Εξαρτημένη από τον Messi

Δεύτερη ισοπαλία μέσα σε 4 ημέρες για την Μπάρσα, που επιστρέφει σε λίγες ώρες στην Βαρκελώνη μετά το 1-1 στο Μιλάνο απέναντι στην Μίλαν. Λίγα πράγματα μας έκαναν εντύπωση σήμερα και περισσότερα ήταν εκείνα που μάλλον μας προβλημάτισαν. Στην πραγματικότητα η εικόνα ήταν οικεία και θύμισε πολλές στενάχωρες βραδιές του πρόσφατου παρελθόντος.

Νωθρό ξεκίνημα, άλλη μια αστεία αμυντική αντίδραση στην φάση από την οποία προήλθε το γκολ των Ιταλών, ανούσια κατοχή μπάλας, αμέτρητα γεμίσματα του Ντάνι Άλβες και μία όμορφη αντεπίθεση και πάσα του Ινιέστα στον Μέσι, που οδήγησε στην ισοφάριση, συνέθεσαν το σκηνικό του πρώτου ημιχρόνου.

Στο δεύτερο μέρος οι μπλαουγκράνα ήταν εμφανώς πιο ορεξάτοι, αλλά και πάλι σχεδόν ακίνδυνοι. Το πράγμα μιλάει από μόνο του: Η παραδοχή που φαίνεται τόσο ενοχλητική, αλλά τελικά πρέπει να την κάνει και ο υπογράφων, είναι η εξής: Η Μπάρσα είναι εξαρτημένη από τον Μέσι και το χειρότερο είναι ότι προϊόντος του χρόνου, η εξάρτιση αυτή γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Αυτό είναι κακό και για την ομάδα και για τον ίδιο τον Λίο. Πρόκειται για μια διαδικασία που ωρίμασε χρόνο με το χρόνο, ωστόσο είναι βέβαιο ότι θα πρέπει να αλλάξει. Είναι εντελώς παράλογο να περιμένουμε από τον θαυματουργό Αργεντινό να σκοράρει κάθε χρόνο 50 γκολ και να δημιουργεί άλλα τόσα.

Ποιότητα υπάρχει στην ομάδα, αυτό που φαίνεται όμως να λείπει, είναι είτε η διάθεση  και από τους υπόλοιπους παίκτες να αναλάβουν ουσιαστικές πρωτοβουλίες, είτε το κατάλληλο πλάνο. Κάποια στιγμή θα πρέπει να τελειώνουμε και με αυτή την ιστορία των λεωφορείων. Κάθε ομάδα αγωνίζεται με τα όπλα και τους τρόπους της. Δεν μπορούμε λοιπόν να επικαλούμαστε εσαεί τις διπλές και τριπλές ζώνες άμυνας των αντιπάλων μας, ως δικαιολογία για την αναποτελεσματικότητα μας. Χρειάζονται νέες ιδέες, νέοι τρόποι, νέα σημεία αναφοράς.

Επίσης, άλλο ένα στοιχείο που σήμερα μου έκανε εντύπωση, ήταν η απενεργοποίηση του Νέιμαρ και όχι λόγω της θέσης που αγωνιζόταν, αλλά επειδή ήταν ηλίου φαεινότερο ότι δεν πήρε τις πάσες που θα έπρεπε. Σε ότι αφορά το κάθετο παιχνίδι που τόσο επιθυμεί ο Μαρτίνο να επαναφέρει, είναι επίσης βέβαιο ότι εξαρτάται από τις διαθέσεις ενός και μόνο ποδοσφαιριστή: του Τσάβι. Αν ο Τσάβι δεν μπορεί να παίξει κάθετα, τότε και η Μπάρσα δεν μπορεί να παίξει κάθετα. Τόσο απλά.

Όσο για την αμυντική λειτουργία, εκεί πια τα λόγια στέρεψαν. Η πίεση ψηλά, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο πήγε περίπατο, ενώ δεν είναι μόνο η φάση του γκολ, άλλο ένα από τα τόσα που έχουμε δεχθεί με πανομοιότυπο τρόπο (δηλαδή γεμίσματα από την αντίπαλη άμυνα που ακολουθούνται από ασυνεννοησία του κεντρικού μας αμυντικού διδύμου) όσο οι τοποθετήσεις μας σε στημένα και καταστάσεις αντεπιθέσεων, που φανερώνουν ότι αν αυτό το τροπάρι δεν αλλάξει άμεσα, τότε το σημερινό, δεν θα είναι το τελευταίο αστείο γκολ που δεχόμαστε.

Η αναφορά στο σημερινό άρθρο, δεν έχει να κάνει με το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα (δεν ήταν καταστροφή η ισοπαλία) αλλά με την εικόνα της ομάδας που δείχνει ότι τουλάχιστον για την ώρα, ακόμη και αντιπάλους σαν την (ας μην κρυβόμαστε) παραπαίουσα Μίλαν δυσκολεύεται να τις βάλει από κάτω. Και η συνέχεια επιφυλάσσει αναμετρήσεις με πολύ πιο ικανούς και αποτελεσματικούς αντιπάλους. Ας αφήσουμε λοιπόν λεωφορεία και λοιπά μέσα συγκοινωνίας στην ησυχία τους και ας κοιτάξουμε να διορθώσουμε τα, από καιρό, δικά μας γνωστά κακώς κείμενα. Αρχής γενομένης, από την αναμέτρηση του επόμενου Σαββάτου.