Τι θα γίνει με το Camp Nou;

Το γήπεδο όπου γράφτηκαν μερικές από τις λαμπρότερες σελίδες του FC Barcelona, βρίσκεται πλέον αντιμέτωπο με την ίδια του την ύπαρξη. Μπορεί το Camp Νou να αποτελέσει το ασφαλές ορμητήριο που θα οδηγήσει την Μπάρσα σε νέες λαμπρές σελίδες επιτυχιών ή μήπως ήρθε η ώρα να περάσει στην λήθη του χρόνου; Σήμερα θα εξετάσουμε ποια είναι τα δεδομένα και κυρίως ποιες είναι οι προοπτικές, ενός ζητήματος που θα επηρεάσει άμεσα το μέλλον του ίδιου του συλλόγου.

Πέρασαν σχεδόν 60 χρόνια από την ημέρα που έμπαινε ο θεμέλιος λίθος για την κατασκευή του Camp Νou.  Ήταν το 1954 όταν το σχέδιο των Francesc Miro, Soteras Mauri και Garcia Barbon άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά και χρειάστηκαν μόλις 3 χρόνια για να ολοκληρωθεί εν μέσω βέβαια σημαντικών προβλημάτων, καθώς το τελικό κόστος κατασκευής ξεπέρασε τον αρχικό οικονομικό προϋπολογισμό κατά 425%.

Από το 1957 έως και σήμερα, πραγματοποιήθηκαν δύο φορές εργασίες ανακατασκευής του. Η πρώτη (και πιο σημαντική) αλλαγή  έλαβε χώρα το 1982 με αφορμή την διεξαγωγή του παγκοσμίου κυπέλλου ποδοσφαίρου, όταν το γήπεδο απέκτησε και τρίτο διάζωμα ενώ το 1993 λόγω της αλλαγής των κανονισμών της UEFA, όλες οι θέσεις μετατράπηκαν σε καθήμενες, μειώνοντας αισθητά την χωρητικότητα του (99.000 αντί 120.000).

Εν έτη 2013 παραμένει επιβλητικό αλλά είναι εμφανή πλέον σε κάθε του γωνιά τα σημάδια του χρόνου. Το Camp Nou δεν είναι πλέον ένα σύγχρονο γήπεδο. Υστερεί σε λειτουργικότητα, υστερεί σε ανέσεις για τους θεατές (που πλέον λογίζονται περισσότερο ως πελάτες, παρά ως οπαδοί). Οποιαδήποτε λειτουργική σύγκριση του με γήπεδα όπως τα (σχεδόν) νεόκτιστα Emirates Stadium και Allianz Arena των Arsenal και Bayern Munich αντίστοιχα, είναι τουλάχιστον επώδυνη. Όσοι από εμάς το έχουμε επισκεφθεί (από όσο γνωρίζω δεν είμαστε και λίγοι) είχαμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι.

Και μπορεί μια από τις αιτιάσεις της τωρινής διοίκησης σε σχέση με τους λόγους που απαιτείται η εκ νέου ανακατασκευή του ή το χτίσιμο ενός νέου γηπέδου, να είναι ότι χάνονται έσοδα και από τις θέσεις VIP, κάτι που ενοχλεί όλους όσους αντιμετωπίζουμε το ζήτημα με μια πιο ρομαντική ματιά, αλλά ακόμη και το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή το Camp Nou έχει σκέπαστρο μόνο πάνω από την κερκίδα που φιλοξενούνται οι επίσημοι, φανερώνει ότι η φιλοσοφία κατασκευής του, έρχεται από μια πολύ παλιά, ξεπερασμένη πλέον αντίληψη.

Στις 22 Σεπτεμβρίου 2007 με την συμπλήρωση 50 χρονών από τα εγκαίνια του γηπέδου, η τότε διοίκηση του Joan Laporta παρουσίασε με κάθε επισημότητα ένα φιλόδοξο αλλά και πανάκριβο σχέδιο ανακατασκευής του. (δείτε το ΕΔΩ αναλυτικά) Παρόντες στην εκδήλωση ήταν ο τότε πρόεδρος του καταλανικού κοινοβουλίου, Ernest Benach, αλλά και πλήθος πολιτικών και αθλητικών προσωπικοτήτων. Το έργο ανατέθηκε στον λόρδο Foster, έναν διάσημο αρχιτέκτονα η εταιρία του οποίου είχε αναλάβει κα την κατασκευή του νέου Wembley. Ο Foster είχε παρουσιάσει ήδη δείγματα γραφής και στην Βαρκελώνη, καθώς είχε κατασκευάσει τον 288 μέτρων, πύργο Collserola, πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1992.

