Ο Karius στη σκιά και στο φως

Τα δάκρυα του Salah, του Carvajal και του Karius, το υπέροχο γκολ του Bale, το μνημείο εγωπάθειας που έστησε ο Cristiano με τη λήξη του αγώνα, ο βρώμικος τρόπος που έθεσε εκτός αγώνα τον Αιγύπτιο σούπερ σταρ ο Sergio Ramos, το τρίτο συνεχόμενο Champions League που κατακτά η Ρεάλ Μαδρίτης. Ο τελικός της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης ποδοσφαίρου τα είχε όλα ή μάλλον σχεδόν όλα, αφού ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου, εκτιμώ ότι δεν είδαμε.

Επιτρέψτε μου όμως σήμερα να ασχοληθώ με τον αρνητικό πρωταγωνιστή, τον τραγικό ήρωα, τον αποδιοπομπαίο τράγο, τον άνθρωπο που από χθες αργά το βράδυ έχει γίνει αποδέκτης απίστευτου χλευασμού. Πρόκειται για τον Loris Karius.

Είναι αλήθεια πως προσωπικά δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση τα τελευταία τριάντα χρόνια, όπου ένας τερματοφύλακας να έκανε δύο τόσο σοβαρά λάθη σε τελικό οποιασδήποτε μεγάλης διοργάνωσης του ποδοσφαίρου. Είναι επίσης γεγονός πως η (προφανώς υποκειμενική) εκτίμηση μου ήταν εξ αρχής ότι ο Karius θα μπορούσε να αποδειχθεί αδύναμος κρίκος στον χθεσινό τελικό.

Ο Γερμανός λοιπόν έκανε ένα σοβαρό λάθος που οδήγησε στο πρώτο γκολ της Μαδρίτης, η Liverpool όμως ισοφάρισε και οι κάμερες εστίασαν στο ανακουφισμένο πρόσωπο του. Θα είχε την ευκαιρία να εξιλεωθεί, να μην γίνει αυτός η προσωπογραφία στο κάδρο μιας πιθανής ήττας των κόκκινων. Ωστόσο το ποδόσφαιρο είναι άτιμο άθλημα, απρόβλεπτο και απίστευτα σκληρό. Με το σκορ στο 2-1 μετά το γκολ ποίημα του Bale και έπειτα από το δοκάρι του Mane που θα μπορούσε να φέρει ξανά τον αγώνα σε ισορροπία, ο Karius χάρισε με τη λάθος τοποθέτηση του ένα εύκολο γκολ στην ομάδα του Zidane και σφράγισε άθελα του την ήττα της Liverpool.

Δεν ξέρουμε αν η ψυχωμένη Liverpool χωρίς τον καλύτερο παίκτη της στο γήπεδο, θα μπορούσε να ανατρέψει το αποτέλεσμα και δεν θα το μάθουμε ποτέ. Αυτό που θα μείνει στη συλλογική μνήμη, είναι πως ο τερματοφύλακας της, της στέρησε τη δυνατότητα να το επιχειρήσει. Ακούγεται σκληρό, μάλλον είναι ακριβές, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι κάτι που μπορεί να συμβεί εφόσον μιλάμε για ανθρώπους. Οι ποδοσφαιριστές πρέπει να είναι πάντα έτοιμοι να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί στις αποτυχίες και να τις προσπερνούν. Ειδικά οι τερματοφύλακες που ζουν σε μια αιώνια θαρρείς, παράταιρη μοναξιά, είναι ο κανόνας ο ίδιος αυτής της διαπίστωσης.

Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι την ανθρωποφαγία που στην εποχή των socials είναι πλέον ακόμη πιο έντονη, μεσολαβεί ένας ωκεανός. Σκέψου λοιπόν φίλε αναγνώστη πως θα ένιωθες σήμερα το πρωί αν ήσουν ο Karius και ξυπνούσες έχοντας να αντιμετωπίσεις -εκτός από τις δεδομένες ενοχές σου- το σύνολο των ΜΜΕ αλλά και του κόσμου που δεν σου προσάπτουν απλά την ευθύνη για την ήττα αλλά φτάνουν σε σημείο να αποδομούν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο την προσωπικότητα σου. Ποιος θα το ήθελε αυτό και πόσο εύκολα θα μπορούσε να το διαχειριστεί; Πόσοι θυμούνται πως το ποδόσφαιρο όσο σημαντικό κι αν είναι (που είναι), παραμένει ένα παιχνίδι και όχι μια αρένα κατακρεούργησης προσωπικοτήτων;

O Eduardo Galeano στο βιβλίο του “Futbol a sol y sobra” (το ποδόσφαιρο στη σκιά και το φως) έγραψε με τον δικό του μοναδικό τρόπο για τη θέση του τερματοφύλακα:

«Λένε πως όπου πατάει δεν φυτρώνει ξανά χορτάρι. Είναι ολομόναχος, καταδικασμένος να παρακολουθεί τον αγώνα από μακριά. Μένει καθηλωμένος κάτω από τα δοκάρια του περιμένοντας τον τουφεκισμό του. Φοράει συνήθως το νούμερο ένα στην πλάτη όχι επειδή είναι ο πρώτος που θα πληρωθεί αλλά επειδή είναι εκείνος που θα πληρώσει πρώτος τα σπασμένα. Και όταν η ομάδα του δεν είναι σε καλή μέρα, τον βομβαρδίζουν με απανωτά σουτ για τις αμαρτίες άλλων. Δεν έχει δικαίωμα να τα θαλασσώσει ούτε μία φορά. Μια λάθος εκτίμηση, μια κακή τοποθέτηση, η μετατροπή των χεριών του από ατσάλινες τανάλιες σε πούπουλα, μπορούν να καταστρέψουν το παιχνίδι, να χαθεί ένα τρόπαιο και τότε το κοινό τον καταδικάζει σε αιώνια δυσμένεια. Η κατάρα θα τον κυνηγά μέχρι το τέλος της ζωής του.»

Ο καθένας λοιπόν μπορεί να θυμάται τον χθεσινό τελικό για τους λόγους που επιθυμεί. Εγώ θα τον θυμάμαι για δύο λόγους. Για τους λυγμούς του Karius που είχε το θάρρος να κάνει τον γύρο του γηπέδου ζητώντας συγνώμη από τους οπαδούς της Liverpool που προς τιμήν τους, τον χειροκρότησαν και για την εικόνα του με τη λήξη του αγώνα, όταν παρέμεινε γονατιστός μπροστά στην εστία του, μόνος, ολομόναχος, καθώς κανένας συμπαίκτης του δεν βρήκε τη δύναμη να τον προσεγγίσει για να του συμπαρασταθεί. Το You’ll never walk alone χθες έγινε πράξη από τον κόσμο της ομάδας, αλλά όχι και από τους παίκτες, όσες (βάσιμες) δικαιολογίες κι αν είχαν.