29 Ιουνίου 2014

Seleção Ένα καλοστημένο παραμύθι


Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες και αδιαφανείς ομοσπονδίες στον κόσμο και ένας τυχοδιώκτης και αγενέστατος προπονητής. Πόσο Βραζιλία είναι πλέον η ποδοσφαιρική ομάδα της Βραζιλίας; Που και πότε τελειώνει η αλήθεια και αρχίζει ένα καλοφτιαγμένο παραμύθι; Σήμερα εξετάζουμε τους λόγους που η Seleção έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να είναι το φετίχ των αυθεντικών ποδοσφαιρόφιλων.

Pele, Socrates, Garrincha, Zico, Tostao, Rivelino, Jairzinho, Bebeto, Cafu, Roberto Carlos, Dunga, Romario, Ronaldo, Rivaldo, Ronaldinho. Ονόματα που προκαλούν ίλιγγο. 5 παγκόσμιοι τίτλοι. Οι περισσότεροι από οποιαδήποτε άλλη εθνική ομάδα. Η Βραζιλία υπήρξε συνώνυμο του θεάματος και σε συνδυασμό με τους μοναδικούς καλλιτέχνες που κατά καιρούς φόρεσαν την φανέλα της, αλλά και τους τίτλους που κέρδισε, αναγνωρίσθηκε ως σχεδόν συνώνυμο του ίδιου του ποδοσφαίρου. Του φαντεζί ποδοσφαίρου, μακριά από σκοπιμότητες. Κάποτε ήταν γεγονός. Πλέον αποτελεί μακριά ανάμνηση.

Εν έτη 2014 η Βραζιλία δεν θυμίζει σε τίποτα την ομάδα που κέρδισε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Στην πραγματικότητα τα τελευταία 20 χρόνια και παρά τους 2 παγκόσμιους τίτλους που κέρδισε σε αυτό το διάστημα (1994 και 2002), η selecao δεν θάμπωσε ποτέ με τις εμφανίσεις της. Το 1994 στηρίχθηκε στο φονικό δίδυμο Romario-Bebeto και το 2002 ήταν η σειρά των Ronaldo-Rivaldo και Ronaldinho. Ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις όμως, δεν έπαιξε σπουδαίο ποδόσφαιρο. Το βάρος των ονομάτων και τα χρόνια (που περνάνε γρήγορα τα ρημάδια) όμως, δημιούργησαν ένα πέπλο θαυμασμού. Ναι οι παίκτες εκείνοι, ήταν σπουδαίοι. Οι αντίστοιχες ομάδες όμως, όχι.

Ο προπονητής που οδήγησε την Βραζιλία στην κατάκτηση του τίτλου το 2002, είναι αυτός που κάθεται και σήμερα στην άκρη του πάγκου της. Ο 65χρονος Luis Felipe Scolari εκτός των δύο Copa Libertadores (Gremio 1994-95 και Palmeiras 1998-99), έχει να επιδείξει ένα σχεδόν θλιβερό βιογραφικό στην καριέρα του, που συμπεριλαμβάνει περάσματα από Ιαπωνία, Ουζμπεκιστάν και Μέση Ανατολή. Στις μοναδικές σοβαρές εκτός Βραζιλίας, απόπειρες του, έχασε το euro με την Πορτογαλία σε πορτογαλικό έδαφος το 2004 και απολύθηκε κακήν κακώς από την Chelsea την περίοδο 2008-09.

Άτολμος, σχεδόν φοβικός, προτιμά να αγωνίζεται με δύο, ακόμη και με τρεις αμυντικούς μέσους και στηρίζεται μόνο στο ατομικό ταλέντο συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών. Η βασική του φιλοσοφία για την επίτευξη γκολ, στηρίζεται σε δύο άξονες : Στημένες φάσεις και αντεπιθέσεις. Καμία διάθεση για δημιουργία, καμία σχέση με αυτά που (μόνο θεωρητικά πλέον) αντιπροσωπεύουν την Βραζιλία, η οποία σε αυτό το παγκόσμιο, μοιάζει να τα περιμένει όλα από τις εμπνεύσεις των Neymar και Hulk.

