Pep Guardiola. Στο πάνθεον της ιστορίας

Συνηθίζεται να λέμε ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Για τους φίλους της Barcelona τουλάχιστον, το συγκεκριμένο ρητό τίθεται πλέον σε αμφισβήτηση. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια οι τίτλοι που κατέκτησε και κυρίως το ποδόσφαιρο που παρουσίασε το καμάρι της Καταλωνίας, για πολλούς ήταν κάτι πρωτόγνωρο και για κάποιους άλλους πολύ δύσκολο να επαναληφθεί μελλοντικά.

Μέσα σε 4 αγωνιστικές περιόδους ο σύλλογος κατέκτησε 13 από τους 17 τίτλους που διεκδίκησε (εκκρεμεί το Copa Del Rey 2012), αποδίδοντας κατά γενική ομολογία εξαιρετικό ποδόσφαιρο.

Εμπνευστής της παρέας του Messi και των υπολοίπων χαρισματικών παικτών, οι περισσότεροι εκ των οποίων αποτελούν προϊόντα της ακαδημίας του ποδοσφαιρικού τμήματος (Masia) αλλά και αγωνιστικός και ψυχολογικός καθοδηγητής τους, υπήρξε ένας άνθρωπος, ο Pep Guardiola.

Ο Pep βγαλμένος και αυτός από τα σπλάχνα της ομάδας και έχοντας διαγράψει λαμπρή καριέρα ως ποδοσφαιριστής με την blaugrana φανέλα, ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα το 2007, όταν ανέλαβε την Β ομάδα της Barcelona και αποχωρώντας εν έτη 2012 από το πόστο του προπονητή της πρώτης ομάδας, πρόλαβε μέσα σε μία πενταετία να κατακτήσει μαζί της 3 πρωταθλήματα Ισπανίας, 2 Champions League, 2 διηπειρωτικά, 2 ευρωπαϊκά Super Cup, 3 Super Cup Ισπανίας και 1 Copa Del Rey  ενώ αναδείχθηκε καλύτερος προπονητής στον κόσμο το 2011 από την FIFA, καλύτερος προπονητής στην Ευρώπη και στην Ισπανία (2009-2011) λαμβάνοντας και το χρυσό μετάλλιο από το Καταλανικό κοινοβούλιο, ύψιστη τιμή για κάθε Καταλανό. Όχι κι άσκημα για έναν 41χρονο πρωτάρη των πάγκων.

  

Τα επιτεύγματα του αυτά σε συνδυασμό με τους άλλους 10 τίτλους που κέρδισε ως ποδοσφαιριστής, με την φανέλα της Barcelona, δεν μπορούν παρά να τον κατατάσσουν στο πάνθεον της ιστορίας του συλλόγου, δίπλα σε μυθικές μορφές όπως ο Lasli Kubala και ο Johan Cruyff. 

Δεν ήταν όμως μόνο οι διακρίσεις αυτές που οδήγησαν στην πρωτοφανή αποθέωση που γνώρισε από το κοινό της ομάδας ο Pep το περασμένο Σάββατο στον τελευταίο αγώνα του στο Camp Nou.

Είναι κάτι περισσότερο. Το ήθος του, ο χαρακτήρας του, ο τρόπος που χειρίστηκε τις δύσκολες στιγμές που προέκυψαν μέσα σε αυτή την τετραετία για την ομάδα, ο ανθρώπινος και δίκαιος τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε όλους ανεξαιρέτως τους παίκτες του (μιλούσε πάντα παρουσία όλης της ομάδας, απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι τις προσωπικές συνομιλίες παρά μόνο αν το ζητούσε κάποιος από τους ποδοσφαιριστές), υπήρξε η επιτομή αυτού που ονομάζεται Βαρκελωνισμός.

