V for Valdes

Έχει περάσει σχεδόν όλη του την ζωή φορώντας την φανέλα μιας και μόνο ομάδας. Έχει αμφισβητηθεί όσο λίγοι. Κατάφερε τελικά να λογίζεται ως ο κορυφαίος τερματοφύλακας στην ιστορία της Barcelona, αποφασίζοντας από δική του επιλογή, ότι πρέπει να φύγει το καλοκαίρι του 2014 για άλλες πολιτείες. Ταυτόχρονα ετοιμαζόταν να αγωνιστεί στο προσεχές παγκόσμιο κύπελλο της Βραζιλίας, για πρώτη φορά ως βασικός με την φανέλα των Furias Rojas. Απέμεναν ακόμη 9 αγώνες πρωταθλήματος και στην καλύτερη περίπτωση άλλοι 5 στα πλαίσια του Champions League, για να πει το δικό του αντίο στον σύλλογο που τον στιγμάτισε. Η ζωή, που πάντα έπαιζε περίεργα παιχνίδια μαζί του, επέλεξε γι' αυτόν, χωρίς αυτόν. Ο αποχαιρετισμός του στους φίλους της Barça, έμελλε να γίνει πάνω σε ένα φορείο, με τον ίδιο να ξεσπάει σε λυγμούς. Αυτή εδώ δεν είναι μια συνηθισμένη ιστορία. Είναι η ζωή του Victor Valdes.

Η ιστορία των άρθρων που αφιερώνονται σε προσωπικότητες του αθλητισμού, έχει ως εξής: Υπάρχει κόσμος που συμφωνεί με την παρουσίαση του εκάστοτε αρθρογράφου και κόσμος που διαφωνεί ριζικά. Η ένταση με την οποία εκφράζονται οι αντιδράσεις, έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τον τρόπο που είναι γραμμένο το κάθε κείμενο. Όντας πάνω-κάτω στην ίδια ηλικία (εντάξει του ρίχνω 3 χρονάκια)  με τον Valdes και παρακολουθώντας την Barça από τις αρχές της δεκαετίας του '90, έχω δει αρκετούς απίθανους τύπους να φοράνε την φανέλα με το νούμερο 1 έως ότου αυτή βρήκε καταφύγιο, στο καλογυμνασμένο κορμί του Καταλανού keeper.

Η δυνατότητα λοιπόν της αντικειμενικής προσέγγισης από μεριάς μου, απλά δεν υφίσταται. Παρόλα αυτά, αντιπαθώ τα δακρύβρεχτα κείμενα συμπαράστασης. Άλλωστε τα δεδομένα δίνουν τον τόνο της στιγμής και μπορούν να είναι από μόνα τους περισσότερο δραματικά, από οποιοδήποτε συναισθηματικό λογίδριο. Ας δούμε λοιπόν σύντομα το φιλμ της πορείας του Valdes, μέσα από γεγονότα, videos αλλά και δικά του λόγια, όπως κατά καιρούς τα εξέφρασε σε συνεντεύξεις του.

Ο Valdes γεννήθηκε στην επαρχία της Gava, σε ένα παραθαλάσσιο μέρος, λιγότερο από μισή ώρα απόσταση από την Βαρκελώνη.

Μετακομίσαμε στην Τενερίφη το 1992, για λόγους υγείας της μητέρας μου, που χρειαζόταν ένα θερμότερο κλίμα. Ήμουν λυπημένος που αφήναμε την Gava, ωστόσο στην Τενερίφη πέρασα μερικά από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Συνήθιζα να κάνω σέρφινγκ και πάντα επιστρέφω εκεί τα Χριστούγεννα για να δω την οικογένεια μου.

Το 1995, επέστρεψε μόνος του στη Βαρκελώνη για να ξεκινήσει την διαδρομή του στην Barça. Ήταν τότε 13 χρονών και η Barcelona βρισκόταν σε μια μεταβατική περίοδο κατά την οποία προσπαθούσε να βρει τον αντικαταστάτη του Andoni Zubizaretta, που είχε στο μεταξύ αποχωρήσει. Όταν ο VV πέρασε την πόρτα της Masia, κάτω από τα δοκάρια της πρώτης ομάδας καθόταν ο μπαμπάς του Sergio Busquets. Ο Carles Busquets, ήταν ο πρώτος από μια πλειάδα τερματοφυλάκων που δεν κατάφεραν να προσδώσουν σταθερότητα στην άμυνα των καταλανών. Η λίστα είναι μεγάλη: Vitor Baia, Ruud Hesp, Francesc Arnau, Richard Dutruel, Pepe Reina, Roberto Bonano, o συγχωρεμένος Robert Enke και ο Recber Rustu, ήταν μερικοί από αυτούς που δεν πέρασαν τα τεστ της ηλεκτροφόρας blaugrana φανέλας με το Νο1.

