Η βραδιά της αναγέννησης

Τετάρτη 17 Μαϊου 2006. Stade de France. Παρίσι. Τελικός Champions League. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ο Terje Hauge σφυρίζει για τελευταία φορά. Η Barcelona είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης 12 χρόνια μετά την ψυχρολουσία της Αθήνας. 12 χρόνια μετά τον κεραυνό που λεγόταν Milan και χτύπησε διάνα, ακριβώς στην καρδιά της dream team του Johan Cruyff, σηματοδοτώντας την αρχή του τέλους για την υπέροχη ομάδα του ιπτάμενου Ολλανδού. Με την αφορμή της συμπλήρωσης 10 χρόνων από τη βραδιά της αναγέννησης στην πόλη του Φωτός, θυμόμαστε σήμερα εκείνον τον τελικό.

Η 17^η Μαϊου του 2006, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό και στη καρδιά των απανταχού blaugrana. Δεν ήταν απλά η επιστροφή στην κορυφή, μιας ομάδας που χάριζε διαχρονικά όμορφες ποδοσφαιρικές στιγμές χωρίς να τις εξαργυρώνει σε τίτλους. Ήταν και το τελευταίο της Champions League χωρίς χορηγό στη φανέλα, ήταν η δικαίωση του Puyol, ήταν η καθιέρωση του Valdes, ήταν ο Andres Iniesta.

Ήταν επίσης η βραδιά της κάθαρσης για μια γενιά φιλάθλων που πλησίαζε τότε τα 30 και είχε χορτάσει πίκρες και απογοητεύσεις, μένοντας όμως πάντα προσηλωμένη στη μαγεία της blaugrana φανέλας και στις ποδοσφαιρικές παραστάσεις υψηλού επιπέδου χωρίς αντίκρισμα. Ήταν εκείνοι που είχαν συνηθίσει να τους αποκαλούν losers (αν και ο χαρακτηρισμός πηγάζει κυρίως από το τμήμα μπάσκετ) κάτι που σήμερα, εν έτη 2016, φαντάζει σχεδόν αστείο. Σε αυτή τη γενιά, ανήκει και ο υπογράφων το σημερινό άρθρο. Πριν φτάσουμε όμως στο Παρίσι, μεσολάβησε μια σειρά γεγονότων που εν τάχει αξίζει να αναφέρω.

Το καλοκαίρι του 2004, η Barcelona του Frank Rijkaard ήταν μια ομάδα που ετοιμαζόταν να γίνει πρωταθλήτρια. Έχοντας διανύσει έναν εκπληκτικό αήττητο δεύτερο γύρο στη La Liga της προηγούμενης περιόδου, η σεζόν 2004-05 ξεκινούσε με υψηλές προσδοκίες. Η απόκτηση μεταξύ άλλων, των Eto’o, Deco και Giuly, έδωσε στον Ronaldinho τα  στηρίγματα ποιότητας που απαιτούνταν για να επιστρέψει η ομάδα στην κορυφή του ισπανικού πρωταθλήματος. Όπερ και εγένετο. Στο Champions League όμως, η πορεία ανακόπηκε με τρόπο άδοξο, νωρίς, στην φάση των 16.

Η Chelsea αποδείχθηκε απροσπέλαστο εμπόδιο. Οι Καταλανοί κέρδισαν στον πρώτο αγώνα με 2-1 στο Camp Nou, αλλά ο Mourinho δημιούργησε μια απίστευτη πόλωση εν όψει του επαναληπτικού, με αφορμή την αποβολή του Drogba στον πρώτο αγώνα. Οι λονδρέζοι ξεκίνησαν εντυπωσιακά στο Stamford Bridge και στο εικοσάλεπτο προηγούνταν ήδη με 3-0. Ένα απίστευτο ξεκίνημα που σχεδόν διέλυσε τους blaugrana. 

Όμως ο Ronaldinho δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Πέτυχε δυο γκολ. Το πρώτο με πέναλτι και το δεύτερο, ένα από τα ωραιότερα που έχουν επιτευχθεί στον θεσμό, το περιβόητο «σβήσιμο του τσιγάρου». Το ημίχρονο τελείωσε με σκορ 3-2. Στο δεύτερο μέρος η Barça πίεσε, έκανε ευκαιρίες, αλλά η κεφαλιά του Terry στο 76’ την ώρα που ο Carvalho είχε πάρει αγκαζέ τον Valdes, σήμανε το τέλος. 

