Καλή δύναμη Tito

Η 19^η Ιουλίου 2013, θα μείνει στην ιστορία ως η ημέρα που γράφτηκε, με βίαιο πάντως τρόπο, ο επίλογος μιας από τις πιο λαμπρές, ίσως της πιο λαμπρής σελίδας στην ιστορία της Μπαρσελόνα. Η ομάδα που ξεκίνησε να δημιουργείται από το καλοκαίρι του 2008 (στην πραγματικότητα από το καλοκαίρι του 2007), η ομάδα του Πεπ και του Τίτο, του Τίτο και του Πεπ, αποτελεί και επίσημα παρελθόν μετά την ανακοίνωση της αποχώρησης του Τίτο Βιλανόβα από τον πάγκο των μπλαουγκράνα.

Προσοχή όμως! Πρόκειται για την τελευταία σελίδα ενός (χρυσού) κεφαλαίου, αλλά το βιβλίο δεν τελειώνει εδώ. Δεν κλείνει ο κύκλος (όπως τα ΜΜΕ αγαπούν να γράφουν) παρά μόνο ένας κρίκος που καρμικά σχεδόν, ενώνεται με έναν άλλο που θα ακολουθήσει, οδηγώντας την Μπάρσα στην επόμενη μέρα, στο επόμενο κεφάλαιο. Η αποχώρηση του Τίτο ονομάστηκε «βόμβα», «σοκ» και χαρακτηρίστηκε αιφνιδιαστική, ωστόσο ήταν μια εξέλιξη που υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού, όλων όσων ασχολούνται με τον σύλλογο, λόγω και της φύσης του προβλήματος του ανδρός.

Αυτό που περισσότερο από όλα τρομάζει μιλώντας ανθρωπιστικά, είναι το κατά πόσο θα καταφέρει ο άνθρωπος Βιλανόβα, να νικήσει για ακόμη μια φορά τον θάνατο, κάτι που είναι και το σημαντικότερο όλων. Αυτό δε, που περισσότερο από όλα αιφνιδίασε μιλώντας αγωνιστικά, ήταν το χρονικό σημείο στο οποίο έγιναν γνωστά τα δραματικά νέα. Με την ομάδα προ των πυλών της έναρξης της προετοιμασίας της, με τις επίσημες αγωνιστικές υποχρεώσεις να ξεκινούν σε λιγότερο από έναν μήνα από σήμερα, με τον ίδιο τον Τίτο πριν από λίγα μόλις 24ωρα, να κάνει μια μικρή αναφορά στα σχέδια του για την νέα αγωνιστική περίοδο.

Όλα αυτά μαζί, συνθέτουν ένα μωσαϊκό ορφάνιας και αβεβαιότητας. Μια κατάσταση όχι ιδεατή, αλλά πάντως όχι και άγνωστη για την Μπαρσελόνα, που διαχρονικά έχει μάθει να απαντάει (όχι βεβαίως πάντα πειστικά) με τον δικό της τρόπο, σε τέτοιες προκλήσεις.

Τον Τίτο Βιλανόβα, δεν τον γνωρίζαμε καλά. Στην πραγματικότητα δεν τον γνωρίζαμε καλά ακόμη και όταν η ομάδα είχε ήδη ξεκινήσει να σαρώνει τα πάντα στον διάβα της. Τον μάθαμε καλύτερα όταν ο Μουρίνιο αποφάσισε να βάλει το δάχτυλο του στο μάτι του και καταλάβαμε έπειτα πόσο σημαντικός ήταν για την ομάδα, από τις αντιδράσεις των παικτών, όταν τον βρήκε για πρώτη φορά η περιπέτεια της υγείας του, δηλαδή στις 22 Νοεμβρίου του 2011.

Λίγες ημέρες αργότερα, η ομάδα ταξίδευε στο Μπερναμπέου για να παίξει με την Ρεάλ Μαδρίτης. Στις 10 του Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς, ταξίδεψε ινκόγκνιτο στην Μαδρίτη για να ενισχύσει ψυχολογικά την αποστολή μας, κάτι που θυμάμαι πολύ καλά, καθώς σε εμένα έλαχε ο κλήρος να δημοσιεύσω στο barcelonismo εκείνη την ημέρα, την συγκεκριμένη είδηση. Έξι μήνες μετά θα αναλάμβανε το τιμόνι της ομάδας μετά την αποχώρηση του Πεπ Γκουαρντιόλα. Τότε τον χαρακτήριζα ως τον δικαιωματικό διάδοχο, ως τον κατάλληλο άνθρωπο για να γίνει η μετάβαση στην μετά Πεπ εποχή, ωστόσο η ζωή είχε άλλα σχέδια.

