Το αφεντικό δε μένει πια εδώ

Τον Αύγουστο του 2010 η Barcelona αγόρασε από τη Liverpool τον Javier Mascherano. Στη θεωρία, οι blaugrana επιχείρησαν εκείνο το καλοκαίρι να αποκτήσουν έναν αμυντικό μέσο αντικαθιστώντας τον Yaya Toure. Στην πράξη όμως αποδείχθηκε πως είχαν βρει τον παίκτη που έμελλε να γίνει σημείο αναφοράς στο κέντρο της άμυνας τους για την επταετία που ακολούθησε.

Η θέση του κεντρικού αμυντικού στην Barcelona υπήρξε πάντα ένας πονοκεφάλος για το τεχνικό επιτελείο και μια από τις κυριότερες συζητήσεις μεταξύ των φιλάθλων -σχεδόν φετίχ- όταν η κουβέντα αφορούσε στην ενίσχυση της ομάδας. 

Ο «βράχος» Carles Puyol και η άφιξη (το 2008) του Gerard Pique σε συνδυασμό με την παρουσία του υπέροχου Rafa Marquez, αποτέλεσαν παράγοντα ηρεμίας σε ένα ζήτημα που όμως αναζωπυρώθηκε το 2010 με την αποχώρηση του Μεξικανού, καθώς ο ευπαθής Gabriel Milito και ο ανεμικός Chygrynskiy δεν μπορούσαν να δώσουν λύσεις και τις απαραίτητες ανάσες στο καταλανικό δίδυμο.

Ο Ουκρανός πωλήθηκε και ο Pep Guardiola αποφάσισε να προωθήσει από τη δεύτερη ομάδα τον Andreu Fontas και να μην βγει ξανά στην αγορά για κεντρικό αμυντικό, ποντάροντας σε ορισμένες λύσεις από τον Milito. Αυτό που δεν υπολόγιζε ο Pep, ήταν πως ο -μέχρι τότε- σιδερένιος Puyol θα αντιμετώπιζε τη σεζόν 2010-11 τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό της καριέρας του. Σε αυτό το περιβάλλον, κατέφθασε στη Βαρκελώνη ο Mascherano.

Στο ξεκίνημα της πρώτης του σεζόν δεν είχε σταθερή παρουσία στην ενδεκάδα, αλλά μετά τον τραυματισμό του Puyol ο Guardiola αποφάσισε να τον χρησιμοποιήσει στο κέντρο της άμυνας. 

Στον δρόμο για την κατάκτηση του Champions League o Mascherano έκανε εκπληκτικές εμφανίσεις (με σημείο αναφοράς τον αγώνα με την Arsenal στο Camp Nou) και ξεκίνησε μάλιστα βασικός στον τελικό του Wembley. Θεωρήθηκε τότε μια λύση ανάγκης. 

Κανείς -εκτός μάλλον του ίδιου του Pep- δεν πιθανολογούσε ότι επρόκειτο για την αρχή της καθιέρωσης του σε μια θέση στην οποία δεν είχε παίξει ποτέ στη ζωή του.

Για την επόμενη τριετία, η μόνιμη συζήτηση μεταξύ των blaugrana φιλάθλων στις μεταγραφικές περιόδους ήταν: «Η ομάδα πρέπει να αποκτήσει αμυντικό. Πολύ καλός ο Mascherano αλλά ο άνθρωπος δεν είναι κεντρικός αμυντικός. Και τελικά πότε θα τον δούμε να παίζει και στη φυσική του θέση;». Έγινε σχεδόν εμμονή. 

Όχι όμως για τον Guardiola, ούτε για τους Tito Vilanova και Tata Martino που τον διαδέχθηκαν στη τεχνική ηγεσία. Όλοι τους πόνταραν στον Masche ο οποίος με τη σειρά του δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα, συνέχισε να αποδίδει εξαιρετικά και δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ γιατί «ο βασικός αμυντικός μέσος της εθνικής Αργεντινής θυσιάζεται για να μπαλώνει τα κενά στην άμυνα της Barcelona». 

Θεωρούσε πάντα προνόμιο το να μπορεί να αγωνίζεται και να προσφέρει στους blaugrana, ανεξαρτήτως της θέσης στην οποία έπαιζε.

Έπρεπε μάλιστα να περάσουν 4 ολόκληρα χρόνια από την άφιξη του για να βγεί η Barcelona στην αγορά αναζητώντας κεντρικό αμυντικό, καθώς η αποχώρηση του Carles Puyol σήμανε συναγερμό στη Βαρκελώνη. Δαπανήθηκαν σχεδόν 40.000.000€ το καλοκαίρι του 2014 για την απόκτηση των Vermaelen και Mathieu. Όχι ενός, αλλά δύο κεντρικών αμυντικών. 

Έλα όμως που κανένας εκ των δύο δεν κατάφερε να εκτοπίσει από την ενδεκάδα τον Jefecito, που αποτελούσε πλέον -μαζί με τον Pique-το σημείο αναφοράς στα μετόπισθεν της ομάδας και αγωνίστηκε βασικός σε έναν ακόμη νικηφόρο τελικό του Champions League, το 2015 στο Βερολίνο.

Όλοι πλέον είχαν αποδεχθεί ότι ο μόνος του ανταγωνιστής σε σχέση με την σταθερή του παρουσία στην ενδεκάδα, ήταν ο χρόνος που είναι αδυσώπητος για όλους. Από τη σεζόν 2016-17 έχοντας πατήσει πλέον τα 32 και σε συνδυασμό με την άφιξη του πρώτου αληθινά σπουδαίου κεντρικού αμυντικού μετά τον δικό του ερχομό στη Βαρκελώνη (Umtiti) οι παρουσίες του στο βασικό σχήμα άρχισαν να μειώνονται.

Ο ίδιος είχε δηλώσει στην τελευταία ανανέωση του συμβολαίου του πως θα έμενε στη Barcelona για όσο καιρό θα ένιωθε πως μπορεί αληθινά να προσφέρει. Η επιθυμία του να είναι πανέτοιμος στο mundial της Ρωσίας το προσεχές καλοκαίρι, που πρόκειται να είναι η τελευταία μεγάλη διοργάνωση της καριέρας του, συγκρούεται με τις σποραδικές πλέον συμμετοχές του.

Έτσι σήμερα το μεσημέρι θα αποχαιρετήσει την Barcelona μετά από επτάμισι χρόνια, 18 τίτλους, 334 συμμετοχές και… ένα γκολ με πέναλτι που τον έβαλαν να εκτελέσει με το ζόρι οι συμπαίκτες του την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, έτσι, για να σπάσει η σχετική γκίνια. 

Η διοίκηση σεβάστηκε την επιθυμία του, το λιγότερο που μπορούσε να κάνει για έναν άνθρωπο που δεν κρύφτηκε ποτέ στα δύσκολα και προσέφερε τα μέγιστα, τόσο εντός όσο και -κυρίως- εκτός αγωνιστικών χώρων. Η παρουσία στα αποδυτήρια υπήρξε καθοριστική, η φυγή του αφήνει ένα πολύ μεγάλο κενό προσωπικότητας, ταπεινότητας, συσπείρωσης, θέλησης, επαγγελματισμού και αφοσίωσης, που για να καλυφθεί θα απαιτηθεί τιτάνια προσπάθεια από τους λίγους πλέον «παλιούς» στα blaugrana αποδυτήρια.

Ο Mascherano φεύγει ως μάγκας. Φεύγει χωρίς να έχει «τελειώσει» αγωνιστικά, φεύγει μάλλον την κατάλληλη στιγμή. Δεν υπάρχει ούτε ένας φίλαθλος της Barcelona που να πιστεύει πως δεν είχε να προσφέρει κι άλλα στην ομάδα, κι αυτό είναι δική του κατάκτηση, κατόρθωμα πραγματικό για έναν ποδοσφαιριστή που κέρδισε με τον ιδρώτα του το δικαίωμα να θεωρείται αναντικατάστατος σε ένα από τα πιο τεχνικά σύνολα του πλανήτη, εκεί όπου «και οι κώνοι ξέρουν μπάλα» χωρίς να έχει ο ίδιος υψηλή τεχνική, έχοντας όμως κορυφαία ποδοσφαιρική αντίληψη και μετατρέποντας το όνομα του σε συνώνυμο του πάθους, της αυτοθυσίας και της αυταπάρνησης.

Στο πλαίσιο μιας συνέντευξης του για το Players Tribune που θα δημοσιευθεί σήμερα, μιλώντας στον Gerard Pique, τον άνθρωπο στο πλευρό του οποίου υπερασπίστηκε τον χώρο μπροστά από την blaugrana εστία όλα αυτά τα χρόνια, απάντησε στην ερώτηση για το τι σκέφτεται κοιτώντας πίσω σε αυτά τα επτά χρόνια. 

«Λοιπόν, έμεινα εδώ πολύ περισσότερο απ’ όσο φανταζόμουν. Ήρθα στη Barcelona έχοντας στο μυαλό μου ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να καθιερωθείς εδώ, αλλά είπα: ας δω αν θα έχω την ευκαιρία να κερδίσω κάτι στην Ευρώπη.» Και τα κέρδισε όλα..

Ο Pique, γεννημένο πειραχτήρι, άνθρωπος που μονίμως χαμογελά, κοιτά τον Mascherano με απόλυτη σοβαρότητα, σοβαρός, σχεδόν σκυθρωπός. Σπάνια τον βλέπει κανείς έτσι. Ίσως γιατί ξέρει καλύτερα απ’ όλους μας, πόσο πολύ θα λείψει ο Jefecito από την Barcelona. 

Το σωστό εκ μέρους μου, θα ήταν να περιμένω την αποχαιρετιστήρια συνέντευξη του σήμερα, τα λόγια με τα οποία θα τον αποχαιρετήσουν οι συμπαίκτες του και ο κόσμος αργότερα στο Camp Nou και να γράψω έπειτα αυτό το κείμενο. Πόση περισσότερη αξία όμως θα έχουν τα λόγια -που εξάλλου δεν αρέσουν ιδιαίτερα και στον ίδιο- σε σχέση με όσα ήδη έχει καταθέσει με την παρουσία του στη Βαρκελώνη;

Όχι αντίο λοιπόν, αλλά ένα λιτό ‘ευχαριστώ’ στο «μικρό αφεντικό». Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ, ακόμη και αν το θέλαμε.