Παρακολούθησα εκείνο τον αγώνα σε μία παμπ στη Βαρκελώνη και ακόμη και σήμερα, 11 χρόνια μετά, τα χέρια μου τρέμουν πάνω από το πληκτρολόγιο, καθώς ανακαλώ στη μνήμη μου εκείνες τις στιγμές. Ένα μεγάλο «γιατί» πλανιόνταν στην ατμόσφαιρα, αλλά υπήρχε κι ένα συναίσθημα που έλεγε «δεν πειράζει, του χρόνου.» Μια μεγάλη κόντρα στο μεταξύ, είχε ξεκινήσει. Με τον Mourinho, αλλά και με την Chelsea.

Η περίοδος 2005-06 βρήκε την Barcelona πρωταθλήτρια Ισπανίας. Η δυναμική που είχε αναπτυχθεί σταδιακά από το καλοκαίρι του 2003, όταν ανέλαβε την προεδρία του συλλόγου ο Joan Laporta και έφτασε στη Βαρκελώνη ο Ronaldinho, ήταν πλέον ξεκάθαρη. Η ομάδα ετοιμαζόταν να επιστρέψει και στην κορυφή της Ευρώπης.

Αντίπαλος στην φάση των 16 και πάλι η Chelsea. Αυτή τη φορά ο πρώτος αγώνας διεξάγεται στο Λονδίνο. Οι Καταλανοί μένουν πίσω στο σκορ από ένα αυτογκόλ του Motta, ισοφαρίζουν με αυτογκόλ του Terry και στο 88’ ο Samuel Eto’o πετυχαίνει το 1-2 με μια υπέροχη προβολή, πριν χαθεί στην αγκαλιά των blaugrana οπαδών που παραληρούν πίσω από την εστία του Cech. Στον επαναληπτικό του Camp Nou o Ronaldinho ανοίγει το σκορ στο 78’ και η ισοφάριση του Lambard στις καθυστερήσεις δεν αποτρέπει την γλυκιά εκδίκηση. Η Barcelona προκρίνεται στα προημιτελικά του θεσμού.

Η Benfica υποτάσσεται στις ορέξεις των Ronaldinho και Eto’o και στα ημιτελικά η Barça αποκλείει την Milan, χάρη στο χρυσό γκολ του Giuly στο Μιλάνο. Το 0-1 του πρώτου αγώνα είναι αρκετό για να στείλει την ομάδα του Rijkaard στον τελικό του Παρισιού, εκεί όπου θα αντιμετωπίσει την Arsenal του Wenger, του Henry και του Fabregas. Μια Arsenal η οποία έχει στο μεταξύ αποκλείσει με εμφατικό τρόπο την Ρεάλ Μαδρίτης.

H Barcelona ξεκινά στον τελικό σαν φαβορί, αλλά η Arsenal έχει τον Henry στις καλύτερες ποδοσφαιρικές του ημέρες. Ήδη στο 15’ ο Victor Valdes μετρά δύο υπέροχες επεμβάσεις που κρατούν ζωντανούς τους Καταλανούς. Στο 18’ αποβάλλεται ο τερματοφύλακας Lehman και ο Wenger αναγκάζεται να αποσύρει τον μεσοεπιθετικό Pires. Οι ισορροπίες αλλάζουν, όμως κόντρα στη ροή του αγώνα οι κανονιέρηδες ανοίγουν το σκορ με μια κεφαλιά του Campell. 

Ο Rijkaard ξεκίνησε στο βασικό σχήμα τους Van Bommel και Edmilson για να θωρακίσει την άμυνα στις στημένες φάσεις και τελικά η ομάδα δέχθηκε γκολ με αυτόν τον τρόπο. Όσοι περιμέναμε να δούμε τον Iniesta βασικό (και με δεδομένη την απουσία του τραυματία Xavi) χτυπιόμασταν...

Η Arsenal έχει σκοράρει, παίζει με 10 και έχει κάθε δικαιολογία ώστε να οπισθοχωρήσει στήνοντας τείχος μπροστά από τον Almunia. Σκηνικό, που για τους αντιπάλους της Barça τα επόμενα χρόνια έμελλε να γίνει κανόνας.

