Υπεράνω πάσης υποψίας

Το βράδυ της 7^ης Μαϊου 2008, η Barça έστηνε pasillo στο Bernabeu, τιμώντας την -τότε- πρωταθλήτρια Ισπανίας, Ρεάλ Μαδρίτης. Με τη λήξη εκείνου του αγώνα, που βρήκε τους blaugrana να χάνουν με 4-1, έκλεινε μια ολόκληρη εποχή στη Βαρκελώνη. Ο προπονητής (Frank Rijkaard) και τα μεγαλύτερα αστέρια (Ronaldinho, Deco) θα αποχωρούσαν και η ομάδα θα φτιαχνόταν από την αρχή, υπό την καθοδήγηση του -άπειρου τότε- Pep Guardiola.

Το απόγευμα της 12^ης Μαϊου 2019, η Getafe παρατάχθηκε στον αγωνιστικό χώρο του Camp Nou, για να τιμήσει με pasillo την Barça, που έχει αναδειχθεί ήδη πρωταθλήτρια Ισπανίας για την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο. Από τις κερκίδες όμως, ο κόσμος δεν επευφημούσε τους παίκτες των blaugrana. Αντιθέτως, τους αποδοκίμαζε. Και ο λόγος, ήταν ο ντροπιαστικός αποκλεισμός στα ημιτελικά του Champions League, από την Liverpool. Και ναι, ήταν ντροπιαστικός, για τον τρόπο που ήρθε.

Είμαστε λοιπόν ξανά, μπροστά στο τέλος εποχής για την Barça, με την μορφή και τους πρωταγωνιστές που την έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια; Έχει έρθει η ώρα των μεγάλων αποφάσεων; Και αν η απάντηση είναι θετική, είναι η υπάρχουσα διοίκηση ικανή, έχει την κατάλληλη στελέχωση, ώστε να τις πάρει;

Πριν γράψω την άποψη μου, κρίνω σωστό να σας παραθέσω τα σχόλια μου, όπως τα κατέθεσα μετά τη λήξη και των δύο αγώνων, μεταξύ της Barça και της Liverpool.

Μετά το 3-0 του Camp Nou

H LFC στον πρώτο αγώνα, ήταν εξαιρετική. Η πίεση της ήταν τρομερή και ο ρυθμός του αγώνα πήγε εκεί ακριβώς που τον ήθελε ο Klopp, πράγμα που έχουν καταφέρει ελάχιστες ομάδες στο Camp Nou, την τελευταία δεκαετία. Αυτό από μόνο του, ήταν παράσημο, αλλά δεν ήταν το μόνο που πιστώθηκε, η ομάδα του Liverpool.

Οι reds, τελείωσαν τον αγώνα με υψηλότερα ποσοστά κατοχής και ίδιο αριθμό τελικών στον στόχο, με την Barça. Ο Klopp ξεκίνησε τον Gomez, με την λογική σκέψη να ελέγξει καλύτερα τον Jordi Alba, αλλά αν ξεκινούσε ο Alexander Arnold, η Barça θα είχε περισσότερα προβλήματα. Το ίδιο ισχύει και για την απουσία του Firmino από το αρχικό σχήμα.

Όσοι παρακολουθούμε στενά την Barcelona, γνωρίζαμε πως ο Valverde θα επιδίωκε να πάει τον αγώνα σε χαμηλότερο ρυθμό και θα προσπαθούσε να ελέγξει τους χώρους στο κέντρο, με την παρουσία του Vidal στην ενδεκάδα, ο οποίος φέτος σε καταστάσεις άμυνας, δίνει πολλά στην ομάδα. Ο Vidal τον δικαίωσε, αλλά ο EV έχασε τελείως στο κομμάτι του ρυθμού (όχι εξαιτίας του Vidal).

Αυτός που ήταν εκτός αγώνα, ήταν ο Coutinho. Κατόπιν εορτής, μπορούμε να πούμε πως αν ξεκινούσε εκεί ο Arthur ή ο Sergi Roberto, ίσως οι blaugrana να υπέφεραν λιγότερο, κάτι που εν μέρει αποδείχθηκε προϊόντος του παιχνιδιού, με την είσοδο του Semedo και την μετατόπιση του –χαρισματικού- Sergi Roberto στο κέντρο. Το σκορ υπέρ των Καταλανών διευρύνθηκε, περισσότερο λόγω της επιθετικής προσέγγισης της LFC και όχι επειδή το επεδίωξε η Barça, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι οι blaugrana μπήκαν στο γήπεδο με σκοπό να «καταστρέψουν» το παιχνίδι.

Ο μέσος φίλαθλος της Barça, μπορεί να καταλάβει πολύ καλά, το συναίσθημα του να παίζεις με τόσο θάρρος και να μην παίρνεις από έναν αγώνα, απολύτως τίποτα. Είναι σκληρό, αλλά συμβαίνει συχνά. Αυτό έπαθε η Liverpool στο Camp Nou. Το τελικό 3-0, προφανώς και δεν αντικατοπτρίζει την εικόνα του πρώτου αγώνα.

Είχε και καλά διαστήματα η ομάδα του Valverde, κυρίως λόγω της διάθεσης του Messi, ο οποίος συμπαρέσυρε με την αγωνιστική συμπεριφορά του (και όχι μόνο με τα γκολ του) και την υπόλοιπη ομάδα. Εξαιρετικός ο Jordi Alba, πολύ καλό και το κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Σούπερ το τελείωμα του Suarez, στο δικό του γκολ. Άξιο αναφοράς και το σπριντ που κάνει ο 30αρης Pique (στο τέλος ενός αγώνα που είχε για τον ίδιο τόση πίεση) στο 90’ από την μία εστία στην άλλη, στη φάση που ο Dembele έχασε το άχαστο.

Ο Marc Andre ter Stegen, αποσόβησε δύο βέβαια γκολ με τις -στα όρια της τελειότητας- αντίστοιχες επεμβάσεις του στο β’ ημίχρονο. Ο Γερμανός είναι πραγματική μηχανή και η κουβέντα για το Νο1 της εθνικής του ομάδας, σχεδόν δεν υφίσταται πλέον.

Η υπόθεση πρόκριση δεν τελείωσε από τον πρώτο αγώνα, κυρίως γιατί ο Dembele έχασε την τρομακτική ευκαιρία στο 90'. Το περσινό κάζο στη Ρώμη, θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως οδηγός αποφυγής νέας τραγωδίας, αλλά φανέρωσε και ότι η Barça παραμένει ευάλωτη. Και το Anfield είναι απείρως πιο πιεστικό από το Olympico.

Το Camp Nou παρέμεινε απόρθητο για 6η σερί σεζόν σε επίπεδο Champions League και οι blaugrana πήραν μια ευρεία νίκη, απέναντι στην αγγλική ομάδα που παραδοσιακά τους βάζει πολύ δύσκολα. Σε κάθε περίπτωση, ο πρώτος αγώνας, ήταν ένας ωραίος ημιτελικός, με την σφραγίδα τελικά, του καλύτερου των ημερών μας. Του Leo Messi.

Η Barça λοιπόν, ταξίδεψε στην Αγγλία με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Σχεδόν το σύνολο των βασικών της παικτών, είχε ξεκουραστεί στο παιχνίδι πρωταθλήματος που ακολούθησε του πρώτου ημιτελικού, την ίδια ώρα που η Liverpool μαχόταν για τον τίτλο στην Αγγλία, κάτι που της κόστισε και σε επίπεδο απωλειών, καθώς έχασε για τον επαναληπτικό, εκτός του Firmino και τον Salah.

Οι blaugrana κουβαλούσαν στις αποσκευές τους και την επίγνωση του κάζου της Ρώμης το 2018. Όλοι στην ομάδα, γνώριζαν τι δεν θα έπρεπε να κάνουν, για να αποφύγουν έναν αποκλεισμό που θα έμοιαζε (και θα ήταν) πανωλεθρία. Ο προπονητής ήταν ο ίδιος, οι παίκτες επίσης, ήταν σχεδόν όλοι παρόντες, την βραδιά που το Olympico σταμάτησε τις φιλοδοξίες τους, για την διεκδίκηση του περσινού Champions League.    

Όλοι τους λοιπόν ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν. Και δεν έκαναν απολύτως τίποτα.

Μετά το 4-0 του Anfield

Για τη νοοτροπία και την εικόνα, η βραδιά του επαναληπτικού, εξελίχθηκε σε μια από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές, στη σύγχρονη ιστορία της Barça. Και αυτό, σε τίποτα απολύτως δεν μειώνει το έπος που έγραψαν στο χορτάρι του Anfield, οι παίκτες του Klopp. Η LFC προκρίθηκε πανάξια.

Ο καθένας, μπορεί να ορίζει την «ποδοσφαιρική δικαιοσύνη», όπως επιθυμεί. Για εμένα, ποδοσφαιρική δικαιοσύνη αποδίδεται, όταν μια ομάδα μένει πιστή στο πλάνο της, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων.

Αυτό έκανε η Liverpool στο Anfield. Δεν της «χάλασε» το μυαλό το 3-0 του πρώτου αγώνα, γιατί ήξερε, πως στο Camp Nou έκανε ό,τι μπορούσε για να κερδίσει. Τα έκανε σχεδόν όλα σωστά. Με τον δικό της τρόπο. Ακόμη κι αν έχασε.

Οι παίκτες της Barça το γνώριζαν αυτό και το γνώριζαν πολύ καλά. Τους έβλεπα με τις γλώσσες στο πάτωμα, μετά τον πρώτο αγώνα και ένιωθα την εξάντληση τους. Ήξεραν και οι ίδιοι, πως το σκορ δεν έλεγε όλη την αλήθεια. Και πήγαν με αυτόν τον φόβο και την επίγνωση του φοβικού τους πλάνου, να παίξουν παθητικά για να προκριθούν. Και αποκλείστηκαν δικαιότατα.

Ο Valverde έλεγε πριν τον αγώνα, πως η ομάδα του δεν θα μπει για να κρατήσει το αποτέλεσμα, αλλά για να παίξει για τη νίκη. Το γήπεδο, που πάντα είναι καθρέπτης της αγωνιστικής συμπεριφοράς, τον διέψευσε πανηγυρικά. Η Barça δέχθηκε 4 γκολ και αποκλείστηκε. Αν χρειαζόταν να δεχθεί 5, θα δεχόταν 5. Την ίδια αίσθηση είχε αφήσει και ο περσινός αγώνας με την Ρόμα, εκεί όπου οι blaugrana είχαν χάσει με 3-0. Και εκεί -το έβλεπες- αν χρειαζόταν να φάει περισσότερα, θα τα έτρωγε.

Δεν υπάρχει λοιπόν καμία στενοχώρια. Στενοχώρια υπήρχε το 2010, για μια σπουδαία ομάδα που αποκλείστηκε με τεχνάσματα. Όχι όμως μετά από αυτόν τον αποκλεισμό. Το μόνο συναίσθημα που απορρέει από το εκκωφαντικό 4-0 στο Anfield, είναι αυτό της ντροπής. Ντροπής, όχι για την ήττα, ούτε για τον αποκλεισμό, καθώς στο ποδόσφαιρο, όλα μπορούν να συμβούν. Το συναίσθημα της ντροπής λοιπόν, προκύπτει γιατί η ομάδα, δεν σεβάστηκε το αγωνιστικό DNA της και το πλήρωσε όπως της άξιζε.

Αυτά ήταν λοιπόν τα σχόλια μου, μετά τους δύο αγώνες, που δίνουν το στίγμα της φετινής ομάδας που μας παρουσίασε ο Valverde.

Νωρίτερα και μετά την μαθηματική κατάκτηση του πρωταθλήματος στην Ισπανία, είχα τονίσει πως : υπάρχουν αρκετοί, που περιμένουν να δουν μια διαφορετική Barça στα ημιτελικά του Champions League. Προσωπικά, δεν περιμένω εκπλήξεις. Με το ίδιο κυνικό ποδόσφαιρο που την έφερε έως εδώ, θα επιχειρήσει να κερδίσει και το treble. Δεν είναι ούτε η εποχή, ούτε η ομάδα των θαυμάτων. Είναι απλά η εποχή του Messi.

Ώρα αποφάσεων;

Συμπληρώνω λοιπόν τώρα, πως στην εποχή του Messi, δυστυχώς -και για τον ίδιο- η Barça απομακρύνθηκε αργά αλλά σταθερά, από το μοντέλο και τη φιλοσοφία που -σε σημαντικό βαθμό- δημιούργησε και το ίδιο το φαινόμενο Messi.

Η μεταστροφή αυτή, ξεκίνησε να φαίνεται πιο έντονα, από το 2013 και μετά τον θάνατο του Tito Vilanova. Είναι κάτι το οποίο πιστεύω βαθιά και έχω επισημάνει άπειρες φορές : Ο θάνατος του Tito, πέραν του τραγικού της απώλειας του ανδρός, αποτέλεσε και σημείο καμπής για την αγωνιστική συνέχεια της ομάδας.

Η εμμονή της διοίκησης σε πανάκριβες μεταγραφές και οι λίγες ευκαιρίες σε παιδιά από τη Masia, έκαναν τον σύλλογο να θυμίζει πλέον σε φιλοσοφία, την Ρεάλ Μαδρίτης.

Γιατί, αν υπάρχει μια δικαιολογία, για να ξοδεύεις σχεδόν τα μισά από τα 220.000.000€ που καρπώθηκες, από την αιφνίδια αποχώρηση του Neymar το καλοκαίρι του 2017, για να αγοράσεις τον Dembele, δεν υπάρχει καμία, που να σε οδηγεί στην πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία σου, λίγους μήνες αργότερα, τον Γενάρη του 2018, ώστε να φέρεις στη Βαρκελώνη τον Coutinho, έναν παίκτη που δεν είχε καν δικαίωμα συμμετοχής στο Champions League και στον οποίο, ενάμισι χρόνο μετά, δεν έχεις καταφέρεις να δώσεις ρόλο στην ομάδα.

Έγιναν σπασμωδικές κινήσεις εντυπωσιασμού τα τελευταία χρόνια, όχι καλά μελετημένες, από ένα τεχνικό επιτελείο που αλλάζει δομή συχνά, έχει πρόβλημα συνεννόησης (δεν είναι δυνατόν να αποκτάται ο Malcom και ο Valverde να δηλώνει πως δεν γνωρίζει τον παίκτη) και που -για να μην το αδικούμε- λειτουργεί με βάση μια αγωνιστική στρατηγική, διαφορετική, από εκείνη που είχε οδηγήσει την Barça, διαχρονικά, σε μεγάλες επιτυχίες. Έχουν αποκτηθεί και εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές στο ίδιο διάστημα, αλλά μοιάζει να λείπει ένα συγκεκριμένο πλάνο.

Η υπάρχουσα διοίκηση, με τις επιλογές της, μου δίνει την αίσθηση πως θέλει να αποτινάξει από το DNA του συλλόγου, τον παραδοσιακό τρόπο παιχνιδιού του. Σαν να θέλει να αποδείξει σε όλο τον κόσμο, πως η ομάδα μπορεί να κερδίζει τίτλους και αλλιώς. Βάζοντας περισσότερη δύναμη στο παιχνίδι της, περισσότερο πραγματισμό, λιγότερη φαντασία, περισσότερη ουσία.

Και είναι αλήθεια, πως σε κάποιο βαθμό, το έχει καταφέρει. Φάνηκε αυτό, στις εκλογές του 2015, όπου η στρατηγική των Rosell και Bartomeu, ουσιαστικά επιβραβεύθηκε, λόγω του treble που προηγήθηκε.

Υπάρχει πλέον μια γενιά οπαδών, που ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για τους τίτλους, παρά για το ότι ο σύλλογος δεν δίνει τόσο εύκολα ευκαιρίες σε δικά του παιδιά, όπως -για παράδειγμα- έγινε φέτος, που πουλήθηκε ο Cucurella, ένα παιδί από την ακαδημία με σπουδαίο ταλέντο, στην Eibar. Τότε, ειπώθηκε πως ο Miranda, επίσης από την cantera, (αλλά πολύ πιο πίσω από τον Cucurella σε ταλέντο) θα έπαιζε στα ρεπό του Jordi Alba, για να μείνει τελικά η ομάδα με αναπληρωματικό αριστερό μπακ, τον βετεράνο Vermaelen. Είτε επρόκειτο για κακή εκτίμηση του προπονητή, είτε για ηθελημένο σχεδιασμό, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.  

Κοιτώντας δε προς τα πάνω και εστιάζοντας στον βασικό κορμό της ομάδας, βλέπει κανείς, εκτός από δυσβάσταχτα πανάκριβα ετήσια συμβόλαια, παίκτες που βρίσκονται πλέον στο μεταίχμιο, που οδηγεί από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ημέρες, στο ξεκίνημα της αγωνιστικής πτώσης. Η ανάγκη για ριζικές αλλαγές, είναι πλέον φανερή. Μπορούν όμως αυτές οι αλλαγές, να γίνουν από αυτή την διοίκηση και με αυτόν τον προπονητή; Η αίσθηση μου είναι, πως όχι.

Θα έδινε άραγε η προκήρυξη εκλογών, λύση στο πρόβλημα; Ερώτηση για δυνατούς λύτες. Εξαρτάται από τους συνδυασμούς, την ικανότητα τους να συσπειρώσουν και την στελέχωση τους. O Laporta, έχει δηλώσει πως θα είναι ξανά υποψήφιος (παρά την ήττα του 2015 και την παρωχημένη επιχειρηματολογία), ο Victor Font -που φαίνεται να έχει υψηλή δυναμική- επίσης δηλώνει έτοιμος.

Το βέβαιο είναι πως η Barça, εισέρχεται και επισήμως σε μια περίοδο μεγάλης κρίσης, οι συνέπειες της οποίας, δεν αποκλείεται να επηρεάσουν με δραματικό και ίσως και άδικο τρόπο, πρόσωπα που αυτή τη στιγμή βρίσκονται υπεράνω πάσης υποψίας. Εδώ θα είμαστε, για να τα λέμε.   

Υ.Γ.1 Ο Valverde έχει την μεγαλύτερη ευθύνη για τον αποκλεισμό από την Liverpool και για το γεγονός πως η ομάδα παίζει φρικτά βαρετό ποδόσφαιρο. Είναι άποψη μου πως η τρίτη του σεζόν, εφόσον παραμείνει και του χρόνου δηλαδή, αγωνιστικά, ελάχιστα πράγματα θα διαφοροποιήσει σε σχέση με αυτά που βλέπουμε την τελευταία διετία. Δεν είναι όμως και ο μόνος υπεύθυνος των ανορθογραφιών, ούτε δικαιούμαστε να του στερήσουμε και αυτά που έχει προσφέρει.

Υ.Γ.2 Η απόκτηση του Frenkie de Jong, είναι ίσως η καλύτερη είδηση της φετινής χρονιάς, για την Barça.

Υ.Γ.3 Φοβάμαι, πως μετά το κάζο με την Liverpool, θα «πάρει η μπάλα» δικαίους και αδίκους.