Ο ίδιος φοίτησε με επιτυχία στο σχολείο που λέγεται Masia, αποκτώντας την περίοδο εκείνη έναν από τους καλύτερους φίλους της ζωής του. Ο μικροκαμωμένος Andres Iniesta, τέθηκε υπό την διακριτική προστασία του σε μια σχέση που δυνάμωσε με το πέρασμα των χρόνων.

Όπως όλοι οι τερματοφύλακες, ξεκίνησα παίζοντας σε άλλη θέση. Μετά από μερικές εβδομάδες κάποιος ρώτησε: Ποιος θέλει να καθίσει στο τέρμα; και προθυμοποιήθηκα εγώ. Είναι πολύ δύσκολη θέση για να αγωνίζεσαι, σε κανέναν δεν αρέσει, αλλά κανένας δεν ήθελε να το κάνει και χρειαζόμασταν έναν τερματοφύλακα.

Όλοι παίζουν με τα πόδια, ακόμη και οι τερματοφύλακες, έτσι ώστε να μαθαίνουν πως εξελίσσεται το παιχνίδι. Ο τερματοφύλακας εδώ, παίζει σαν κεντρικός αμυντικός. Υπάρχει μόνο ένας προπονητής τερματοφυλάκων από την ηλικία των 10 μέχρι την δεύτερη ομάδα. Όλοι κάνουμε τα ίδια πράγματα και μαθαίνουμε από τον ίδιο άνθρωπο. Και μιλάμε για 20 τερματοφύλακες. Αυτό όμως μας βοηθάει ώστε να υπάρχει συνέχεια και σταθερή εξέλιξη στην δουλειά μας.

Έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα στις 14 Αυγούστου του 2002, υπό τις οδηγίες του Luis Van Gaal, σε έναν αγώνα για τα προκριματικά του Champions League, εναντίον της Legia Βαρσοβίας. Πήρε φανέλα βασικού στα μισά εκείνης της σεζόν, όταν ο Radomir Adic αντικατέστησε τον Van Gaal και παρέμεινε πρώτη επιλογή και την επόμενη περίοδο, επί Rijkaard, στο ξεκίνημα μιας νέας εποχής για τον σύλλογο, με τον ερχομό του Ronaldinho στην Βαρκελώνη. Τα πρώτα του χρόνια κάτω από τα δοκάρια της Barça, μόνο εύκολα δεν ήταν. Άγουρος και ο ίδιος, με τεχνικές αδυναμίες στο παιχνίδι του, τύγχανε σκληρής κριτικής από τους φίλους της ομάδας που θεωρούσαν (σε συνέχεια μιας γκρίνιας που είχε ξεκινήσει από την αποχώρηση Zubizaretta) ότι ήταν ανεπαρκής.

Δεν άκουγα τις κριτικές τότε, όπως δεν τις ακούω και τώρα. Ένας τερματοφύλακας βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο, αφού είναι αδύνατο να είσαι αλάνθαστος. Αυτό είναι και το μεγαλείο της θέσης: Δεν είμαστε ξεχωριστοί, είμαστε ειδικοί, ιδιαίτεροι. Όταν έχεις κάποιο πρόβλημα, το λύνεις μόνος σου. Είναι πολύ περίπλοκο να είσαι τερματοφύλακας. Δεν αφήνω τα λάθη μου να με πάρουν από κάτω. Απλά προσπαθώ να βεβαιωθώ ότι δεν θα τα επαναλάβω. Ο προπονητής μου ξέρει πως ότι και αν συμβεί, την επόμενη μέρα θα είμαι καλά. Δεν χρειάζεται να με ενθαρρύνει ή να με παρηγορήσει.   

Μου άρεσαν ο Santiago Canizares και ο Oliver Kahn. Ο Luis Enrique ήταν μια πολύ ισχυρή επιρροή επίσης για εμένα όταν ξεκινούσα. Ήταν ο ηγέτης. Αν κάτι δεν του άρεσε μέσα στην ομάδα, φρόντιζε να το αλλάξει. Η μορφή του κυριαρχούσε.

