Balotelli. Κρίνοντας εύκολα ανθρώπους

Ο κόσμος του ποδοσφαίρου, μικρογραφία του αληθινού κόσμου, είναι σκληρός. Πάρα πολύ σκληρός. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές έχουν νιώσει στο πετσί τους την παραπάνω διαπίστωση. Ειδικά όταν το «πετσί» τους είναι σκουρόχρωμο, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα. Ο Μάριο Μπαλοτέλι, έχει σήμερα την τιμητική του στους balacticos.

Ο Μπαλοτέλι είναι ένας ακόμη νέος, σχεδόν παιδί, γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις έναν 21χρονο, που είχε όμως την τύχη να προικιστεί από τη φύση με πολύ ταλέντο και την ατυχία να είναι γόνος φτωχός μεταναστών στην γειτονική μας Ιταλία. Γεννημένος το 1990 στο Παλέρμο από Γκανέζους μετανάστες, δόθηκε για υιοθεσία μόλις στα δύο του χρόνια σε μια οικογένεια του ιταλικού Βορρά.

Η ιταλική νομοθεσία όμως δεν του επέτρεπε να αποκτήσει την ιταλική υπηκοότητα πριν κλείσει τα 18, παρόλο που γεννήθηκε, πήγε σχολείο και έζησε αποκλειστικά στην Ιταλία, μιλώντας μάλιστα τα ιταλικά με χαρακτηριστική μπρεσιάνικη προφορά, την ώρα που άνθρωποι γεννημένοι και μεγαλωμένοι σε άλλες χώρες (όπως ο Βραζιλιάνος Τιάγκο Μότα) αποκτούν αυτόματα την ιθαγένεια, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι πρόγονοι τους είχαν ρίζες ιταλικές.

Ο Μπαλοτέλι είναι ένα ξεχωριστό παιδί. Στα 21 του έχει κατακτήσει 3 πρωταθλήματα Ιταλίας, 1 πρωτάθλημα Αγγλίας και έχει αγωνιστεί σε πάνω από 100 παιχνίδια του Campionato και της Premier League, δύο εκ των καλύτερων πρωταθλημάτων ποδοσφαίρου στον κόσμο. Όχι κι άσκημα για έναν 21χρονο. Ωστόσο για τον Μάριο η ζωή στην Ιταλία δεν ήταν ποτέ εύκολη. Το σύνθημα «-δεν είσαι Ιταλός, αλλά ένας μαύρος Αφρικανός» δονούσε τα γήπεδα στα οποία ξεδίπλωνε το ταλέντο του, μέχρι την μετακόμιση του στην Αγγλία για λογαριασμό της Μάντσεστερ Σίτι. Δεν βοηθάει βλέπετε και ο χαρακτήρας του. Παιδί με αυτοπεποίθηση, εκκεντρικός, νευρικός και γεμάτος ζωντάνια, τραβάει την προσοχή των ΜΜΕ αλλά και του κάθε συμπλεγματικού ρατσιστή.

Η παρουσία του στα γήπεδα της Πολωνίας και της Ουκρανίας με την φανέλα της Ιταλίας (πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής για την Σκουάντρα Αντζούρα) για την διοργάνωση του euro που ολοκληρώθηκε χθες (1^η Ιουλίου 2012) κρίνεται άκρως επιτυχημένη. Ο Μάριο αγωνίστηκε βασικός σε όλο το τουρνουά, πετυχαίνοντας μάλιστα 2 υπέροχα γκολ που οδήγησαν την Ιταλία στον τελικό της διοργάνωσης, αλλά και μερικά ακόμη πανέμορφα τέρματα τα οποία προφανώς πανηγύρισαν και όλοι εκείνοι που τον έβριζαν όσα χρόνια αγωνίστηκε στο Campionato.

Ακόμη και τώρα όμως τα προβλήματα του δεν φαίνεται να έχουν τελειωμό. Η Gazzetta, η μεγαλύτερη αθλητική εφημερίδα της γείτονας χώρας, δεν δίστασε να δημοσιεύσει ένα σκίτσο το οποίο παρουσίαζε τον Μάριο ως… Κίνγκ Κόνγκ (μετά τον αγώνα με την Αγγλία) ενώ και η Tuttosport προχώρησε ένα βήμα πιο μακριά, έχοντας για κεντρικό τίτλο στο εξώφυλλο της, μετά την νίκη της Ιταλίας επί των Γερμανών στα ημιτελικά : « Τους κάναμε μαύρους! (Li abbiamo fatti neri)» όπου η λέξη neri έχει σαφώς ρατσιστικές καταβολές.

Είναι προφανές ότι για τον Μάριο η ζωή στην Ιταλία δεν θα είναι ποτέ εύκολη. Πολλοί τον κατηγορούν ότι είναι αυτός που πολλές φορές με την συμπεριφορά του προκαλεί, αγνοώντας βέβαια από πού ξεκίνησε και τι βιώματα μπορεί να έχει. Με το πρώτο λάθος, είναι βέβαιο ότι το σύνολο των ΜΜΕ και όχι μόνο των ιταλικών, θα πέσουν ξανά πάνω του για να γράψουν για «το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο» και διάφορα άλλα χαριτωμένα.

Γνωρίζοντας προσωπικά πως είναι να μεγαλώνεις με συναισθηματική αστάθεια, δεν πρόκειται να απαλλάξω τον Μάριο για ότι στραβό πρόκειται να κάνει, μόνο και μόνο για αυτόν τον λόγο. Απηυδισμένος όμως από την υποκρισία και τις εύκολες κρίσεις των απανταχού ειδημόνων, δεν πρόκειται και να ρίξω στα τάρταρα ένα παιδί 21 χρονών. Έχει το δικαίωμα να πάρει τον χρόνο του για να ωριμάσει. Έχουμε την υποχρέωση να του δώσουμε τον χρόνο για να το κάνει. Κι αν αυτό τελικά δεν γίνει, δεν τρέχει και τίποτα. Δεν μπορεί να είναι όλοι τέλειοι και αψεγάδιαστοι. Εκτός αν οποιοσδήποτε από εμάς, θεωρεί πως είναι.

Κλείνοντας θα παραθέσουμε μερικά λόγια του ίδιου του Μπαλοτέλι: «Είμαι πολιτογραφημένος Ιταλός, αλλά κατάγομαι από την Γκάνα. Με εγκατέλειψαν οι γονείς μου και με υιοθέτησαν δύο άγγελοι. Υποφέρω από ρατσισμό κάθε μέρα. Είμαι επίσης ο πρώτος μαύρος που φοράει τα χρώματα της Ιταλίας. Δεν είμαι άγριος, αλλά τα βιώματα μου με έχουν κάνει να φέρομαι διαφορετικά από τους υπόλοιπους. Πριν αρχίσετε να με κρίνετε, μάθετε μερικά πράγματα για μένα.»