Μια ιστορία για τον Ronaldinho

Δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνων που υποδέχθηκαν την άφιξη του Ronaldinho στη Βαρκελώνη το καλοκαίρι του 2003, με την προσδοκία πως ήταν εκείνος που θα ηγούταν της αγωνιστικής αναγέννησης της Barcelona. Δεν πίστευα πως ήταν ο «εκλεκτός». Είναι κάτι για το οποίο έχω εξηγηθεί στο παρελθόν, τόσο απέναντι στους αναγνώστες όσο και στον ίδιο μου τον εαυτό. Φυσικά είναι επίσης κάτι που μάλλον δεν έχει απολύτως καμία σημασία.

Σχεδόν 15 χρόνια μετά, ο Ronaldinho ανακοίνωσε ότι σταματά από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Στο θυμικό πολλών οπαδών της Barcelona θα παραμείνει ως ένας από τους καλύτερους -για κάποιους ο καλύτερος- παίκτης που φόρεσε ποτέ τα blaugrana χρώματα και στη συνείδηση του μέσου λάτρη του αθλήματος γενικότερα, είναι ένας από τους σημαντικότερους ποδοσφαιριστές που εμφανίστηκαν ποτέ.

Αποδεχόμενος απόλυτα τον ρόλο του στην αναγέννηση του Καταλανικού συλλόγου, θα διαφωνήσω και με τους μεν και με τους δε. Βασικά θα διαφωνήσω με την ίδια την είδηση. Ο Ronaldinho σταμάτησε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο κάπου στα μέσα του 2006, λίγο μετά τον νικηφόρο για την Barcelona τελικό του Champions League στο Παρίσι. Και για να είμαι ακόμη πιο καθαρός, ο Ronnie δε νομίζω ότι είδε ποτέ το ποδόσφαιρο επαγγελματικά.

Ήταν, είναι και θα παραμείνει κατά την εκτίμηση μου ένας απίστευτα ταλαντούχος άνθρωπος που λατρεύει να απολαμβάνει το ταξίδι της ζωής. Η μοίρα του τα έφερε έτσι ώστε το δικό του ταξίδι πέρασε για κάποια χρόνια μέσα και από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Από την ημέρα που έπαιζε με μια μπάλα στον προθάλαμο των γραφείων της Barcelona την ώρα που ο αδερφός του συζητούσε με την διοίκηση των Καταλανών τις λεπτομέρειες του συμβολαίου του, μέχρι την επίσκεψη του Joan Laporta στο σπίτι του το καλοκαίριτου 2008, όταν και του ανακοινώθηκε πως θα αποχωρούσε από τους blaugrana, o Ronnie παρέμεινε ένα παιδί που απολάμβανε να παίζει μπάλα, όχι επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Έτυχε να βρεθώ στη Βαρκελώνη σε δύο διαφορετικές -για τον ίδιο- περιόδους. Πρώτα το 2005, όταν ζήσαμε σε μια καφετέρια κάπου στην Passeig de Gracia «το σβήσιμο του τσιγάρου» στο Stamford Bridge, σε μια στιγμή που -παρά τον αποκλεισμό από την Chelsea- ήμασταν όλοι σίγουροι ότι τα καλύτερα έρχονται, αλλά και το 2007, σε ένα φτωχό 1-0 απέναντι στη Levante, όταν όλο το γήπεδο μουρμούριζε όποτε η μπάλα πήγαινε στα πόδια του.

Μέσα σε σχεδόν δύο χρόνια, ο παίκτης που χειροκροτήθηκε στο Bernabeu, που μας παρουσίασε ντρίμπλες ανώτερες και από τις καλύτερες που μπορεί να απολαύσει κανείς στα κόμικς του Eric Castel, που πέτυχε πολλά ονειρικά γκολ, εκείνος που ηγήθηκε του φιλόδοξου πλάνου των Cruyff, Laporta και Rjikaard με σκοπό την επιστροφή της Barcelona στην κορυφή της Ευρώπης, έγινε ένας ράθυμος περιπατητής, με στιγμιαίες μόνο εκλάμψεις να θυμίζουν τα κατορθώματα της τριετίας 2003-2006. Και ήταν μόλις 26 χρονών.

Δεν θα κουράσω με αναδρομές για το τι επακολούθησε μετά την αποχώρηση του από τη Βαρκελώνη. Τα ξέρετε όλοι, ορισμένα τα έχω καταγράψει σε παλιότερα άρθρα μου στους balacticos. Επιτρέψτε μου όμως να θυμηθώ εδώ ορισμένα γεγονότα από τη θητεία του στη Barcelona -όχι απαραίτητα επιχειρώντας να διαχωρίσω τον άνθρωπο από τον μύθο- αλλά απλά επειδή νιώθω την ανάγκη να το πράξω.

