Την ώρα που ο Ιταλός πανηγύριζε, στο μυαλό των culers ζωντάνευαν μνήμες Λισαβώνας… Στο δικό μου τουλάχιστον σίγουρα. Διάολε, εκείνος ο αγώνας με τη Bayern θα μας στοιχειώνει για καιρό και όχι άδικα.
Κάποιος θα πει πως το πρώτο πέναλτι της Juve δεν ήταν παράβαση. Συμπαθάτε με, αλλά μικρή σημασία έχει. Όσοι είδαν τον αγώνα, κατάλαβαν ποια ομάδα μπήκε για τη νίκη -ειδικά στο πρώτο ημίχρονο- ποια ομάδα ήταν πιο έτοιμη αν προτιμάτε και ποια ψάχνει να βρει την ταυτότητα της.
Είναι πανεύκολο να καταλογίζεις ευθύνες. Και μάλιστα χωρίς ισχυρή τεκμηρίωση: «Φταίει ο Koeman που η ομάδα φαίνεται να μην έχει σχέδιο, φταίει ο Lenglet που δεν κάνει για αυτό το επίπεδο, φταίει ο de Jong που είναι υπερεκτιμημένος, φταίνε ο Jordi Alba, o Busquets και ο Piqué που είναι πλέον για απόσυρση, φταίει ο Messi (τι άλλο θα ακούσουμε) που είναι ξενερωμένος και περπατάει στο γήπεδο, φταίει φταίει φταίει…».
Ασταμάτητοι πυροβολισμοί από την πλειοψηφία του κόσμου προς την ομάδα και όσους την υπηρετούν αυτή την περίοδο. Εύκολη λύση λέω εγώ…
Ναι, να γίνει κριτική. Να την κάνουμε. Ποδόσφαιρο βλέπουμε, η ομάδα μας είναι, πικραινόμαστε, θα συζητήσουμε, θα γκρινιάξουμε, θα τα βάλουμε και με την απόδοση των παικτών, θα έχουμε απαιτήσεις, αλλά μέχρι το σφύριγμα της λήξης. Μετά πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη και τις παραμέτρους. Που στην περίπτωση της Barça είναι πάρα πολλές.
Είναι αλήθεια πως η βαθμολογική συγκομιδή στα 10 πρώτα φετινά παιχνίδια της La Liga, είναι η χειρότερη της Barça τα τελευταία 33 χρόνια.
Είναι επίσης αλήθεια πως πέρασαν 14 χρόνια από την τελευταία φορά που η ομάδα τερμάτισε στη δεύτερη θέση του ομίλου της στο Champions League.
Και λοιπόν; Κανένας μεγάλος σύλλογος δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο διαχρονικής μόνιμης επιτυχίας. Να φύγουν όλοι και να έρθουν άλλοι; Ας σοβαρευτούμε.
Όταν ο Messi έλεγε πέρυσι δια μικροφώνου ότι οι 8 τίτλοι πρωταθλήματος σε 11 χρόνια, είναι ένα επίτευγμα που ο κόσμος δεν είχε συνειδητοποιήσει το μέγεθος του (δεν το έχει εκτιμήσει ως όφειλε να το κάνει, θα πω εγώ), είχε απόλυτο δίκιο.
Τον Μάη του 2008 η Barça έχοντας ζήσει και την χρυσή εποχή του Ronaldinho μετρούσε μόνο 18 πρωταθλήματα Ισπανίας. Σήμερα έχει 26. Ναι λοιπόν, είμαστε αγνώμονες.
Γιατί δεν συνυπολογίζουμε την καταστροφική θητεία του Bartomeu. Που σχεδόν διέλυσε με τις επιλογές του το ποδοσφαιρικό τμήμα. Τι περιμέναμε; Πως αυτό δεν θα έβγαινε κάποια στιγμή και στους αγωνιστικούς χώρους; Φυσικά και θα έβγαινε.
Γιατί ξεχνάμε πως η ομάδα έχει παρόλα αυτά και καλό υλικό, που όμως θέλει πολύ χρόνο και προφανώς και σοβαρές προσθήκες, για να αποδώσει ξανά στο υψηλότερο επίπεδο. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί πρέπει να μηδενίζουμε τα πάντα.
Μια ακόμη πικρή βραδιά η χθεσινή λοιπόν. Σταγόνα όμως στον ωκεανό των χαρών που μας έχει χαρίσει η Barça, ακόμη κι αν δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου