Η λογική του παραλόγου

Πριν από λίγα βράδια, γράφοντας για τον σημερινό ημιτελικό, έλεγα ότι η Μπάρσα έχει προβλήματα, αλλά κανένας (από την ομάδα) δεν πρόκειται να τα επικαλεστεί. Είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος, που για ακόμη μια φορά αυτά τα παιδιά μας επιβεβαίωσαν. Όποιος ρίξει μια ματιά στις δηλώσεις των μπλαουγκράνα μετά την λήξη του αγώνα στο Μόναχο, θα το διαπιστώσει άμεσα. Το γενικό συμπέρασμα προκύπτει σχεδόν εύκολα: Η Μπάγερν ήταν εμφανώς η ομάδα που σήμερα δικαιούνταν τη νίκη. Και την πήρε με τρόπο εμφατικό.

Προφανώς και αυτό δεν μπορεί να χαροποιεί κανέναν μας. Παραμένει όμως γεγονός, ότι από τις ήττες γίνεσαι σοφότερος. Όχι από τις νίκες. Δεν το λέω εγώ. Το έχει καταγράψει η ιστορία. Όσοι αυτή τη στιγμή ρίχνουν ανάθεμα και κατάρες σε παίκτες αυτής της ομάδας, θεωρώντας τους «λίγους» κτλ, δεν διαφέρουν στο ελάχιστο από εκείνους που αγαπούν να την λοιδορούν. Οι ώρες προσφέρονται για ανασύνταξη και σκέψη. Όχι για άναρθρες κραυγές και βεβιασμένα συμπεράσματα. Τα συμπεράσματα θα πρέπει να ακολουθήσουν την σκέψη και θα (πρέπει να) προκύψουν το καλοκαίρι. Τότε δεν θα είναι βεβιασμένα. Έτσι συμβαίνει στις σοβαρές ομάδες. Και η Μπάρσα είναι αποδεδειγμένα τέτοια.

Ομολογώ ότι σήμερα περίμενα μια διαφορετική αντίδραση. Δεν ήρθε ποτέ. Όχι γιατί η ομάδα δεν ήθελε, αλλά επειδή φάνηκε ότι δεν μπορούσε. Η Μπάρσα «φωνάζει» ότι είναι κουρασμένη, είναι επίσης και λαβωμένη. Η Μπάγερν πάλι, είναι διψασμένη. Ο λαβωμένος Μίλερ σκόραρε και βγήκε με αλλαγή κουτσαίνοντας. Εικόνες που ζωγραφίζουν τον πίνακα του σημερινού ημιτελικού. Αυτού, που οι μπλαουγκράνα πρωταγωνιστές, μας έδωσαν την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε για 6^η συνεχόμενη χρονιά. Μεγάλη η χάρη μας δεν νομίζετε?

Η φετινή χρονιά είναι πολύ ιδιαίτερη για το ποδοσφαιρικό τμήμα. Η αποχώρηση του Πεπ άφησε την ομάδα ορφανή, όχι όμως επειδή δεν υπήρξε άξιος αντικαταστάτης του, αλλά επειδή εκείνος που επιλέχθηκε για τον ρόλο του καθοδηγητή, έμελλε να δώσει την δική του μάχη για την ζωή. Βλέποντας τον Τίτο στον πάγκο, λίγοι μπορούν να διανοηθούν ότι μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες, ο ίδιος άνθρωπος πάλευε για την ζωή του. Και ακόμη παλεύει.

Ποια είναι τα όρια των απαιτήσεων μας τελικά? Υπάρχουν άραγε τέτοια? Που σταματάει η λογική και που αρχίζει ο παραλογισμός? Πόσο αστείοι μοιάζουν σήμερα, όλοι εκείνοι που έφτιαχναν στο μυαλό τους φανταστικά σενάρια για συνωμοσία της UEFA , ώστε να δούμε φέτος τελικό el clasico? Πόσο αγαπάμε πραγματικά τον σύλλογο και όχι τις κούπες, που τα τελευταία χρόνια ερχόταν με το τσουβάλι στην Βαρκελώνη? Καλό βράδυ σε όλους, με την σημαία μας ψηλά.