Το χειρότερο είναι ότι οι ίδιοι οι βραζιλιάνοι μοιάζουν να έχουν γίνει εμμονικοί με την κατάκτηση τίτλων και καθόλου δεν ενδιαφέρονται για το παραγωγικό ποδόσφαιρο. Οι ίδιες οι επιλογές τους για την θέση του ομοσπονδιακού προπονητή την τελευταία 20ετία το αποδεικνύουν περίτρανα: Parreira, Zagallo, Dunga και τώρα Scolari. Όλοι αμυντικογενείς, όλοι χωρίς ευφάνταστες ιδέες.

Οι επιλογές δε του Scolari και οι κλήσεις του στην εθνική ομάδα, βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά σε προσωπικές του εμμονές. Στην εθνική ομάδα της Βραζιλίας, δεν αγωνίζονται οι κατά τεκμήριο καλύτεροι βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές. Η επιλογή φέτος των Jo και Maxwell, ο αποκλεισμός επίσης των Miranda, Felipe Luis, Damiao και Lucas Moura, προκαλούν στην καλύτερη περίπτωση απορίες.

Όσο για τον χαρακτήρα του, η μπουνιά πριν από μερικά χρόνια στον Dragutinovic και ο πρόσφατος χυδαίος τρόπος με τον οποίο απευθύνθηκε στον Χιλιανό Arturo Vidal, είναι χαρακτηριστικά δείγματα της προσωπικότητας ενός αγενέστατου και υπερόπτη ανθρώπου.

Η βραζιλιάνικη ομοσπονδία ποδοσφαίρου (CBF), συναγωνίζεται σε διαφθορά μόνο με την αντίστοιχη παγκόσμια, δηλαδή την FIFA η οποία καρπώθηκε το 2013 5 δις € από τα δικαιώματα του παγκοσμίου κυπέλλου. Η CBF έχοντας πουλήσει τα δικαιώματα όλων των φιλικών αγώνων της Selecao μέχρι και το 2021, σε μια αραβική εταιρεία, έναντι μάλιστα ενός σημαντικού ποσού, αδιαφορεί επιδεικτικά για τους βραζιλιάνικους συλλόγους, οι οποίοι κυριολεκτικά φυτοζωούν. Για όσους δεν το γνωρίζουν, στην Βραζιλία δεν υπάρχει καν επαγγελματικό πρωτάθλημα. Οι 27 κατά τόπους ομοσπονδίες, επιχορηγούνται με ένα ποσό ετησίως, δεν έχουν το δικαίωμα να αποκτήσουν δικούς τους χορηγούς και φυσικά δεν ψηφίζουν, κρατώντας και τους συλλόγους δέσμιους των Texeira, Marin, Del Nero και της παρέας τους.

Υπάρχουν ελάχιστοι σύλλογοι που έχουν οικονομική επιφάνεια, (όπως οι Cruzeiro και Corinthinians) η οποία βέβαια βασίζεται σε επιχορηγήσεις τραπεζών, η μεταξύ τους συνεννόηση είναι ανύπαρκτη, τα τηλεοπτικά δικαιώματα δεν μοιράζονται ισόποσα, τα γήπεδα δεν γεμίζουν και τα περιστατικά βίας είναι εξωφρενικά. Περίπου 100 ανθρώπινες ζωές χάνονται ετησίως μέσα σε ποδοσφαιρικά γήπεδα την ώρα που η (στρατιωτική) αστυνομία περισσότερο προκαλεί, παρά λύνει προβλήματα.

Η συνδρομή της στρατιωτικής αστυνομίας ενόψει παγκοσμίου κυπέλλου, θα κοστίσει στους βραζιλιάνους 1 δις € την ώρα που ήδη 170 χιλιάδες οικογένειες ξεσπιτώθηκαν έναντι ευτελούς αποζημίωσης, για να μην υπάρχουν εικόνες από τις φτωχικές φαβέλες κοντά στα γήπεδα ποδοσφαίρου. Η αστυνομία δεν επιστρατεύτηκε για να προφυλάξει τους επισκέπτες φυσικά, αλλά για να απομακρύνει τους διαμαρτυρόμενους γύρω από τα στάδια και να μην χαλάσει η εικόνα της διοργάνωσης. Κάτι που συνέβη πέρυσι στο συνομοσπονδιών, όταν η GLOBO, ένα από τα μεγαλύτερα δίκτυα της χώρας, επέλεγε να μεταδίδει εικόνες επεισοδίων, που αντιπροσώπευαν όμως μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό σε σχέση με το σύνολο των ανθρώπων που διαμαρτύρονταν ειρηνικά. Βέβαια η GLOBO είναι άκρως συστημική και επίσης συνυπεύθυνη για το κατάντημα του πρωταθλήματος, που μεταδίδεται σε παρανοϊκές ώρες και είναι μόλις 18ο  σε θεαματικότητα παγκοσμίως.

