Πως ορίζεται η αποτυχία;

Σε 10 ημέρες από την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η αγωνιστική περίοδος 2015-16 για την Μπαρσελόνα θα ρίξει την αυλαία της. Μέχρι και τον Μάρτη οι Καταλανοί έμοιαζαν σχεδόν ανίκητοι. Το ρεκόρ συνεχόμενων αγώνων χωρίς ήττα και η πολύ μεγάλη διαφορά που είχαν εξασφαλίσει από τους διώκτες τους στο πρωτάθλημα, προμήνυαν ένα ήρεμο φινάλε στη La Liga και η σκέψη των περισσότερων cule (και όχι μόνο) είχε επικεντρωθεί στο ενδεχόμενο της κατάρριψης του εκπληκτικού στατιστικού που θέλει όλες τις πρωταθλήτριες του Champions League εδώ και σχεδόν 25 χρόνια να μην καταφέρνουν να κάνουν το repeat. Στον αθλητισμό όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο, εκτός ίσως των μεγάλων εκπλήξεων-ανατροπών.

Το καταστροφικό πρώτο δεκαπενθήμερο του Απρίλη η Μπάρσα κατάφερε (περί κατορθώματος πρόκειται) να χάσει τόσο το βαθμολογικό προβάδισμα στο πρωτάθλημα, όσο και την πρόκριση της στα ημιτελικά του Champions League.

Από τις 2 μέχρι τις 17 Απριλίου η ομάδα του Luis Enrique έχασε 4 φορές σε 5 αγώνες. Αν θυμηθούμε ότι πέρυσι έκανε 6 ήττες στο σύνολο της σεζόν, το στατιστικό γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακό.

Ρεάλ Μαδρίτης και Valencia πέρασαν νικηφόρα από το Camp Nou, το Anoeta αποδείχθηκε απόρθητο για ακόμη μια χρονιά και το αποκορύφωμα ήταν ο αποκλεισμός με ήττα (και άθλια εμφάνιση) στον επαναληπτικό προημιτελικό του Champions League απέναντι στην Atleti, την ομάδα δηλαδή που είχε φράξει τον δρόμο στους blaugrana και τη σεζόν 2013-14.

Η καθίζηση της Μπάρσα προκάλεσε (ως συνήθως συμβαίνει) ατελείωτες συζητήσεις και αυτή την φορά μάλλον δικαιολογημένα καθώς οι ήττες και ο αποκλεισμός ήρθαν σαν φυσική συνέπεια της εικόνας της ομάδας και όχι λόγω ατυχίας, τραυματισμών κτλ. Οι εκτιμήσεις και ο προγραμματισμός του Luis Enrique που όπως ο ίδιος είχε δηλώσει, προέβλεπαν ότι η ομάδα τον Απρίλη θα βρισκόταν σε φουλ φόρμα, διαψεύστηκαν από την εικόνα στον αγωνιστικό χώρο. Έλλειψη δυνάμεων, έλλειψη ιδεών (και από τον πάγκο επίσης, με την αιφνιδιαστική αλλαγή θέσης του Messi σε εκείνη τη σειρά αγώνων) και τρομερή παθητικότητα ήταν τα στοιχεία που παρουσίασε η Μπαρσελόνα στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν.

Και σα να μην έφτανε αυτό, ο ένας εκ των τριών πυλώνων της επίθεσης, δηλαδή ο Neymar που μέχρι τον Φλεβάρη έκανε εκπληκτικές εμφανίσεις, σχεδόν κατέρρευσε. Η...εξαφάνιση του βραζιλιάνου (που χρήζει μελλοντικής ανάλυσης) συνδυάστηκε με το ντεφορμάρισμα του κομβικού Busquets -οξύμωρα σε μια σεζόν που πήρε περισσότερες ανάσες από κάθε άλλη- και μια ομάδα που έχει ξεμείνει πλέον από αξιόπιστες εναλλακτικές στον πάγκο, είναι σχεδόν αδύνατο να τα διαχειριστεί όλα αυτά μαζί.

Γιατί φτάσαμε όμως σε αυτό το σημείο; Ίσως η εξήγηση είναι τόσο εύκολη που κινδυνεύει να χαρακτηριστεί απλοϊκή. Μιλάμε λοιπόν για ένα σύνολο (σχεδόν ίδιων) παικτών που έπαιζε ασταμάτητα (θυμηθείτε ότι η σεζόν έκλεισε πέρυσι τον Ιούνιο στο Βερολίνο και άρχισε την πρώτη βδομάδα του Αυγούστου, έχοντας προηγηθεί ένα Copa America και μια περιοδεία στην Αμερική) στο ίδιο υψηλό επίπεδο από τον Γενάρη του 2015 μέχρι και τον Μάρτη του 2016. Η κάμψη λοιπόν θα ερχόταν αναπόφευκτα. Αν καθυστερούσε λίγο περισσότερο, ίσως αυτό το άρθρο να ήταν σήμερα ανεδαφικό. Συνέβη όμως και συνέβη στο πιο κρίσιμο σημείο.