Σήμερα λοιπόν, προσπαθώντας με θολό ακόμη βλέμμα μετά τις χθεσινές εξελίξεις, να ρίξουμε μια ματιά στην επόμενη μέρα, είναι ελάχιστα τα δεδομένα που μπορούμε να εξετάσουμε, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν αυτή την στιγμή δεδομένα, παρά μόνο εκτιμήσεις. Ο Ροσέλ χθες δήλωσε ότι η απόφαση για τον άνθρωπο που θα αναλάβει τις τύχες της ομάδας, θα ανακοινωθεί στις αρχές της εβδομάδας που ακολουθεί. Αυτό μπορεί να μεταφραστεί ποικιλοτρόπως:

Ενδέχεται ο διάδοχος να έχει ήδη βρεθεί, καθώς από αρκετές πηγές προκύπτει ότι υπήρχε ήδη plan b (δηλαδή εναλλακτικό σχέδιο), κάτι που ακούγεται φυσιολογικό, αλλά  κρίθηκε κατάλληλο να μην υπάρξουν ανακοινώσεις χθες, ταυτόχρονα με την ενημέρωση της αποχώρησης του Τίτο. Η εκτίμηση αυτή ενισχύεται από το επιχείρημα που λέει, ότι ο νέος προπονητής δεσμεύεται με συμβόλαιο σε άλλη ομάδα και οπότε απαιτείται χρόνος για την αποδέσμευση του.

Στην περίπτωση αυτή βεβαίως, υπάρχει και ηθικό ζήτημα, αφού δεν είναι μόνο η Μπάρσα, αλλά όλες οι ομάδες που βρίσκονται σε περίοδο προετοιμασίας την δεδομένη χρονική περίοδο. Δεν αποτελεί λοιπόν παράσημο για κανέναν επαγγελματία, να αφήνει την ομάδα του στα κρύα του λουτρού, για το δέλεαρ μιας μεγαλύτερης πρόκλησης, ακόμη και αν αυτή λέγεται Μπαρσελόνα. Οπότε και επικοινωνιακά, οι χειρισμοί θα πρέπει να είναι πολύ λεπτοί.  

Υπάρχει φυσικά και η περίπτωση του απόλυτου αιφνιδιασμού. Δηλαδή ο σύλλογος να μην ήταν προετοιμασμένος για τις δυσάρεστες εξελίξεις, με αποτέλεσμα την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, να μην υπάρχει κανένας συγκεκριμένος στόχος, αλλά να βρισκόμαστε ακόμη στο πρώιμο στάδιο της επιλογής πιθανών υποψηφίων. Αυτό ακούγεται ακόμη πιο τρομακτικό, συνυπολογίζοντας την δεδομένη πίεση του χρόνου.

Στον Τύπο (παλιά μου τέχνη κόσκινο) γράφονται ήδη πολλά υποψήφια ονόματα. Από Χάινκες και Τάτα, μέχρι Βίλας Μπόας και Ρούμπι. Καταθέτοντας και εγώ την προσωπική μου εκτίμηση, θα μιλήσω για δύο υποθετικά σενάρια. Το ένα ενάγεται στην σφαίρα της φαντασίας και το άλλο μοιάζει πιο ρεαλιστικό.

Στο πρώτο λοιπόν, θα επιθυμούσα να δω τον Ρούμπι ως πρώτο προπονητή, έχοντας στο πλάι του σε ρόλο τεχνικού συμβούλου τον Γιόχαν Κρόιφ! Πολλοί τώρα (μάλλον όλοι) στην καλύτερη περίπτωση θα γελάτε, αλλά για σκεφτείτε τι μήνυμα θα έστελνε ο βαρκελωνισμός, αν τα «αντίπαλα» στρατόπεδα ενώνονταν για το καλό του συλλόγου? Γνωρίζω βέβαια καλά, ότι τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει, οπότε ας προχωρήσω σε μια πιο ρεαλιστική εκτίμηση.

Λουίς Ενρίκε και Μπρίαν Λάουντρουπ. Δύο δικά μας παιδιά, (πολύ περισσότερο ο Λούτσο) δύο άνθρωποι ποτισμένοι μέχρι το κόκαλο με την φιλοσοφία της Μπάρσα. Το γεγονός ότι ο Λουίς Ενρίκε απέτυχε στο καμπιονάτο με αφήνει έως αδιάφορο. Η δουλειά του στην Μπάρσα Β ήταν εξαιρετική και ξέρει τον σύλλογο αλλά και τους περισσότερους παίκτες, σαν την παλάμη του χεριού του, ενώ τυγχάνει και του απόλυτου σεβασμού από τον κόσμο στην Βαρκελώνη. Όσο για τον Λάουντρουπ, θυμηθείτε μόνο την συνέντευξη που παραχώρησε πέρυσι το καλοκαίρι και την οποία είχαμε μεταφράσει στο barcelonismo και θα πάρετε μια γεύση των λόγων για τους οποίους τον θεωρώ ικανό, να καθίσει στην άκρη του πάγκου μας.

Όλα αυτά φυσικά, δεν είναι τίποτα περισσότερο από προσωπικές εκτιμήσεις. Πολύ σύντομα θα είμαστε σε θέση να αναλύσουμε την τελική επιλογή του συλλόγου. Μια απόφαση που θα παρθεί εκ των πραγμάτων, υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Μέχρι τότε, οφείλουμε ένα δυνατό χειροκρότημα στους δύο ανθρώπους που γιγάντωσαν τα τελευταία χρόνια αγωνιστικά, τον σύλλογο. Τον Πεπ Γκουαρντιόλα και τον Τίτο Βιλανόβα. Η θέση τους στο πάνθεον της ιστορίας μας, είναι δεδομένη.