λείπει μόνο ο Pique, λόγω τιμωρίας. Τη θέση του στην ενδεκάδα θα πάρει ο Mathieu. ter Stegen, Dani Alves, Mascherano, Busquets, Rakitic, Iniesta, Neymar, Suarez και Messi θα ξεκινήσουν επίσης. 

Σε αυτό το επίπεδο, το rotation πάει περίπατο. Η Arsenal μπορεί να έχει τα προβλήματα της, αλλά απολαμβάνει -και δικαίως- του πλήρη σεβασμού από τον Luis Enrique. Ο αγώνας αρχίζει.

Από τους έντεκα του Wenger, δύο παίκτες μόνο απασχολούν τον κόσμο στις κερκίδες, για διαφορετικούς λόγους. Ο Alexis που αγαπήθηκε στη Βαρκελώνη χειροκροτείται, και ο Ozil αποδοκιμάζεται, λόγω του μαδριλένικου παρελθόντος του. Παραμένει ωστόσο ένας υπέροχος παίκτης και το αποδεικνύει λίγα λεπτά αργότερα. Ξεχωρίζει σχεδόν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα σε σχέση με τους συμπαίκτες του. Κεφάλι ψηλά, εξαιρετικές μεταβιβάσεις, άνεση με την μπάλα στα πόδια, καθαρή κλάση.

Πως να μιλήσεις όμως για κλάση, παρόντος του Messi; Ο Αργεντινός δεν έχει μεγάλα κέφια, αλλά είναι αδύνατο να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω του. Ξέρεις πως όταν το αποφασίσει, κάτι καλό -στην χειρότερη περίπτωση- θα συμβεί. 

Υπάρχουν στιγμές που κατεβάζει το κεφάλι και σχεδόν -κυριολεκτικά- περπατάει αλλά ταυτόχρονα έχει απόλυτη αντίληψη, διαβάζει άριστα το παιχνίδι και μετατρέπεται σε τρομακτικό τύραννο όταν γίνει κάτοχος της μπάλας. Περνάει έναν, δύο, τρεις, -χάνεις τον λογαριασμό- γυρίζει, σταματάει, αλλάζει κατεύθυνση, μέχρι να αποφασίσει την επόμενη κίνηση του. Θα είναι πάσα; Θα είναι σουτ; Θα είναι επέλαση; Μόνο αυτός ξέρει. Οι υπόλοιποι, απλά περιμένουμε. Όλα αυτά με ένα σμήνος αντιπάλων να πασχίζουν να του αποσπάσουν τη μπάλα. Αυτή όμως λες και έχει δώσει όρκους αιώνιας αφοσίωσης μαζί του, αρνείται να ξεκολλήσει από τα πόδια του.

Οι σκηνές είναι σχεδόν σουρεαλιστικές. Σαν να ξεπήδησαν από σελίδες ενός κόμικ. Ο Leo Messi είναι μάλλον ο Eric Castel της αληθινής ζωής σε version 21ου αιώνα.

Δεν είναι όμως μόνο αυτός. Από την απέναντι πλευρά αλωνίζει ο Neymar. Ο πιτσιρικάς Βραζιλιάνος με το μπλαζέ ύφος που εξοργίζει τους αντιπάλους. Ίσως μια σύγχρονη έκδοση Ronaldinho (αν και πρώιμο) χωρίς όμως το καλοκάγαθο χαμόγελο του Ronnie. Έτοιμος να εκθέσει τους αμυντικούς ανά πάσα στιγμή, σχεδόν ασταμάτητος στο 1 εναντίον 1. 

Τον Neymar είναι δύσκολο να τον συμπαθήσεις αν δεν είσαι cule -δεν συνέβαινε το ίδιο με τον Ronaldinho- είναι εξίσου δύσκολο να μην τον γουστάρεις αν είσαι barcelonista. Άριστος χειρισμός της μπάλας, γρήγορος, απρόβλεπτος. Ούτε αυτός μοιάζει να νοιάζεται ιδιαίτερα όταν η ομάδα αμύνεται. Δύο πυρηνικά όπλα με ιδιαιτερότητες, που οπλίζονται ταυτόχρονα μάλλον λόγω της παρουσίας ενός τρίτου: του "Ουρουγουάγιο" των Καταλανών, του Luis Suarez.

O Suarez τρέχει σχεδόν ακατάπαυστα, είναι ο σύνδεσμος μεταξύ των Messi και Neymar, χώνεται ανάμεσα στο κεντρικό αμυντικό δίδυμο της Arsenal, προκαλεί αναστάτωση, τσαλακώνεται, τρώει και δίνει ξύλο, γίνεται θυσία. Πίστευα ότι είναι ο,τι καλύτερο (στη θέση) μετά τον Eto'o, έκανα όμως λάθος. Ο (υπέροχος στα καλά του) Samu δεν γινόταν ποτέ θυσία όπως γίνεται αυτός, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να πετυχαίνει και τόσα πολλά γκολ. 