Το σχέδιο του Foster για το Camp Nou προέβλεπε την ανακατασκευή του, διατηρώντας την ασυμμετρία του σχήματος, προσθέτοντας σκέπαστρο πάνω από όλες τις κερκίδες και ένα εκθαμβωτικό μωσαϊκό από πολυεστέρα σε χρώματα blau, grana και το κιτρινο-κόκκινο της καταλανικής σημαίας, το οποίο θα «τύλιγε» όλο το γήπεδο, θα είχε την δυνατότητα να φωτίζεται την νύχτα και θα «πατούσε» στην αρχιτεκτονική του ευεργέτη της πόλης, δηλαδή του Gaudi. Ταυτόχρονα η χωρητικότητα θα αυξανόταν στις 106.000 καθήμενους.

Το αρχικό πλάνο προέβλεπε έναρξη εργασιών το καλοκαίρι του 2009 και τελική παράδοση προς χρήση, πριν την έναρξη της αγωνιστικής περιόδου 2011-12.   Το κόστος υπολογίστηκε στα €250Μ. Η οικονομική κρίση που χτύπησε το 2009 και την καταλανική οικονομία καθώς και μια σειρά ακόμη γεγονότων, οδήγησε στην μετάθεση της έναρξης του έργου αντί για το 2009, στις αρχές του 2011. Ωστόσο οι προεδρικές εκλογές το καλοκαίρι του 2010 που έφεραν τον Sandro Rosell στην προεδρία του συλλόγου, αποτέλεσαν το κύκνειο άσμα του σχεδίου Foster.

Ο Rosell το έκρινε πανάκριβο και σε συνδυασμό με την παρουσίαση, σύμφωνα με το οικονομικό του επιτελείο, της τραγικής κατάστασης στην οποία βρισκόταν τα ταμεία του συλλόγου, το παρέπεμψε στις καλένδες. Αυτό που έχει πραγματικά πλάκα, είναι ότι μέχρι και το καλοκαίρι του 2012 δεν υπήρξε ΠΟΤΕ οριστική ματαίωση του! Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει 3 χρόνια και έχουν μεσολαβήσει πολλά. Η Μπάρσα έχει πλέον χορηγό στην φανέλα, το Qatar παρουσιάζεται ως ένας σχεδόν ισότιμος παίκτης στην καθημερινότητα του συλλόγου και το γηπεδικό, που στην πραγματικότητα ποτέ δεν έπαψε να απασχολεί, επανήλθε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Είναι άλλωστε κοινό μυστικό, ότι η εκ νέου διεκδίκηση της προεδρίας από τον Rosell θα στηριχθεί σε αυτό ακριβώς το project. Την ανακατασκευή δηλαδή ή το χτίσιμο ενός νέου γηπέδου για το FC Barcelona.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, το ΔΣ σε μια μαραθώνια εξάωρη συνεδρίαση ανέλυσε πριν δυο βράδια, τις πιθανές επιλογές. Πληροφορίες από την Βαρκελώνη λένε ότι ήταν μια από τις πιο επεισοδιακές συνεδριάσεις επί προεδρίας Rosell, με πολλές διαφωνίες, εντάσεις και ενστάσεις, κάτι που δικαιολογείται όμως, συνυπολογίζοντας και το κρίσιμο διακύβευμα. Το ΔΣ προέκρινε δυο εναλλακτικές. Η μία αφορά την ανακατασκευή του υπάρχοντος γηπέδου και η άλλη το χτίσιμο ενός νέου. Επίσης προβλέπεται επέκταση της χωρητικότητας σε 105.000 καθήμενους, καθώς και μετακόμιση της δεύτερης ομάδας από το ιστορικό (αλλά μεγάλο για τις ανάγκες της) Mini Estadi, σε ένα νέο γήπεδο στις προπονητικές εγκαταστάσεις του συλλόγου, στην Ciutat Esportiva. Ειλημμένη πρέπει να θεωρείται η απόφαση κατασκευής γηπέδου 12.000 θέσεων για τα υπόλοιπα τμήματα του συλλόγου, καθώς το Palau Blaugrana δεν καλύπτει εδώ και καιρό τις προδιαγραφές της euroleague, με αποτέλεσμα το τμήμα μπάσκετ να αγωνίζεται αυτή την στιγμή στην διοργάνωση, σχεδόν χαριστικά.