O Ronaldinho είναι σε κακή βραδιά και μοιάζει μπλοκαρισμένος. Καμία σχέση με τον παίκτη που θαύμασε ο κόσμος στη διάρκεια εκείνης της σεζόν. Τα πράγματα μοιάζουν πολύ δύσκολα. Τα φαντάσματα επιστρέφουν. Θα χαθεί κι' αυτή η ευκαιρία; Μια υπέροχη προσπάθεια του Eto’o καταλήγει στο δοκάρι και το ημίχρονο τελειώνει με 0-1. Τι μπορούμε να περιμένουμε στο δεύτερο μέρος; Ποιος θα αλλάξει τις ισορροπίες;

Στην επανάληψη η Barça βγαίνει μπροστά και η Arsenal βρίσκει τις ευκαιρίες για να τελειώσει τον αγώνα με τις φαρμακερές της αντεπιθέσεις. Ο Valdes όμως φωνάζει και πάλι παρών. Πρώτα εξουδετερώνει ένα σουτ του Ljungberg και έπειτα σταματά τον Henry σε τετ α τετ. 

Ο Rijkaard ανακατεύει την τράπουλα και διορθώνει τις περίεργες επιλογές του αρχικού σχήματος. Μπαίνει ο Iniesta στη θέση του Edmilson στο 46’, ο Larsson στη θέση του Van Bommel στο 61’ και ο Belletti στη θέση του Oleguer στο 71’. Και οι τρεις πρόκειται να συμβάλλουν καθοριστικά στην ανατροπή που θα ακολουθήσει. Ο Iniesta έκανε άνω κάτω την αμυντική λειτουργία της Arsenal, o Larsson μοίρασε δύο ασίστ και ο Belleti πέτυχε το νικητήριο γκολ.

Αρχικά ο Andres βρίσκει από τα αριστερά τον Larsson μέσα στην περιοχή, εκείνος βγάζει με υπέροχη one touch πάσα τον Eto’o απέναντι στον Almunia και ο Καμερουνέζος δεν αστοχεί, ισοφαρίζοντας σε 1-1 στο 76’. 

Πέντε λεπτά αργότερα, ο ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς, αλλά υπέροχος Βραζιλιάνος Belletti, ξεκινά μια προσπάθεια από τα δεξιά, δίνoντας μια δυνατή πάσα μπροστά, στον Larsson. Ο τεράστιος Σουηδός προλαβαίνει την μπάλα πριν βγει άουτ και την γυρίζει με το αριστερό μέσα στην περιοχή όπου ο επερχόμενος Belletti σκοράρει για να γράψει το τελικό 2-1. Δευτερόλεπτα αργότερα γονατίζει κλαίγοντας στο χορτάρι του Stade de France. Μια εικόνα, για μια ζωή. Και την δική του και την δική μας. Η επιστροφή στην κορυφή της Ευρώπης είναι γεγονός.

Όλοι περίμεναν ότι η Barcelona θα πρωταγωνιστούσε στο ευρωπαϊκό στερέωμα τα επόμενα χρόνια. Η αλήθεια όμως είναι ότι το φινάλε για τους περισσότερους πρωταγωνιστές εκείνης της ομάδας, γράφτηκε ακριβώς εκείνο το βράδυ του Μαϊου. Θα ακολουθούσαν δύο χρόνια αποτυχιών και αδικαιολόγητου κορεσμού, πριν ανοίξει το κεφάλαιο Pep Guardiola.

Ωστόσο η παρέα του Rijkaard, του Ronnie, του Deco, του Eto’o και των υπολοίπων, είχε καταφέρει κάτι πολύ σημαντικό: Να φέρει ξανά το χαμόγελο στα χείλη των blaugrana οπαδών, που ζούσαν για περισσότερη από μια δεκαετία, σε μια κατάσταση συμβιβασμού, γκρίνιας και μεμψιμοιρίας.

Πριν τον τελικό του 2006, είχε προηγηθεί το Λονδίνο το 1992. Ακολούθησε η Ρώμη τo 2009, το Λονδίνο ξανά τo 2011 και το Βερολίνο το 2015. Ίσως σε κάποια χρόνια προστεθούν τα ονόματα και άλλων ευρωπαϊκών πόλεων στη λίστα των χρυσών βραδιών της Barcelona. Αλλά καμία επιτυχία δεν θα έχει την ένταση και το ξέσπασμα συναισθημάτων, που προκάλεσε εκείνη η βραδιά στο Παρίσι. Τουλάχιστον για όσους την έζησαν διανύοντας την τρίτη δεκαετία της ζωής τους.