ΕΓΩ - Αυτό δεν είναι ένα αθλητικό άρθρο

Αφιερώματα πρωτότυπα, οικονομικά, σε προσωπικότητες, σε ομάδες, σε τάσεις και καταστάσεις. Όλα σε σχέση με τον αθλητισμό. Αυτοί είναι οι balacticos. Για σήμερα όμως μόνο, θα αλλάξουμε θεματολογία και θα φορέσουμε κοστούμι.

Ο άνθρωπος λοιπόν είναι ον κοινωνικό. Του αρέσει να συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους, αλλά πολλές φορές έρχεται και σε ρήξη μαζί τους. Συμμετέχει σε ομάδες κάθε τύπου, κάνει φιλίες, αλλά αποκτά και εχθρούς. Ενώνεται με δεσμούς ερωτικούς, νιώθει συναισθήματα, θέτει στόχους, του αρέσει να δημιουργεί αλλά και να καταστρέφει ή πολλές φορές και να αυτοκαταστρέφεται.

Για να συμβούν τα περισσότερα από τα παραπάνω, μπορεί να υπάρξουν πολλές αφορμές, αλλά στην πραγματικότητα η αιτία είναι μόνο μία : το αχαλίνωτο (ή χαλιναγωγημένο, εξαρτάται από την περίπτωση) ΕΓΩ που καθένας από εμάς κουβαλάει μέσα του, αλλά σπάνια ξέρει να χρησιμοποιεί με μέτρο.

ΕΓΩ δεν θα κάνω οικογένεια; ΕΓΩ δεν θα έχω καλούς φίλους; ΕΓΩ δεν θα δημιουργήσω; Όταν λοιπόν οι παραπάνω υποθετικές ερωτήσεις - ευχές, πραγματοποιούνται, (πάντα με την σύμπραξη και άλλων ανθρώπων) τότε το ΕΓΩ εμφανίζεται ξανά. ΕΓΩ τα δίνω όλα για την οικογένεια, ΕΓΩ έχω καλούς φίλους, ΕΓΩ έχω δημιουργήσει. Φυσικά προστίθενται και άλλα ΕΓΩ. ΕΓΩ πονάω, ΕΓΩ κάνω υποχωρήσεις, ΕΓΩ το ήξερα εκ προοιμίου, ΕΓΩ το έλεγα, κτλ.

Κυνηγώντας λοιπόν να λύσουμε μια εξίσωση που έκαστος θα μπορούσε να ονομάζει διαφορετικά, αλλά παραμένει να είναι απλά, αυτό που ο καθένας αντιλαμβάνεται ως προσωπική ευτυχία και επιτυχία, καταλήγουμε στο τέλος της ημέρας να καγχάζουμε μόνοι μας, ξεχνώντας ότι οι παραπάνω έννοιες προϋποθέτουν την παρουσία και την συμβολή και άλλων ανθρώπων.

Αρχίζουμε λοιπόν μετά, στο ουδέτερο ΕΓΩ, να προσθέτουμε και το ΑΝ. ΑΝ ΕΓΩ δεν ήμουν, η ομάδα θα είχε διαλυθεί. ΑΝ ΕΓΩ δεν προσπαθούσα, θα είχαμε χωρίσει. ΑΝ ΕΓΩ δεν το σκεφτόμουν, δεν θα είχαμε καταφέρει τίποτα κτλ.

Το ΕΓΩ λοιπόν, το έχουμε όλοι. Άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό και άλλοι σε μικρότερο. Σε αθλητικό επίπεδο (για να δικαιολογήσουμε και ότι αυτό το άρθρο γράφεται σε ένα αθλητικό blog, τρομάρα μας..) το ΕΓΩ χρειάζεται. Πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει στην επιτυχία, σπάνια όμως θα οδηγήσει στην ευτυχία ή αν θέλετε, στην καθολική αναγνώριση. Υπάρχουν αθλητές 100% επιτυχημένοι αλλά και 100% αντιπαθείς, καθώς ο κόσμος (παρόλο που στο σύνολο του συμπεριφέρεται εγωιστικά), αγαπάει και εκτιμάει πρόσωπα που προτάσσουν το καλό του συνόλου (ή της ομάδας) πάνω από το δικό τους και αυτό συμβαίνει, ίσως γιατί λίγοι από όλους εμάς μπορούμε να κάνουμε το ίδιο στις προσωπικές μας ζωές, οπότε μένουμε απλά να θαυμάζουμε κάποιους που το καταφέρνουν.

Έχετε σκεφτεί ποτέ, πόσες φορές την ημέρα χρησιμοποιεί καθένας από εμάς την λέξη ΕΓΩ; Πόσοι αλήθεια, έχουμε προσπαθήσει να σκεφτούμε τι θέλουν, τι αισθάνονται ή τι έχουν καταφέρει και οι άλλοι, είτε αυτοί είναι σύντροφοι, φίλοι, συμπαίκτες είτε οτιδήποτε άλλο; Το ΕΓΩ λοιπόν, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον προσωπικό εγωισμό μας. Όσοι καταφέρουμε να τον χαλιναγωγήσουμε, είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα νιώσουμε την πραγματική ευτυχία. Όσοι αποτύχουν, θα μείνουν να χειροκροτούν μόνοι τους τον εαυτό τους στο τέλος της ημέρας, στην αυλαία μιας παράστασης όπου θα έχει κοπεί ένα και μοναδικό εισιτήριο: το δικό τους.