Κοίτα πίσω και θα καρφωθείς στην πρώτη κολόνα

Δύο ήττες σε μία εβδομάδα, για μια ομάδα που τα τελευταία χρόνια (μας έχει καλομάθει να) κάνει συνολικά περίπου 5 στην διάρκεια μιας ολόκληρης περιόδου, είναι αρκετές για να ξεκινήσει το κλασικό γαϊτανάκι προβληματισμού και αλληλοσπαραγμού που τόσο αγαπάμε να παίζουμε όλοι οι μπλαουγκράνα. Δεν θα μπω στην διαδικασία των αντεγκλήσεων καθώς το θεωρώ σχεδόν θλιβερό, ούτε θα αρχίσω να αραδιάζω τις κατά καιρούς τοποθετήσεις μου, εφόσον για όποιον επιθυμεί να ανατρέξει πίσω, υπάρχει το σχετικό αρχείο.

Και εξάλλου όταν κοιτάς μόνο πίσω, το πιθανότερο είναι να κολλήσεις πάνω στην πρώτη κολόνα που θα βρεθεί μπροστά σου. Κάτι δηλαδή σαν αυτό που κινδυνεύουμε να πάθουμε όλοι μας, αφού δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι η Μπαρσελόνα βρίσκεται σε μια διαδικασία αναπροσαρμογής σε νέα δεδομένα, έχοντας να αντιμετωπίσει πολύ σοβαρότερα εμπόδια έξω από την αμετανόητη δική μας ξεροκεφαλιά. Τα εμπόδια αυτά δεν είναι ούτε αόρατα, ούτε άγνωστα. Έχουν όνομα, έχουν και στοιχεία.

Αν θέσουμε σαν ορόσημο την χρονιά που η ομάδα ξεκίνησε να σαρώνει τα πάντα, δηλαδή την περίοδο 2008-09, θα διαπιστώσουμε ότι από τότε έχει περάσει μία ολόκληρη πενταετία, φορτωμένη με τον σχεδόν μέγιστο αριθμό αγώνων που μπορεί να παίξει ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος στο διάστημα αυτό. Πέντε παίκτες από το υπάρχον ρόστερ, βρίσκονται στην πρώτη οκτάδα της λίστας που αφορά ποδοσφαιριστές με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία του συλλόγου. Πρόκειται για τους Βαλντές, Πουγιόλ, Τσάβι, Ινιέστα και Μέσι. Είναι οι ίδιοι πέντε που ακόμη και τώρα, αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους της ομάδας. Είναι οι ίδιοι που μαζί με τους Ντάνι Άλβες, Πικέ, Πέδρο και Πίντο, αποτελούν τους εννέα εναπομείναντες της περιόδου Γκουαρντιόλα.

Του Γκουαρντιόλα που έφυγε αφήνοντας πέρα από μια χρυσή κληρονομιά και μια βαριά σκιά. Τόσο βαριά που κοντεύει να μας πνίξει όλους. Φιλάθλους, παίκτες, προπονητές, προέδρους, όλο τον οργανισμό. Οι πιο παλιοί θα θυμούνται ότι κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και με την αποχώρηση του Κρόιφ από τον πάγκο της ομάδας. Είχε ακολουθήσει χρόνια μουρμούρα μετά την φυγή του, με την διαφορά ότι ο ιπτάμενος Ολλανδός είχε προλάβει να φορτωθεί και την βαριά ήττα στον τελικό της Αθήνας, καθώς και μερικές δικές του λανθασμένες επιλογές που είχαν στοιχήσει στην εικόνα του. Κάτι που πρόλαβε να αποφύγει ο Πεπ, μετατρέποντας όμως την επόμενη σελίδα του βιβλίου του ποδοσφαιρικού τμήματος του συλλόγου, σε βαριά και ασήκωτη.

Πρώτα ακουμπήσαμε στους ώμους του Βιλανόβα, περισσότερο όμως επειδή ήταν το alter ego του Πεπ, παρά για την δική του δυναμική, αδικώντας φυσικά και την προσωπικότητα του. Μετά ήρθε ο κύριος Μαρτίνο. Χωρίς βιογραφικό στην Ευρώπη, μεγάλο μειονέκτημα στο μυαλό του ευρωπαίου φιλάθλου, χωρίς το αέρινο στυλ του Πεπ, με τα γούρικα μπλουζάκια του και τις δικές του παραδοσιακές μεθόδους. Μολύβι και χαρτί, προπόνηση πολύ διαφορετική από εκείνη που είχαν μάθει οι ποδοσφαιριστές την περασμένη πενταετία. Πληροφορίες καλά λαξευμένες από Βαρκελώνη μεριά.

Είναι ωραίος τύπος ο Τάτα. Ψήγματα της προσωπικότητας του είδαμε και σε μια πρόσφατη εκδήλωση του Fundacio, όπου παρουσιάστηκε πνευματώδης, ευχάριστος και εύστροφος, απαλλαγμένος εκείνο το βράδυ από την μόνιμη εμμονή των συγκρίσεων που τον καταδιώκουν μετά μανίας, μέσω του Τύπου και του κόσμου, από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο el prat. Δείχνει επίσης απόλυτα αξιοπρεπής και με σεβασμό στην ιστορία της ομάδας που ανέλαβε να καθοδηγήσει, ίσως όμως έναν σεβασμό υπέρμετρο. Σε μια από τις πρώτες του ομιλίες στους ποδοσφαιριστές, τους τόνισε ότι είναι εδώ για να επαναφέρει στην ομάδα τα στοιχεία που τα τελευταία χρόνια έχουν ατονήσει. Εκείνα που την έκαναν να ξεχωρίσει στην περίοδο του Πεπ. Ωπ! Νάτος πάλι ο Πεπ.

