Για τον Tito και την Καταλονία

Άγχος, αγωνία, περηφάνια, συγκίνηση, χαρά, έκπληξη, ανακούφιση, εκνευρισμός, προβληματισμός, ένταση. Είναι μερικά μόνο από τα πολλά συναισθήματα που βιώσαμε χθες, πριν-κατά την διάρκεια και μετά το τέλος του clasico.

Άγχος: Πολύ άγχος που προσωπικά εκτιμώ ότι σχεδόν με κατέβαλε, πολύ απλά γιατί συνειδητοποίησα το πόσο αγχώθηκα, αρκετή ώρα μετά την λήξη του αγώνα. Δεν ξέρω τον ακριβή λόγο, αν ήταν επειδή τον τελευταίο καιρό στο Κάμπ Νόου η Μαδρίτη μας τον είχε πάρει τον αέρα ή επειδή ήταν ο πρώτος μεγάλος αγώνας που δώσαμε μετά τον περσινό επαναληπτικό ημιτελικό του CHL, πάντως ακόμη και το γεγονός ότι κάθισα και έγραψα άρθρο με αγωνιστική ανάλυση του clasico, τρεις ώρες πριν ξεκινήσει ο αγώνας, όσο να πεις κάτι φανερώνει. Όπως και το ότι ξελαρυγγιάστηκα στο γκολ του Νέιμαρ..

Αγωνία: Υπήρξε αρκετή, αφού και το σκορ κατά την διάρκεια της αναμέτρησης δεν επέτρεπε κανέναν εφησυχασμό. Ήρθε και το γκολ του Τζέσε λίγο πριν το τέλος και μας τσίτωσε για τα καλά.

Περηφάνια: Στον μέγιστο βαθμό. Ο Τίτο Βιλανόβα ήταν στο γήπεδο (και όχι στη Νέα Υόρκη) και το γήπεδο αφιερώθηκε στον Τίτο Βιλανόβα. Το μωσαϊκό πριν την έναρξη συγκίνησε ακόμη και τους θεμέλιους λίθους του ιστορικού Κάμπ Νόου και ο βαρκελωνισμός φώναξε ακόμη μια φορά ένα βροντερό παρών. Δεν ξεχνάμε, δεν λησμονούμε, δεν είμαστε αγνώμονες.

Συγκίνηση: Στο αγαπημένο 17^ο λεπτό, ένα τεράστιο πανό έκανε την εμφάνιση του: «Είναι φυσιολογικό να θέλεις μια φυσιολογική χώρα». Μερικοί μίλησαν για «πανηγυράκι και θέατρο». Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι λέω εγώ.

Έκπληξη: Την μεγαλύτερη μας την επιφύλαξε ο Κάρλο Αντσελότι. Μπορεί να το φωνάζει σε όλους τους τόνους ότι είναι θιασώτης του joga bonito, αλλά στην πράξη ξεπέρασε και τον πρωτομάστορα Μουρίνιο: τον Ράμος αμυντικό χαφ, θα μπορούσε να τον φανταστεί ίσως μόνο κανένας Σπίλμπεργκ και αυτός όταν ήταν στα ντουζένια του. Ο Ίσκο δεν πάτησε καν γήπεδο και η Μαδρίτη απέδειξε ότι θα κάνει χρόνια για να ξεπεράσει το σύνδρομο της γάτας με το ποντίκι, όταν παίζει με την Μπάρσα. Υπάρχει βέβαια και ένα άλλος ιός, ακόμη πιο ισχυρός. Αυτός της μόνιμης κλάψας, που διακατέχει τον μονίμως ευνοημένο. Συμβαίνει παντού στον κόσμο, συμβαίνει γύρω μας, δίπλα μας, παντού και πάντα ο ευνοημένος είναι ο πρώτος που παραπονιέται.

Εκνευρισμός: Ε ναι, υπήρχε και τέτοιος. Πάλι γκολ από αντεπίθεση σε παιχνίδι που προηγείσαι 2-0 και θέλει σκάρτα 10 λεπτά για να τελειώσει.

