Atleti, Ο παράδεισος των επιθετικών

Η Ατλέτικο Μαδρίτης μπορεί να βρίσκεται σχεδόν πάντα στην σκιά της απαστράπτουσας συμπολίτισσας της, ωστόσο έχει αρκετούς λόγους για τους οποίους μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι ένα από τα πολυτιμότερα στολίδια της La Lliga.

Το ισπανικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου είναι βέβαιο πως αποτελεί μια πολύ ξεχωριστή διοργάνωση αντιθέσεων που όμως σχεδόν καρμικά συνδέονται μεταξύ τους. Η Καταλανική Μπαρσελόνα ιδρύθηκε από έναν Ελβετό, η Ρεάλ Μαδρίτης από έναν Καταλανό και η Ατλέτι με την σειρά της δεν ιδρύθηκε από Μαδριλένο, αλλά από το νόστο τριών Βάσκων φοιτητών που σπούδαζαν στην Μαδρίτη και επεδίωξαν να δημιουργήσουν ένα υποκατάστατο της αγαπημένης τους Αθλέτικ του Μπιλμπάο.

Η ομάδα έζησε μεγάλες στιγμές στο παρελθόν, κυρίως υπό τις οδηγίες των Ελένιο Ερέρα (1949-53), Λουίς Αραγονές (σε τέσσερεις διαφορετικές θητείες συνόλου μιας δεκαπενταετίας) και Ράντομιρ Άντιτς με τον οποίο κέρδισε το τελευταίο μέχρι και σήμερα πρωτάθλημα της, πίσω στο μακρινό 1996. Η άφιξη του Ντιέγκο Σιμεόνε που αποτελούσε βασικό γρανάζι εκείνης της ομάδας, αυτή την φορά σε ρόλο προπονητή το καλοκαίρι του 2011, σηματοδότησε την έναρξη μιας νέας λαμπρής περιόδου για την Ατλέτι, η οποία συνεχίζεται μέχρι και την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Αναλυτικότερα όμως για την ιστορία της θα αναφερθούμε σε μελλοντικό άρθρο. Σήμερα είμαστε εδώ για να θυμηθούμε μαζί τον εκπληκτικό τρόπο με τον οποίο αυτή η ομάδα αναδεικνύει επιθετικούς ή τους βοηθά να διαπρέπουν και το σημαντικότερο όλων: τους αντικαθιστά σχεδόν πάντα επάξια. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι η Ατλέτικο αποτελεί αγαπημένο προορισμό των ανά τον κόσμο επιθετικών, που είτε βλέπουν την καριέρα τους να εκτοξεύεται αφού φορέσουν τα ερυθρόλευκα, είτε αναγεννιούνται.

 

Το φαινόμενο αυτό κορυφώθηκε την τελευταία δεκαετία, σχεδόν σημαδιακά μετά την αποχώρηση του επιθετικού Κίκο το 2001, ο οποίος αγωνίστηκε για 8 ολόκληρα χρόνια στον σύλλογο πετυχαίνοντας συνολικά 48 γκολ. Ήταν τότε που στο Βιθέντε Καλδερόν άρχισε να λάμπει το αστέρι ενός πιτσιρικά ψηλόλιγνου επιθετικού, που φυσιογνωμικά θύμιζε παιδάκι του δημοτικού και αγαπήθηκε όσο λίγοι. Απέκτησε το προσωνύμιο el niño και το όνομα του ήταν Φερνάντο Τόρες.

 

Ο Τόρες αγωνίστηκε για εφτά χρόνια στην πρωτεύουσα πετυχαίνοντας 62 γκολ, πριν ανοίξει τα φτερά του για την Αγγλία και την Λίβερπουλ η οποία δαπάνησε το 2007 το υψηλότερο (τότε) ποσό στην ιστορία της, για να τον αποκτήσει. Η άφιξη νωρίτερα (2006) του Κουν Αγκουέρο, είχε δημιουργήσει προσδοκίες για να ένα ονειρικό επιθετικό δίδυμο που δεν απολαύσαμε ποτέ όμως, εξαιτίας της αποχώρησης του Τόρες.

Η απογοήτευση των οπαδών παρότι γνώριζαν ότι το αγαπημένο τους παιδί δεν «χωρούσε» πλέον στην ομάδα τους, ήταν φυσιολογική. Η Ατλέτικο δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια και προχώρησε στην απόκτηση του Ντιέγκο Φορλάν από την Βιγιαρεάλ. Αγκουέρο (75 γκολ) και Φορλάν (74 γκολ) συνέθεσαν ένα φονικό δίδυμο για μια τετραετία (2007-2011) κάνοντας τον Τόρες να μοιάζει με μακρινή ανάμνηση. Στο ίδιο διάστημα ο σύλλογος κατέκτησε ένα Europa League και ένα ευρωπαϊκό Super Cup. Η ταυτόχρονη αποχώρηση τους όμως το καλοκαίρι του 2011 (ο Αργεντινός κατέληξε στην Μάντσεστερ Σίτι και ο Ουρουγουανός στην Ίντερ) δημιούργησε και πάλι ένα αίσθημα «ορφάνιας» μεταξύ των οπαδών.