Παρά την κατάκτηση του πρωταθλήματος την περίοδο 2004-05, που συνοδεύτηκε από την προσωπική του διάκριση να κερδίσει το βραβείο Zamora, το οποίο απονέμεται στον τερματοφύλακα που έχει δεχθεί τα λιγότερα γκολ στο ισπανικό πρωτάθλημα, οι μουρμούρες για τις εμφανίσεις του συνεχίστηκαν. Η επόμενη σεζόν, εκείνη του 2005-06 θα ήταν η τελευταία του στον σύλλογο. Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζεται ο ίδιος, σε μια συνέντευξη που παραχώρησε πριν από λίγες ημέρες στον Guardian και τον Sid Lowe:

Όταν έφτασε η ημέρα του τελικού (σ.σ. του Champions League) στο Παρίσι, μπήκα να παίξω ξέροντας ότι το επόμενο πρωί δεν θα ήμουν τερματοφύλακας της Barcelona. Δεν μου το είχε πει κανείς, αλλά οι κριτικές έπεφταν βροχή και το διαισθανόμουν. Αντί λοιπόν να αγχωθώ, ένιωσα απελευθερωμένος. Αφού θα ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι, ήθελα να το απολαύσω.

Έλα όμως που δεν θα ήταν. Ο Valdes έκανε μια συγκλονιστική εμφάνιση, σταματώντας δύο τουλάχιστον φορές προσπάθειες του καθηγητή των τετ α τετ, του μεγάλου Thiery Henry. Η βραδιά που βρήκε την Barcelona πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά από 14 χρόνια, ήταν η βραδιά της οριστικής καθιέρωσης του VV.

Από εκείνη την βραδιά έχω τελειοποιήσει την μεθοδολογία μου, πείθοντας τον εαυτό μου ότι η ποδοσφαιρική μου υπόληψη δεν τίθεται σε αμφισβήτηση κάθε φορά που αγωνίζομαι. Έκανα την καλύτερη μου εμφάνιση στην σημαντικότερη βραδιά της καριέρας μου, κέρδισα ένα Champions League και μια καριέρα στην Barcelona.

Ακολούθησαν ακόμη 2 πρωταθλήματα Ευρώπης, με τον ίδιο να είναι και πάλι εξαιρετικός, άλλα 4 βραβεία Zamora και συνολικά 19 τίτλοι που τον μετέτρεψαν αυτόματα στον πλέον επιτυχημένο τερματοφύλακα στην ιστορία του συλλόγου και τον τέταρτο σε συμμετοχές, πίσω μόνο από τους Xavi, Puyol και Migueli. Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους: 6 πρωταθλήματα Ισπανίας, 2 Copa del Rey, 6 SuperCup Ισπανίας, 3 Champions League, 1 ευρωπαϊκό SuperCup, 2 Διηπειρωτικά, αλλά και παγκόσμιος πρωταθλητής και πρωταθλητής Ευρώπης με την Ισπανία. Όχι κι άσχημα για ένα αουτσάιντερ, δεν συμφωνείτε;

Είχε και κακιές βραδιές στην καριέρα του, ποιός αλήθεια δεν έχει; Ίσως η χειρότερη, σύμφωνα και με τον ίδιο, ήταν η στιγμή που ένα δικό του λάθος έδωσε την ευκαιρία στον Ivan De la Pena να περάσει την μπάλα πάνω από το κεφάλι του, οδηγώντας την Espanyol στη νίκη μέσα στο Camp Nou μετά από 27 ολόκληρα χρόνια. Συνέβη πίσω, το 2009.

Είχε επίσης και στιγμές εκρηκτικές, στις οποίες δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα συναισθήματα του, όπως το 2010 όταν επειδή θεώρησε ότι ο Mourinho προσέβαλε τους καταλανούς οπαδούς, με τον τρόπο που πανηγύριζε την πρόκριση της Inter στον τελικό του Champions League, κόντεψε να τον πνίξει, πριν επέμβουν οι ψυχραιμότεροι. Υπερασπιζόταν πάντα με πάθος αυτά που αγαπούσε. Το περιστατικό που συνέβη πριν από μια πενταετία σε κινηματογραφική αίθουσα της Βαρκελώνης, με τον ίδιο να παίρνει στο κυνήγι μια παρέα που προσπάθησε να παρενοχλήσει την σύντροφο της ζωής του, Γιολάντα, (με την οποία μάλιστα έχει αποκτήσει και τρία παιδιά) είναι ενδεικτικό της παραπάνω διαπίστωσης.

Όταν τον Γενάρη του 2013, ανακοίνωσε σε συνέντευξη Τύπου την πρόθεση του να μην ανανεώσει το συμβόλαιο του, που έληγε φέτος το καλοκαίρι, το σοκ που προκλήθηκε στις τάξεις της ομάδας ήταν ισχυρό. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι προσπαθούσε να πιέσει ώστε η Barcelona να τον παραχωρήσει το καλοκαίρι του 2013 σε άλλον σύλλογο (με τον οποίο υποτίθεται ότι είχε ήδη συμφωνήσει), κατηγορώντας τον ως κοινό εκβιαστή, κάποιοι άλλοι θεώρησαν την κίνηση του ως έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των αντιφρονούντων της διοίκησης Rosell. Οι κατηγορίες σύντομα έγιναν φτερό στον άνεμο.

Ο Valdes όχι μόνο τίμησε το συμβόλαιο του, όπως αρχικά είχε υποσχεθεί, αλλά πραγματοποίησε ίσως τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του στο διάστημα αυτό, με αποτέλεσμα να κερδίσει και την φανέλα του βασικού στην εθνική Ισπανίας, από τον παροπλισμένο Casillas. Ο ίδιος εξηγεί στον Sid Lowe τους λόγους της απόφασης του να φύγει:

Ένας χρόνος στην Barcelona, ισούται με δύο χρόνια σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Υπάρχει απίστευτη πίεση. Την μια μέρα είσαι Θεός, την άλλη δεν υπάρχεις και σκέφτεσαι, μα τι έγινε; Η Barça είναι κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος και ένας από τους λόγους, είναι και αυτός. Φέτος είναι αλήθεια ότι ακούω το όνομα μου από τις κερκίδες και ναι, είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο με αυτή τη συχνότητα. Ίσως επειδή ο κόσμος ξέρει, ότι σύντομα δεν θα είμαι εδώ.

Έναν σχεδόν μήνα όμως πριν το τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2013-14, η ίδια η ζωή αποφάσισε να του παίξει ένα πολύ κακόγουστο παιχνίδι, μόλις χθες το βράδυ. Με 9 στροφές να απομένουν για την λήξη του πρωταθλήματος, οι Καταλανοί υποδέχθηκαν την Celta στο Camp Nou σε μια βραδιά που όλα έδειχναν ότι θα εξελισσόταν απόλυτα ήρεμα για την ομάδα του Gerardo Martino. Σε μια βραδιά που ο Valdes, σημειολογικά φορούσε και το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Το ρολόι σημάδευε το 20' λεπτό όταν αίφνης το γήπεδο μετατράπηκε σε παγοδρόμιο. Σε μια ανύποπτη φάση μετά από μια εκτέλεση φάουλ, ο Valdes σωριάστηκε στο χορτάρι σφαδάζοντας. Το αριστερό του χέρι σηκώθηκε υποδεικνύοντας ότι κάτι πολύ σοβαρό είχε συμβεί. Και πράγματι είχε συμβεί. Η διάγνωση βγήκε σχεδόν 2 ώρες αργότερα: Ρήξη χιαστών, τουλάχιστον 6 μήνες μακριά από τα γήπεδα. Η εικόνα του να αποχωρεί σε φορείο, ξεσπώντας σε λυγμούς υπό το χειροκρότημα του κόσμου, είναι πιθανό να είναι η τελευταία που θα κρατήσουμε στις μνήμες μας, από την αγωνιστική του παρουσία στην Barcelona; Νομίζω όχι, κάτι τέτοιο δεν θα το ήθελε σίγουρα ούτε ο ίδιος και άλλωστε έχουμε πολύ καλύτερα να θυμόμαστε.

Αυτό ήταν όμως το αντίο που του άξιζε; Πόσο σκληρά μπορεί να φερθεί η μοίρα στους ανθρώπους; Μήπως τόσο, όσο μπορεί ο καθένας ξεχωριστά να αντέξει; Μάλλον ναι. Ο Valdes είχε την τύχη να είναι ένα ευλογημένο παιδί, που έκανε το όνειρο του πραγματικότητα και αγωνίστηκε στον σύλλογο που εκατοντάδες χιλιάδες άλλα παιδιά στη Βαρκελώνη, ονειρεύονται ή ονειρεύτηκαν κάποτε να αγωνιστούν. Ελάχιστα από αυτά τα κατάφεραν. Λίγα ακόμη θα το καταφέρουν στο μέλλον. Το λεωφορείο της δόξας δεν έχει θέσεις για όλους, ακόμη και στην γεμάτη στοργή για την Καταλωνία, Barcelona.

Ο Valdes, την δική του θέση την διεκδίκησε και την κέρδισε κόντρα στα προγνωστικά. Και αν κάποιος έχει τα κότσια να ξεπεράσει μια τέτοια αναποδιά, σαν τη χθεσινή, τότε αυτός είναι σίγουρα ο Valdes. Η λαμπρή διαδρομή του, δεν μπορεί να επισκιαστεί από ένα πικρό φινάλε. Ακόμη κι αυτό εξάλλου κάνει τον μύθο της blaugrana καριέρας του, ακόμη πιο λαμπερό. Anims Valdes λοιπόν.