Χαρά: Για το πανέμορφο γκολ του Αλέξις. Στον πρώτο που απάντησε ο χιλιανός, ήταν στον ίδιο του τον εαυτό. -Όταν παίζω απελευθερωμένα, παίζω υπέροχα-. Αυτό θα πρέπει να σκέφτηκε. Προσπαθεί όσο κανένας, έχει κάνει σπουδαίο ξεκίνημα φέτος (αναφέρθηκα πρόσφατα σχετικά), χθες πάτησε το κουμπί της εκτόξευσης. Χαρά και για την επιστροφή του Ινιέστα (παρά το σοβαρό λάθος λίγο πριν βγει αλλαγή) και για την προσφορά του Σεσκ (κάλυψε χώρους, έκανε πολύ βρώμικη δουλειά, κάποια στιγμή θα πρέπει να αναγνωριστεί η πολύπλευρη προσφορά του) και για την επίγνωση που έδειξε ο Μέσι. Μακριά από τον καλό του εαυτό, έπαιξε για την ομάδα, δεν ντράπηκε ακόμη και να μαρκάρει και αποδέχτηκε την προτροπή του Τάτα να αναλάβει τον ρόλο του παραπλανητή: -ξέρω ότι δεν είμαι καλά, τραβιέμαι στην άκρη, παίρνω και δυο τρεις μαζί μου και κάντε εσείς την δουλειά-. Τον θέλουμε όμως τον καλό τον Μέσι, να το πούμε κι αυτό.. Χαρά φυσικά και για τον Νέιμαρ, που έπαιξε εκεί όπου ΕΙΝΑΙ η θέση του, δηλαδή έξω αριστερά και χωρίς να επιχειρήσει να εντυπωσιάσει με παράτολμα κόλπα, πέτυχε το πρώτο γκολ και ήταν μέσα σε ότι θετικό παρουσίασε χθες η ομάδα.

Διαπίστωση: Ο Μαρτίνο είναι ένας προπονητής με προσαρμοστικότητα για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Ο σημαντικότερος κατά την εκτίμηση μου: δουλεύει με το υλικό που έχει στα χέρια του και εκμεταλλεύεται τους ποδοσφαιριστές προς όφελος της ομάδας, κρατώντας τους ενεργούς, είτε αγωνίζονται είτε όχι. Ακόμη κι αν το ρόστερ είναι ελλειμματικό. Λείπει μια σοβαρή εναλλακτική επιλογή στο κέντρο του γηπέδου, λείπει ένα κλασικό εννιάρι από την επίθεση, λείπει και ένας ακόμη κεντρικός αμυντικός. Ένα (τουλάχιστον) από τα τρία, οφείλει η διοίκηση να του το προσφέρει, αν όχι τον Γενάρη, τότε σίγουρα το προσεχές καλοκαίρι.  Αν βέβαια παραμείνει και του χρόνου.

Επίγνωση: Η χαρά είναι μεγάλη και η νίκη σημαντική, αλλά μέχρι εκεί: Υπάρχει πολύ δουλειά ακόμη που πρέπει να γίνει, για να δούμε μια ομάδα που θα παλέψει την άνοιξη για τους μεγάλους στόχους. Διάβασα σχεδόν παντού, για διαχείριση και πλάνο  ηθελημένης οπισθοχώρησης της ομάδας. Το δικό μου καλάθι είναι πιο μικρό. Δεν αποκλείω το «πλάνο» να είναι απλά το καμουφλάρισμα συγκεκριμένων αδυναμιών που δουλεύονται όμως συστηματικά, ώστε κάποια στιγμή να ανοίξει η πραγματική αυλαία. Με απλά λόγια και όπως πάντα ευθέως: εμένα η Μπάρσα ακόμα δεν μ’ αρέσει. Ούτε πιστεύω ότι αρέσει στον Μαρτίνο. Μπαίνει όμως ο Νοέμβρης σε λίγες ημέρες και ακόμη τη γεύση της ήττας δεν την γνωρίσαμε. Αυτό ούτε αμελητέο είναι, ούτε λίγο. 

Θα κλείσω κάνοντας μια ξεχωριστή αναφορά στον Ντάνι Άλβες. Είμαστε απίστευτα προνομιούχοι που έχουμε στις τάξεις μας, μια τόσο ξεχωριστή προσωπικότητα. Όχι γιατί μας ξεσηκώνει με ενέργειες όπως την χθεσινή που «τρύπησε» τον Κριστιάνο, αλλά επειδή η νοοτροπία, ο ψυχισμός, το τσαγανό και το μέταλλο του, είναι στοιχεία αδιαπραγμάτευτα απαραίτητα σε κάθε μεγάλη ομάδα και ο τρελό-Ντάνι διαθέτει και τα τρία στον υπερθετικό βαθμό. Και τα παρουσιάζει με συνέπεια στις πιο κρίσιμες στιγμές. Τεράστιος σε όλα του.