Απεχθανόταν τις αντιπαραθέσεις, δεν δίστασε όμως να ζητήσει την απομάκρυνση σημαντικών παικτών (Ronaldinho, Eto'o, Deco, Zlatan) όταν έκρινε ότι η παρουσία τους περισσότερο έβλαπτε παρά ωφελούσε την ομάδα (όχι απαραίτητα για αγωνιστικούς λόγους). 

Όταν όμως ένιωσε ότι τα “παιδιά” του προσβλήθηκαν, μετά τις απαξιωτικές αναφορές του Jose Mourinho γι’ αυτούς πριν τον 1^ο περσινό ημιτελικό του Champions League εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης, πήρε το όπλο του και μετά από δυόμισι λεπτά πύρινης ομιλίας προς τους εκπροσώπους του τύπου, ανάγκασε την ομάδα που τον περίμενε στο ξενοδοχείο της αποστολής, να τον χειροκροτήσει σύσσωμη με την επιστροφή του από την συνέντευξη τύπου και τον Mourinho να στέλνει έκτοτε πιο συχνά τον Karanka για δηλώσεις, πριν και μετά από clasicos.

Ο πρωτοφανής δε τρόπος, συνυπολογίζοντας ότι ζούμε στην εποχή του απόλυτου μάρκετινγκ και του στυγνού επαγγελματισμού, που χειρίστηκε ο σύλλογος την περιπέτεια υγείας του Eric Abidal, πιστώνεται και στον Guardiola που πέρα και πάνω από όλα, απέδειξε ότι είναι άνθρωπος με ευαισθησίες και αδυναμίες και όχι κάποιος που προσπάθησε να πουλήσει μια τέλεια εικόνα, όπως μόλις χθες ισχυρίστηκε ο μεγάλος του (εντός αγωνιστικών χώρων) αντίπαλος, ο Jose Mourinho.

Όλα τα παραπάνω, ίσως είναι ένα πάρα πολύ μικρό δείγμα το οποίο αιτιολογεί όλα όσα ζήσαμε το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Σε ένα τρομακτικά συγκινησιακό κλίμα το Camp Nou αποχαιρέτησε τον Pep όπως ακριβώς του άρμοζε. Ως πρωταθλητή. 

Γιατί όποιος τυχόν ανυποψίαστος, έβλεπε τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου, την Sardana (τον παραδοσιακό Καταλανικό κυκλικό χορό) που έστησε όλη η ομάδα στο κέντρο του γηπέδου με την λήξη του αγώνα, το πέταγμα στον αέρα από τους παίκτες και το pasillo που έστησαν κατά την αποχώρηση του Guardiola για τα αποδυτήρια, θα πίστευε ότι η Barcelona γιόρταζε την κατάκτηση κάποιου τίτλου.

Ε λοιπόν όχι, η Barcelona έχασε και το πρωτάθλημα και το Champions League. Tους δύο βασικούς της στόχους. Ο λόγος λοιπόν της φιέστας αιτιολογείται πέρα και πάνω από οτιδήποτε άλλο, σε ένα σύνθημα : Mes que un club. Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος ή αν θέλετε, κάτι αντίστοιχο μιας οικογένειας με όλες τις αρχές και τις ιδέες που αυτή πρεσβεύει.

Υ.Γ. Ο Pep όταν τα φώτα έσβησαν και το γήπεδο άδειασε, βγήκε ξανά στον αγωνιστικό χώρο με την οικογένεια του, μύρισε το χορτάρι, κάθισε στον πάγκο.. Το ίδιο είχε κάνει και το 2001, όταν τότε είχε αποχωρήσει ως παίκτης. 

Προσωπικά θεωρώ βέβαιο  ότι αυτή την μοναχική βόλτα θα την κάνει και τρίτη φορά στη ζωή του, κάπου στο προσεχές μέλλον, γιατί στην οικογένεια σου δεν λες ποτέ αντίο. Μόνο εις  το επανιδείν. “Fins Aviat” όπως άλλωστε είπε και ο ίδιος στα αποχαιρετιστήρια λόγια του.