Θολό τοπίο στη Βαρκελώνη

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή μοιράζομαι μαζί σας τις πρώτες μου σκέψεις για την αγωνιστική εικόνα της Barça. Διαχρονικά επιλέγω να είμαι μετριοπαθής στις εκτιμήσεις μου, όχι φοβούμενος την οποιαδήποτε έκθεση, αλλά επειδή πιστεύω ότι οι ομάδες δεν είναι δυνατό να κρίνονται από Σεπτέμβρη μήνα. Σε κάθε περίπτωση όμως, όταν ο προπονητής έχει διανύσει ήδη μια σεζόν στον σύλλογο, ορισμένα στοιχεία είναι ξεκάθαρα και κάποια άλλα δύναται να προβλεφθούν. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση της Barça του Ernesto Valverde.

Όλοι γνωρίζουν πως κύλησε η πρώτη σεζόν του EV στη Βαρκελώνη. Με την αιφνίδια αποχώρηση του Neymar, τις δυσκολίες στην προσαρμογή και τον μακροχρόνιο τραυματισμό του Dembele και την -σχεδόν υποχρεωτική- αλλαγή του συστήματος από το παραδοσιακό 4-3-3 στο (με προσαρμογές) 4-4-2. Μια αλλαγή που βοήθησε την ομάδα να κατακτήσει πρωτάθλημα και κύπελλο. Όλοι θα μιλούσαν για μια εξαιρετική σεζόν (τουλάχιστον σε επίπεδο αποτελεσμάτων) αν δεν ερχόταν ο εκκωφαντικός αποκλεισμός από τη Ρόμα στο Champions League. Ένας αποκλεισμός που προκάλεσε προβληματισμό τόσο για τις δυνατότητες αυτής της ομάδας όσο και για την φοβική προσέγγιση του αγώνα από τον προπονητή της.

Και ερχόμαστε λοιπόν στο ξεκίνημα της αγωνιστικής περιόδου 2018-19. Ο προγραμματισμός της ομάδας λειτούργησε έγκαιρα και το ρόστερ διαμορφώθηκε σχετικά γρήγορα (προσοχή, δεν αναφέρομαι στην ποιότητα και τα χαρακτηριστικά των παικτών που αποκτήθηκαν) και το μεγάλο στοίχημα -κυρίως για τον προπονητή- είναι πλέον η ομάδα να παίξει ξανά επιθετικό ποδόσφαιρο διατηρώντας τη συμπαγή αμυντική λειτουργία που παρουσίασε πέρυσι. Τα πρώτα δείγματα λοιπόν, μόνο ενθαρρυντικά δεν είναι, και όχι γιατί η Barça άφησε 2 βαθμούς στο Camp Nou με την Girona και ακόμη 3 στο Leganes από την ομώνυμη ομάδα. Δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα που προβληματίζουν.

Μπαίνοντας στον Οκτώβρη, οι ρόλοι των παικτών είναι συγκεχυμένοι, η συνοχή της ομάδας άκρως προβληματική, οι αποστάσεις τεράστιες, τα αμυντικά κενά μεγάλα και το χειρότερο, δεν φαίνεται να υπάρχει πλάνο στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού. Είναι άλλο πράγμα να αφήνεις πλήρη ελευθερία κινήσεων στον Messi και τελείως διαφορετικό να τα περιμένεις όλα από τις εμπνεύσεις του. Ως πότε πια; Αμέτρητες παράλληλες πάσες, προβληματικοί αυτοματισμοί (δεν είναι τυχαίο ότι στη διάρκεια αγώνων είδαμε ήδη παραπάνω από μια φορά παίκτες να διαφωνούν για τοποθετήσεις, κάτι που σπάνια συνέβαινε παλιότερα) και αμηχανία έχοντας την κατοχή της μπάλας, δεν είναι στοιχεία που περιμένεις από ομάδα που έχει τον ίδιο τεχνικό τον τελευταίο ενάμισι χρόνο.

Κάτι λοιπόν δεν πάει καλά ή ίσως αρκετά πράγματα δεν πηγαίνουν καλά και χρήζουν άμεσης διόρθωσης. Έχω γράψει χιλιάδες φορές πως ούτε προπονητές είμαστε, ούτε είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τις δυσκολίες και τις ιδιαιτερότητες που αντιμετωπίζουν στα αποδυτήρια. Ωστόσο είμαστε φίλαθλοι, αυτοί δηλαδή για τους οποίους αγωνίζονται οι ομάδες, και είμαστε σε θέση να πούμε με όλη την ειλικρίνεια του κόσμου, πως η Barça δεν παίζει ωραίο ποδόσφαιρο. Και στον συγκεκριμένο σύλλογο αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι το λιγότερο επιτρεπτό. Λιγότερο ακόμη και από την κατάκτηση τίτλων και τα αποτελέσματα.

Ναι, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Για την ακρίβεια είναι κάτι που τείνει να γίνει κανόνας την τελευταία πενταετία. Οι ενέσεις ηθικού σε συνδυασμό με ορισμένες αγωνιστικές τροποποιήσεις-παραδοχές που επιχείρησε ο Luis Enrique δεν μπορούν να κρύψουν την μεγάλη εικόνα που λέει πως η Barça μετά τους Guardiola - Vilanova, έχει μετατραπεί σε μια ομάδα που κυνηγά τα αποτελέσματα, τις ηχηρές-δαπανηρές και πολλές φορές αχρείαστες μεταγραφές, στο βωμό κυρίως των αποτελεσμάτων και της εμπορικότητας.

Η Barça έχει γίνει μια ομάδα που προτιμά να κρατά στο ρόστερ της έναν 32χρονο Βέλγο κεντρικό αμυντικό (Vermaelen) για να συμπληρώνει τις απουσίες του Jordi Alba στο αριστερό άκρο της άμυνας, την ώρα που δίνει με δανεισμό τον 21χρονο Cucurella από τη Β ομάδα, θεωρώντας πως «δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στην ανταγωνιστικότητα της La Liga». Είναι η ομάδα που γλυκοκοιτάζει την απόκτηση του πανάκριβου κεντρώου Pogba ξεχνώντας τις υποσχέσεις που έδινε πέρυσι στον ταλαντούχο μέσο Carles Alena, ότι δηλαδή φέτος θα έπαιρνε χρόνο συμμετοχής. Τον ανανέωσε μόνο για να μην τον χάσει από άμεσο ανταγωνιστή. Τα υπόλοιπα, θα μου επιτρέψετε μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια που ακολουθώ αυτό τον σύλλογο, να τα θεωρώ κουραφέξαλα και συγχωρήστε με για την έκφραση.

Η κατάσταση λοιπόν είναι δεδομένη από το 2013 όπως και η πολιτική που ακολουθεί η διοίκηση του συλλόγου από τότε, αλλά όχι, αυτό δεν απαλλάσσει και τον τωρινό προπονητή από τις δικές του ευθύνες. Είχε άποψη σε σχέση με τον καταρτισμό του φετινού ρόστερ (εξαιρώντας την περίπτωση Malcolm) και θα ήταν εξοργιστικό αν τολμούσε ένας cule να μιλήσει για κενά ή τέλος πάντων για την έλλειψη λύσεων σε ένα από τα ακριβότερα ρόστερ της Ευρώπης. Η δεξαμενή της Β ομάδας είναι πάντα εκεί, όπως και μια σειρά από παίκτες της πρώτης ομάδας που ακόμη δεν πήραν ευκαιρίες ή δεν τους έχει δοθεί συγκεκριμένος ρόλος.

Ο συμπαθέστατος σε κάθε περίπτωση Valverde, οφείλει να τα βάλει αυτά σε μια σειρά και να μας κάνει τουλάχιστον τη χάρη να μην υποφέρουμε όταν καθόμαστε να παρακολουθήσουμε την ομάδα μας. Κάτι που εδώ και χρόνια, τείνει να γίνει κανόνας.