O Lluis Lainz για τον Carles Puyol

Η ιστορία του αρχηγού της Μπαρσελόνα, ενός από τους λίγους παίκτες που έφτασε τις 100 συμμετοχές με τους φούριας ρόχας. Οι ρίζες του, η παιδική του ηλικία, το ξεκίνημα του στο ποδόσφαιρο, η άφιξη του στον σύλλογο και πάνω απ’ όλα τα 14 γεμάτα αφοσίωση χρόνια του, στην πρώτη ομάδα.  Μια ιστορία γεμάτη γεγονότα, ανέκδοτα περιστατικά και πολλούς τίτλους. Στα 35 του, ο Κάρλες Πουγιόλ δεν είναι μόνο ένας από τους σπουδαιότερους αμυντικούς στην ιστορία του αθλήματος, αλλά και ένα άτομο με απίστευτη ανθρώπινη ποιότητα, που μετατράπηκε σε πρότυπο για όλο τον κόσμο.

Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Λουίς Λάνθ, δημοσιογράφο και επίσης προπονητή ποδοσφαίρου, που θήτευσε μάλιστα στην Μπαρσελόνα από το 1996 μέχρι και το 2010 και είχε εργαστεί με προπονητές όπως οι Φαν Γκάαλ, Φερέρ, Ρέσακ, Άντιτς και Ράικαρντ, ενώ υπήρξε και συνεργάτης του Τσίκι Μπεγκιρστάιν. Έχει υπάρξει επίσης συντάκτης στη La Vanguardia για 20 ολόκληρα χρόνια (1976-1996) και για άλλα 26 (1970-1996) στην AS. Πλέον εργάζεται ως σχολιαστής στο Catalunya Radio αλλά και στα Radio Marca και GOL TV.

Στην παρουσίαση του βιβλίου του πριν από λίγες ημέρες, έδωσαν το παρών προσωπικότητες του συλλόγου από διαφορετικές περιόδους και τάσεις, ενδεικτικό εκτιμώ της αξίας του ευγενέστατου αν μη τι άλλο, κυρίου Λάνθ, με τον οποίο ευτύχησα να ανταλλάξω δυο κουβέντες την περασμένη Κυριακή, με αφορμή και αιτία την συγγραφική του προσπάθεια.

Το βιβλίο περιγράφει πολλούς σταθμούς της καριέρας αλλά και της ζωής του σημαντικότερου, κατά την γνώμη μου, αρχηγού στην ιστορία του συλλόγου. Το προλογίζει ο Λουίς Φαν Γκάαλ και κλείνει με τον επίλογο του Βιθέντε ντελ Μπόσκε. Τα λόγια των δύο σεβαστών προπονητών σας παραθέτω απόψε και επιφυλάσσομαι για περισσότερα, όταν ολοκληρώσω και ο ίδιος, την ανάγνωση του βιβλίου.   

Ο Λουίς Φαν Γκάαλ για τον Κάρλες Πουγιόλ

Όταν το 1997 ανέλαβα την θέση του προπονητή στο FC Barcelona, ήταν ολοφάνερο ότι πολλοί ταλαντούχοι παίκτες περίμεναν την ευκαιρία τους να αγωνιστούν στην πρώτη ομάδα. Θυμάμαι στις πρώτες προπονήσεις και τους αγώνες της 2^ης ομάδας, να μου τραβούν την προσοχή το μεγάλο ταλέντο του Τσάβι (που τότε ήταν πολύ μικρός) αλλά είχα επίσης ξαφνιαστεί από την σκληρή δουλειά του Γκάμπρι, καθώς και από την έντονη προσωπικότητα που έδειχνε ο Κάρλες Πουγιόλ.

Φυσιολογικά είχα πολλές συζητήσεις με τους τεχνικούς των μικρότερων ομάδων του συλλόγου. Με ενδιέφερε να μαθαίνω όλες τις λεπτομέρειες για τους παίκτες που είχαν τις προοπτικές να αγωνιστούν κάποια στιγμή με τους μεγάλους. Μου αναφέρθηκε ότι ο νεαρός με το μακρύ χαρακτηριστικό μαλλί, είχε ξεκινήσει σαν τερματοφύλακας, αλλά ένας τραυματισμός στην σπονδυλική στήλη τον ανάγκασε να αλλάξει θέση.

Πολλοί πίστευαν ότι δεν είχε το ταλέντο να σταθεί στην 1^η ομάδα, αλλά δεν ήθελα να χάσω έναν παίκτη με τόσο ξεχωριστό χαρακτήρα και έτσι του έδωσα την ευκαιρία, προορίζοντας τον για αναπληρωματικό του Ράιζιγκερ. Η αλήθεια μάλιστα είναι, ότι ποτέ μου δεν μετάνιωσα που επέλεξα να τον χρησιμοποιήσω ως δεξιό οπισθοφύλακα. Στη συνέχεια της καριέρας του μετατοπίστηκε στο κέντρο της άμυνας και την συνέχεια την γνωρίζετε όλοι.