Η περιβόητη τριάδα MSN (Messi, Neymar, Suarez) δεν θα ήταν ποτέ τόσο αποτελεσματική, χωρίς τον Ουρουγουανό.

Λίγο πιο πίσω από τους MSN ο Iniesta, με λιγότερες δυνάμεις (και λιγότερα μαλλιά) πια, αλλά και την δεδομένη ποιότητα να κάνει άνω κάτω οποιοδήποτε αγώνα με την φαντασία, την διορατικότητα και την υψηλή του τεχνική. Ο τρόπος που αγωνίζεται είναι εντελώς αντίθετος με τον -ήπιων τόνων- χαρακτήρα του. Η αναρχική του δημιουργικότητα προκαλεί αμυντική και τακτική ανισορροπία στον αντίπαλο.

Ο Busquets συνεχίζει σταθερά από τη σεζόν 2008-09 που μας τον σύστησε ο Guardiola, να ανοίγει σαν βεντάλια όλο το παιχνίδι της Μπαρσελόνα. Χωρίς αυτόν, οι blaugrana είναι μια άλλη ομάδα. Για να το καταλάβεις, πρέπει μάλλον να το δεις από κοντά, γιατί για να το εξηγήσεις, απαιτούνται γνώσεις πέρα και πάνω -τουλάχιστον- από εκείνες του υπογράφοντος.

Αν όμως ήμασταν αναγκασμένοι να αποδώσουμε σε κάποιον τον ρόλο του πυλώνα σε ότι καλό έχει χτίσει ο Luis Enrique αυτά τα σχεδόν δύο χρόνια στη Βαρκελώνη, τότε θα έπρεπε μάλλον να μιλήσουμε για τον Rakitic. 

Ο Κροάτης είναι ο άνθρωπος που πήρε την θέση του Xavi στην ενδεκάδα, είναι εκείνος που τρέχει σχεδόν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, ανακόπτει αντεπιθέσεις στις πλάγιες γραμμές, μαρκάρει και για τον Iniesta, απειλεί με σουτ την αντίπαλη εστία. Από wonder boy της Schalke και μετέπειτα παίκτη-αστέρι της Σεβίλλης, ο Ivan έχει μετατραπεί στον εργάτη παίκτη-κλειδί της Μπαρσελόνα. Είναι τέτοια η υπερπροσπάθεια του σε κάθε αγώνα, που είναι σχεδόν αδύνατο να βγάζει ολόκληρα ενενηντάλεπτα.

Στην αμυντική γραμμή η κατάσταση είναι αρκετά περίπλοκη. Η απουσία του Pique, είναι πιο έντονη ακόμη και από την παρουσία του. Δυο ακραίοι, ο Jordi Alba με τα εξαιρετικά ανεβάσματα, τη συμμετοχή στο επιθετικό παιχνίδι αλλά και πολλές στιγμές απουσίας από τα αμυντικά του καθήκοντα και ο Dani Alves, χωρίς τις δυνάμεις του παρελθόντος, με παρόμοια αμυντική ασυνέπεια, αλλά και εμπειρία τέτοια, που αρκετές φορές καλύπτει τις αδυναμίες του.

Ο Mathieu, εργάτης, συγκεκριμένων και ίσως όχι επαρκών δυνατοτήτων, παρεξηγημένος όμως για λόγους που έχουν να κάνουν μάλλον περισσότερο με το κόστος απόκτησης του, παρά με την παρουσία του στο γήπεδο, είχε ωστόσο δύο σημαντικές επεμβάσεις στον αγώνα.

Η ψυχή, το νεύρο, η αυτοθυσία και η ασφάλεια στα μετόπισθεν (απόντος του Pique) ακούν σε ένα όνομα: εκείνο του Mascherano. Ο Αργεντινός παραμένει συγκινητικός και καθοριστικός. Επιμένει -και δικαίως- να θεωρεί εαυτόν αμυντικό μέσο, έχει όμως την ωριμότητα και την διάθεση να καταλάβει ότι στην Μπάρσα, η θέση του είναι στο κέντρο της άμυνας. Η φετινή, είναι μάλλον η καλύτερη χρονιά του στη Βαρκελώνη.

Κάτω από τα δοκάρια ο Γερμανός ter Stegen. Εντυπωσιακό ανάστημα, πολύ καλός με τη μπάλα στα πόδια, καλός και στα τετ-α-τετ. Άδικο να μην παίζει και στο πρωτάθλημα, όσο άδικο όμως είναι και το ότι ο Bravo, δεν παίζει στο Champions League. Ευχάριστος πονοκέφαλος για τον Luis Enrique η πληρότητα και των δύο, δύσκολο να μείνουν ως δίδυμο στην ομάδα για αρκετά χρόνια ακόμη.