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι όποια απόφαση παρθεί, θα επηρεάσει άμεσα και το αγωνιστικό τμήμα. Ο ρομαντισμός και ο ρεαλισμός συγκρούονται ακόμη μια φορά στην καρδιά της Καταλονίας. Οι επιλογές είναι ουσιαστικά δύο:

Στην πρώτη περίπτωση, αν η διοίκηση αποφασίσει να προχωρήσει μόνη της, δηλαδή με την βοήθεια τραπεζών και χωρίς την στήριξη μεγάλου χορηγού, τότε ξεχνάμε εντελώς την πιθανότητα κατασκευής νέου γηπέδου και μιλάμε μόνο για ανακατασκευή. Σημειώστε εδώ ότι σύμφωνα με τον Faus, αν προκριθεί η λύση της ανακατασκευής, τότε η χωρητικότητα του γηπέδου θα μειωθεί κατά 10.000 θεατές, πέφτοντας στις 88.000. Σχεδόν ειρωνικά όμως, το οικονομικό κόστος μιας τέτοιας ενέργειας θα υπερβεί σίγουρα το παλαιότερο πλάνο Laporta και σύμφωνα με τα λεγόμενα του τωρινού αντιπροέδρου των οικονομικών (Faus) θα αγγίξει τα €300Μ. Χωρίς όμως την βοήθεια ενός «μεγάλου παίκτη», είναι σχεδόν βέβαιο ότι το αγωνιστικό τμήμα θα κινδυνεύσει με κατάρρευση. Κάποιοι μπορεί να μειδίασαν χθες με τον τίτλο στο άρθρο του Δάσκαλου, εγώ ωστόσο δεν βρίσκω την τοποθέτηση του καθόλου παρανοϊκή. Το αντίθετο.

Στην δεύτερη περίπτωση, τα πράγματα απλοποιούνται πολύ, μόνον όμως σε σχέση με το οικονομικό σκέλος και την αγωνιστική σταθερότητα-ανταγωνιστικότητα που θα παραμείνει ανέπαφη. Γιατί μπορεί κανένας να μην είναι έτοιμος να αποδεχθεί μια Μπάρσα που δεν θα είναι ανταγωνιστική, δεν θα διεκδικεί τίτλους και θα αναγκάζεται να πουλάει παίκτες για να επιβιώσει, όμως πόσοι είναι έτοιμοι να αποδεχθούν έναν ισότιμο παίκτη, δίπλα στην διοίκηση και τα μέλη του συλλόγου? Κάποιον που πιθανότατα θα μπορεί να παίρνει αποφάσεις για την Μπάρσα αγνοώντας, τουλάχιστον το αισθητήριο αν όχι την άποψη, του κόσμου της? Κάποιον που όσο και αν διατείνεται ότι τον ενδιαφέρει η διαφορετικότητα του FC Barcelona, θα βλέπει την ομάδα σαν το ακριβό παιχνίδι του? Πόσοι μπορούν να «καταπιούν» ένα Camp Nou που θα λέγεται για παράδειγμα, Qatar Camp Nou ή ακόμη χειρότερα, Qatar Stadium, ακόμη και αν ο Faus ορκιζόταν προχθές το βράδυ, ότι τέτοια περίπτωση δεν υφίσταται;

Σε όλες τις παραπάνω ερωτήσεις, μπορεί να προστεθεί και μία ακόμη: «Και ποιος θα σε ρωτήσει για όλα αυτά ρε μεγάλε?» Σωστά. Υπάρχει και η ψύχραιμη θεώρηση, την οποία οφείλουμε να παραθέσουμε. Υπάρχουν παραδείγματα ομάδων που παραχώρησαν την ονομασία των γηπέδων τους και είδαν πολλά οφέλη. Η Borussia Dortmund, μια από τις ιστορικότερες ομάδες στην Γερμανία, όντας σε δεινή οικονομική κατάσταση, πούλησε την ονομασία του γηπέδου της σε ασφαλιστική εταιρεία το 2005. Έκτοτε οι οπαδοί της συνεχίζουν να γεμίζουν το Westfalenstadion, ακόμη και αν πλέον λέγεται Signal Iduna Park, ενώ και το αγωνιστικό τμήμα βρίσκεται σε συνεχή άνοδο.