Για πόσο ακόμη θα μπορούσε η επίθεση των ροχιμπλάνκος να θυμίζει Λερναία Ύδρα? Η απάντηση δόθηκε ξανά: Η άφιξη του Ρανταμέλ Φαλκάο από την Πόρτο ξεπέρασε κάθε προσδοκία καθώς ο Κολομβιανός πέτυχε 52 γκολ σε μόλις δύο (2011-13) σεζόν, συνεπικουρούμενος από τον Αντριάν, ενώ η Ατλέτι κέρδισε άλλο ένα Europa League, ένα ακόμη ευρωπαϊκό Super Cup αλλά και το Copa del Rey πριν λίγους μήνες, μέσα μάλιστα στο Μπερναμπέου και απέναντι στην αιώνια αντίπαλο, την Ρεάλ Μαδρίτης.

Πριν οι πανηγυρισμοί κοπάσουν, άλλο ένα «κεφάλι» κόπηκε. Ο Φαλκάο αποχώρησε για το πριγκηπάτο και αυτή την φορά η πρόκληση ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Η απόκτηση του Νταβίντ Βίγια από την Μπαρσελόνα μπορεί να δημιούργησε προσδοκίες στους φιλάθλους, ωστόσο ο Αστουριανός επιθετικός κουβαλούσε εκτός από ένα μεγάλο όνομα και ένα βαρύ ιστορικό τραυματισμών. Έτσι οι μυημένοι γνώριζαν ότι δεν θα ήταν καθόλου εύκολο να «γεμίσει» τα παπούτσια του Φαλκάο. Η απόκτηση του (παρά το χαμηλό κόστος σε σχέση με την χρηματιστηριακή του αξία) έμοιασε να αποτελεί περισσότερο ανάγκη επικοινωνιακής πολιτικής.

Ακόμη μια φορά όμως η λύση δόθηκε και μάλιστα με ακόμη πιο εντυπωσιακό τρόπο. Τον ρόλο του μυδραλίου επωμίστηκε ένας παίκτης που ούτε μεγάλο όνομα είναι, ούτε αποκτήθηκε φέτος με μεταγραφή. Ένας Βραζιλιάνος επιθετικός που είχε αποκτηθεί από την Μπράγκα επί εποχής Τόρες (2007), πέρασε πολλά χρονιά γυρνώντας δανεικός δεξιά και αριστερά και είχε μέχρι και πέρυσι συγκεκριμένους ρόλους, έχει καταφέρει μέχρι στιγμής όχι μόνο να αντικαταστήσει τον Κολομβιανό, αλλά και να συναγωνίζεται σε επιδόσεις τους Μέσι και Κριστιάνο!

Ο άνθρωπος που φόρεσε τον μανδύα του σούπερμαν, δεν είναι άλλος από τον Ντιέγκο Κόστα. Η φρενίτιδα του καλοκαιριού που αφορούσε στην απόκτηση του Βίγια έδωσε την θέση της στην λατρεία για τον εκρηκτικό Βραζιλιάνο, στα πόδια του οποίου βρέθηκαν αίφνης να σφάζονται δύο από τις μεγαλύτερες και ιστορικότερες ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες που διεκδικούν τις υπηρεσίες του: η βραζιλιάνικη και η ισπανική.

Την ίδια στιγμή ο Νταβίντ Βίγια μοιάζει να συνέρχεται και να βοηθά τον Κόστα, προσθέτοντας ηρεμία αλλά και τρομερή εμπειρία στην επίθεση. Οι προβλέψεις που τον ήθελαν να επιλέγει την Ατλέτι ώστε να νιώσει ξανά «σταρ» δεν επιβεβαιώνονται για την ώρα, ο Βίγια προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα και έτσι η επίθεση της Ατλέτι μπορεί να μην έχει φέτος Φαλκάο, αλλά είναι περισσότερο πολυπρόσωπη, λιγότερο μονοδιάστατη και εξίσου επικίνδυνη. 

Φερνάντο Τόρες, Κουν Αγκουέρο, Ντιέγκο Φορλάν, Ρανταμέλ Φαλκάο και τώρα Ντιέγκο Κόστα. Η Ατλέτικο Μαδρίτης μπορεί να λογίζεται ως ένας επίγειος παράδεισος για οποιονδήποτε επιθετικό θέλει να εκτινάξει ή να επαναπροσδιορίσει την καριέρα του. Όσοι πλέον επιθυμούν να αγωνιστούν με την φανέλα της, καλό θα είναι να προμηθεύονται και χαρτάκι στη σειρά προτεραιότητας. Όσο για τους φιλάθλους, ελάχιστοι ροχιμπλάνκος τρομάζουν πλέον στο ενδεχόμενο αποχώρησης το επόμενο καλοκαίρι, του Ντιέγκο Κόστα. Είναι βέβαιο ότι η Λερναία Ύδρα τους, έχει και άλλα κεφάλια.