To clasico είναι κοινωνικό γεγονός

Μια ακόμη στάση στον μαραθώνιο του πρωταθλήματος. Μόνο τρεις βαθμοί που δεν αρκούν για να κρίνουν τον πρωταθλητή. Θα τις ακούσετε πολλές φορές αυτές τις φράσεις το προσεχές διήμερο. Θα τις ακούσετε, αλλά μην τις πιστέψετε. Όχι επειδή στερούνται ρεαλιστικής βάσης, αλλά επειδή το να εξετάζεις μια αναμέτρηση της Barça με την Ρεάλ Μαδρίτης σαν ένα απλό παιχνίδι, είναι σχεδόν σαν να πετάς στα σκουπίδια κοινωνικούς αγώνες δεκαετιών και κουλτούρες (τόσο της καταλανικής όσο και της καστιγιάνικης) χιλιάδων χρόνων.

Όχι αγαπητοί φίλοι και φίλες. Το clasico δεν είναι ένας ακόμη αγώνας. Ειδικότερα τα clasicos που διεξάγονται στη Βαρκελώνη, αποτελούσαν διαχρονικά κοινωνικό γεγονός για την Καταλωνία. Είναι τα 90 λεπτά μέσα στην διάρκεια μιας αγωνιστικής περιόδου, που προσφέρονται στους Καταλανούς για να φωνάξουν για την πατρίδα τους, για εκείνα που αγαπάνε, για όσα τους κάνουν περήφανους, για ανθρώπους που προσέφεραν στον σύλλογο, παραμένουν αξέχαστοι και είναι σχεδόν  παρόντες.

Είναι τα 90 λεπτά στα οποία καμιά ρημάδα εμπορευματοποίηση, καμία κελεμπία (όχι ότι έχω τίποτα προσωπικό με τους Άραβες) και κανένας χορηγός, δεν μπορεί να τους στερήσει την ευκαιρία να υψώσουν την εστελάδα στον καταλανικό ουρανό. Ήδη το hashtag #CampNoupledestelades κάνει θραύση στα κοινωνικά δίκτυα. Αυτό και όχι το αντίστοιχο #classicFCB στο οποίο ο επίσημος σύλλογος προτρέπει τους οπαδούς να αφήσουν τα σχόλια τους για την αναμέτρηση του Σαββάτου.

Σε αυτή την ιστορία δεν υπάρχει απαραίτητα κακός λύκος. Δεν θα διαβάσετε σε αυτό το άρθρο για την «κακή και ύπουλη Μαδρίτη». Πρόκειται απλά για μια τελείως διαφορετική κουλτούρα, για διαφορετικές οπτικές γωνίες. Το ζήτημα όμως είναι ότι η οπτική της πρωτεύουσας, περικλείει σχεδόν εκβιαστικά και την Καταλωνία. Κάτι που οι Καταλανοί, τουλάχιστον η πλειονότητα τους, αρνείται να αποδεχτεί και βρίσκει την ιδανική ευκαιρία να το διατρανώσει, όταν η Barcelona υποδέχεται την Ρεάλ Μαδρίτης.

Πέραν από ένα σπουδαίο κοινωνικό γεγονός, οι αναμετρήσεις μεταξύ των δυο τεράστιων συλλόγων παραμένουν και μια αθλητική επίδειξη υψηλού επιπέδου. Οι προπονητές των δύο ομάδων, θα πάρουν αύριο το βάπτισμα του πυρρός. Τόσο ο Tata Martino όσο και ο Carlo Ancelotti, θα νιώσουν για πρώτη φορά από κοντά, την ατμόσφαιρα της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής αναμέτρησης στον κόσμο.

Δεν θα είναι όμως οι μόνοι. Neymar και Bale είναι τα «δώρα με τα ακριβά περιτυλίγματα», αλλά και οι Bartra, Sergi Roberto, Morata και Carvajal, θα διεκδικήσουν τις πιθανότητες τους να βάλουν την δική τους πινελιά στον καμβά του αγώνα. Έναν καμβά που πάντα ξεκινά από δυο χρώματα βάσης: τον Messi και τον Cristiano.  

