Andrés Iniesta, Ο αθόρυβος δρόμος προς την δόξα

Τον Σεπτέμβριο του 1996 μια τυπική ισπανική οικογένεια παίρνει μια μεγάλη απόφαση. Ο γιος θα πρέπει να αφήσει την θαλπωρή του σπιτιού για να ανοίξει τα φτερά του σε πολύ μικρή ηλικία. Η Fuentealbilla, η μικρή κωμόπολη στην οποία γεννήθηκε ο Andres Iniesta απέχει περίπου 500 χλμ από την Βαρκελώνη. Όχι μικρή απόσταση για ένα δωδεκάχρονο παιδί, ούτε τόσο μεγάλη όμως ώστε να τον χωρίσει από το όνειρο του να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

Νωρίτερα, ο μικρός Andres ταξίδευε κάθε Σάββατο μέχρι το Albacete για να βλέπει τους αγώνες της αγαπημένης του ομάδας, που τότε έπαιζε στην La Liga. Ένα τουρνουά στο οποίο συμμετείχε to 1996 στην Brunette, περιοχή κοντά στην Μαδρίτη, είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών scout που λειτουργούσαν για λογαριασμό μεγάλων ομάδων της χώρας. Η Βarça στάθηκε τυχερή καθώς η γνωριμία του πατέρα του με έναν προπονητή από τις ακαδημίες των καταλανών, τον Βάσκο Enrique Orizaola,  οδήγησε τον Andres στην αγκαλιά της σπουδαιότερης ίσως σχολής του κόσμου, δηλαδή της La Masia. Όχι εύκολα όμως.

Η οικογένεια ανησυχούσε αλλά ο πατέρας είναι σίγουρος ότι οι βάσεις που έχει πάρει ο μικρός από το σπίτι, θα τον βοηθήσουν. Άλλωστε ξέρει καλά ότι στην La Masia η διαπαιδαγώγηση είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο σημαντική, από την αγωνιστική εξέλιξη των εύθραυστων πιτσιρικάδων. Ο γιός του όμως, παρά τις παραινέσεις του μπαμπά αρχικά αρνείται. Το ταξίδι τελικά στην Βαρκελώνη πραγματοποιείται με το Ford Orion της οικογένειας.

Σταματήσαμε για φαγητό στον δρόμο αλλά κανένας δεν έφαγε. Η μαμά μου έκλαιγε, ο μπαμπάς δεν πεινούσε και ο παππούς μου προσπαθούσε να μας ηρεμήσει όλους. [Andres Iniesta]

Η προσαρμογή του Andresito δεν είναι εύκολη. Το αντίθετο. Μικροκαμωμένος και συνεσταλμένος, γίνεται αντικείμενο πολλών πειραγμάτων από τους υπόλοιπους ξεψαρωμένους συνομήλικους του, οι περισσότεροι από τους οποίους προέρχονται από την ευρύτερη περιοχή της Καταλονίας. (δείτε ΕΔΩ video με τον Iniesta στην ηλικία 14 με 16 χρονών)

H La Masia είναι ένα μέρος όπου πολλά παιδιά ζουν μαζί, αλλά στην πραγματικότητα είσαι μόνος. Γίνεσαι όμως πιο σκληρός μέρα με την ημέρα, γνωρίζοντας ότι πίσω σου υπάρχει πάντα ένας άλλος, έτοιμος να πάρει την θέση σου. Ξυπνούσα το πρωί, έβλεπα απέναντι το Camp Nou και έλεγα: θα παίξω άραγε ποτέ εκεί; [Andres Iniesta]

Κλεισμένος στον εαυτό του, απογοητεύεται αρχικά και σκέφτεται να τα παρατήσει. Στην Masia όμως υπάρχει κι ένα άλλο παιδί εξίσου συνεσταλμένο, αλλά μεγαλόσωμο και νευρικό, που παίρνει από κοντά τον σημερινό μας ήρωα και αρχίζει να κάνει παρέα μαζί του. Μπαίνει μπροστά όταν οι υπόλοιποι τον πειράζουν και γίνονται αυτοκόλλητοι. Το όνομα του είναι Victor Valdes. Οι δυο τους πρόκειται να γίνουν αχώριστοι στα χρόνια που θα ακολουθήσουν.

