Η τραγική ιστορία του Robert Enke

Σαν σήμερα, στις 10 Νοέμβρη του 2009, έδωσε τέλος στη ζωή του ο Robert Enke. O Γερμανός τερματοφύλακας έφυγε σε μικρή ηλικία από τη Γερμανία, υπογράφοντας με τη Benfica. Έμεινε στη Πορτογαλία για τρεις σεζόν, πριν κάνει το μεγάλο άλμα συμφωνώντας με τη Barcelona.

H ζωή στη Βαρκελώνη δεν ήταν καθόλου εύκολη, όπως δεν είναι για κανέναν τερματοφύλακα που φορά τα blaugrana. Η προσαρμογή του στις ιδιαίτερες απαιτήσεις του ρόλου αποδείχθηκε κανονικό μαρτύριο, ενώ και ο προπονητής τερματοφυλάκων της ομάδας, Frans Hoek, δεν ήταν ο χαρακτήρας που θα κατάφερνε να κερδίσει τον Enke.

Μετά από δύο πολύ δύσκολα χρόνια στη Barça όπου μετά τη σεζόν 2002-03 αγωνίστηκε δανεικός σε Fenerbahce και Τενερίφη ζώντας και εκεί άσκημες εμπειρίες, επέστρεψε στη πατρίδα του το 2004 για να καθιερωθεί με τη φανέλα του Αννόβερου. Έφτασε να φορέσει το περιβραχιόνιο της ομάδας και το 2009 λογιζόταν ως μια από τις βασικές επιλογές και της εθνικής ομάδας της χώρας του.

   

Οι δυσκολίες του παρελθόντος έμοιαζαν πλέον μακρινές. Δυστυχώς όμως δεν ήταν. Ο Enke υπέφερε ήδη από το 2003 από κατάθλιψη. Την ασθένεια του, επιβάρυνε ο τραγικός χαμός της κόρης του το 2006. Ο Per Mertesacker, που υπήρξε φίλος και συμπαίκτης του στο Αννόβερο, έγραψε σήμερα μερικά λόγια για τον αδικοχαμένο Enke, στο προσωπικό ιστολόγιο της συζύγου του.

«Όταν τον είδα για πρώτη φορά στα αποδυτήρια, ήμουν ένας 19χρονος και αυτός στα 27 του και με προϋπηρεσία στη Barça. Ήταν τερματοφύλακας και εγώ αμυντικός. Μου προσέδιδε ασφάλεια και μου είχε εμπιστοσύνη.

Η είδηση του θανάτου του, με διέλυσε. Πως είναι δυνατόν ένας τόσο ισορροπημένος άνθρωπος και φίλος, να ήταν τόσο άρρωστος ώστε να αυτοκτονήσει; Γιατί δεν το κατάλαβα; Και η πιο σκληρή ερώτηση απ' όλες: Γιατί δεν μου είπε ποτέ τίποτα; Ήμασταν τόσο καλοί φίλοι.

Δεν ήξερα τότε πως είναι και αυτό ένα κλινικό σύμπτωμα της κατάθλιψης και πως οι άνθρωποι που την αντιμετωπίζουν, προσπαθούν επιμελώς να κρύψουν το πρόβλημα. Επίσης συνειδητοποίησα ότι ο Robert πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του όντας μετριοπαθής, ευτυχισμένος και υγιής. Η κατάθλιψη τον επηρέαζε κατά σύντομες μόνο περιόδους, σύμπτωμα όμως κι αυτό των καταθλιπτικών.

Με τον θάνατο του, μας έδωσε κίνητρο να πολεμήσουμε πιο σκληρά τις ψυχικές ασθένειες. Όταν ολοκληρώσω την καριέρα μου θα αναλάβω τις ακαδημίες των μικρών στην Arsenal. Και υπάρχει ένα δομικό πρόβλημα που πρέπει να διαχειριστούμε σε αυτές τις ηλικίες. Το 80% των νεαρών που υπογράφουν στα 16 τους επαγγελματικά συμβόλαια στην Αγγλία, στα 18 τους είναι άνεργοι. Ελάχιστοι γίνονται επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και δεν είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν αυτή την σκληρή πραγματικότητα. Γι' αυτό απαιτείται να τους παρέχεται επαγγελματική καθοδήγηση και υπηρεσίες ψυχικής υγείας.»

Ο Robert Enke αυτοκτόνησε πέφτοντας σε σιδηροδρομικές γραμμές στις 10 Νοεμβρίου του 2009. Ήταν 32 χρονών. Δυο ημέρες νωρίτερα είχε αγωνιστεί βασικός με το Αννόβερο εναντίον του Αμβούργου. Τίποτα δεν προδίκαζε το τραγικό τέλος και αυτό ίσως είναι το πιο τρομακτικό στοιχείο αυτής της μάστιγας που λέγεται κατάθλιψη. 

Ο Enke δεν ήταν δειλός, ούτε ευθυνόφοβος. Ήταν ψυχικά άρρωστος. Και ο τρόπος που πάλεψε με τους προσωπικούς του δαίμονες, είναι βέβαιο πως υπήρξε συγκινητικός. Αξίζει να τον θυμόμαστε γιατί πάλεψε για πράγματα που πολλοί -κακώς- θεωρούμε δεδομένα. Νικήθηκε, αλλά έδωσε τη μάχη του.