Το πρώτο που θυμάμαι είναι η ίδια του η μεταγραφή, καθώς ο Ronaldinho δεν ήταν ο πρώτος στόχος της -τότε- διοίκησης. Ο Laporta είχε υποσχεθεί προεκλογικά την απόκτηση του David Beckham από την Manchester United και μόνο η αθέτηση του προσυμφώνου με τους εκπροσώπους του παίκτη, οδήγησε στην επιλογή Νο2, που άκουγε στο όνομα Ronaldinho. Για λίγες ημέρες ο Βραζιλιάνος υπήρξε συμπαίκτης -ακόμη κι αν δεν έκαναν μαζί ούτε μια προπόνηση- με τον Juan Roman Riquelme, καθώς ο Αργεντινός δεν είχε αποχωρήσει ακόμη. Στην παρουσίαση του μάλιστα, του δόθηκε η φανέλα με το Νο10, ένα καθαρό unfair απέναντι στον Riquelme (κάτοχο του αριθμού) το μέλλον του οποίου δεν είχε ακόμη αποσαφηνιστεί.

Θυμάμαι έπειτα το καταστροφικό ξεκίνημα της πρώτης του σεζόν, όταν οι blaugrana βρέθηκαν σχεδόν στη ζώνη του υποβιβασμού λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2003 για να κάνουν έπειτα έναν εκπληκτικό δεύτερο γύρο που συνοδεύτηκε και με νίκη στο Bernabeu. Ήταν το προμήνυμα γι’ αυτό που θα ακολουθούσε την επόμενη διετία, οι δύο δηλαδή συνεχόμενες κατακτήσεις του πρωταθλήματος στην Ισπανία, με τον Ronaldinho να είναι στο διάστημα αυτό υπέροχος.

Θυμάμαι την κατάκτηση του Champions League στο Παρίσι, μια από τις πιο φορτισμένες συγκινησιακά στιγμές που θα μπορούσε να ζήσει ένας cule (όπως του λόγου μου) που τότε πλησίαζε τα 30 και είχε να δει την ομάδα του να κατακτά την «κούπα με τα μεγάλα αυτιά» 14 ολόκληρα χρόνια. Θυμάμαι επίσης πως σε εκείνον τον τελικό, ο Ronaldinho δεν ήταν καλός. Άλλοι είχαν βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, ήταν όμως καθοριστικός στην πορεία του δρόμου που οδήγησε στο Παρίσι.

Πιο νωρίς, τη σεζόν 2004-05 θυμάμαι το «σβήσιμο του τσιγάρου» στο Stamford Bridge, τη βραδιά που ο Ronnie κόντεψε να αποκλείσει μόνος του την Chelsea (ας όψεται το κράτημα του Carvalho στον Valdes, στη φάση του γκολ του Kezman). Το σβήσιμο του τσιγάρου… Ναι, μέσα σε τόσα γκολ, σε τόσες στιγμές μαγείας, σε ντρίμπλες με την πλάτη, με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, εκείνη η στιγμή είναι μάλλον η δική μου αγαπημένη.

Το αντίο του στη Barcelona έμοιαζε πρόωρο, αλλά δεν ήταν. Η απόφαση της διοίκησης και του νέου -τότε- προπονητή της ομάδας, του Pep Guardiola, ήταν πως θα έπρεπε να φύγει γιατί η παρουσία του -εκτός των άλλων- θα έβλαπτε την εξέλιξη ενός πιτσιρικά Αργεντίνου από την ακαδημία. Του Lionel Messi. Όχι επειδή ο Βραζιλιάνος ήταν κακός χαρακτήρας, το αντίθετο. Αγκάλιασε τον Messi από την αρχή, ήταν εκείνος που -καρμικά θαρρείς- του «σέρβιρε» το πρώτο από τα εκατοντάδες γκολ που έμελλε να πετύχει ο Leo, ωστόσο ο τρόπος ζωής του κρίθηκε ότι θα επηρέαζε εκείνον γύρω από τον οποίο σκόπευε το τεχνικό επιτελείο να χτίσει την Barcelona της επόμενης ημέρας. Ο Ronaldinho (μαζί με αρκετούς ακόμη που το όνομα τους δεν τραγουδήθηκε ποτέ, όπως ο Deco ή ο Rafa Marquez) έβγαλε το κάρο από τις λάσπες, αλλά ήταν ώρα τα ηνία να περάσουν σε άλλα χέρια.

Έφυγε, αφήνοντας σε όσους τον απόλαυσαν αμέτρητες στιγμές μαγείας, πολλά όνειρα -κάποια εκ των οποίων έμειναν ανολοκλήρωτα- εικόνες που αποτυπώθηκαν και θα παραμείνουν στη μνήμη για μια ζωή. Ο Ronaldinho δεν υπήρξε ποτέ του 100% επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, του άρεσαν και άλλα πράγματα, δεν αφοσιώθηκε ποτέ 100% στο ποδόσφαιρο, αλλά τελικά τι στο διάολο μπορεί να σημαίνει αυτό; Πόση αξία έχει;

H δική του Barcelona, ο σύλλογος που θέλει να καυχιέται πως είναι «κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος» κατέκτησε το τελευταίο της Champions League χωρίς χορηγό στη φανέλα με τον ίδιο σε ρόλο πρωταγωνιστή. Η εποχή του ρομαντισμού στη Βαρκελώνη, θαρρείς και συνωμότησε με τον Βραζιλιάνο μάγο και αποχώρησε μαζί του, το καλοκαίρι του 2008. Εμείς όμως, δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. Ακόμη κι αν στο όνομα του, η πραγματικότητα συγχέεται όσο περνούν τα χρόνια, όλο και περισσότερο με τον μύθο.