Διαβάζοντας τα παραπάνω, το ερώτημα που τίθεται στην αρχή του κειμένου, εμφανίζεται ξανά: Πόσο Βραζιλία είναι πλέον η Βραζιλία; Που τελειώνει η πραγματικότητα και πού αρχίζει το καλοστημένο παραμύθι; Τα συμπεράσματα, είναι δικά σας.

Υ.Γ. Τα στοιχεία που παρατίθενται στο άρθρο, βασίζονται σε μελέτη του βραζιλιάνου Lucas Resende.

3 σχόλια:

  1. "… ένας τυχοδιώκτης και αγενέστατος προπονητής." Πες τα χρυσοστομε, και νομιζα μονο εγω τον εβλεπα ετσι τον απαραδεκτο ερασιτεχνη!! Φοβερο αρθρο, μεγαλες αληθειες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. γεια σου νικολαρα.
    καθολου βραζιλια δεν θυμιζει αυτη η βραζιλια κι οσο πορευεται ετσι θα χανει οπαδους (προς τα κει τεινω κι εγω απ το 2002 και μετα) απ τον υπολοιπο κοσμο .
    πρεπει να παραδεχτουμε ομως οτι οι ανθρωποι εχουν μεγαλο παθος για τη μπαλα και σε "κρατανε " μονο και μονο μαυτο.
    μια ενσταση μονο.
    η βραζιλια του 94 μπορει να ηταν ισως η πρωτη "ρεαλιστικη" ομαδα στην ιστορια της χωρας αλλα μεσα απ'το οργανωμενο παιχνιδι τους και τις συνεργασιες των μπεμπετο ,ρομαριο μπροστα εβγαζαν πολυ ωραια πραγματα,ή τουλαχιστον ετσι τα εβλεπα τοτε στην τρυφερη και αγουρη ηλικια των 15 (τωρα ισως να μην τρελαινομουνα κιολας).
    νομιζω λοιπον οτι η μεγαλη "ζημια" εγινε επι σκολαρι το 2002 (παροτι το πηραν) και ακομα μεγαλυτερη γινεται τωρα παλι με σκολαρι που οκ ,θελουν να παιξουν σαν ευρωπαικη ομαδα με φουλ τακτικη ,αλλα ωρες ωρες ουτε αυτο μπορουν να υποστηριξουν ουτε εννοειτε το jogo bonito.
    ειναι τετοια η δυναμικη τους παντως που ακομα κι ετσι δεν αποκλειετε να το ξαναπαρουν κι εμεις να καταπιουμε τη γλωσσα μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλησπέρα Kostas! Ξεκινάω από την τελευταία παράγραφο του σχολίου σου. Η ψύχωση τους να πάρουν το "έκτο" παίζοντας μάλιστα εντός χώρας, καταντάει εμμονική. Και η εμμονή είναι πολύ κακός σύμβουλος. Τσαμπουκάδες στα αποδυτήρια από μέλη της αποστολής (βλέπε καταγγελίες του Χιλιανού Πινίγια) φίλαθλοι που επιθυμούν νίκες με κάθε τρόπο -και μέσο- και αποδοκιμάζουν σε εθνικούς ύμνους, προκαλούν αντιπάθεια. Για την Βραζιλία του 94, ναι, ήταν η πρώτη "ρεαλιστική πρωταθλήτρια", αλλά το είχε επιχειρήσει ξανά το 1990 στην Ιταλία, όπου στον μόνο αγώνα που είχε παίξει ποδόσφαιρο, ήταν εκείνος απέναντι στην Αργεντινή (όπου και αποκλείστηκε). Στα υπόλοιπα παιχνίδια ήταν τουλάχιστον μέτρια. Όπως μέτρια είναι σχεδόν πάντα (έκτοτε). Η πρώτη σου φράση περικλείει μεγάλο μέρος της πραγματικής κατάστασης. Πάντα χαρά μου, να μιλάω μαζί σου.
    Loathsome, να σαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή