Ανθρωποφαγίας το ανάγνωσμα

Η Valencia είναι από χθες το βράδυ κυπελλούχος Ισπανίας και η Barça βυθισμένη ακόμη περισσότερο στην κρίση, που ξεκίνησε μετά την εκκωφαντική ήττα στο Anfield από την Liverpool. Οι προσδοκίες για το δεύτερο σερί double, έμειναν προσδοκίες και οι blaugrana τρώνε τις σάρκες τους, προσπαθώντας να δούνε τι φταίει.

Μέσα σε αυτό  το κλίμα, σχεδόν έχει ξεχαστεί το γεγονός πως η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα Ισπανίας, τον τίτλο δηλαδή που παραδοσιακά έχει προτεραιότητα για τους Καταλανούς. Το φαινόμενο έχει εξήγηση, δεδομένου του ότι η εξασφάλιση του εγχώριου τίτλου, προηγήθηκε του αποκλεισμού στα ημιτελικά του Champions League, αλλά και της ήττας στον τελικό του Copa del Rey.

Η γεύση που μένει στους φιλάθλους στο φινάλε της αγωνιστικής περιόδου, είναι πικρή, οι αποτυχίες πολύ πρόσφατες και το ποδόσφαιρο που παίζει η Barcelona πολύ κακό, ώστε να υπάρχουν περιθώρια θετικών σκέψεων. Αυτή είναι μια πραγματικότητα. Αλλά είναι και ορισμένα πράγματα, που με ενοχλούν και έγιναν η αφορμή γι’ αυτό το μικρό κείμενο.

Έχοντας βιώσει, ως φίλαθλος, εξίσου δύσκολες αλλά και χειρότερες –αγωνιστικά- περιόδους της Barcelona και έχοντας υποπέσει στο σφάλμα του εύκολου καταλογισμού ευθυνών, μου είναι πλέον ξεκάθαρο πως σε τέτοιες καταστάσεις, δεν είναι δυνατόν η αποτυχία να εστιάζει στα πρόσωπα συγκεκριμένων παικτών ή και μόνο σε εκείνο του προπονητή. Και εξηγούμαι αμέσως.

Ακούγεται στα αυτιά μου σχεδόν κωμικό, όλη η γκρίνια των οπαδών να συγκεντρώνεται στο πρόσωπο του Rakitic, που «έμεινε πέρυσι με τον όρο να παίζει σε όλους τους αγώνες» ή σε εκείνο του Valverde που «είναι λίγος».

Όσοι θεωρούν, πως η Barcelona αποδέχθηκε το περασμένο καλοκαίρι την παραμονή ενός ποδοσφαιριστή, με τέτοιους όρους, υποτιμούν τον ίδιο τον σύλλογο. Όσοι πάλι ρίχνουν όλη την ευθύνη για την αποτυχία στο Champions League, αποκλειστικά στον Valverde, επίσης κοιτούν το δέντρο και χάνουν το δάσος.

Η Barcelona έχει φτάσει σε αγωνιστικό τέλμα και αυτό είναι γεγονός. Η αιτία όμως, δεν βρίσκεται στη Ciutat Esportiva, ούτε στα αποδυτήρια του Camp Nou, αλλά εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις. Δηλαδή στο διοικητικό συμβούλιο και πιο συγκεκριμένα στη διοίκηση του συλλόγου.

Και ακούστε και το καλύτερο: Είτε φύγει ο Valverde (που προφανώς οι δυνατότητες του σε αυτό το επίπεδο είναι, αποδεδειγμένα πλέον, περιορισμένες) ο Rakitic ή οποιοσδήποτε άλλος δεν έχει πλέον «ρεύμα» στο θυμικό του κόσμου, τίποτα δεν θα αλλάξει.

Και δεν θα αλλάξει τίποτα, γιατί το αγωνιστικό μοντέλο που ακολουθεί η ομάδα από το 2013 και έπειτα, είναι συγκεκριμένο. Δεν αφήνει περιθώρια για ορθόδοξο χτίσιμο και εστιάζει στον εντυπωσιασμό και στις πανάκριβες μεταγραφές.

Και προσέξτε: Δεν φταίει μόνο ο Bartomeu γι’ αυτό. Φταίνε κι αυτοί που τον ψήφισαν το 2015 και εκείνοι που θα πανηγυρίζουν, αν σε λίγες ημέρες ανακοινωθεί ο De Ligt, o Hazard και ένα δυο ακόμη μεγάλα ονόματα. Γιατί δεν καταλαβαίνουν, πως το ζήτημα δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά η στρατηγική του συλλόγου.

Μια στρατηγική που δεν θα αλλάξει, αν δεν γίνουν εκλογές. Όσο παραμένει στα ηνία η διοίκηση Bartomeu, η εικόνα στο γήπεδο θα είναι μέσες - άκρες η ίδια, ενώ ελλοχεύει ο κίνδυνος να «καούν» άνθρωποι που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να φέρουν ουσιαστικές αλλαγές στο ποδοσφαιρικό τμήμα.

Προσωπικά δεν με αφορά αν ο Valverde μείνει στη Βαρκελώνη για μια ακόμη σεζόν. Και ο λόγος είναι πως με την υπάρχουσα κατάσταση, ακόμη και ο Guardiola να επέστρεφε, λίγα θα μπορούσε να αλλάξει.

Έχω την αίσθηση (και ορισμένες ενδείξεις) πως οι εκλογές για την ανάδειξη νέου προεδρείου, που είναι προγραμματισμένες για το 2021, θα γίνουν νωρίτερα, μέσα στο 2020. Και μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για νέα εποχή.

Μόνο τότε, θα αξίζει να επιστρέψουν στην Βαρκελώνη παίκτες-σύμβολα, όπως ο Xavi, o Iniesta και ο Puyol. Γιατί μόνο τότε, η παρουσία τους θα έχει ουσιαστικό ρόλο και δεν θα γίνει απλά «ασπίδα» μιας άχρωμης διοίκησης, όπως η τωρινή.

Μιας διοίκησης, που βάζει τώρα μπροστά τον Messi, για να καλύψει τις δικές τις ανορθογραφίες, εκθέτοντας τον μάλιστα, καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που έφτασαν στο σημείο να τον κατηγορήσουν πως «προστατεύει τον Valverde» μετά τις δηλώσεις στήριξης, που έκανε ο αρχηγός της Barcelona, για τον προπονητή του.

Και όταν οι οπαδοί μιας ομάδας, φτάνουν στο σημείο να περιμένουν από τον αρχηγό και σύμβολο της, να καθορίσει τις εξελίξεις στο ποδοσφαιρικό τμήμα, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο σημαντικό έλλειμμα υπάρχει στη διοίκηση του συλλόγου.

Υ.Γ.1 Πολλοί από όσους έδειξαν τη δυσφορία τους, μετά την ήττα στον τελικό του Copa del Rey, φρόντιζαν τις προηγούμενες ημέρες να τονίζουν, πως δεν δίνουν δεκάρα για τον θεσμό. Υποκρισία.

Υ.Γ.2 Αξίζουν συγχαρητήρια στη Valencia. Είναι καλό για το ίδιο το ποδόσφαιρο, να υπάρχει εναλλαγή χρωμάτων στην κορυφή, ακόμη κι αν αυτό δεν ευνοεί την ομάδα που μπορεί να υποστηρίζει ο καθένας.