Ο χαρακτήρας του είναι επίσης γνωστός. Η σχέση μας ήταν από την πρώτη ημέρα εξαιρετική. Πρόσφερε πάντα την συμπαράσταση του, αλλά και τις σωστές απαντήσεις, τόσο στους συμπαίκτες του, όσο και εμένα τον ίδιο! Θα μπορούσα να σας πω πολλές ιστορίες για να ενισχύσω αυτή την διαπίστωση. Νομίζω όμως ότι αυτή που αξίζει να  αναφέρω και η οποία αντικατοπτρίζει την φύση του και την προσφορά του στην ομάδα, αφορά  ένα περιστατικό που συνέβη στην 2^η χρονιά μου στον σύλλογο.

Η ομάδα δεν τα πήγαινε καλά και η αμφισβήτηση στο πρόσωπο μου, εκφραζόταν ακόμη και από τους ίδιους μου τους παίκτες. Ετοιμαζόμασταν να ταξιδέψουμε στην Μαγιόρκα για να αντιμετωπίσουμε την ομώνυμη ομάδα και ο Πουγιόλ ήταν τραυματίας. Μου ζήτησε λοιπόν να ακολουθήσει την αποστολή, για να με βοηθήσει και να ενθαρρύνει το κλίμα στα αποδυτήρια.  Φυσικά δεν γινόταν να το αρνηθώ και η παρουσία του ήταν πολύ σημαντική, βοηθώντας μας να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες.

Για μένα προσωπικά, ήταν μέγιστος στα αποδυτήρια αλλά και ως φυσική προέκταση, εξίσου σπουδαίος στο γήπεδο. Για όλους μας, θα πρέπει να είναι ένα λαμπρό παράδειγμα, ένα πρότυπο. Η ποιότητα του και η ιστορία του είναι τεράστια παράσημα από μόνα τους, αλλά αυτό που πάνω απ’ όλα έχει σημασία, αυτό που θα πρέπει όλοι να κατανοήσουν, είναι το πόσο σπουδαίος άνθρωπος είναι.

Προσωπικά και κλείνοντας, μπορώ να πω μόνο ότι νιώθω μεγάλη τιμή που είχα την ευκαιρία να δουλέψω με τον Κάρλες Πουγιόλ.

Ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε για τον Κάρλες Πουγιόλ

Ο Πουγιόλ είναι ένας από εκείνους τους παίκτες που κάθε προπονητής θα ήθελε στην ομάδα του, εξαιτίας της καθοριστικής συμμετοχής του, τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι, όσο και στο γήπεδο. Τον γνωρίζω από την εποχή που προπονούσα τους μικρούς της Ρεάλ Μαδρίτης. Ήταν ένα από τα διαμάντια της ακαδημίας της Μπάρσα.

Τον θυμάμαι με την εθνική ομάδα, μετά τον νικηφόρο ημιτελικό του παγκοσμίου κυπέλλου στην Νότια Αφρική, όπου πέτυχε το νικητήριο (και μοναδικό) γκολ του αγώνα, να φεύγει τρέχοντας για τα αποδυτήρια προσπερνώντας ευγενικά δημοσιογράφους και τηλεοπτικά συνεργεία. Οποιοσδήποτε άλλος στην θέση του, θα φούσκωνε υπερήφανα τα στήθη του και δικαίως, μετά από μια τέτοια επιτυχία. Ωστόσο για τον ίδιο τον Πουγιόλ, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ακόμη μέρα στην δουλειά. Ένιωθε δηλαδή ότι είχε κάνει απλώς το καθήκον του.

Αυτό ακριβώς είναι που τον χαρακτηρίζει: Ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στον επαγγελματισμό του, που προσπαθεί να δίνει όλο τον εαυτό του στην ομάδα και αποφεύγει συστηματικά τα φώτα της δημοσιότητας. Ο Κάρλες ήταν ο πρώτος που κατέβαινε για τις προπονήσεις και ο τελευταίος που έφευγε, ενώ ενθάρρυνε και όλη την ομάδα. Επαγγελματισμός και ηγετική φυσιογνωμία.

Αληθινός πρώτα από όλα με τον ίδιο του τον εαυτό και πραγματικός φίλος. Ώριμος και δίνοντας πάντα προτεραιότητα στους συμπαίκτες του. Όλοι ανεξαιρέτως τον σέβονταν απεριόριστα και στηριζόταν πάνω του. Έτοιμος να δώσει τις συμβουλές του, αλλά και μερικές φιλικές καρπαζιές όταν χρειαζόταν.

Μέσα στο γήπεδο, ένα πραγματικό ραντάρ που διδάσκει πως ξεκινάει το παιχνίδι από την αμυντική γραμμή, πανταχού παρών και έτοιμος να καθοδηγήσει τους υπόλοιπους με τον ομαλότερο τρόπο. Εν κατακλείδι, ο Κάρλες Πουγιόλ θα πρέπει να είναι ένα παράδειγμα για τις νεότερες γενιές, που οφείλουν να ακολουθήσουν τα βήματα του και να μιμηθούν το παιχνίδι του και την συμπεριφορά που τον χαρακτήριζε. Τη συμπεριφορά δηλαδή, ενός πραγματικού αρχηγού.