Πολλοί μιλούν ήδη για αποτυχημένη σεζόν. Πως ορίζεται όμως η αποτυχία; Η Μπαρσελόνα θα διεκδικήσει στο επόμενο δεκαήμερο 2 τίτλους. Αν κερδίσει την Γρανάδα στις 14 Μαϊου κατακτά το πρωτάθλημα, αν κερδίσει και τη Σεβίλλη στις 22 Μαϊου παίρνει και το κύπελλο και κάνει το double. Θυμίζω ότι οι Καταλανοί έχουν προσθέσει ήδη στην τροπαιοθήκη τους το διηπειρωτικό και το ευρωπαϊκό Super Cup, 2 τίτλοι που προστίθενται στην καταμέτρηση της σεζόν 2015-16.

Δεν είναι λοιπόν απίθανο ο απολογισμός της σεζόν 2015-16 για την Μπαρσελόνα (που οι περισσότεροι ξεχάσανε ότι μόλις τον Γενάρη βγήκε και από μια περίοδο απαγόρευσης μεταγραφών), να κλείσει με την κατάκτηση των 4 από τους 6 συνολικά διεκδικούμενους τίτλους Αν αυτό συμβεί, να με συμπαθάτε, αλλά δεν λέγεται αποτυχία.

Η Μπάρσα είναι ένα κορυφαίο club, αλλά δεν είναι το μοναδικό μεγάλο club που διεκδικεί κάθε χρόνο όλους τους τίτλους. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος από μόνη της θα αποτελέσει τεράστια επιτυχία συνυπολογίζοντας ότι οι άλλοι δύο διεκδικητές της La Liga, είναι οι ομάδες που θα βρεθούν στον τελικό του Champions League. Καταλαβαίνουμε λοιπόν όλοι για τι επίπεδο ανταγωνιστικότητας μιλάμε.

Ζητήματα ανοιχτά υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί τελικά στους 2 εναπομείναντες... τελικούς. Όπως αναφέραμε και πιο πάνω οι Καταλανοί έχουν ξεμείνει από ουσιαστικές λύσεις στον πάγκο. Ο τρόπος που θα επιλέξουν να κινηθούν το καλοκαίρι στο μεταγραφικό παζάρι είναι ένα πολύ μεγάλο ζητούμενο, γιατί μπορεί η απαγόρευση μεταγραφών να τελείωσε, αλλά ρευστό δεν υπάρχει.

Πως θα καταφέρει να διαχειριστεί την δεδομένη οικονομική στενότητα (και λόγω της ανακατασκευής του γηπέδου) ένας μέτριος τεχνικός διευθυντής σαν τον Robert; Πόσες λάθος επιλογές παικτών ακόμη θα μασκαρεύονται από την δεδομένη υψηλή ποιότητα των 12-13 ποδοσφαιριστών πρώτης γραμμής που διαθέτει το club; Θα καταφέρει ο (πανάκριβος) Arda να προσαρμοστεί στα δεδομένα της ομάδας και να προσφέρει από την επόμενη σεζόν; Πόσο διατεθειμένος είναι ο σύλλογος να συνεχίσει να επενδύει μεγάλα ποσά σε παίκτες ηλικίας άνω των 28-29 ετών; Πως θα μπορέσει να συνεχίσει να προωθεί παίκτες από την Β ομάδα η οποία δεν κατάφερε φέτος να πάρει το εισιτήριο της ανόδου στη Segunda; Ποιος θα είναι τελικά ο χορηγός στη φανέλα από την επόμενη αγωνιστική περίοδο; Γιατί δεν ακούμε - δεν διαβάζουμε - δεν μαθαίνουμε τίποτα σχετικό; Μήπως όλο αυτό είναι ένα καλοστημένο τέχνασμα για να μας παρουσιαστεί τελικά ξανά το Κατάρ ως μονόδρομος - σωτηρία;

Αυτά τα ερωτήματα (και άλλα τόσα) θα πρέπει να απασχολούν τον κόσμο της Μπάρσα και όχι η εφήμερη θλίψη ενός αποκλεισμού από τα προημιτελικά του Champions League. Ας μην βιαζόμαστε όμως. Για την ώρα προέχουν οι 2 τελικοί. Αν οι Καταλανοί χάσουν τελικά το πρωτάθλημα, τότε ναι, θα μπορούμε να μιλάμε για αποτυχία. Σε διαφορετική περίπτωση, κανείς δεν δικαιούται να κατηγορήσει τον Luis Enrique και τους παίκτες του.