Στην άκρη του πάγκου, Unzue και Luis Enrique σηκώνονται διαδοχικά με την ίδια συχνότητα και δίνουν οδηγίες. Ο ρόλος του Juan Carlos είναι σημαντικός, το έχουμε επισημάνει εδώ και καιρό.

Στο 17:14 έρχεται η μεγάλη ανατριχίλα. Οι Almogavers δίνουν το σύνθημα κατεβάζοντας τις blaugrana σημαίες και υψώνοντας τις esteladas. Το σύνθημα "independencia" δονεί το Camp Nou. Και οι ανυποψίαστοι καταλαβαίνουν σε ποιο γήπεδο βρίσκονται.

Στο ημίχρονο, οι οθόνες παίζουν το πρώτο γκολ της Juventus στο Allianz. Ο κόσμος ξεσπά αυθόρμητα σε επιφωνήματα βλέποντας την προσπάθεια του Morata, κανένας κομπλεξισμός, τα επιφωνήματα μετατρέπονται σε θερμό χειροκρότημα μετά την κατάληξη της φάσης. Ακόμη κι αν το γκολ το δέχθηκε ομάδα του Pep, ακόμη κι αν η προσπάθεια ξεκίνησε από ένα βλαστάρι της Castilla..

Δεύτερο μέρος. Στο 72' με το σκορ στο 2-1 (έχει προηγηθεί το γκολ του Neymar στο 18', η ισοφάριση για την Arsenal στο 51' με τον Elneny και το υπέροχο γκολ του Suarez στο 65') περνάει στον αγώνα ο Sergi Roberto στη θέση του Iniesta. Το γήπεδο αποθεώνει τον άνθρωπο που συνδέει (μαζί με μερικούς ακόμη) την Pep team με την Lucho team και υποδέχεται χλιαρά τον πιτσιρικά που είναι το μέλλον (και το παρόν) αλλά έχει ακόμη αρκετά να αποδείξει.

Πέντε λεπτά αργότερα, τα χειροκροτήματα για τον Rakitic που δίνει αποκαμωμένος την θέση του στον Arda, δεν είναι τόσο θερμά. Εν μέρει στενοχωριέμαι, αλλά έχω πλέον την ωριμότητα να καταλάβω ότι ορισμένοι παίκτες είναι προορισμένοι να περνάνε σε δεύτερο πλάνο, τουλάχιστον στο θυμικό του κόσμου.

Ο αγώνας πλησιάζει στο τέλος. Συνομιλώ με τον φίλο μου που ταξιδέψαμε μαζί από Ελλάδα.

Καταλήγουμε ότι ο Messi είχε μέτρια βραδιά και πριν τελειώσουμε την φράση μας, ο αθεόφοβος πετυχαίνει το τρίτο γκολ της Μπάρσα. 

Έτσι απλά, με ένα άγγιγμα. Κοιταζόμαστε, δεν μιλάμε, χαμογελάμε. Τι να πεις άλλωστε που δεν έχει ήδη ειπωθεί για τον Messi; Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας...

Η Barça διάγει ποδοσφαιρικές μέρες, λαμπρές. Ο κόσμος της αξίζει να το απολαύσει -χωρίς μουρμούρες και ενστάσεις στο όριο της υστερίας- για όσο κρατήσει, γιατί προφανώς δεν θα κρατήσει για πάντα.

Φεύγουμε από το γήπεδο μουσκεμένοι αλλά και γεμάτοι. Σχεδόν τρέχουμε μήπως και προλάβουμε τον άλλο αγώνα. Η Bayern παίζει παράταση με την Juventus. 

Η αγωνία του Guardiola είναι και αγωνία όλων των blaugrana, κακά τα ψέματα. Κόσμος δεξιά και αριστερά ρωτάει το σκορ, πόσος χρόνος απομένει. Κανένας δεν θέλει τη Bayern, κανένας όμως δεν θέλει και τον Pep στενοχωρημένο. Το ρωτάμε, το διαπιστώνουμε, φωνάζει από χιλιόμετρα.

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Στη ρεσεψιόν βρίσκεται ένας μεσήλικας αξιοπρεπέστατος Καταλανός. Είναι εκεί κάθε βράδυ μέχρι το πρωί. Παίρνω το κλειδί του δωματίου και πιάνουμε μια γρήγορη κουβέντα. Δεν λέμε λέξη για τον αγώνα της Barça. Τον ρωτάω όμως αν τελικά η Bayern πέρασε. Μου αποκρίνεται θετικά και συμπληρώνει ότι χαίρεται για τον Guardiola. "Και εγώ το ίδιο" του λέω και τον καληνυχτίζω. 

Η Barcelona με όλες τις αδυναμίες της, παραμένει διαχρονικά μια μεγάλη οικογένεια που δεν ξεχνά. Και αυτό το βροχερό μαγευτικό βράδυ του Μάρτη, ήταν μια ακόμη απόδειξη.