Το 1999 σε ένα τουρνουά της Nike, ο Andres λάμπει με την ομάδα U-15 της Βarça. Ο Pep Guardiola που παρακολουθεί τον αγώνα μένει έκθαμβος. Με την λήξη, του χαρίζει ένα αυτόγραφο που γράφει: -στον καλύτερο παίκτη που έχω δει ποτέ στη ζωή μου- Λίγο μετά απευθυνόμενος στον Xavi θα πει: -μπορεί να με κάνεις να κρεμάσω τα παπούτσια μου, αλλά ο Iniesta θα σε κάνει μια μέρα να κρεμάσεις εσύ τα δικά σου-

Τρία χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 2002 θα κάνει το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα, υπό τις οδηγίες του Luis Van Gaal. Από την επόμενη περίοδο υπογράφει το πρώτο του συμβόλαιο και γίνεται επαγγελματίας. Στον πάγκο κάθεται πλέον ο Frank Rijkaard. Πολλοί κατηγόρησαν τον Ολλανδό ότι άργησε να καθιερώσει τον Iniesta στο αρχικό σχήμα, ωστόσο μερικοί από τους σημαντικότερους προπονητές στην ιστορία του συλλόγου, συμφωνούν σήμερα ότι ο τρόπος που χειρίστηκε την εξέλιξη του, ήταν υποδειγματικός και βοήθησε πολύ τον Andres, που περίμενε καρτερικά την δική του ευκαιρία, έχοντας αρχικά μπροστά του, τον σπουδαίο Ludovic Giuly.

Σε συνδυασμό με την παρουσία του Deco, την μαγεία του Ronaldinho και περισσότερο απ’ όλα την δική του σεμνότητα, οι ικανότητες του περνάνε αρχικά σε δεύτερο πλάνο. Μόνο το μάτι των πιο παρατηρητικών, διαβλέπει τις εκπληκτικές του ικανότητες με την μπάλα στα πόδια.

-Με ρωτάτε συνέχεια πως κάνω το ένα, πως κάνω το άλλο.. δεν έχετε δει τι κάνει ο Iniesta στις προπονήσεις, γι’ αυτό τα λέτε αυτά- προειδοποιούσε ο Ronaldinho στα τέλη του 2004.

Στον τελικό του Champions League στο Παρίσι το 2006, ο Iniesta περνάει στο γήπεδο ως αλλαγή με την έναρξη του 2^ου ημιχρόνου. Η συνεισφορά του είναι καθοριστική στην ανατροπή από τους καταλανούς, του εις βάρος τους 1-0. Ο Giuly αποχωρεί το 2007 από την Βαρκελώνη και ο Iniesta παραλαμβάνει το νούμερο 8. Είναι πλέον ένα από τα αστέρια της ομάδας, αλλά δεν σκοράρει συχνά και η καθολική αποδοχή δεν έρχεται ακόμη. Λείπει ο αναβατήρας που θα τον εκτινάξει και θα τον καθιερώσει στις συνειδήσεις των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων. Και ο αναβατήρας αυτός εμφανίζεται το καλοκαίρι του 2008 στο πρόσωπο του ανθρώπου που τον πίστεψε από πολύ μικρό.

 

Ο Pep Guardiola αναλαμβάνει την ομάδα και η δική του Βarça αλλάζει τους όρους του ίδιου του ποδοσφαίρου. Σε αυτό τον καμβά ο Iniesta έχει προεξέχουσα θέση. 

Σε μία φυσιολογική ομάδα με συγκεκριμένους ρόλους, όπως ήταν οι καταλανοί επί Rijkaard, ο Iniesta έμοιαζε εγκλωβισμένος. Στην ομάδα του Pep απογειώνεται, μαζί φυσικά με τους υπόλοιπους αστέρες. Η συνεχής εναλλαγή θέσεων, το passing game και η εκπληκτική συνεργασία του (κυρίως) με Xavi και Messi, κάνει τους φιλάθλους να ψάχνουν για δεύτερο ζευγάρι μάτια για να απολαμβάνουν περισσότερο το θέαμα. 17 ημέρες πριν τον τελικό του CL στην Ρώμη το 2009, ο Iniesta τραυματίζεται στον αγώνα πρωταθλήματος με την Villarreal. 

Ο Pep απευθύνεται στο ιατρικό επιτελείο: -ο Andres στην Ρώμη θα παίξει. Βρείτε τον τρόπο.-

Τόσο πολύ τον υπολόγιζε. Χρόνια μετά ο ίδιος ο παίκτης έλεγε –είχα παίξει μόνο ένα ημίχρονο στο Παρίσι, δεν θα άντεχα να χάσω και την Ρώμη. Το πλήρωσα βέβαια την επόμενη χρονιά, αλλά άξιζε τον κόπο. Θα το έκανα ξανά αν χρειαζόταν-

Ταυτόχρονα, ο Iniesta που γενικά στο σύνολο της καριέρας του δεν σκοράρει πολύ, έχει την ευτυχία να πετύχει δυο τρομερής σημασίας γκολ σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Το πρώτο σε συλλογικό επίπεδο, στον ημιτελικό του CL το 2009 (δείτε ΕΔΩ το σχετικό μας αφιέρωμα) και στη συνέχεια το δεύτερο με την φανέλα της εθνικής Ισπανίας, όπου ο χαμηλών τόνων Andresito, μετατράπηκε σε μια νύχτα (με ανάδοχο τον ισπανικό Τύπο) σε Don Andres. Το δικό του τέρμα, έμελλε να είναι και το μοναδικό σε έναν τελικό παγκοσμίου κυπέλλου!  Η αναγνώριση του πλέον είχε ξεπεράσει τα όρια της Καταλονίας και των φίλων της Βarça απανταχού της γης και είχε γίνει οικουμενική.

Το γεγονός ενισχύθηκε από μια κίνηση του μετά την επίτευξη του εν λόγω τέρματος, καθώς ο Iniesta σήκωσε την φανέλα του αποκαλύπτοντας ένα μήνυμα (DANI JARQUE SIEMPRE CON NOSOTROS) προς τον αδικοχαμένο Dani Jarque, αρχηγό της (μισητής για τους blaugrana) Espanyol. Ολόκληρη η Ισπανία υποκλίθηκε στο μεγαλείο της ψυχής του. Οι οπαδοί της Espanyol πίνουν από τότε νερό στο όνομα του και υπογεγραμμένη φανέλα του, κοσμεί την είσοδο του (σχεδόν) νεόκτιστου Cornilla el Prat ενώ όταν αγωνίζεται εκεί η Βarça, η αποθέωση στο πρόσωπο του είναι δεδομένη.

Η ικανότητα του Iniesta να ενώνει φάνηκε και σε ένα ακόμη περιστατικό, καθώς στον γάμο του το καλοκαίρι του 2012, κατάφερε να παραβρεθούν στον ίδιο χώρο δυο άνθρωποι που εδώ και χρόνια βρίσκονται στα μαχαίρια. Ο Joan Laporta και ο Sandro Rosell, πρώην και νυν πρόεδρος της Barcelona, άφησαν για μια μέρα την δικαστική τους διαμάχη στην άκρη, προς τιμήν του… γαμπρού.

Ενός ανθρώπου που ποτέ δεν προκάλεσε, ποτέ δεν επεδίωξε την προσωπική προβολή, αλλά δούλευε πάντα αθόρυβα και ακούραστα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας (ναι γίνεται κι αυτό, ακόμη και αν είσαι παίκτης της Βarça). Είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό που συνέβη μετά το mundial. Ο Andres ήταν σε ένα μπαρ όταν τον πλησίασε μια γυναίκα. Ο ίδιος θεώρησε ότι θα ήθελε κάποιο αυτόγραφο. -Με συγχωρείτε, μου δίνετε μια fanta σας παρακαλώ;- του αποκρίθηκε η γυναίκα. Αυτός είναι όμως ο Iniesta. 

Σαν άλλος Clark Kent καταφέρνει να κρατάει καλά κρυμμένη την κάπα του superman στην προσωπική του ζωή.

Σκεπτόμενος με ποιόν τρόπο θα μπορούσα αύριο-μεθαύριο να περιγράψω στα παιδιά μου, τι τύπος παίκτη ήταν ο Iniesta, ομολογώ ότι δυσκολεύομαι. Ας δούμε όμως τι λέει ο ίδιος για τον εαυτό του.

- Πριν να υποδεχτώ την μπάλα, έχω ήδη δει ποιες είναι οι επιλογές μου. Και όταν την παίρνω, μ’ αρέσει να πηγαίνω προς έναν αντίπαλο και απλά στέκομαι μπροστά του. Δεν προσπαθώ να τον διαπεράσω όμως. Έτσι μπορεί η υπόλοιπη ομάδα να ανέβει πιο ψηλά.

- Κάθε πάσα είναι σημαντική. Επειδή παίζουμε χρόνια μαζί, ξέρω ανά πάσα στιγμή που θα είναι ο Leo και ο Xavi. Οι κοντινές πάσες χτίζουν την επόμενη καλή σου στιγμή. Ακόμη κι αν είσαι ο καλύτερος πασέρ στον κόσμο, αν δεν ξέρεις που βρίσκονται οι συμπαίκτες σου, δεν έχει καμία σημασία. Αν κρατάς την μπάλα πολύ, θα την χάσεις σίγουρα. Οι καλύτεροι πασέρ είναι αυτοί που έχουν γρήγορη σκέψη.

- Ζυγίζω μόνο 63 κιλά, οπότε παίζω σχεδόν πάντα με πιο δυνατούς αντιπάλους. Τους αντιμετωπίζω κρατώντας αποστάσεις και φροντίζω να μην χρειάζεται να διεκδικούμε την ίδια μπαλιά. Πρέπει να φτάνω εκεί πριν αυτούς.

- Δεν είμαι σκόρερ, αλλά παίρνω προσπάθειες και προτιμώ πάντα την δύσκολη επιλογή. Γιατί αν είναι δύσκολη για μένα, τότε είναι και για τον τερματοφύλακα!

- Pep Guardiola και Michael Laudrup. Αυτοί ήταν τα είδωλα μου, όταν ήμουν μικρός. [αποσπάσματα από συνέντευξη του στο περιοδικό FourFourTwo]

Ο Andres Iniesta θα είναι παίκτης της Barcelona μέχρι το 2018 όπως ανακοίνωσε ο ίδιος ο πρόεδρος του συλλόγου, Sandro Rosell, στις 20 Δεκεμβρίου 2013. (Το άρθρο αυτό ανανεώθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2017, ημέρα που ο Iniesta υπογράφει επί προεδρίας Bartomeu το τελευταίο συμβόλαιο της καριέρας του με την Barcelona, το οποίο θα του επιτρέψει να κρεμάσει τα παπούτσια του στον σύλλογο που τον ανέδειξε). Μέχρι στιγμής ο πρώτος (πλέον) αρχηγός των blaugrana μετράει 639 επίσημες συμμετοχές και 30 τίτλους με την ομάδα της καρδιάς του, ενώ έχει συμπληρώσει 21 ολόκληρα χρόνια στην Βαρκελώνη. 

Έχει περάσει ήδη στο πάνθεον των σημαντικότερων ποδοσφαιριστών που έπαιξαν ποτέ στην Βarça, έχει κατακτήσει τον κόσμο ολόκληρο, αλλά αν τον δείτε στον δρόμο, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα τον αναγνωρίσετε. Αυτή ίσως είναι και η μεγαλύτερη του κατάκτηση. 

Η απλότητα του, ο διαφορετικός δικός του δρόμος, που τον οδήγησε όμως στην λεωφόρο της δόξας.