Για κάποιους άλλους, ίσως να είναι και η τελευταία τους παράσταση σε τέτοιο αγώνα στο Camp Nou. Πρώτος και σίγουρος σε αυτή την κατηγορία: ο Victor Valdes. Ο αγαπημένος doble V που έκανε ντεμπούτο σε clasico πριν από δέκα χρόνια, στις 6 Δεκέμβρη του 2003 και από τότε δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω. Συμμετείχε από τότε σε 20 clasicos, όσα και ο Casillas και δέχτηκε 26 γκολ, 13 λιγότερα από τον πολυδιαφημισμένο Iker, που δεν αποκλείεται πάντως να επισκεφθεί και εκείνος για τελευταία φορά αύριο το Camp Nou.

Δεν είναι πλεονασμός να πούμε ότι η αυριανή αναμέτρηση ίσως αποτελέσει το ορόσημο ενός νέου διαφορετικού κύκλου ανταγωνιστικότητας μεταξύ των δύο ομάδων. Ο Ancelotti δήλωσε μόλις χθες ότι νιώθει την φιλοσοφία του πιο κοντά στου Del Bosque, παρά σε εκείνη του Mourinho. Αυτό είναι καλό νέο.

Ο Martino πάλι θέλει να εξελίξει πράγματα στην Barça. Όσο και να διατρανώνει σε όλους τους τόνους ότι δεν ήρθε για να αλλάξει την φιλοσοφία του συλλόγου, η ίδια του η προσωπικότητα, που δείχνει άκρως ενδιαφέρουσα, φανερώνει ότι η ομάδα θα αλλάξει. Αυτό δεν είναι κακό, είναι μάλλον απαραίτητο και η αλήθεια είναι ότι ακόμη και αν πολλοί ενοχλούνται με αυτή μου την άποψη, είναι για την ώρα και δυσδιάκριτο (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια). Αναγνωρίζω βεβαίως ότι η εξέλιξη από μόνη της, είναι έννοια δύσκολη και στην αποδοχή αλλά και στην εφαρμογή της.

Αμιγώς αγωνιστική ανάλυση δεν πρόκειται να κάνω. Είναι ακόμη νωρίς για να έχουμε μια ασφαλή εικόνα για αυτά που μπορούν να παρουσιάσουν στον αγωνιστικό χώρο οι δυο αντίπαλοι. Η Μαδρίτη πάντως φαίνεται για την ώρα να ψάχνεται περισσότερο και είναι λογικό. Τα νέα πρόσωπα στο Βαλδεμπέμπας είναι πολλά. Στην Barça πάλι, η προσπάθεια «pep-απεξάρτησης» συνεχίζεται, συνοδευμένη από τους κλασικούς (και συνηθισμένους σε όσους τα έχουμε ζήσει και παλαιότερα) κλυδωνισμούς. Εν κατακλείδι σε τέτοιους αγώνες κερδίζει συνήθως αυτός που το θέλει περισσότερο. Ακούγεται ενοχλητικά απλοϊκό, παραμένει όμως γεγονός.

Οι βαθμοί που χωρίζουν τις δυο ομάδες στο πρωτάθλημα, είναι ελάχιστοι: μόλις τρεις. Οι παράμετροι όμως που κάνουν τους δυο συλλόγους να διαφέρουν στην ολότητα τους, είναι πολλές. Περισσότερες και από τα 98000 χαρτάκια που αύριο θα σχηματίσουν το μήνυμα συμπαράστασης προς τον Tito Vilanova. Η απάντηση στο αν θα παραμείνουν τόσες και στο μέλλον ή θα φτάσουμε να τις μετράμε στα δάχτυλα της μιας παλάμης, παραπέμπεται στις καλένδες. Για την ώρα μπορούμε να δακρύσουμε ελεύθερα, βλέποντας το forca Tito στις εξέδρες του Camp Nou.