Όχι λοιπόν, ο στόχος θα μπορούσε να είναι και διαφορετικός. Προσωπικά και βασισμένος στα λόγια του ιδίου, ότι είναι δηλαδή θιασώτης του joga bonito, δεν επιθυμώ να δω μια πατιτούρα της περιόδου Γκουαρντιόλα, πολύ απλά γιατί οι πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου, δεν μπορούν να την επαναλάβουν. Είμαι πρόθυμος όμως να περιμένω για να δω την δική του ομάδα, τον δικό του τρόπο και για όνομα του Θεού, για να συμβεί αυτό απαιτείται Χ Ρ Ο Ν Ο Σ. Απαιτείται ίσως και χρήμα, αλλά εδώ φτάνουμε σε ένα ακόμη εμπόδιο, από αυτά για τα οποία μιλούσαμε στην αρχή του άρθρου. Χρήμα λοιπόν κύριοι ΔΕΝ υπάρχει, ότι και αν λέει ο Φρέιξα. Ή τέλος πάντων αν υπάρχει, η προοπτική της ανακατασκευής του Κάμπ Νόου ή της δημιουργίας ενός νέου γηπέδου, ή ό,τι άλλο έχει στο μυαλό της η διοίκηση, την κάνει να μαζεύεται στο καβούκι της. Θα κριθεί και αυτή, το 2016.

Και εκτός από χρήμα, δεν υπάρχουν και καλά λαγωνικά. Το τμήμα σκάουτ υποφέρει χρόνια τώρα και όλοι το προσπερνάμε σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Δεν είναι όμως. Αντίθετα είναι πολύ σημαντικό. Όπως σημαντική είναι και η παρουσία ενός καλού τεχνικού στην δεύτερη ομάδα, τον τροφοδότη ταλέντου, πνοής και ώθησης των «μεγάλων». Ούτε αυτό υπάρχει. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο Εουσέμπιο Σακριστάν, τον οποίο τιμώ σαν προσωπικότητα, έχει αποτύχει στον ρόλο του καθοδηγητή των μικρών και η ανανέωση του συμβολαίου του το περασμένο καλοκαίρι, αποτέλεσε τουλάχιστον για τον υπογράφοντα, τεράστια έκπληξη.

Ανορθογραφίες ή αδυναμίες αν προτιμάτε, υπάρχουν αρκετές. Όλες οι ομάδες έχουν. Πολλές, ίσως τις περισσότερες, τις κάλυψε ο Μέσι με την εξωπραγματική του παρουσία την τελευταία διετία. 96 γκολ πέτυχε ο αργεντίνος τις δυο περασμένες περιόδους. Ενενήντα έξι! Και τώρα που προέκυψαν οι τραυματισμοί του, οι αδυναμίες αυτές περνούν στο προσκήνιο, γίνονται πιο εμφανείς. Όχι όμως τόσο εμφανείς, ώστε να κοστίζουν αγωνιστικά, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. 53 συνεχόμενες εβδομάδες παραμένει η ομάδα στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα της La Liga. Έναν χρόνο και κάτι δηλαδή. Τα αντισώματα δουλεύουν καλά και κρύβουν και αυτά αδυναμίες. Ποιος τολμάει να ποντάρει κατά της οριστικής ανάρρωσης;

Ναι η Μπάρσα ασθενεί. Ασθενεί πάνω από όλα επειδή άπαντες προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους, πως υπάρχει και επόμενη, τελείως διαφορετική ημέρα. Είναι δύσκολο να απαρνηθείς αυτό που σε έκανε τραγούδι στο στόμα εκατοντάδων χιλιάδων. Όπως οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να γνωρίζουν αν το επόμενο τραγούδι τους, η επόμενη δουλειά τους θα είναι το ίδιο επιτυχημένη με την προηγούμενη, έτσι και η Μπάρσα δείχνει να προσπαθεί να περάσει σε μια νέα περίοδο, πατώντας σε στίχους του παρελθόντος. Είναι ώρα όμως, το χαρτί με τις νότες να μπει στο χρυσό χρονοντούλαπο της ιστορίας και μια νέα συμφωνία να αρχίσει να γράφεται. Μια διαφορετική μελωδία, με νέο μαέστρο (που υπάρχει ήδη).  

Μιλώντας πιο πεζά, θα επικαλεστώ τον θυμόσοφο λαό μας και δυο χαρακτηριστικές παροιμίες: Ούτε με πορδές βάφεις αυγά, ούτε κάνεις ομελέτα αν δεν τα σπάσεις. Κοιτάξτε τον τρόπο που κινείται η διοίκηση, δείτε μόνοι σας στα social media, ρωτήστε και μάθετε πως και πόσο έχουν αλλάξει οι συνήθειες κάποιων παικτών μας και αφήστε για το τέλος το ανάθεμα στον προπονητή. Και εμένα με βρίσκει αντίθετο η χθεσινή του δήλωση ότι για 70 λεπτά η Μπάρσα έπαιζε όμορφα, αλλά την δεδομένη χρονική στιγμή, είναι σχεδόν άνανδρο να του προσάπτονται αμαρτίες άλλων. Και αν χρειαστεί να φάμε τα μούτρα μας και να τρέξει και λίγο αίμα μέχρι να ξανασηκωθούμε, δεν τρέχει και τίποτα. Καλύτερα έτσι, παρά να κοιτάμε μονίμως πίσω, με τον κίνδυνο της προαναφερθείσας…κολόνας. Σαν να συνηθίσαμε στα πούπουλα, δεν νομίζετε;