Η διοίκηση Rosell αποφάσισε ότι η οριστική απόφαση θα παρθεί μόνον μετά από σχετικό δημοψήφισμα μεταξύ των μελών, η ημερομηνία του οποίου φαίνεται να προσδιορίζεται κάπου μεταξύ του Γενάρη έως τον Ιούνη του 2014. Η άποψη του ίδιου, όπως σχεδόν ανοικτά την εξέφρασε πολλάκις, είναι ότι ο σύλλογος πρέπει να αποκτήσει νέα έδρα. Το ίδιο που τονίζει σε όλους τους τόνους και ο πατέρας του νυν προέδρου του FC Barcelona. Το ίδιο που θα προέκρινε και η ρεαλιστική οπτική του ζητήματος, αυτή που αθόρυβα αλλά σταθερά, ακολουθεί αυτή την τριετία που έχει τα ηνία του συλλόγου, ο Sandro Rosell. Τα μέχρι σήμερα πεπραγμένα της διοίκησης του, μιλάνε από μόνα τους.

Αποφάσεις σκληρές αλλά ρεαλιστικές, συνοδευμένες με παυσίπονα χαπάκια ανθρωπιστικής ευαισθησίας (ας είναι καλά το Fundacio). Σαν τις διαφημίσεις της τηλεόρασης, που υπόσχονται παπάδες και με ψιλά γράμματα στο κάτω μέρος της οθόνης, περνάει με ταχύτητα μαχητικού αεροσκάφους το μήνυμα «θα σας σκίσουμε με το γάντι και θα πείτε και ευχαριστώ». Λίγοι προλαβαίνουν να το διαβάσουν, όλοι όμως ξέρουν τι εννοεί ο ποιητής.

Ο ρεαλισμός πλέον βασιλεύει και στην Βαρκελώνη και τα περισσότερα από τα ερωτήματα που θέτει το άρθρο παραπάνω, είναι σχεδόν βέβαιο ότι έχουν ήδη απαντηθεί από την ίδια την ιστορία. Η συμμετοχή των μελών στις αποφάσεις των εκάστοτε διοικήσεων είναι εδώ και καιρό σχεδόν συμβολική, ενώ οι άσπρες κελεμπίες που κρύβουν από κάτω πακτωλό δολαρίων, έχουν ήδη μια θέση έστω και σκιερή, στο τραπέζι των αποφάσεων. Οι όποιες αποφάσεις για το γήπεδο, θα ληφθούν με την σύμφωνη γνώμη των μελών, αλλά ακόμη και χωρίς την έγκριση τους.

Αν λοιπόν θαυμάζουμε το Allianz Arena και το Emirates Stadium, αν θα θέλαμε και η Μπάρσα να έχει μια τέτοια έδρα, τότε καλό θα είναι να αφήσουμε στην άκρη την γκρίνια και να σκεφτούμε ότι ο σύλλογος που αγαπάμε, δεν μπορεί πλέον να παραμείνει θεατής των εξελίξεων. Θα τις ακολουθήσει γιατί μπορεί το DNA του να ξεχώριζε πάντα από εκείνο των υπολοίπων συλλόγων, αλλά έχει και ένα συστατικό που δεν μπορεί να απαρνηθεί: την ανταγωνιστικότητα και τον πρωταθλητισμό.

Ξέρετε κάτι, νομίζω ότι όλοι μας το έχουμε αυτό το συστατικό μέσα μας. Ρομαντικοί και μη. Θέλουμε την Μπάρσα πρωταγωνίστρια σε όλα τα επίπεδα. Γι’ αυτό και γκρινιάζουμε ακόμη και στις νίκες, ακόμη κα όταν η ομάδα μοιάζει να πηγαίνει καλά, όπως συμβαίνει στις μέρες μας και βρίσκουμε χίλιες αφορμές για να διαφωνούμε, πολλές φορές μάλιστα, χάνοντας το μέτρο και τρώγοντας τις σάρκες μας. Κάποτε πρωταγωνιστούσαμε, διατηρώντας και όλα εκείνα που μας έκαναν ξεχωριστούς, όπως ήταν η αμόλυντη φανέλα. Τώρα θα πρέπει να αποδεχτούμε μια νέα πραγματικότητα. Ας είναι. Άλλωστε πάνω απ’ όλα η φιλοσοφία του συλλόγου μιλάει για Αξίες και Ιδανικά. Αυτά διάολε, κανένας δεν μπορεί να μας τα στερήσει. Η σημαία του βαρκελωνισμού θα συνεχίσει να κυματίζει περήφανα, όσο τον φιλάμε καλά μέσα στις καρδιές μας.